spirospero
του Ελευθέριου Ανευλαβή
Μια ανίερη υπόθεση: Κι αν χανόταν ο Παρθενώνας;
Ας κάνουμε, λοιπόν, μιαν ανίερη υπόθεση:
Ξαφνικά, χάνεται η Ακρόπολη! Ο Παρθενώνας έχει χαθεί!
Η Αλίκη γέλασε.
«Δεν μπορεί να πιστεύει κανείς αδύνατα πράγματα».
«Κι όμως δεν είναι παρά ένα όνειρο, μέσα στο όνειρό σου»,
είπε ο Τουιντλντάμ,
«και όταν ξυπνήσεις θα χαθεί, σαν τη φλόγα του κεριού που σβήνει». (Ανευλαβώς τροποποιημένος ο διάλογος της Αλίκης και του Τουιντλντάμ, στο έργο του Λιούις Κάρρολ, Μέσα στον Καθρέφτη).
Αν, λοιπόν, χανόταν ο Παρθενώνας, το σύμβολο του πανανθρώπινου πολιτισμού και
των ανθρωπιστικών αρχών:
Της Αγάπης: «Ούτοι συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν: δεν γεννήθηκα για να μισώ αλλά για ν’ αγαπάω.» (Αντιγόνη).
Της Δικαιοσύνης: «Ουδαμού δει αδικείν» (Σωκράτης).
Της Δημοκρατίας: «Δήμος την πόλιν κρατύνει.» (Αισχύλος).
Αν χανόταν ο Παρθενώνας, το σύμβολο της δημιουργικής φλόγας του Προμηθέα. Η ψυχή και το πνεύμα του πολιτισμένου ανθρώπου, που μέλημά του είναι το ευ ζην της πολιτείας του και των πολιτών της. Τότε,
Τι θα έμενε να θυμίζει τους σημερινούς Έλληνες, στον σύγχρονο παγκοσμιοποιμένο κόσμο;
Θα είχε μείνει η νεοφιλελεύθερη νεοελληνική «πολιτεία», που σάπισε πριν καν ωριμάσει. Που οι «πολίτες» της, χυλός, όχι λαός πια, μέσα στη νεοφιλελεύθερη μαζική δημοκρατία, έχουν χάσει την ανθρωπιά τους. Έχουν θεοποιήσει το χρήμα και την ακόρεστη κατανάλωση.
Θα είχαν μείνει οι άναρθρες κραυγές της νεοφιλελεύθερης μαζοδημοκρατίας και η κυριαρχία των αρχών του πρωτογονισμού: Σεξ αντί έρωτας. Λυκοφιλία αντί αγάπη και αφοσίωση στον φίλο. Αντιμετώπιση του άλλου ως αντιπάλου, ανταγωνιστή και όχι συνοδοιπόρου συμπολίτη, συναγωνιστή, προς το κοινό καλό της πόλης.
Θα είχαν μείνει οι πολιτκατζήδες «πολιτικοί», οι σοσιαλιστές των κρυφών ηδονών της μπουρζουαζίας, που μπήκαν στην πολιτική ξεβράκωτοι και «ήθελε η μούρη τους να φορέσει σέλα και να καμαρώνουνε με το σύρε κι έλα» εις τας οδούς Ηρώδου του Αττικού και εις Παρισίους και εις άλλους χλιδάτους προορισμούς. Όλοι αυτοί που μπερδεύουν το νόμιμο με το ηθικό και, θησαυρίζοντας, απαλλάσσουν εαυτούς και αλλήλους, με Βενιζέλειους (α)νόμους. Αυτοί που κρύβουν λίστες ληστών φοροκλεφτών. Οι σοσιαλιστές των κρυφών ηδονών της πλουτοκρατίας. που καταγράφουν στο «πόθεν έσχες» τους, χωρίς να λένε και πώς τα απόχτησαν, πολυάριθμα διαμερίσματα, εκατομμύρια ευρώ μετοχές, (κάποιος και χιλιάδες λίρες), εξαψήφιες και βάλε τραπεζικές καταθέσεις.
Αν χανόταν ο Παρθενώνας θα έμεναν αυτοί , που έδωσαν αντιπαροχή την Ελλάδα για μια γκαρσονιέρα στις Βρυξέλλες (δέστε τον προφητικό Κυρ:)
Θα είχε μείνει η νεοελληνική κακομοιριά της αρπαχτής, της γκλαμουριάς, του ξέκωλου τουρισμού, Η Ελλάδα των νεοελλήνων τού «ό,τι φάμε, ό,τι ποιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».
Αν χανόταν ο Παρθενώνας, θα έμεναν, να υμνούν τον νεοελληνικό, νεοελληναράδικο πολιτισμό, οι πετρωμένοι άνθρωποι της νέο-ελληνικής απαιδευσίας:
Ο «Καραϊσκάκης σουβλατζής», της γνωστής θεατρικής κυρίας, επιχορηγουμένης και από το Υπουργείο (α)πολιτισμού.
Ο γαμήσας, σύρριζα, την μισή Αθήνα, πολυτάλαντος βουλευτής. Η συνωστιζομένη, κυρία Ρεπούση, στην αποβάθρα της Σμύρνης.
Ο «Καραϊσκάκης σουβλατζής», της γνωστής θεατρικής κυρίας, επιχορηγουμένης και από το Υπουργείο (α)πολιτισμού.
Ο γαμήσας, σύρριζα, την μισή Αθήνα, πολυτάλαντος βουλευτής.
Η συνωστιζομένη, στην αποβάθρα της Σμύρνης, κυρία Ρεπούση.
Έτσι κατάντησαν, οι νταβατζήδες του λαού, τους οι νεοέλληνες, «απόγονους» των Γραικών. Οι Γραικοί ήταν αρχαιότεροι των Ελλήνων, κάτοικοι της Ελλάδας, όπως μαρτυρεί ο Αριστοτέλης στα Μεθοδολογικά του. Το ξέρει καλά και το βροντοφωνάζει ο Έλληνας-Γραικός Αθανάσιος Διάκος: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω»
Αν χανόταν ο Παρθενώνας θα έμενε η νεοελληνική κακομοιριά της αρπαχτής και της λειεγκέφαλης γκλαμουριάς.
Η διαλυμένη, νεκρή από την ηδονοθηρία και την απληστία, ψυχή των νεοελλήνων μαζανθρώπων. Των γκλαμουράτων, μουράτων, μοδάτων, χερχελέδων, φλούφληδων, του απέραντου κενού της ματαιοδοξίας των, που τη συνδαυλίζουν τα σφουγγοκώλια τους, προσπαθώντας να τους μιμηθούν.
Αν χανόταν ο Παρθενώνας, θα έμενε ο νεοέλληνας ελληναράς πατριδέμπορας. Ο τραμπούκος κώλος, με το κούφιο νταηλίκι, εξασκημένος σε ποικίλες καταστάσεις, ανατάσεις, , διασπάσεις, στάσεις. Πάντοτε ανοιχτός στους προστάτες του.
Αν χανόταν ο Παρθενώνας, θα έμεναν τα πολιτιστικά και πολιτισμικά
πρότυπα που προβάλλουν τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης):
Ο αφασικός σχολιαστής, με Διανοητικό Πηλίκον (IQ) AGB και λεξιλόγιο πεντακοσίων, το πολύ, λέξεων.
Ο ατσερβελάκης των δελτίων ειδήσεων των οκτώ και η ξανθιά (το ξανθό δεν είναι χρώμα. Είναι ιδιότητα) συναδέλφισσά του.
Ο ακιζόμενος τιποτολόγος.
Ο Κινησίας, ο κουνιστός του Αριστοφάνη.
Τα άδοντα αιδοία των τηλεοπτικών εκπομπών. (Μάρτυς μου το μικρόφωνο)
Αν χανόταν ο Παρθενώνας, θα έμεναν όλοι οι αναφερθέντες πιο πάνω, για
να διαλαλούν πως, εδώ, σήμερα στη νεοελληνική, νεοφιλελεύθερη Ελλάδα
της μαζικής Δημοκρατίας,
«…είν’ η στάχτη ενός λαού, που είταν αιώνια φλόγα», όπως (κ)λέει ο Βάρναλης.
Όμως ο Παρθενώνας θα είναι εκεί και θα φωτίζει, όσους παρέμειναν και παραμένουν
«Ωραίοι σαν Έλληνες»
Και είναι πολλοί. Απλώς, είναι πραγματικά σεμνοί και ταπεινοί!
Μια ανίερη υπόθεση: Κι αν χανόταν ο Παρθενώνας;
Ας κάνουμε, λοιπόν, μιαν ανίερη υπόθεση:
Ξαφνικά, χάνεται η Ακρόπολη! Ο Παρθενώνας έχει χαθεί!
Η Αλίκη γέλασε.
«Δεν μπορεί να πιστεύει κανείς αδύνατα πράγματα».
«Κι όμως δεν είναι παρά ένα όνειρο, μέσα στο όνειρό σου»,
είπε ο Τουιντλντάμ,
«και όταν ξυπνήσεις θα χαθεί, σαν τη φλόγα του κεριού που σβήνει». (Ανευλαβώς τροποποιημένος ο διάλογος της Αλίκης και του Τουιντλντάμ, στο έργο του Λιούις Κάρρολ, Μέσα στον Καθρέφτη).
Αν, λοιπόν, χανόταν ο Παρθενώνας, το σύμβολο του πανανθρώπινου πολιτισμού και
των ανθρωπιστικών αρχών:
Της Αγάπης: «Ούτοι συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν: δεν γεννήθηκα για να μισώ αλλά για ν’ αγαπάω.» (Αντιγόνη).
Της Δικαιοσύνης: «Ουδαμού δει αδικείν» (Σωκράτης).
Της Δημοκρατίας: «Δήμος την πόλιν κρατύνει.» (Αισχύλος).
Αν χανόταν ο Παρθενώνας, το σύμβολο της δημιουργικής φλόγας του Προμηθέα. Η ψυχή και το πνεύμα του πολιτισμένου ανθρώπου, που μέλημά του είναι το ευ ζην της πολιτείας του και των πολιτών της. Τότε,
Τι θα έμενε να θυμίζει τους σημερινούς Έλληνες, στον σύγχρονο παγκοσμιοποιμένο κόσμο;
Θα είχε μείνει η νεοφιλελεύθερη νεοελληνική «πολιτεία», που σάπισε πριν καν ωριμάσει. Που οι «πολίτες» της, χυλός, όχι λαός πια, μέσα στη νεοφιλελεύθερη μαζική δημοκρατία, έχουν χάσει την ανθρωπιά τους. Έχουν θεοποιήσει το χρήμα και την ακόρεστη κατανάλωση.
Θα είχαν μείνει οι άναρθρες κραυγές της νεοφιλελεύθερης μαζοδημοκρατίας και η κυριαρχία των αρχών του πρωτογονισμού: Σεξ αντί έρωτας. Λυκοφιλία αντί αγάπη και αφοσίωση στον φίλο. Αντιμετώπιση του άλλου ως αντιπάλου, ανταγωνιστή και όχι συνοδοιπόρου συμπολίτη, συναγωνιστή, προς το κοινό καλό της πόλης.
Θα είχαν μείνει οι πολιτκατζήδες «πολιτικοί», οι σοσιαλιστές των κρυφών ηδονών της μπουρζουαζίας, που μπήκαν στην πολιτική ξεβράκωτοι και «ήθελε η μούρη τους να φορέσει σέλα και να καμαρώνουνε με το σύρε κι έλα» εις τας οδούς Ηρώδου του Αττικού και εις Παρισίους και εις άλλους χλιδάτους προορισμούς. Όλοι αυτοί που μπερδεύουν το νόμιμο με το ηθικό και, θησαυρίζοντας, απαλλάσσουν εαυτούς και αλλήλους, με Βενιζέλειους (α)νόμους. Αυτοί που κρύβουν λίστες ληστών φοροκλεφτών. Οι σοσιαλιστές των κρυφών ηδονών της πλουτοκρατίας. που καταγράφουν στο «πόθεν έσχες» τους, χωρίς να λένε και πώς τα απόχτησαν, πολυάριθμα διαμερίσματα, εκατομμύρια ευρώ μετοχές, (κάποιος και χιλιάδες λίρες), εξαψήφιες και βάλε τραπεζικές καταθέσεις.
Αν χανόταν ο Παρθενώνας θα έμεναν αυτοί , που έδωσαν αντιπαροχή την Ελλάδα για μια γκαρσονιέρα στις Βρυξέλλες (δέστε τον προφητικό Κυρ:)
Θα είχε μείνει η νεοελληνική κακομοιριά της αρπαχτής, της γκλαμουριάς, του ξέκωλου τουρισμού, Η Ελλάδα των νεοελλήνων τού «ό,τι φάμε, ό,τι ποιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».
Αν χανόταν ο Παρθενώνας, θα έμεναν, να υμνούν τον νεοελληνικό, νεοελληναράδικο πολιτισμό, οι πετρωμένοι άνθρωποι της νέο-ελληνικής απαιδευσίας:
Ο «Καραϊσκάκης σουβλατζής», της γνωστής θεατρικής κυρίας, επιχορηγουμένης και από το Υπουργείο (α)πολιτισμού.
Ο γαμήσας, σύρριζα, την μισή Αθήνα, πολυτάλαντος βουλευτής. Η συνωστιζομένη, κυρία Ρεπούση, στην αποβάθρα της Σμύρνης.
Ο «Καραϊσκάκης σουβλατζής», της γνωστής θεατρικής κυρίας, επιχορηγουμένης και από το Υπουργείο (α)πολιτισμού.
Ο γαμήσας, σύρριζα, την μισή Αθήνα, πολυτάλαντος βουλευτής.
Η συνωστιζομένη, στην αποβάθρα της Σμύρνης, κυρία Ρεπούση.
Έτσι κατάντησαν, οι νταβατζήδες του λαού, τους οι νεοέλληνες, «απόγονους» των Γραικών. Οι Γραικοί ήταν αρχαιότεροι των Ελλήνων, κάτοικοι της Ελλάδας, όπως μαρτυρεί ο Αριστοτέλης στα Μεθοδολογικά του. Το ξέρει καλά και το βροντοφωνάζει ο Έλληνας-Γραικός Αθανάσιος Διάκος: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω»
Αν χανόταν ο Παρθενώνας θα έμενε η νεοελληνική κακομοιριά της αρπαχτής και της λειεγκέφαλης γκλαμουριάς.
Η διαλυμένη, νεκρή από την ηδονοθηρία και την απληστία, ψυχή των νεοελλήνων μαζανθρώπων. Των γκλαμουράτων, μουράτων, μοδάτων, χερχελέδων, φλούφληδων, του απέραντου κενού της ματαιοδοξίας των, που τη συνδαυλίζουν τα σφουγγοκώλια τους, προσπαθώντας να τους μιμηθούν.
Αν χανόταν ο Παρθενώνας, θα έμενε ο νεοέλληνας ελληναράς πατριδέμπορας. Ο τραμπούκος κώλος, με το κούφιο νταηλίκι, εξασκημένος σε ποικίλες καταστάσεις, ανατάσεις, , διασπάσεις, στάσεις. Πάντοτε ανοιχτός στους προστάτες του.
Ο αφασικός σχολιαστής, με Διανοητικό Πηλίκον (IQ) AGB και λεξιλόγιο πεντακοσίων, το πολύ, λέξεων.
Ο ατσερβελάκης των δελτίων ειδήσεων των οκτώ και η ξανθιά (το ξανθό δεν είναι χρώμα. Είναι ιδιότητα) συναδέλφισσά του.
Ο ακιζόμενος τιποτολόγος.
Ο Κινησίας, ο κουνιστός του Αριστοφάνη.
Τα άδοντα αιδοία των τηλεοπτικών εκπομπών. (Μάρτυς μου το μικρόφωνο)
«…είν’ η στάχτη ενός λαού, που είταν αιώνια φλόγα», όπως (κ)λέει ο Βάρναλης.
Όμως ο Παρθενώνας θα είναι εκεί και θα φωτίζει, όσους παρέμειναν και παραμένουν
«Ωραίοι σαν Έλληνες»
Και είναι πολλοί. Απλώς, είναι πραγματικά σεμνοί και ταπεινοί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου