ΚΟΜΨΟΙ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΕΣ

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Όταν ο μικροαστός έχει συνηθίσει ως μέτρο αισθητικής τον Σφακιανάκη και την Πάολα, οποιαδήποτε διαφοροποίηση από το ύφος μεταξύ μπουζουκιών και λούμπεν θεωρείται “εναλλακτικό” και σε περιπτώσεις στυλ ανώτερης τάξης. Γενιές νεοελλήνων μεγάλωσαν αναπτύσσοντας κριτήριο σύμφωνα με τα σλόγκαν των διαφημίσεων και τις σελίδες του Nitro.

Συγγραφείς του συρμού, ψευτοδιανοούμενοι, κριτικοί τέχνης, κήρυκες του savoir vivre, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ερπετά που αντιλαμβάνονται την στοιχειώδη νοητική τους υπεροχή έναντι του λαουτζίκου (sic) ως ευκαιρία ανέλιξης. Γι’ αυτό δεν ντρέπονται καθόλου να σαλιαρίζουν με χάρη και να πέφτουν γονυπετής με κομψότητα, μπροστά στα σκαλοπάτια μεγαλοεργολάβων, τραπεζιτών και επιφανών μελών του think tank του αναρχοκαπιταλισμού.

Καμουφλάρονται με το μακιγιάζ που δεν παραπέμπει σε μπουζουξού, κρατάνε κι ένα βιβλίο του Καμύ για να το παίξουν προχωρημένες, πετώντας ατάκες και τσιτάτα, άντε να κάνουν και καμιά επίδειξη καλών τρόπων, στρώνοντας υποδειγματικά το φουλάρι τους ή το μαλλί τους. Φυσικά θα μιλήσουν για “θετική ενέργεια”, για τις “ευθύνες που πρέπει όλοι ν’ αναλάβουμε” και θα σου φτιάξουν οδηγούς επιβίωσης στην κρίση υπό τον τίτλο “κάνε το σκατό σου παξιμάδι”.

Φυσικά συντάσσονται αναφανδόν με άρθρα του Protagon και του κάθε “ελληνόψυχου” site, προσθέτοντας χιπστερική διακόσμηση στην σβάστικα που έχουν χαράξει στο δεξί τους κωλομέρι. Ταυτίζονται με τους δυνατούς και για κάθε Αμυγδαλέζα, έχουν ένα “ναι μεν, αλλά…” έτοιμο. Ουσιαστικά αναλαμβάνουν τον ρόλο του ξεπλύματος της αγριότητας και της βαναυσότητας, επιχειρώντας να δείξουν οι ίδιοι “κουλτουριάρηδες” μπροστά στον Άδωνη και τον Ψωμιάδη, “καλλιεργημένοι” σε σύγκριση με τον Κατσαριδιάρη και τον Παναγιώταρο. Βέβαια ο νεοέλληνας ποσώς θα τους διακρίνει όλους αυτούς, καθώς τους θεωρεί “αφρό” και μακριά από το πολιτισμικό του πεδίο, ωστόσο την γνώμη τους και την αισθητική τους, τις ασπάζεται ως τοτέμ.

Οι κομψοί ιεροκήρυκες, αυτή η τρομακτική ράτσα, ως αρουραίοι εξαπλώνουν τις μολύνσεις στον διανοητικό ορίζοντα, βοηθώντας στην εκλέπτυνση της φρίκης, ποδοπατώντας με σινιέ παπουτσάκι τους αδύναμους και κλείνοντας το μάτι στα αφεντικά, πως εκείνοι θα βρίσκονται πάντα εκεί γι’ αυτούς, αρκεί να αναγνωρίζονται ως “άνθρωποι του πνεύματος”. Και βέβαια στο δούναι και λαβείν, αν δεν παίρνουν κρατική επιχορήγηση π.χ. για την παράστασή τους, τουλάχιστον να είναι γι’ αυτούς πάντα ανοιχτές οι πόρτες στα σαλόνια.

Πηγή : Strange Journal