Ορατότης... μηδέν - Πώς εξελίχθηκε σε θέατρο του παραλόγου η υπόθεση των ελληνικών εξοπλισμών

Το Ποντίκι

του Δημήτρη Μηλάκα

Ήταν αρκετή η (απίστευτη, όπως εξελίχθηκε) υπόθεση με τις γαλλικές φρεγάτες για να μετατρέψει τους κυβερνώντες και τον στόμφο με τον οποίον εμφανίζονται σε καρικατούρες. Πέρα απ’ το γελοίο, αυτή η ιστορία, με τις φρεγάτες που οι Γάλλοι πρόεδροι από την εποχή του Σαρκοζί μέχρι σήμερα προσπαθούν να πασάρουν στις ελληνικές κυβερνήσεις, είναι ωφέλιμη διότι οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα τα οποία – μέρες που είναι – καλό είναι να τα έχουμε κατά νου:

● Μηδέν (αμυντικός) σχεδιασμός.

● Μηδέν (ενδοκυβερνητική) επικοινωνία.

● Μηδέν (τακτική στη) διαπραγμάτευση.

Η ιστορία (με τις φρεγάτες) εξελίχθηκε λίγο πολύ ως εξής: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛΛ «άκουσε» κάποια στιγμή τους επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων να φωνάζουν ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο παιχνίδι της έντασης (και σε όσα ενδεχομένως αυτό συνεπάγεται) με την Τουρκία επειδή:

● η Τουρκία υπερ-εξοπλίζεται,

● οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν έχουν χρήμα όχι μόνο για ανανέωση του οπλισμού, αλλά ούτε για τη συντήρηση του υπάρχοντος.

Όταν το παιχνίδι χόντρυνε με τις καθημερινές εικονικές ναυμαχίες και αερομαχίες και όταν η κυβέρνηση άρχισε να αντιλαμβάνεται τι μπορεί να σημάνει για το πολιτικό της αφήγημα (έξοδος από τα μνημόνια και τις εποπτείες) ένα χοντρό ελληνοτουρκικό επεισόδιο, απευθύνθηκε στους γνωστούς προστάτες, οι οποίοι παρεμπιπτόντως είναι αυτοί που διαθέτουν τα απαιτούμενα (πολεμικά) παιχνίδια. Στην προκειμένη περίπτωση στους Αμερικανούς για αεροπλάνα (εκσυγχρονισμός F-16) και στους Γάλλους για πλοία.

Εδώ (παρενθετικά) θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι προστάτες παρέχουν οπλισμό όχι μόνο έναντι δισεκατομμυρίων. Ο εξοπλισμός του υποτελούς συνεπάγεται υποχρεώσεις και καθήκοντα, δηλαδή την αφοσιωμένη συμμετοχή στους σχεδιασμούς και τους στόχους που έχει ο «προστάτης».

Η συνεργασία με τις ΗΠΑ

Από τον περασμένο Οκτώβριο (συνάντηση Τσίπρα με Τραμπ στην Ουάσιγκτον) βιώνουμε σιγά - σιγά τα επακόλουθα της αναβαθμισμένης ελληνοαμερικανικής συνεργασίας σε όλο το εύρος (Κρήτη - Σούδα, Κυκλάδες - Σύρος, Πελοπόννησος - Ανδραβίδα, Θεσσαλία - Λάρισα, Θράκη - Αλεξανδρούπολη) της ελληνικής επικράτειας. Αυτή η αναβαθμισμένη ελληνοαμερικανική στρατιωτική σχέση «πουλήθηκε» από την ελληνική κυβέρνηση ως διπλωματική της επιτυχία.

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι οι Αμερικανοί αποφάσισαν την αναβάθμιση της παρουσίας τους στην Ελλάδα εξ αιτίας της αποδόμησης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων. Με άλλα, πιο απλά λόγια, δεν είναι η κυβέρνηση που έφερε πιο κοντά τις ΗΠΑ στην Ελλάδα, αλλά οι αμερικανικές ανάγκες που επέβαλαν στην ελληνική κυβέρνηση να δεθεί χειροπόδαρα στο αμερικανικό άρμα εξωτερικής πολιτικής. Καθώς, λοιπόν, οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις δοκιμάζονται, είναι προφανές ότι η Ελλάδα θα πρέπει να είναι εξοπλισμένη ως άλλο ένα αμερικανικό χαλίκι στο πασουμάκι του σουλτάνου.

Το γαλλικό σχέδιο

Μέσα σε αυτό το κλίμα, λοιπόν, και καθώς ο «φωτισμένος» Μακρόν διεκδικεί και αναλαμβάνει για λογαριασμό της χώρας του (καθώς οι Βρετανία αποχωρεί από την Ε.Ε.) την ηγεσία στο στρατιωτικό επίπεδο ως δεξί ευρωπαϊκό χέρι της αμερικανικής υπερδύναμης αναζωπυρώνεται μια συζήτηση για αγορές από τη γαλλική πραμάτεια που είχαν ξεκινήσει από το 2009 σε συζητήσεις των τότε ηγετών Σαρκοζί - Καραμανλή.

Το σχέδιο αφορούσε την κάλυψη των (πραγματικών) επιχειρησιακών αναγκών του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού με γαλλικές φρεγάτες. Το εν λόγω σχέδιο (ενοικίαση δυο φρεγατών και ναυπήγηση ακόμη δύο ή τριών σε ελληνικά ναυπηγεία) με στόχο η Ελλάδα μετά το τέλος του προγράμματος, που θα τραβούσε για μια πενταετία, να έχει στην κατοχή της τέσσερις έως πέντε τελευταίας τεχνολογίας φρεγάτες, επανέφερε και ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ στις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά.

Η προτεραιότητα των περικοπών (τις οποίες επέβαλαν οι δανειστές, ανάμεσα στους οποίους και η Γαλλία) πάγωσε τον σχεδιασμό, αλλά δεν τον ματαίωσε...

Το ξεδίπλωμα του μεγάλου παιχνιδιού στην κυπριακή ΑΟΖ, όπου η γαλλική TOTAL έχει συμφέροντα, και η επιλογή της Γαλλίας να ενθυμηθεί το ένδοξο ιμπεριαλιστικό της παρελθόν (και) στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και τη Μέση Ανατολή επανέφεραν στο τραπέζι το παλιό ελληνογαλλικό εξοπλιστικό πρότζεκτ.

Η σχετική συζήτηση έγινε σε τηλεφωνική επαφή του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον Εμανουέλ Μακρόν. Είχαν προηγηθεί επαφές σε χαμηλότερο επίπεδο με στόχο το «ξεσκόνισμα» των παλαιότερων ελληνογαλλικών συζητήσεων. Στην επικοινωνία Τσίπρα - Μακρόν επιβεβαιώθηκε η πολιτική βούληση των δύο πλευρών για να προχωρήσει η διαδικασία, η οποία είναι πολύπλοκη και χρονοβόρα.

Ο χρόνος, ωστόσο, δεν είναι σύμμαχος των πολιτικών ειδικά όταν βιάζονται να επιδείξουν έργο. Και ο Φώτης Κουβέλης λίγο έλειψε να παρκάρει τις νοικιασμένες φρεγάτες στον Φλοίσβο και να τις έχει πρώτο πλάνο ο ΣΚΑΪ, όπου, μη μπορώντας να κρατηθεί, τα είπε όλα. Αποκάλυψε δηλαδή το πλάνο μιας συμφωνίας το οποίο μόλις έχει ξεκινήσει...

Απουσία στρατηγικής

Απ’ όλα τα παραπάνω μπορεί κάποιος να βγάλει πολλά και διάφορα συμπεράσματα. Εμείς θα αρκεστούμε στα παρακάτω:

1. Η ελληνική κυβέρνηση (η χώρα γενικότερα και η αστική της τάξη) δεν έχουν ούτε το παραμικρό σχέδιο – όχι επέκτασής τους, αλλά ούτε καν επιβίωσής τους.

2. Η ελληνική κυβέρνηση (το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, καθώς και η αστική τάξη που το στηρίζει) έχουν μόνο σημείο αναφοράς την εξάρτησή τους από ξένα συμφέροντα και κέντρα λήψης αποφάσεων.

3. Ως εκ τούτου λειτουργούν συμπληρωματικά ως υποτελείς σε σχεδιασμούς των προστάτιδων δυνάμεων αγνοώντας τους κινδύνους που συνεπάγεται κάτι τέτοιο για τη χώρα, η οποία είναι εντελώς απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει σοβαρές απειλές με ίδιες δυνάμεις.

Κατά τα λοιπά, «καλή τύχη μάγκες»...

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 2018 στις 26-4-2018