του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Αμα υποθέσει κανείς ότι με το κλείσιμο της διαβόητης δεύτερης αξιολόγησης του Μνημονιου-3, (α) έκλεισε ένας κύκλος, (β) ανοίγει για να κλείσει (αλλά ειλικρινά, χωρίς Ευρωμπαγαποντιές) ο κύκλος της συζήτησης επαναδιαπραγμάτευσης των αδιανόητων πρωτογενών πλεονασμάτων και της αναδιάρθρωσης/ρύθμισης (όπως κι αν βαφτιστεί!) του παντάπασιν ΜΗ-βιώσιμου χρέους, (γ) ανοίγει επιπρόσθετα και η διαδρομή προσέγγισης των τραπεζών στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ (πράγμα που θα σημάνει σαφώς λιγότερα απο τα θρυλούμενα, αλλά "μάζευε κι ας ειν' και ρώγες") και εν συνεχεία στις πολυπόθητες αγορές (και να ετοιμαζόμαστε για επιτόκια "δοκιμής" υπερτριπλάσια εκείνων με τα οποία πορεύεται το επαχθές, απεχθές κοκ χρέος μας σήμερα...), άμα λοιπόν τα υποθέσει κανείς όλα αυτά τα ωραία και ελπιδοφόρα καταλήγει πού; Μα... στην προσδοκία του καημένου του ελατηρίου!
Του υπερσυμπιεσμένου ελατηρίου που υποτίθεται (μας λένε) ότι αποτελεί η μετά-τα-διαδοχικά-Μνημόνια Ελληνική οικονομία. Η οποία, να, αυτό το τελευταίο βήμα περιμένει για να ελευθερωθεί η δυναμική της, να μπεί σε φάση reboot (για να το λέμε το πράγμα και εκσυγχρονιστικά) ή πάντως υπεσχημένης ανάκαμψης. Αυτήν την υπόσχεση του ελατηρίου - η οποία, σημειωτέον, αυτήν ακριβώς την φορά συμπίπτει με το αληθινό, το δοκιμασμένο ελατήριο που αποτελεί για την μετά το 2012 Ελληνική οικονομία η τουριστική κίνηση: ήδη ο Απρίλιος και το Πάσχα έδωσαν θετικότατα "πρόδρομα σημάδια" - την είχε προαναφέρει, στις δικές του ημέρες, ο τότε ΥΠΟΙΚ/βασικός διαπραγματευτής της Ελλάδας Γιάννης Στουρνάρας πριν 3 χρόνια. Την είχαμε ξαναακούσει και απο μεριά ΣΕΒ, κάποια στιγμή, προτού ο Σύνδεσμος επαν-ανακαλύψει βαθύτερα αντιπολιτευτικά αντανακλαστικά. Όμως, τελευταία, οι αναφορές στην υπόθεση υπόσχεση του ελατηρίου είναι πυκνές από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα.
Το καημένο το ελατήριο, όμως, όπως παλιότερα παρατηρούσαμε και στον Γ. Στουρνάρα, χρειάζεται τώρα να αποδείξει ότι όχι απλώς δεν έχει σπάσει, αλλά και ότι διατηρεί την ορμή του. Εδώ, σίγουρα η διάσταση του τουρισμού που συμπίπτει ιδανικά, είναι "καλόν πράγμα" - φτάνει να μην έχουμε τίποτε ντράβαλα απο Τουρκία μεριά (και τα γρατζουνίσματα με Κύπρο και Οικόπεδο 6 κλπ δεν είναι ωραία). Λιγότερο ευχάριστη η σύμπτωση - διότι χρονική σύμπτωση είναι έτσι όπως καθυστέρησε απο Οκτώβριο σε Δεκέμβριο, απο Δεκέμβριο σε Φεβρουάριο, απο Φεβρουάριο σε Απρίλιο, ήδη σε μετα-Πρωτομαγιά - να έχουμε την δημοσιοποίηση των όλο και πιο συμμαζεμένων προβλέψεων για επαναφορά αναπτυξιακών ρυθμών: την μια φορά απο το ΙΟΒΕ προ ημερών, την άλλη απο το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στην Βουλή, που αμφότερα είχαν κάνει τις μετρήσεις και τις εκτιμήσεις τους με το άγχος ΑΝ θα κλείσει η αξιολόγηση, ΑΝ θα τροχιοδρομήσουμε προς κανονικότητα κοκ.
Αν, λοιπον, το καημένο το ελατήριο είναι να λειτουργήσει - πήγαινε να πάρει μπρος στο μέσο του 2016, αλλά τρικλοποδιάστηκε - χρειάζεται, επείγει ίσως να σταματήσει η αίσθηση της αέναης διαπραγμάτευσης. Γιατί το λέμε; Διότι μετά την έως τώρα τάση για καθυστέρηση γύρω απο κεφάλαια της αξιολόγησης, τώρα βλέπουμε μια τάση του ΔΝΤ (του συμμάχου μας στο μέτωπο του χρέους, όχι;) να μας ενθαρρύνει/παρασύρει σε νεα φάση καθυστέρησης προκειμένου να πετύχουμε - λέει - "περισσότερα" για το χρέος. Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους, των δικών μας, τώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου