Παίζοντας με τα ψυχολογικά

kontranews

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Οταν η πολιτικη –και μάλιστα το εγχείρημα άσκησης πολιτικής, επηρεασμού των εξελίξεων, προδιαγραφής του αύριο: τέτοια πράγματα! – πλησιάζει πολύ τα ψυχολογικά, τότε το επίπεδο διακινδύνευσης ανεβαίνει. Επικίνδυνα.

 Η μετάβαση Σαμαρά στο Βερολίνο και η συνάντηση με την Άνγκελα Μέρκελ, έτσι όπως μεθοδεύθηκε-στήθηκε μηντιακά (με τις προσδοκίες να έχουν συνειδητά καλλιεργηθεί, όπως και στην περίπτωση των Παρισίων, ύστερα να έχουν συμμαζευτεί), στη συνέχεια έτσι όπως η εικόνα την παρακολούθησε (και η εικόνα ποτέ δεν λέει ψέματα, ποτέ δεν γίνεται να αγνοηθεί: δεν ήταν, δε, ο Αντώνης Σαμαράς ένας ευτυχής άνθρωπος στην εικόνα...), πήγε πολύ να παίξει και μάλλον εισέπραξε το αντίθετο εκείνου που επεδίωξε.

Πρώτα-πρώτα, η επιδίωξη να έρθουν οι χρόνοι της τρόικας, των Ευρωπαίων “εταίρων” αλλά και του ΔΝΤ, να “κολλήσουν” περισσότερο στο δικό μας πολιτικό ημερολόγιο (προ-προεκλογικοί χειρισμοί, Προεδρική εκλογή, μάζεμα των διαβόητων “180”...), δεν δείχνει να δικαιώνεται. Ούτε της τρόικας το timing αλλά ούτε και η “μεγάλη συζήτηση” για το χρέος δείχνουν να επηρεάζονται. Υστερα, η διατύπωση θετικών/ενθαρρυντικών σχολίων για το πού βρισκόμαστε και το πόσος θαυμασμός προσήκει στην Ελλάδα κ.ο.κ. όπως μας προέκυψε από την Άνγκελα Μέρκελ, συνοδεύεται από τη σταθερή επισήμανση του υπόλοιπου δρόμου που μένει να διανυθεί. Μπορεί στο δικό μας σχήμα επικοινωνιακών πραγμάτων αυτό να μην πολυέπαιξε, όμως αυτό παραμένει να είναι η ουσία!....

Υπάρχει όμως και το άλλο: υπάρχει η εσωτερική ισορροπία που “ξεφεύγει” με διάφορους τρόπους. Θα λέγαμε ότι αιχμή αποτελεί η αυτοεκτόξευση Αδώνιδος Γεωργιάδη (βαρύτερη εκείνη του Θόδωρου Πάγκαλου), με τη δήλωση ότι θα σπεύσει να αποσύρει τις καταθέσεις του απο τις ελληνικές τράπεζες στην περίπτωση που δει ενδεχόμενο ΣΥΡΙΖΑ: η αλήθεια είναι ότι και η τοποθέτηση Σαμαρά περί αποφυγής ενός bank run, κάπου εκεί οδηγούσε: όμως το ύφος, η τονικότητα παίζει αποφασιστικό ρόλο σ’ αυτά τα πράγματα: και, σ’ αυτό, ένας Γεωργιάδης πάντα επικρατεί.

 Τα φλέρτ με τα ψυχολογικά, τελικά, μάλλον τραυματίζει παρά βοηθάει. Γιατί στο τέλος της ημέρας, η τωρινή Κυβερνηση με ένα βρίσκεται αντιμέτωπη: χρειάζεται, έστω και επιφανειακά, να δείξει ότι πιστεύει σε όσα εφαρμόζει. Και να συνεχίσει να προχωράει. Να ψηφίζει. Να εφαρμόζει. Και... να πληρώνει, το πολιτικό κόστος.