Υπάρχει εξοικείωση με την φρίκη;

Μπορεί στην κοινή γνώμη την συνηθισμένη με την φρίκη και την βία του πολέμου μέσα από την εικόνα της τηλεόρασης (θυμηθείτε τους embedded ανταποκριτές στην Γιουγκοσλαβία, στην Βαγδάτη, στο Αφγανιστάν...), ή πάλι...

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Μπορεί στην κοινή γνώμη την συνηθισμένη με την φρίκη και την βία του πολέμου μέσα από την εικόνα της τηλεόρασης (θυμηθείτε τους embedded ανταποκριτές στην Γιουγκοσλαβία, στην Βαγδάτη, στο Αφγανιστάν...), ή πάλι την μαθημένη στους "μεγάλους αριθμούς" (πόσους νεκρούς έγραψε το Bataclan; πόσους είχε το Κεμάλ Ατατούρκ στην Κωνσταντινούπολη; πόσους σάρωσε το φορτηγό στην Promenade des Anglais;) η εξοικείωση με το ακραίο να έρχεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Άλλωστε... στο Παρίσι και στην Νίκαια η κανονικότητα στους δρόμους και στους τόπους διασκέδασης επέστρεψε σε λίγα 24ωρα - να είναι αυτό ένα χαρακτηριστικό του Δυτικού ανθρώπου;- ενώ στην Πόλη μόνον το ιδιότυπο εκείνο πραξικόπημα δημιούργησε μονιμότερο πάγωμα.

Όμως, τα πολύ πιο μοναχικά περιστατικά όπως η επίθεση απο Αφγανό με τσεκούρι στο τραίνο στο Βύρτσμπουργκ, ύστερα εκείνη του Σύρου πρόσφυγα με machete στην Στουτγάρδη, με ακρότατη απόληξη την σφαγή/αποκεφαλισμό του υπέργηρου ιερέα στην Ρουέν της Νορμανδίας από Γάλλους την υπηκοότητα ισλαμιστές, οδηγούν την φρίκη σ' ένα άλλο επίπεδο. Μέχρι πριν λίγο, αδιανόητη στην ασφαλή/ασφαλισμένη Ευρώπη - αν και παρούσα στα uploads απο τζιχαντιστές του ISIS "εκεί", "στο δικό τους". την ίδια στιγμή - εξ άλλου - τόσον η διαφοροποίηση του προφίλ των δραστών, όσο και εγγύτητα στην καθημερινότητα των ανθρώπων (σε τραίνο, στον δρόμο, στην εκκλησία!) καθιστά τον δημόσιο λόγο άμυνας αληθινά εκτός χρησιμότητας.

Οι πολιτικές ηγεσίες - για να δείξουν ότι "έχουν την ευθύνη" μιλουν για συνεργασία των υπηρεσιών ασφαλείας ανά την Ευρώπη - που θα κάνουν, τι ακριβώς; Και πώς; Μιλούν για μέτρα ασφαλείας - εντάξει για την αναζήτηση εκρηκτικών, αλλά το μαχαίρι; Μιλούν, "σωστά" και συγκινησιακά ενδεχομένως για αποφυγή ενος δια-θρησκευτικου πολέμου στην Ευρώπη, αλλά πώς; Ποιοι θα κηρύξουν, σε ποιους την καταλλαγή;  Η Δύση, μια μια οι χώρες και όλες μαζί, βρίσκονται σε ένα έδαφος - της φρίκης ως προπομπού του θανάτου - που ούτε αταβιστικά δεν γνωρίζουν. Η αποσάθρωση που φέρνει στην εμπιστοσύνη προς τις ηγεσίες αυτό το φαινόμενο θα είναι βασικό στοιχείο του αύριο.

economia