Ήθος και υπευθυνότητα στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής

kontranews

του Γιώργου Βάμβουκα

Παρακολουθωντας την ομιλία και τη συνέντευξη τύπου του κ. Τσίπρα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, διαπίστωσα ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε αρκετές ενδιαφέρουσες προτάσεις για την οικονομία, όπως επαναφορά κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ (€), ρύθμιση οφειλών σε 84 δόσεις, σεισάχθεια για τα «κόκκινα δάνεια», ο Προϋπολογισμός Δημοσίων Επενδύσεων καθίσταται η ατμομηχανή της αναπτυξιακής διαδικασίας, επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους από μηδενική βάση, κ.λπ.

Ωστόσο, αυτό το οποίο αρκετοί πολίτες αναμένουν, είναι η ακριβής ποσοτικοποίηση των προτεινόμενων μέτρων, στα πλαίσια του μεσομακροπρόθεσμου “Εθνικού Σχεδίου για την Ανασυγκρότηση της Ελλάδας” βάσει των λεχθέντων του κ. Τσίπρα, με χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον δεκαετίας. Δηλαδή, ενός οικονομικού προγράμματος, που να αποτυπώνει με τεχνοκρατική αρτιότητα τις κατευθυντήριες γραμμές και τους ποσοτικούς στόχους, της αριστερόστροφης-ριζοσπαστικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, για έξοδο από το τέλμα της ύφεσης και την επίτευξη της βιωσιμότητας των Δημοσίων Οικονομικών.

Παραμονές εκλογών του Οκτωβρίου 2009, ο διαβόητος ΓΑΠ υποστήριζε ότι “λεφτά υπάρχουν” και πως το οικονομικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ περί “πράσινης ανάπτυξης” εγγυάται την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας και τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους. Η πορεία των γεγονότων απέδειξε ότι ο ΓΑΠ και ο περίγυρός του ήταν επαγγελματίες απατεωνίσκοι, που με ασύστολα ψεύδη κορόιδεψαν τον ελληνικό λαό και με την υποταγή της πατρίδας στις πολιτικές των μνημονίων μας έβαλαν σε μεγάλες εθνικές περιπέτειες. Ο Τσίπρας βρίσκεται σήμερα στη θέση που ήταν ο ΓΑΠ πριν τις βουλευτικές εκλογές του 2009. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να επαναλάβει τα λάθη του ΓΑΠ με τo τραγικό σύνθημα “λεφτά υπάρχουν” ή τον εμπαιγμό του ελληνικού λαού από τον Σαμαρά με τον καρνάβαλο των Ζαππείων Ι,ΙΙ και ΙΙΙ. Αυτό που αναμένει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι υπευθυνότητα, ειλικρίνεια και συνέπεια μεταξύ λόγων και πράξεων.

Η τρόικα και οι αχυράνθρωποι του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου, ισχυρίζονται ότι μέσοι αναπτυξιακοί ρυθμοί της τάξης του 3,3% κατά την περίοδο 2014-2024, αρκούν για τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους της χώρας το 2024. Ο πίνακας του κειμένου απευθύνεται στο οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ. Τρία είναι τα ουσιώδη συμπεράσματα που εξάγονται από τα στοιχεία του πίνακα:

1) Τα κρατικά πρωτογενή πλεονάσματα δεν συνεπάγονται τη μείωση του δημοσίου χρέους. Την περίοδο 1993-2008 η γενική κυβέρνηση για 9 ημερολογιακά έτη είχε πρωτογενή πλεονάσματα σωρευτικής αξίας 32,4 δις € και παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος από 87,4 εκτινάχτηκε σε 262,1 δις €. 2) Αξιοσημείωτη είναι η διαπίστωση ότι την περίοδο 1993-2008, αν και ο μέσος αναπτυξιακός ρυθμός της χώρας ήταν 3,6% και το κράτος πέτυχε στη διαχείρισή του πρωτογενή πλεονάσματα, ωστόσο σε απόλυτες τιμές το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης αυξήθηκε τρεις (3) φορές (262,1:87,4=3,00). Δηλαδή, σε περιόδους πραγματοποίησης αξιόλογων αναπτυξιακών ρυθμών και επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων, το δημόσιο χρέος της χώρας ακολουθούσε την ακάθεκτη ανοδική του πορεία. 3) Δεδομένης της σφοδρότατης ύφεσης που διέρχεται η εθνική μας οικονομία μετά το 2008 και σε συνδυασμό με τα δυσβάστακτα μελλοντικά χρέη που απορρέουν από τις συμβάσεις των μνημονίων και τα κρυφά χρέη που βρίσκονται στην πλάτη των swaps, η οποιαδήποτε μελλοντική μείωση του δημοσίου χρέους, θα απαιτούσε σε ορίζοντα εικοσαετίας την επίτευξη μέσων ρυθμών ανάπτυξης γύρω στο 5%.  Κατ’ αυτό τον τρόπο, το κράτος θα συγκέντρωνε τους αναγκαίους φορολογικούς πόρους, ώστε τα πρωτογενή πλεονάσματα να επαρκούσαν, τόσο για την εξυπηρέτηση όσο και για την πολυπόθητη δραστική μείωση του δημοσίου χρέους. Και τούτο με την προϋπόθεση ότι οι κυβερνήσεις θα νοικοκύρευαν την δημόσια διοίκηση, θα προέβαιναν στην περιστολή της διαφθοράς και θα πάτασσαν τις άνομες παραοικονομικές δραστηριότητες (φοροδιαφυγή, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, εισφοροδιαφυγή, λάδωμα πολιτικών προσώπων, λαθρεμπόριο, κ.ά.).

Και το εύλογο ερώτημα είναι: Με μέσο αναπτυξιακό ρυθμό 3,6% κατά την περίοδο 1993-2008, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε τρέχουσες τιμές αυξήθηκε τρεις φορές, γιατί να μειωθεί την περίοδο 2014-2024 που ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης θα είναι χαμηλότερος 3,3%;