Νέα Πολιτική
του Αντώνη Παπαγιαννίδη*
Θα απασχολήσουμε τον αναγνώστη με κάτι που δεν υπάρχει (ακόμη). Καθώς όμως ήδη δημιουργεί αντιδράσεις, πάντως απορίες/ερωτηματικά, είναι φανερό οτι έχει αυξανόμενες πιθανότητες “να υπάρξει”. Και να έχει περιεχόμενο, άρα ενδιαφέρον. Και – αφού υπάρξει – να αφήσει πίσω του ουσιαστικό ίχνος, να έχει δηλαδή σημασία. Αναφερόμαστε – μάλλον θα το μαντέψατε – για την Συνάντηση των Ηγετών του Νότου που με ημερομηνία-στόχο την 9η Σεπτεμβρίου (με τα μέτρα της διπλωματίας και δε της Ευρωπαϊκής είναι περίπου αύριο…), επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας /η Ελλάδα του β΄ 6μηνου του 2016 να στήσει στην Αθήνα. Καλώντας Γαλλία-Ιταλία-Ισπανία-Κύπρο-Μάλτα, δηλαδή έναν Φρανσουα Ολλάντ που πορεύεται προς λαιμητόμο Προεδρικής εκλογής σε λιγότερο απο ένα χρόνο. έναν Ματτέο Ρέντσι που σε δυο-τρεις μήνες έχει δημοψήφισμα το οποίο μπορεί να τον θέσει “εκτός”. έναν Μαριάνο Ραχόϊ που, μετά απο δυο άκαρπες εκλογικές αναμετρήσεις, παραμένει υπηρεσιακός πρωθυπουργός σε μια χώρα κινούμενη με κλονισμένες ισορροπίες. έναν Νίκο Αναστασιάδη που η χώρα του συνεχίζει το μαρτύριο των αδιέξοδων διακοινοτικών για το 40χρονο Κυπριακό, δίπλα σε μια διπλοτρίδιπλα ανήσυχη Τουρκία. καλά, για τον Τζόζεφ Μούσκατ δεν έχουμε πολλές πληροφορίες. Οσο για τον συγκαλουντα Αλέξη Τσίπρα και την μέλλουσα να φιλοξενήσει Ελλάδα – τι να τα λέμε; τα ξέρουμε! Αντικείμενο της Συνόδου του Νότου είναι η συζήτηση για την Ευρώπη, για τα θεσμικά της και τις οικονομικές της ισορροπίες και για τις αυριανές προοπτικές της.
Μαζί με την πρόσκληση προς τους ηγέτες – η οποία, αφου πιάσαμε Δεκαπενταύγουστο καλόν θα ήταν να μάθυμε ΑΝ έχει αληθινά απευθυνθεί, και με ποια προετοιμασία και με τι κατατεθειμένη στόχευση – καλόν θα ήταν η Ελληνική πλευρά να τους είχε στείλει κάποια αποσπάσματα απο το πιο πρόσφατο βιβλίο του Τζόζεφ Στίγκλιτς. Οπου ευθέως θεωρεί ότι “το πρόβλημα της Ευρώπης είναι το ευρώ”.
Μαντεύουμε την ενόχληση των Ευρωπαϊστών, που ήδη την πρωτοβουλία Τσίπρα/Ελλάδας την θεωρούν κάτι σαν δυσάρεστη παρωνυχίδα: “Μα, καλά, πάλι τους Αμερικανούς (έστω και Νομπελίστες) θα ακούμε τι λένε για τα δικά μας θέματα;”. Ατυχώς, το Σύνδρομο της Στοκχόλμης απο το οποίο πάσχουν οι Ευρωπαϊκές χώρες – πλην εκείνων του Γερμανικού πυρήνα – δηλαδή ο εναγκαλισμός με την διπλή μονόδρομη Ευρωσκέψη (αφενός “η σταθερότητα μόνη προτεραιότητα” αφετέρου “λυση σε όλα τα προβλήματα η “περισσότερη Ευρώπη”“), χρειάζεται όσο τίποτε λίγο φρέσκο αέρα απ’ έξω. Μιαν αχτίδα ριζοσπαστικής προσέγγισης.
Επισημαίνει ο Στίγκλιτς ότι το 2015 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ευρωζώνη ήταν περίπου εκεί όπου βρισκόταν το 2007, ενώ η ανεργία βρίσκεται κολλημένη στο 10% απο το 2009 (στις ΗΠΑ άγγιξε αυτό το επίπεδο την ίδια περίοδο, κόντεψε να φέρει επανάσταση, βρίσκεται ήδη κάτω από το 5%). Αυτού του είδους αποτελέσματα οικονομικής πολιτικής – χώρια οι κοινωνικές και πολιτικές του μετενέργειες – έχουν δημιουργήσει μια παθητικότητα απέναντι σε εκείνο που κρατά τις χώρες της Ευρώπης σε ομηρία – αυτό είναι το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, το αγκάλιασμα με τον δήμιο (θυμηθείτε πόσες φορές είχαμε όχι απλώς συμμόρφωση/ υπαγωγή αλλά και περίσσιο θαυμασμό προς την Γερμανική άποψη/προς τον ιδεότυπο Σώϋμπλε!). Ενα “Ευρωπαϊκό μέλλον σε όλο και χαμηλότερο ανάπτυξη και αντίστοιχο βιοτικό επίπεδο, ίσως επι δεκαετίες” (ναι, ναι, ξέρουμε: δεν ισχύει κάτι τέτοιο προκειμένου περί Γερμανίας – αλλά τι σημαίνει αυτό;) θα καταλήξει να θέσει υπό αμφισβήτηση όχι πλέον την Ευρωζώνη, αλλά το ίδιο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Το Brexit δεν ειναι απόδειξη, είναι όμως ένδειξη του πού οδηγούν οι Ευρωεμμονικότητες – ακόμη και χώρις την πρόσθετη πειθαρχία της συμμετοχής στην Ευρωζώνη…
Αυτά, τέτοια θα ήταν πολύτιμο να συζητηθούν στην Συνάντηση των Αθηνών. Προϋπόθεση ειναι – αυτονόητο, αλλά τα αυτονόητα είναι που συνήθως αγνοούνται – ότι η συνάντηση αυτή θα προσελκύσει ΟΛΟΥΣ τους ηγέτες του Νοτου. Ειδικά άμα ο (Χριστιανοδημοκράτης) Μαριάνο Ραχόι πεισθεί – ξέρουμε τι λέμε – να μείνει “εκτός” με το πρόσχημα των εσωτερικών του προβλημάτων, τότε η συνάντηση θα έχει τραυματισθεί. (Υπ’ αυτήν την έννοια, αν με κάποιον τρόπο πειθόταν να συνδράμει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θάταν εθνική επιτυχία. Αιθεροβατούμε; Ισως. Πάντως ένα άνοιγμα κακό δεν θάκανε). Ομοίως αποτυχία άμα η Γαλλική συμμετοχή αποβεί χλιαρή.
Για να ισχύσει το παραπάνω, θα χρειαζόταν η στόχευση να επιμείνει μεν κριτικά απέναντι στην μονοδιάστατη Ευρωσκέψη, αλλά και να μην λειτουργήσει ως “μέτωπο κατά του Βορρά/κατά των Γερμανών”. Ο Ευρωπαϊκός Βυζαντινισμός παρέχει άφθονα μέσα προς τούτο! Σημειώστε πως Βερολίνο (και Βρυξέλλες) ξεροβήχουν και διερωτώνται αν η Συνάντηση θα πραγματοποιηθεί και με τι συμμετοχή… Θα χρειαζόταν, τέλος, και ένα αδρό περίγραμμα του ποιας μορφής θετική πρόταση θα είχε να θέσει στο τραπέζι, στο τραπέζι διατήρησης της “Ευρώπης” εννοείται, εκείνο που θα επιχειρήσει να εμφανισθεί ως “ο Νότος”. Πρόταση οικονομική, πειστική. Πρόταση θεσμική, λειτουργική. (Σ’ αυτό αναφερόμαστε όταν μιλήσαμε για προετοιμασία. Δεν την βλέπουμε).
*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου