Τουρκικά (Α)

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Θα ξεκινήσουμε από το τέλος, από την κατάληξη αυτού του επιχειρήματος. Θυμηθείτε πόσες φορές τις τελευταίες εβδομάδες ο Γιάννης Μουζάλας – από τους ελάχιστους που, στην Ελλάδα έχει “δει” το προσφυγικό/μεταναστευτικό σε κάτι περισσότερο από ευκαιριακή βάση -προειδοποίησε: “Θα δοκιμαστεί η χώρα πολύ σκληρά αν καταρρεύσει η συμφωνία με την Τουρκία”.

Με δεδομένη την ευαισθησία του σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποκλείεται να παρέβλεψε ότι η αναγνώριση της Τουρκίας ως “ασφαλούς χώρας” μετά το κύμα διωγμών, τα λυντσαρίσματα, συν το αυτάρεσκο φλερτ με την επαναφορά της ποινής του θανάτου, αποτελεί αυτοαντίφαση αν όχι προσβολή. Όμως… το καθεστώς “ασφαλούς χώρας” και η αναγνώρισή του αποτελεί βασική προϋπόθεση, προκειμένου να ισχύει το σκέλος εκείνο της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας (δηλαδή να εννοούμαστε: της συμφωνίας Βερολίνου-Άγκυρας, που υιοθέτησε η ΕΕ ως “προσφυγική πολιτική” της ) που επιτρέπει να στέλνονται πίσω στην Τουρκία πακέτο όσοι περνούν τα νησιά μετά τις 18 Μαρτίου.

Κάποια στιγμή, μάλιστα, ο Γ. Μουζάλας κάπως σαν να ζήτησε να υπάρξει “Σχέδιο Β” της Ευρώπης για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό – παρευθύς όμως το πήρε πίσω, συνειδητοποιώντας τι έρχεται! Διότι αναφορές σε Σχέδιο Β γίνονται  μεν στις Βρυξέλλες (που το μόνο που γνωρίζουν είναι να διαμορφώνουν και να συζητούν “Σχέδια”), αλλά το εν λόγω Σχέδιο έγκειται στην αύξηση της επιτήρησης στα έξω σύνορα της Ζώνης Σένγκεν άμα η Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας καταρρεύσει (δηλαδή: στην μεθόριο Ελλάδας-πΓΔΜ!). Το τι θα γίνεται στην Ελλάδα, σε ένα ενδεχόμενο επανάληψης του προσφυγικού ρεύματος, αποτελεί αντικείμενο συζήτησης ανθρωπιστικού μόνον χαρακτήρα: η στάση “συμπαρασταθείτε στην Ελλάδα, όχι στην Τουρκία” αρχίζει μεν να διαμορφώνεται, ιδίως στην Γερμανία, αλλά λειτουργικό περιεχόμενο δεν δείχνει να αποκτά.

Πηγαίνοντας ακόμη πιο πίσω, βλέπει κανείς πώς το άλλο προαπαιτούμενο της Συμφωνίας (βασικό αυτό λόγω της στάσης της Τουρκίας) είναι να προχωρήσει η συζήτηση για άρση της βίζας που ισχύει από πλευράς  ΕΕ για Τούρκους πολίτες. Ήταν να ισχύσει η άρση από τέλος Ιουνίου, με τοποθέτηση του ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου “μετακινήθηκε” για Οκτώβριο, όμως με δεδομένη την κατάσταση στην Τουρκία (και, κυρίως, το θέμα της θανατικής ποινής) κάτι τέτοιο αποτελεί “Ευρωπαϊκό αδιανόητο”. Οπότε…

…Οπότε ήδη το γεγονός ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πανηγυρικά επανέφερε το θέμα (και) στο συλλαλητήριο του Γενί Καπί προχθές στην Πόλη, δείχνει την έκταση του αδιεξόδου που χτίζεται στο δικό μας το κεφάλι. Κι έτσι φθάνουμε στο αληθινά χωρίς προηγούμενο συλλαλητήριο του Γενί Καπί στην Πόλη που είχε τον πικρά ειρωνικό τίτλο “Ενωμένοι για την Δημοκρατία και τους Μάρτυρες”. Στην εντυπωσιακή λαοθάλασσα που ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο ψυχές, με μόνο τουρκικές σημαίες – χωρίς κομματικά λάβαρα, αλλά με αποθεωτικά πανό του τύπου “Ερντογάν, είσαι θεός” – και με συμμετοχή του Χουλουσί Ακάρ, επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων, που έθεσε τον Στρατό στην υπηρεσία “του λαού της Τουρκίας”. Σε σύγκριση μ’ αυτήν την παρουσία, το γεγονός ότι στην συγκέντρωση δεν μπόρεσε να μην παραβρεθεί κι ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, του CHP (μνήμης Κεμαλιστών) Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ο οποίος αναγνώρισε ότι “μετά την 15η Ιουλίου υπάρχει μια νέα Τουρκία”, χλωμά επιχειρώντας να το οδηγήσει αυτό στο ότι “άνοιξε μια νέα πόρτα για συμβιβασμό” μαζί και με τον ηγέτη του Εθνικιστικού MHP Ντεβλίτ Μπαχτσελί που δήλωσε  “υπερηφάνεια για την άνοδο της Τουρκίας” (μόνο το φιλοκουρδικό ΗDP προσήλθε, ή μάλλον αποκλείσθηκε), έχει περιορισμένη σημασία.

Να το πούμε κάπως σουρεαλιστικά: ο Ερντογάν , εκείνο που πλέον επιχειρεί είναι να υποκαταστήσει στον ρόλο του εμβλήματος της Τουρκίας τον Μουσταφά Κεμάλ. “Ατατούρκ”, πατέρα των Τούρκων. Για την ώρα, δείχνει να το πετυχαίνει – και με αυτό έχουμε να κάνουμε. Θα επανέλθουμε αύριο.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)