spirospero
του Ελευθέριου Ανευλαβή
«Αγάπην δε μη έχων χαλκός γέγονα και κύμβαλον αλαλάζον».
Χωρίς αγάπη, ο άνθρωπος είναι κενός. Άδειος. Και ατενίζοντας την κενότητα της ύπαρξής του, ο σημερινός άνθρωπος, έντρομος και πανικόβλητος, προσπαθεί να επιβιώσει (όχι να ζήσει, γιατί δεν ζει κανείς χωρίς αγάπη), καταφεύγοντας στη βία, στην αδιαφορία, στην απανθρωπιά, στον ατομισμό. Τα μόνα εφόδια που έχει, πια, η ανερμάτιστη, αλλοτριωμένη, κενή του ύπαρξη. «Το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του» (Ελύτης). Πέφτοντας, το γεμίζεις, ταυτιζόμενος μαζί του: κενός κι εσύ ο ίδιος.
«Γιατί τα σπάσαμε τα αγάλματά των
Γιατί τους διώξαμεν απ' τους ναούς των
Διόλου δεν πέθαναν γι' αυτό οι θεοί.» (Κ. Καβάφης)
Γιατί οι ασυνείδητοι, συνειδητά αδιαφορούν για το διπλανό τους, για την πόλη τους, για τα παιδιά τους, για το αύριο, παγιδευμένοι στη λογική του «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξουμε»,
Διόλου δεν πέθανε η σταυρωμένη ανθρώπινη συνείδηση.
Γιατί γεμίσατε τους δρόμους με συντρίμμια και τις καρδιές των ανθρώπων μαυρίλα. Γιατί σταλάξατε το μίσος στις παιδικές καρδιές με τις αδικοπραξίες σας,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό το όμορφο ανθρώπινο πρόσωπο του παιδιού. Το πρόσωπο των παιδιών της οργισμένης αθωότητας. Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η ελπίδα.
Γιατί το απάνθρωπο κράτος και η βία καρφώνουν, ξανά, στο βράχο του Καυκάσου το φωτοδότη Προμηθέα,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η φλόγα της δημιουργίας και της ανθρωπιάς.
Γιατί η συμμορία και συμμωρία (μωρός: ανόητος) των χρηματιστών της ανθρώπινης υπόστασης κατέστησε το χρήμα μέτρο του ανθρώπου και μόνη του αξία,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο άνθρωπος.
Γιατί η αρλουμπολογία των πολιτικατζήδων και αυτών που μας κυβερνούν εξόρισε το Λόγο στα καταγώγια μιας ξύλινης κομματικής γλώσσας, υποκριτικής, συμφεροντολόγας, ένοχης, ασυνάρτητης,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο Λόγος ο Ορθός.
Γιατί ο Εφραίμ και οι αρχολίπαροι άπληστοι κολλυβιστάδες μαύρισαν τις εκκλησιές της αγάπης και λέρωσαν το λευκό ξωκλήσι της πίστης σ' ένα καλύτερο αύριο,
Διόλου δεν πέθανε για αυτό η πίστη σε ένα φωτεινό μέλλον.
Γιατί τα δομημένα, η Ζήμενς, οι νταβατζήδες του λαού, οι κοτερούχοι, εισοδηματίες πολιτικοί, οι επιδειξίες του πλούτου τους, οι αλαζόνες νομίζουν πως θα μείνουν ατιμώρητοι,
Διόλου δεν πέθανε για αυτό η Νέμεσις.
Γιατί το μισό του πληθυσμού της γης ψευτοζεί και το μισό του μισού αργοπεθαίνει, ενώ σκάνε από πλεονεξία οι ακόρεστοι βουλιμικοί κηφήνες της εύφορης κοιλάδας.
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο τίμιος αγώνας για μια δίκαιη κοινωνία.
Γιατί ξαναγράφεται η ιστορία, ως μαζοκαταναλωτική υστερία, με τα ανθρωποφάγα των πολυεθνικών και της τεχνολογίας, με τα αιμοβόρα, σπερμοβόρα, αιδοιόφρονα, μέσα μαζικής αποβλάκωσης, με την εκμαυλιστική δύναμη του χρήματος, αλλά και με τη συνενοχή των πολιτικάντηδων, υπηρετών της Νέας Οικονομική Ιδεολογίας,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο ηθικός άνθρωπος, που μέσα του εγκαταβιώνει η ηθική συνείδηση-προσωπικός θεός.
Γιατί καταντήσατε πολλούς νέους μας (όχι όλους και όχι μόνον), θηράματα για όλες τις μόδες, προβλέψιμους, υποθηκεύσιμους, αναλώσιμους,
Διόλου δεν πέθανε γι' αυτό η πίστη στα νιάτα. Η Ελπίδα στα παιδιά μας.
Γιατί στη μεταμοντέρνα εποχή, την εποχή της μετανεωτερικότητας, ο κόσμος μας και οι ζωές μας χτίζονται, πια, με τα υλικά της αποϊδεολογικοποιημένης τεχνολογίας-τεχνικής και τις αρχές του απάνθρωπου νεοφιλελευθερισμού και αποκτηνωμένου φιλοτομαρισμού,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό το φιλελεύθερο πνεύμα της ελευθερίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Γιατί ζούμε σ' έναν κόσμο-πολύχρωμη κουρελού, που όλα ταιριάζουν και συντίθενται με όλα, σε ένα αδιαφοροποίητο μαζικό, απρόσωπο, δίκην χυλού, κομπιναδόρικο, κερδώο σύνολο,
Διόλου δεν πέθανε γι' αυτό η λαχτάρα για έναν ανθρώπινο κόσμο, για τα παιδιά μας.
Γιατί τσαλαπατήσαμε όλες τις θεμελιακές αξίες, της ιστορίας, της παράδοσης, του Έθνους, Πατρίδας,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η Πατρίδα, το Έθνος, ο Πατριώτης (δεν μιλώ για πατριδοκάπηλους, πατριδεμπόρους).
Γιατί η Δόξα της Ολυμπίας και η ευγενής άμιλλα στον αθλητικό και κοινωνικό στίβο, κατάντησε ανταγωνισμός εταιριών, κρατών, πολιτικών, πάνω στα σακατεμένα σώματα (μελλοντικά πτώματα) νέων ανθρώπων, αντικειμένων εκμετάλλευσης μέσα στη Ρωμαϊκή αρένα, «του φα' τους πριν σε φάνε: get them before they get you»,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό το ολυμπιακό ελληνικό πνεύμα της αγνής άμιλλας για το στεφάνι της ελιάς, του δίκαιου αγώνα για τη ζωή και την προκοπή.
Γιατί γεμίσαμε με νομάδες, γκουτσοφορεμένους (Gucci και τα όμοια), που παριστάνουν τη διανόηση στα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυσνης), με διανοητικό πηλίκον τηλεθέασης (AGB) και ελληνικά Νεάντερνταλ, διατυμπανίζοντας επιμελώς την άγνοια και την άνοια τους,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο αγώνας για τη σωστή και έντιμη ενημέρωση των πολιτών.
Γιατί καταντήσατε (σεις οι πολιτικατζήδες, καμία σχέση με τους πολιτικούς) τον κυρίαρχο Λαό δουλική μάζα και το πολιτικό σύστημα, σύστημα πάτρωνα-κοτζαμπάση-πολιτικού-ψηφοφόρου-πελάτη,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο Δήμος που την πόλη κρατύνει.
Γιατί η πολιτική έγινε πολιτικαντισμός και διαπλοκή πολιτικό-οικονομικών συμφερόντων,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η Πολιτική ως τέχνη και επιστήμη διευθέτησης των διαφορών των πολιτών. «Εξ ανομοίων η πόλις», φωνάζει ο Αριστοτέλης.
Γιατί ξεχάσαμε, πια, πώς ν' αγαπάμε,
Διόλου δεν πέθανε γι' αυτό η αγάπη, που τα πάντα συγχωρά και τα πάντα χωρά.
Γιατί περιφρονήσαμε τις ανθρώπινες αξίες και ιδέες,
Διόλου δεν πέθαναν γι αυτό οι ιδέες.
Οι ιδέες δεν πεθαίνουν. Κανένας εγκληματίας δεν μπορεί να τις σκοτώσει.
Πάντα θα είναι σπόρος ζωής, που θα ανθίζει στις ψυχές των ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Το γρύλισμά σας δε θα μας βγάλει από τη μέση. Δεν μας τρομάζει.
Εδώ θα είμαστε πάντοτε, «τοις δεινοίς ευέλπιδες (στα δείνα να ελπίζουμε)»
για το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ αύριο.
«Αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο δεν θα βρεις: Εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ εξευρήσει».
Ηράκλειτος
Είμαστε ρεαλιστές. Επιδιώκουμε το αδύνατο.
«Αγάπην δε μη έχων χαλκός γέγονα και κύμβαλον αλαλάζον».
Χωρίς αγάπη, ο άνθρωπος είναι κενός. Άδειος. Και ατενίζοντας την κενότητα της ύπαρξής του, ο σημερινός άνθρωπος, έντρομος και πανικόβλητος, προσπαθεί να επιβιώσει (όχι να ζήσει, γιατί δεν ζει κανείς χωρίς αγάπη), καταφεύγοντας στη βία, στην αδιαφορία, στην απανθρωπιά, στον ατομισμό. Τα μόνα εφόδια που έχει, πια, η ανερμάτιστη, αλλοτριωμένη, κενή του ύπαρξη. «Το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του» (Ελύτης). Πέφτοντας, το γεμίζεις, ταυτιζόμενος μαζί του: κενός κι εσύ ο ίδιος.
«Γιατί τα σπάσαμε τα αγάλματά των
Γιατί τους διώξαμεν απ' τους ναούς των
Διόλου δεν πέθαναν γι' αυτό οι θεοί.» (Κ. Καβάφης)
Γιατί οι ασυνείδητοι, συνειδητά αδιαφορούν για το διπλανό τους, για την πόλη τους, για τα παιδιά τους, για το αύριο, παγιδευμένοι στη λογική του «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξουμε»,
Διόλου δεν πέθανε η σταυρωμένη ανθρώπινη συνείδηση.
Γιατί γεμίσατε τους δρόμους με συντρίμμια και τις καρδιές των ανθρώπων μαυρίλα. Γιατί σταλάξατε το μίσος στις παιδικές καρδιές με τις αδικοπραξίες σας,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό το όμορφο ανθρώπινο πρόσωπο του παιδιού. Το πρόσωπο των παιδιών της οργισμένης αθωότητας. Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η ελπίδα.
Γιατί το απάνθρωπο κράτος και η βία καρφώνουν, ξανά, στο βράχο του Καυκάσου το φωτοδότη Προμηθέα,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η φλόγα της δημιουργίας και της ανθρωπιάς.
Γιατί η συμμορία και συμμωρία (μωρός: ανόητος) των χρηματιστών της ανθρώπινης υπόστασης κατέστησε το χρήμα μέτρο του ανθρώπου και μόνη του αξία,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο άνθρωπος.
Γιατί η αρλουμπολογία των πολιτικατζήδων και αυτών που μας κυβερνούν εξόρισε το Λόγο στα καταγώγια μιας ξύλινης κομματικής γλώσσας, υποκριτικής, συμφεροντολόγας, ένοχης, ασυνάρτητης,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο Λόγος ο Ορθός.
Γιατί ο Εφραίμ και οι αρχολίπαροι άπληστοι κολλυβιστάδες μαύρισαν τις εκκλησιές της αγάπης και λέρωσαν το λευκό ξωκλήσι της πίστης σ' ένα καλύτερο αύριο,
Διόλου δεν πέθανε για αυτό η πίστη σε ένα φωτεινό μέλλον.
Γιατί τα δομημένα, η Ζήμενς, οι νταβατζήδες του λαού, οι κοτερούχοι, εισοδηματίες πολιτικοί, οι επιδειξίες του πλούτου τους, οι αλαζόνες νομίζουν πως θα μείνουν ατιμώρητοι,
Διόλου δεν πέθανε για αυτό η Νέμεσις.
Γιατί το μισό του πληθυσμού της γης ψευτοζεί και το μισό του μισού αργοπεθαίνει, ενώ σκάνε από πλεονεξία οι ακόρεστοι βουλιμικοί κηφήνες της εύφορης κοιλάδας.
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο τίμιος αγώνας για μια δίκαιη κοινωνία.
Γιατί ξαναγράφεται η ιστορία, ως μαζοκαταναλωτική υστερία, με τα ανθρωποφάγα των πολυεθνικών και της τεχνολογίας, με τα αιμοβόρα, σπερμοβόρα, αιδοιόφρονα, μέσα μαζικής αποβλάκωσης, με την εκμαυλιστική δύναμη του χρήματος, αλλά και με τη συνενοχή των πολιτικάντηδων, υπηρετών της Νέας Οικονομική Ιδεολογίας,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο ηθικός άνθρωπος, που μέσα του εγκαταβιώνει η ηθική συνείδηση-προσωπικός θεός.
Γιατί καταντήσατε πολλούς νέους μας (όχι όλους και όχι μόνον), θηράματα για όλες τις μόδες, προβλέψιμους, υποθηκεύσιμους, αναλώσιμους,
Διόλου δεν πέθανε γι' αυτό η πίστη στα νιάτα. Η Ελπίδα στα παιδιά μας.
Γιατί στη μεταμοντέρνα εποχή, την εποχή της μετανεωτερικότητας, ο κόσμος μας και οι ζωές μας χτίζονται, πια, με τα υλικά της αποϊδεολογικοποιημένης τεχνολογίας-τεχνικής και τις αρχές του απάνθρωπου νεοφιλελευθερισμού και αποκτηνωμένου φιλοτομαρισμού,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό το φιλελεύθερο πνεύμα της ελευθερίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Γιατί ζούμε σ' έναν κόσμο-πολύχρωμη κουρελού, που όλα ταιριάζουν και συντίθενται με όλα, σε ένα αδιαφοροποίητο μαζικό, απρόσωπο, δίκην χυλού, κομπιναδόρικο, κερδώο σύνολο,
Διόλου δεν πέθανε γι' αυτό η λαχτάρα για έναν ανθρώπινο κόσμο, για τα παιδιά μας.
Γιατί τσαλαπατήσαμε όλες τις θεμελιακές αξίες, της ιστορίας, της παράδοσης, του Έθνους, Πατρίδας,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η Πατρίδα, το Έθνος, ο Πατριώτης (δεν μιλώ για πατριδοκάπηλους, πατριδεμπόρους).
Γιατί η Δόξα της Ολυμπίας και η ευγενής άμιλλα στον αθλητικό και κοινωνικό στίβο, κατάντησε ανταγωνισμός εταιριών, κρατών, πολιτικών, πάνω στα σακατεμένα σώματα (μελλοντικά πτώματα) νέων ανθρώπων, αντικειμένων εκμετάλλευσης μέσα στη Ρωμαϊκή αρένα, «του φα' τους πριν σε φάνε: get them before they get you»,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό το ολυμπιακό ελληνικό πνεύμα της αγνής άμιλλας για το στεφάνι της ελιάς, του δίκαιου αγώνα για τη ζωή και την προκοπή.
Γιατί γεμίσαμε με νομάδες, γκουτσοφορεμένους (Gucci και τα όμοια), που παριστάνουν τη διανόηση στα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυσνης), με διανοητικό πηλίκον τηλεθέασης (AGB) και ελληνικά Νεάντερνταλ, διατυμπανίζοντας επιμελώς την άγνοια και την άνοια τους,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο αγώνας για τη σωστή και έντιμη ενημέρωση των πολιτών.
Γιατί καταντήσατε (σεις οι πολιτικατζήδες, καμία σχέση με τους πολιτικούς) τον κυρίαρχο Λαό δουλική μάζα και το πολιτικό σύστημα, σύστημα πάτρωνα-κοτζαμπάση-πολιτικού-ψηφοφόρου-πελάτη,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο Δήμος που την πόλη κρατύνει.
Γιατί η πολιτική έγινε πολιτικαντισμός και διαπλοκή πολιτικό-οικονομικών συμφερόντων,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η Πολιτική ως τέχνη και επιστήμη διευθέτησης των διαφορών των πολιτών. «Εξ ανομοίων η πόλις», φωνάζει ο Αριστοτέλης.
Γιατί ξεχάσαμε, πια, πώς ν' αγαπάμε,
Διόλου δεν πέθανε γι' αυτό η αγάπη, που τα πάντα συγχωρά και τα πάντα χωρά.
Γιατί περιφρονήσαμε τις ανθρώπινες αξίες και ιδέες,
Διόλου δεν πέθαναν γι αυτό οι ιδέες.
Οι ιδέες δεν πεθαίνουν. Κανένας εγκληματίας δεν μπορεί να τις σκοτώσει.
Πάντα θα είναι σπόρος ζωής, που θα ανθίζει στις ψυχές των ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Το γρύλισμά σας δε θα μας βγάλει από τη μέση. Δεν μας τρομάζει.
Εδώ θα είμαστε πάντοτε, «τοις δεινοίς ευέλπιδες (στα δείνα να ελπίζουμε)»
για το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ αύριο.
«Αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο δεν θα βρεις: Εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ εξευρήσει».
Ηράκλειτος
Είμαστε ρεαλιστές. Επιδιώκουμε το αδύνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου