Νέα Πολιτική
του Αντώνη Παπαγιαννίδη*
Ο απλοϊκός, εριστικός, απολίτικος (το χειρότερο) και εν τέλει εγωκεντρικός (αυτή είναι άλλωστε και η εξήγηση…) τρόπος με τον οποίο η Ζωή είχε επιχειρήσει να σκηνοθετήσει την διεκδίκηση των Γερμανικών επανορθώσεων, με εκείνη την αναποτελεσματικής γραφικότητας «Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος» και με τις υλακές περί παρανόμου, επονείδιστου, επαχθούς (για άλλους… απεχθούς: λες και οι λέξεις φέρνουν αποτέλεσμα!) χρέους, κατέληξαν στο να απωθηθεί η υπόθεση αυτή – που και υπαρκτή είναι, και πολιτικό μα και ουσιαστικό περιεχόμενο έχει – πάλι στο παρασκήνιο. Ώστε να μην κάνει άλλη ζημιά στην χώρα, γιατί είχε καταλήξει ζημιά να κάνει – και πολλή μάλιστα! Βέβαια βοηθήσαμε κι εμείς, τα μήντια, σ’ αυτό με τις επιδερμικές, οπαδικές και επιπόλαιες προσεγγίσεις: θυμόσαστε τότε που χειροκροτήθηκε η κωμική εκείνη πατέντα, να… εγγραφεί σε αναθεωρημένο Προϋπολογισμό του 2015 η απαίτησή μας, εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, κατά της Γερμανίας; Ώστε να βγάλουμε κολοσσιαίο πρωτογενές πλεόνασμα, να ικανοποιήσουμε την Τρόικα, και να έχουμε λεφτά για μοίρασμα!
Αυτού του είδους οι ανοησίες («α» στερητικό + νόημα, χωρίς νόημα ευθύς ως ήρθαν σε επαφή με τους συσχετισμούς των διαπραγματεύσεων, όπου υποτίθεται ότι θα οδηγούσαν σε αυτόματη διαγραφή του χρέους…) είχαν κι άλλες παρενέργειες. Από την Γερμανία αφενός η Ελληνική στάση διακωμωδήθηκε, αφετέρου μπήκε μπρος ένας μηχανισμός απόκρουσης των – υπαρκτών – Ελληνικών απαιτήσεων. Ενας κλάδος του ήταν πολιτικός: το Γερμανικό ΥΠΕΞ ξεσκόνισε παλαιές θέσεις του, στην Βουλή τους χτίστηκε μέτωπο άρνησης (με τιμητικές όντως εξαιρέσεις, αλλά λιγοστές, της Αριστεράς). Ο άλλος ήταν τεχνοκρατικός/επιστημονικός: εδώ έφτασε ο πανεπιστημιακός Χάϊντς Ρίχτερ να χτίσει οικοδόμημα που δείχνει ότι η Ελλάδα είναι εκείνη που χρωστάει στην Γερμανία! (Οι δικοί μας έκριναν καλόν να κινήσουν αντίστοιχα απλοϊκές δικαστικές διαδικασίες εναντίον του Ρίχτερ, με βάση… τον Αντιρατσιστικό Νόμο). Αυτό προσπεράστηκε, ευτυχώς δε ήρθαν άλλοι Γερμανοί επιστήμονες – Χάγκεν Φλάισερ, Κάρλ-Χάιντς Ροθ, Κρίστοφ Σμινκ-Γκουσταβους και επανέφεραν τα πράγματα στην λογική: η Γερμανία και χρωστάει και οφείλει να το αναγνωρίσει. Όμως, το να βρεθεί η Ελλάδα στο μέσο ενός ακόμη Historikerstreit είναι ελάχιστα χρήσιμο!
Το χειρότερο όμως ήταν άλλο: άνθρωποι του αναστήματος και της ιστορίας ενός Μανόλη Γλέζου – ο οποιος έχει κάνει την σωστότερη τοποθέτηση: για το αίμα και την φρίκη της Γερμανικής συμπεριφοράς δεν υπάρχει «αποζημίωση», το αίμα δεν παραγράφεται με τίποτε. όμως η οικονομική ζημιά και υπάρχει, και οφείλει να διεκδικηθεί με σοβαρότητα και επιμονή – βρέθηκαν προς στιγμήν στο όχημα της Ζωής, έπαψαν να είναι χρήσιμοι.
Ευτυχώς, μετά από αθόρυβη και προσεκτική – επιτέλους! – δουλειά, που πιστώνεται και στον σημερινό Πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση, προχώρησαν διαδικασίες διακομματικής «Επιτροπής για την διεκδίκηση των Γερμανικών οφειλών». Στις εργασίες της Διακομματικής Επιτροπής προσήλθαν πολλοί εμπλεκόμενοι, απο νομικές και δικηγορικές ενώσεις μέχρις ιστορικοί ή διεκδικούντες αποζημιώσεις. Στην (διεξοδική) Έκθεσή της ξεχωρίζουν οι αξιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου απ’ εκείνες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Οι δεύτερες πάλι διαχωρίζονται σε πολεμικές επανορθώσεις (για την υποδομή που καταστράφηκε, για το διαγούμισμα των δυνάμεων Κατοχής), σε αποζημιώσεις (που δικαιούνται θύματα – όσοι επιβιώνουν – και συγγενείς), συν στο διαβόητο κατοχικό δάνειο (την και με πιο στέρεα νομική βάση Ελληνική διεκδίκηση).
Επειδή Έλληνες είμαστε, η Διακομματική λειτούργησε μεν διακομματικά – η Ολομέλεια θα συζητήσει νωρίς τον Σεπτέμβριο την Έκθεσή της – αλλά ούτε το ΚΚΕ ούτε η Ν.Δ. υπερψήφισαν το πόρισμα. Το ΚΚΕ επειδή το πόρισμα δεν κράζει προηγούμενες πολιτικές καταστάσεις για ολιγωρία περί την διεκδίκηση , η ΝΔ επειδή θεωρεί ότι θάπρεπε να μπει η έμφαση στο κατοχικό δάνειο (και θεωρεί ότι η αναφορά στις αποζημιώσεις ιδιωτών γίνεται με επικοινωνιακή λογική).
Μια φορά, μα μια φορά!, δεν θα μπορούσαμε να το πάμε αυτό το ζήτημα μαζί;
*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου