Τίποτε δεν τελείωσε με το δημοψήφισμα της Σκωτίας, όλα τώρα αρχίζουν...

Νέα Κρήτη

Το ΟΧΙ στην ανεξαρτησία της Σκωτίας από το Ενωμένο Βασίλειο νίκησε με 55% έναντι 45% του ΝΑΙ σε ένα δημοψήφισμα όπου συμμετείχε κοντά στο 85% του εκλογικού σώματος. Ζητωκραυγάζουν οι αγορές και οι βαρώνοι του πολιτικού κατεστημένου στη Βρετανία. Πολλοί απ' αυτούς βιάζονται να κλείσουν το όλο θέμα, όπως άλλωστε επιχειρούν και πολλοί απ' αυτούς που πρωταγωνίστησαν στην πολιτική εκστρατεία του ΝΑΙ.

Του Δημήτρη Καζάκη

Οι πρώτοι γιατί βιάζονται να απεμπλακούν από τα ακανθώδη άλυτα ζητήματα που έχουν έρθει στην επιφάνεια. Ενώ οι δεύτεροι προσπαθούν να ισορροπήσουν την απογοήτευσή τους με την απαίτηση να ικανοποιηθούν μια σειρά υποσχέσεις που δόθηκαν από την κεντρική εξουσία.

Ωστόσο, αξίζει να πούμε ότι αυτή η αναμέτρηση, αν και έγινε με όρους δημοψηφίσματος, δεν διαφέρει και πολύ από τις αναμετρήσεις για την ανεξαρτησία της Σκωτίας στα πεδία των μαχών της μεσαιωνικής Βρετανίας. Είναι η πρώτη φορά τουλάχιστον μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, που σε εκλογική αναμέτρηση συμμετείχε ένα τόσο μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού. Το σύνηθες είναι να μην ξεπερνά το 40% η συμμετοχή στις όποιες εκλογικές διαδικασίες. Τεράστιες μάζες πήγαν για πρώτη φορά στην κάλπη, ενώ πριν απαξιούσαν και ψήφισαν στη μεγάλη τους πλειοψηφία το ΝΑΙ. Το ίδιο και τα πιο καταπονημένα εργατικά στρώματα της Σκωτίας.

Ωστόσο, αυτό που νίκησε ήταν η εκστρατεία εκφοβισμού και τρομοκρατίας που πήρε ασύλληπτες διαστάσεις. Η εκστρατεία αυτή έπιασε κυρίως στα μεσαία στρώματα, αλλά δεν τα έπεισε για το ΟΧΙ. Απλά τα φόβησε. Να γιατί το όλο ζήτημα δεν έληξε. Αντίθετα, τα αποτελέσματα πιστοποιούν ότι το ρήγμα είναι τόσο βαθύ που δεν μπορεί να κλείσει. Ο διχασμός θα συνεχίσει να υπάρχει και να βαθαίνει.

Η αναμέτρηση του ΝΑΙ με το ΟΧΙ δεν αφορούσε προαιώνιες έχθρες, αλλά την αποσάθρωση ενός ολόκληρου οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού συστήματος μέσα από την μετεξέλιξή του σε ένα είδος νεοφεουδαρχίας υπό την κυριαρχία του City. Η συνέπεια είναι αυτή που όλοι γνωρίζουμε. Οι κυβερνήσεις και το κράτος έχει μετατραπεί σε απλό εργαλείο οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής καταστολής της εργαζόμενης κοινωνίας προς όφελος των βαρώνων του χρήματος με αποτέλεσμα η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού να οδηγείται στην απελπισία.

Το Bloomberg λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα σχολίαζε εύστοχα: "Οι κυβερνήσεις παντού, που δεν είναι σε θέση να εγγυηθούν μια δίκαιη ανάπτυξη και κοινωνική ευημερία, έχουν υποστεί μια θανατηφόρα αποσύνθεση της νομιμοποίησής τους... Τα γεγονότα στη Σκωτία σκιαγραφούν μια πιο ριζοσπαστική δυνατότητα (πιθανό να συμβεί και στην ίδια την Ευρώπη σε λίγες εβδομάδες, όταν η Καταλονία μπορεί να ψηφίσει να αποσχιστεί από την Ισπανία): οι δυσαρεστημένοι πολίτες μπορεί να κινηθούν πολύ γρήγορα για να απορρίψει τις μη αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις με την διάλυση ολόκληρου του έθνους-κράτους."

Εδώ βρίσκεται η ουσία. Από αυτή την αποσύνθεση δεν μπορεί να προστατευτεί ούτε η Βρετανία, ούτε κανένα άλλο κράτος. Δεν διαθέτουν σήμερα ούτε καν τα μέσα με τα οποία εξασφάλιζαν την αφοσίωση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού στο υπάρχων σύστημα. Μόνο η βία τους έχει απομείνει. Κι αυτή να είσαστε σίγουροι ότι θα την ασκήσουν χωρίς κανένα ενδοιασμό, με όλους τους δυνατούς τρόπους, προκειμένου να καταστείλουν τις κοινωνικές αντιθέσεις που οξύνονται λόγω της ταύτισής των κρατών με ότι πιο παρασιτικό και βαθύτατα αντιδραστικό έχει γεννηθεί στην ιστορία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο, την χρηματιστική ολιγαρχία.

Κι ότι δεν μπορεί να λυθεί, ή να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του πληθυσμού μέσα από εκλογικές διαδικασίες, είναι σίγουρο ότι θα βρει το δρόμο της κοινωνικής εξέγερσης, ή του πολέμου. Πρόκειται για αδήριτο νόμο της ιστορίας.