ΕΛεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση
Ο αναγεννημένος φόβος για ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, έχει απογειώσει στα ύψη – και κυρίως με τη βοήθεια του ιντερνετ – τα εγχειρίδια για την επιβίωση σε περίπτωση που έρθει η Αποκάλυψη, με οποιαδήποτε μορφή! Οπως τους παλιούς καλούς καιρούς που ήταν φουλ ο ψυχρός πόλεμος. Η παγόσμια καταστροφή είναι κάτι που υπάρχει μέσα στα ανθρώπινα γονίδια πλέον. Ολοι ξέρουμε ότι κάποια στιγμή είμαστε ικανοί να βάλουμε μπουρλότο και να γίνει μια νέα αποκάλυψη, ή έχουμε τη γνώση πλέον πως οι έχοντες και κατέχοντες τη δύναμη και το χρήμα πάνω στο πλανήτη είναι εθισμένοι σε ονειρώξεις αποκαλυπτικών εικόνων, όπου τοποθετούν τον εαυτό τους σαν τον επόμενο Μεσσία πάνω από τα σφαγιασθέντα πλήθη.
Κάποτε ήταν λιγάκι πιο δύσκολο στους απλούς ανθρώπους να κατανοήσουν αυτή τη παράνοια, τώρα έχει γίνει πιο εύκολο γιατί έχουμε τα video games!! Εχουμε games για όλες τις ονειρώξεις. Σε συνδυασμό με την καταστροφολαγνεία που έχει εθιστεί πλέον το Χόλυγουντ και την απόλυτη επαναληπτικότητα της μιζέριας μας, γίνεται σχεδόν δελεαστικό το ενδεχόμενο να γίνουν όλα στάχτη και μπούρπερη. Γιατί στο βάλτο του αποτυχημένου δήθεν πολιτισμού μας, χρειάζετι ένα τεράστιο βότσαλο για να ταράξει λίγο τα νερά…
Αυτό που μου προκαλεί απορία όμως σ΄αυτούς τους νέους “οδηγούς επιβίωσης” είναι σε ποιους ακριβώς απευθύνονται. Σε όλους τους ανθρώπους, λένε, για να είναι έτοιμοι. Εσο έτοιμος όπως λέγανε κι οι πρόσκοποι. Και ξεκινάει ένας κατάλογος με διάφορες δυνατότητες, επιβίωση τριών ημερών, ενός χρόνου, δέκα χρόνων, στην αιωνιότητα… Οπου βέβαια η διαφορά μεταξύ τους είναι το χρήμα. Ανακαλύπτουμε πως για να επιβιώσουμε για τρεις μέρες μια βδομάδα, μ΄ενα κατοστάρικο τη βγάζουμε. Για το παραπάνω αρχίζει και ανεβαίνει το κασέ, κι αν γίνεις αμερικάνος και θελήσεις και το πυρηνικό καταφύγιο, κομπλέ μέχρι και dvd, μπιλιάρδο, πινγκ πονγκ και ποδοσφαιράκια για να περνάς το χρόνο σου μέχρι να φύγει η σαπίλα των δισεκατομμυρίων που θα σαπίζουν απέξω, θέλεις πολλά, πάρα πολλά. Δεν είμαστε αυτής της κατηγορίας, άστο.
Η ανάγκη του να χρειάζεται κάποιος οδηγό επιβίωσης μας θυμίζει πόσο αποξενωμένοι και άσχετοι είμαστε με τη φύση μας και με τη φύση που μας περιβάλλει. Πόσο άχρηστες είναι οι αιθσήσεις μας, οι ικανότητές μας να παλέψουμε με τα νύχια μας (δεν έχουμε ) και τα δόντια μας (θα φύγουν τα σφραγίσματα) για τη ζωή μας. Αυτά τα εγχειρίδια μας θυμίζουν επίσης πόση βρωμιά έχουμε σπείρει γύρω μας, και πόσο βρώμικος θα είναι ο πόλεμος που θα ξεκινήσει. Βρώμικος και δειλός, φτιαγμένος από όπλα που κατασκεύασαν δειλοί και ανήθικοι. Οπλα που μπορούν να τα εκτοξεύουν κρυμμένοι στις φωλίτσες τους, χαπακωμένοι από τα γιατρικά που θα σώσουν το τομάρι τους, σε ασφαλείς τοποθεσίες που θα επιζήσει ο εαυτούλης του.
Κι οι απέξω, που μαζεύουν τρόφιμα, φάρμακα, πετρέλαιο, μπαταρίες, όπλα και δεν ξέρω τι άλλο, πριν το παγκόσμιο πόλεμο που θα αφανίσει την ανθρωπότητα στο μεγαλύτερο μέρος, ετοιμάζουν ήδη τα εφόδια τους για τον πόλεμο που θα ακολουθήσει με τους επιζήσαντες. Εκπαιδεύονται ήδη μέσα στο μυαλό τους, πως θα προσπερνάνε τα πτώματα, τους πεινασμένους, τους πληγωμένους, αυτούς που θα καίγονται και θα πεθαίνουν ουρλιάζοντας, κλεισμένοι μέσα στο ασφαλές καταφύγιο με φαγάκι, φάρμακα και ησυχία, μέχρι να φύγει η βρώμα.
Και τώρα που έστω και τη τελευταία στιγμή, θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε, να φωνάξουμε, να ενωθούμε και να υψώσουμε τη φωνή μας θαρραλέα απέναντι στους θανατολάγνους, διαχέεται παντού η “είδηση” πως δεν είναι δυνατόν να κάνουμε τίποτα. Το μοιραίο του τέλους. Η αδυναμία να τα βάλεις με τα θηρία. Η μοιρολατρεία. Αντί να φτιάχνουμε εγχειρίδια αντίστασης, φτιάχνουμε εγχειρίδια επιβίωσης. Ασφαλείς μέσα στην ακόμα ασφαλή φωλίτσα, ψάχνουμε τόπους, για να διατηρήσουμε αυτή τη φωλίτσα ασφαλή στο τέλος των ημερών.
Ισως είναι διδακτικό να δει κανείς ένα επιεσόδιο από τη παλιά εκείνη σειρά που άφησε εποχή, το twilight zone σχετικά με μια οικογένεια που είχε φτιάξει αυτό το ασφαλές καταφύγιο. Μόνο που δεν είχε υπολογίσει κάτι πολύ σπουδαίο. Πως θα τα έβγαζε πέρα με τον ίδιο τον εαυτό του ο καθένας και το τέρας που θα έβγαινε από μέσα του εκείνες τις ώρες της επιβίωσης. Τα είχαν υπολογίσει όλα, τα τρόφιμα, το νερό, τα φάρμακα, τα όπλα, τους γερούς τοίχους, την ασφαλή πόρτα, αλλά δεν είχαν υπολογίσει τους ίδιους τους ευαυτούς τους. Και την “ειρηνική” συνύπαρξη που θα επρεπε να έχουν σε ένα κουτί από το οποίο δεν θα είχαν διαφυγή, γιατί έξω ήταν το τέρας της αποκάλυψης, μετά των πολλών, αλλά μέσα ήταν το τέρας που θα έβγαινε από μέσα τους….
Ωραία τα εγχειρίδια επιβίωσης για ψόφιους , αλλά δυστυχώς ο άνθρωπος του καναπέ, της τηλεόρασης, και του ετοιματζίδικου φαγητού, δεν έχει έρθει ακόμα αντιμέτωπος με κάτι πολύ ύπουλο. Τον ίδιο του τον εαυτό. Κι αυτός θα του βγει ασυγκράτητος, ακριβώς όταν ασυγκράτητος θα είναι κι ο όλεθρος γύρω του. Ισως την πιο καθαρή εικόνα για το τι ακριβώς θα συμβεί, την έχει δώσει με μια απάντηση ένας φίλος όταν ρωτήθηκε “καλά, εσύ δεν ανησυχείς για το τι θα κάνεις αν γίνει μια καταστροφή? τι θα τρως βρε αδερφε” Κι εκείνος απάντησε, πολύ “ανθρώπινα, ” ότι κινείται και βρεθεί στο δρόμο μου…”
Οσοι λοιπόν δεν έχετε λεφτά να αγοράσετε μια αποθήκη τρόφιμα, σακιά με στάρια, ένα κτηματάκι στην εξοχή για να φτιάξετε το καταφύγιο, μια φάρμα για να έχετε τα λαχανικά σας και τις κοτούλες σας, όπλα για να σκοτώνετε ότι απειλεί τη φωλίτσα σας, φάρμακα για ότι κακό προκύψει, γεννήτριες για να έχετε φως στο σκοτάδι σας, μην αισθάνεστε υποδεέστεροι κι έρμαια της μοίρας σας, φαί θα υπάρχει… ότι κινείται!
Μήπως όμως πριν να φτάσουμε σε αυτό το σημείο να σκεφτόμασταν κάτι καλύτερο? Πως να επίβιώσουμε τώρα από τη μόλυνση που μας έχουν διαπεράσει στο πετσί και να διασώσουμε τους ευατούς μας και τα παιδιά μας από το βάλτο που ήδη ζούμε, αναβαθμίζοντας λιγάκι τις προτεραιότητές μας, την άμυνά μας και τα αποθέματά μας θάρρους, αρνούμενοι να παριστάνουμε τους φουκαριάρηδες και άμοιρους που όλα έτσι τα βρήκαμε κι έτσι θα γίνουν…
Μήπως ο πόλεμος είναι ήδη εδώ, μπροστά μας, κι η μεγαλύτερη μαχη που έχουμε να δώσουμε είναι να αντισταθούμε με όποια δύναμη διαθέτουμε, δημιουργώντας δικά μας εγχειρίδια απεξάρτησης από τους κανόνες που μας έχουν επιβάλλει? Γιατί το να εξαπλώνεται η πείνα στο κόσμο, γιατί κάποιοι ελέγχουν τα τρόφιμα, κι εσύ να μαζεύεις κονσέρβες και να τους βγάζεις και το στοκ μ΄αυτό το τρόπο, είναι λίγο εγωιστικούλι δεν νομίζεις? Το να κοιτάς που θα βρεις ένα ωραίο κτηματάκι για να φτιάξεις το καταφύγιο σου την ώρα που οι υπόλοιποι θα ξεσπιτώνονται είναι κι αυτό εγωιστικούλι… Ολα μπαίνουν στη αντίληψη “ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν”
Δυστυχώς είμαι βέβαιη πως αυτό ακριβώς σκέφτονται οι περισσότεροι. Γιατί δεν χρειάζεται να γίνει πόλεμος. Αυτό ακριβώς δεν κάνουμε όλοι, παντού και πάντα? Αν θυμάμαι καλά όσοι είχαν αντίθετη άποψη, εκτελέστηκαν, κάηκαν, σταυρώθηκαν, και άλλα χαριτωμένα… Η ίδια η θρησκεία των ανθρώπων που αποκαλούν τους εαυτούς τους καλούς χριστιανούς, πρέπιει να είναι περήφανη, να βλέπει πόσο πολύ αγαπάνε αλλήλους. Πόσο γελοίο είναι για κάποιον που αποκαλεί τον εαυτό του “καλό χριστιανό” να φροντίζει να επιβιώσει ακόμα κι αν όλοι οι άλλοι πεθάνουν. Μεγάλη πνευματική ανάταση και φώτιση. Από την αδιαφορία για τον πλησίον στη καθημερινότητα της ειρήνης, στην διάσωση του τομαριού εν καιρό αποκάλυψης… Τέλειο.
Φυσικά κάποιος θα πεταχτεί και θα πει. Τι προτείνω να είμαστε πρόβατα επί σφαγής? Οχι. Αυτό που προτείνω είναι να σκεφτούμε μήπως είναι καιρός να πάψουμε να σκεφτόμαστε μόνο το τομάρι μας και να κοιταχτούμε μεταξύ μας, μήπως παλέψουμε ενωμένοι απέναντι στα όρνια. Αλλά μάλλον δεν είναι δυνατόν, από ότι βλέπω, γι΄αυτό, ο φίλος έχει γνώση τι κουμάσια είμαστε… Οπότε..
Είναι απλό. Οτι κινείται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου