real.gr
του Νίκου Χατζηνικολάου
Η ΔΟΣΗ των 52,4 δισ. ευρώ που θα εκταμιευθεί τμηματικά από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προς την Ελλάδα, μέσα στους επόμενους τρεις μήνες, αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια σημαντική ανάσα για τη χώρα μας, καθώς της δίνει νέα «πίστωση» χρόνου για να προχωρήσει σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που θα ανακόψουν την υφεσιακή της πορεία και θα την επαναφέρουν -σταδιακά- σε τροχιά ανάπτυξης. Αρκεί το πολιτικό μας σύστημα να συνειδητοποιήσει έστω και τώρα, έστω και στο... 90’, ότι πλέον «παίζουμε τις καθυστερήσεις» και ότι αυτή είναι πιθανότατα η τελευταία ευκαιρία ανάκαμψης της εθνικής μας οικονομίας και εξόδου από την κρίση. Αλλωστε, όπως έχουμε επανειλημμένα υπογραμμίσει από τη στήλη αυτή, τα δανεικά δεν έσωσαν ποτέ κανέναν... Η λύση είναι μία και μοναδική: αύξηση του εθνικού εισοδήματος και μείωση των δημοσίων δαπανών. Επανασχεδιασμός της εθνικής παραγωγής και νοικοκύρεμα του κράτους.
Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ έζησε από το 1974 μέχρι σήμερα μια συνεχή πλειοδοσία πολιτικών συνθημάτων και υποσχέσεων χωρίς αντίκρυσμα. Οι ηγέτες των δύο κομματικών σχηματισμών, που την κυβέρνησαν εναλλασσόμενοι στην εξουσία τα τελευταία 38 χρόνια, εκστόμισαν πολλά και μεγάλα λόγια, αλλά δεν άφησαν πίσω τους πολλά και μεγάλα έργα... Από την «αλλαγή» στον «εκσυγχρονισμό» και από την «ειρηνική επανάσταση» στην «επανίδρυση του κράτους» και στο σχετικά πρόσφατο «λεφτά υπάρχουν», οι πολιτικές «επιταγές» των αρχηγών αποδείχθηκαν ακάλυπτες και η Ελλάδα οδηγήθηκε στην πολιτική, ηθική και οικονομική χρεωκοπία. Η εκκωφαντική ασυνέπεια λόγων και έργων, σε συνδυασμό με τα συνεχή σκάνδαλα, την προκλητική διασπάθιση του δημόσιου χρήματος και τον αδικαιολόγητο πλουτισμό μεγάλης μερίδας του πολιτικού προσωπικού, οδήγησε το πολιτικό μας σύστημα σε πλήρη και καθολική απαξίωση. Οι πολιτικοί θεωρούνται πλέον από τους πολίτες συλλήβδην και ανεξαιρέτως αναξιόπιστοι. Αμφισβητούνται ακόμη και όσοι έντιμα προσπαθούν...
ΜΕΣΑ σε αυτό το κλίμα της γενικευμένης και συχνά ισοπεδωτικής κριτικής, όσοι σήμερα ομιλούν περί ανάπτυξης αντιμετωπίζονται από μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ως συνθηματολογούντες καιροσκόποι. Οι πολίτες έχουν προδοθεί πολλές φορές και δεν πιστεύουν πλέον κανέναν. Και βέβαια, τρία χρόνια τώρα πληρώνουν εκείνοι τα σπασμένα της κρίσης. Πληρώνουν σχεδόν αποκλειστικά οι μικροί και οι μεσαίοι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Οι έντιμοι φορολογούμενοι που δήλωναν και δηλώνουν ό,τι κερδίζουν. Τα μεγάλα «ψάρια», οι διεφθαρμένοι μεγαλοκαρχαρίες της οικονομίας και της πολιτικής, εξακολουθούν με ελάχιστες εξαιρέσεις να σκίζουν τα δίχτυα του νόμου και της εφορίας. Εξακολουθούν όχι μόνο να επιβιώνουν, αλλά και να παράγουν αφορολόγητα κέρδη. Γιατί λοιπόν ο πολίτης να εμπιστευθεί όσους του υπόσχονται ότι οι αναγκαστικές και επώδυνες «θυσίες» του θα αποτελέσουν το εισιτήριο για τον... παράδεισο της ανάπτυξης; Γιατί να μην πιστέψει ότι το πολιτικό σύστημα για άλλη μια φορά τον κοροϊδεύει και τον αποκοιμίζει με παχιά λόγια και με κούφια συνθήματα, για να αποσοβήσει τις αντιδράσεις του;
ΑΝΑΠΤΥΞΗ χωρίς την κοινωνία δεν γίνεται. Και η εμπιστοσύνη της κοινωνίας δεν ανακτάται πλέον με λόγια. Η ψυχολογία της δεν αλλάζει με συνθήματα και με φανφάρες. Απαιτούνται πράξεις, έργα. Και πρώτα απ’ όλα απαιτείται η εκ νέου εμπέδωση του βαθύτατα κλονισμένου τα τελευταία χρόνια αισθήματος της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι πολίτες πρέπει να πεισθούν ότι όσοι μας οδήγησαν στο σημερινό πολιτικό, ηθικό και οικονομικό κατάντημα θα τιμωρηθούν. Πρέπει να δουν τους πρωταγωνιστές της... ληστείας του τρένου, που έγινε σε βάρος του ελληνικού κράτους, να κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου και τις περιουσίες που έφτιαξαν από τα κλεμμένα να δημεύονται. Πρέπει να δουν τους συνήθεις φοροκλέπτες και φοροφυγάδες, τους γνωστούς-αγνώστους που πλούτισαν και πλουτίζουν ακόμη σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, να πληρώνουν. Και βέβαια, πρέπει επίσης να δουν τα έσοδα από τον πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής να γίνονται «κοινωνικό μέρισμα», για να υποστηριχθούν τα εκατομμύρια των νεόπτωχων Ελλήνων που ήδη ζουν κάτω από το όριο της αξιοπρέπειας. Αν αυτά συμβούν, αν η δικαιοσύνη και η ισονομία λειτουργήσουν, αν δηλαδή αντιμετωπίσουμε έστω και στοιχειωδώς το πολιτικό και ηθικό πρόβλημα της χώρας, τότε θα λυθεί και το οικονομικό. Και η ψυχολογία θα αλλάξει και επενδύσεις θα γίνουν και η ανάπτυξη θα έρθει. Διαφορετικά, ο κατήφορος θα συνεχισθεί...
Η ΔΟΣΗ των 52,4 δισ. ευρώ που θα εκταμιευθεί τμηματικά από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προς την Ελλάδα, μέσα στους επόμενους τρεις μήνες, αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια σημαντική ανάσα για τη χώρα μας, καθώς της δίνει νέα «πίστωση» χρόνου για να προχωρήσει σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που θα ανακόψουν την υφεσιακή της πορεία και θα την επαναφέρουν -σταδιακά- σε τροχιά ανάπτυξης. Αρκεί το πολιτικό μας σύστημα να συνειδητοποιήσει έστω και τώρα, έστω και στο... 90’, ότι πλέον «παίζουμε τις καθυστερήσεις» και ότι αυτή είναι πιθανότατα η τελευταία ευκαιρία ανάκαμψης της εθνικής μας οικονομίας και εξόδου από την κρίση. Αλλωστε, όπως έχουμε επανειλημμένα υπογραμμίσει από τη στήλη αυτή, τα δανεικά δεν έσωσαν ποτέ κανέναν... Η λύση είναι μία και μοναδική: αύξηση του εθνικού εισοδήματος και μείωση των δημοσίων δαπανών. Επανασχεδιασμός της εθνικής παραγωγής και νοικοκύρεμα του κράτους.
Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ έζησε από το 1974 μέχρι σήμερα μια συνεχή πλειοδοσία πολιτικών συνθημάτων και υποσχέσεων χωρίς αντίκρυσμα. Οι ηγέτες των δύο κομματικών σχηματισμών, που την κυβέρνησαν εναλλασσόμενοι στην εξουσία τα τελευταία 38 χρόνια, εκστόμισαν πολλά και μεγάλα λόγια, αλλά δεν άφησαν πίσω τους πολλά και μεγάλα έργα... Από την «αλλαγή» στον «εκσυγχρονισμό» και από την «ειρηνική επανάσταση» στην «επανίδρυση του κράτους» και στο σχετικά πρόσφατο «λεφτά υπάρχουν», οι πολιτικές «επιταγές» των αρχηγών αποδείχθηκαν ακάλυπτες και η Ελλάδα οδηγήθηκε στην πολιτική, ηθική και οικονομική χρεωκοπία. Η εκκωφαντική ασυνέπεια λόγων και έργων, σε συνδυασμό με τα συνεχή σκάνδαλα, την προκλητική διασπάθιση του δημόσιου χρήματος και τον αδικαιολόγητο πλουτισμό μεγάλης μερίδας του πολιτικού προσωπικού, οδήγησε το πολιτικό μας σύστημα σε πλήρη και καθολική απαξίωση. Οι πολιτικοί θεωρούνται πλέον από τους πολίτες συλλήβδην και ανεξαιρέτως αναξιόπιστοι. Αμφισβητούνται ακόμη και όσοι έντιμα προσπαθούν...
ΜΕΣΑ σε αυτό το κλίμα της γενικευμένης και συχνά ισοπεδωτικής κριτικής, όσοι σήμερα ομιλούν περί ανάπτυξης αντιμετωπίζονται από μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ως συνθηματολογούντες καιροσκόποι. Οι πολίτες έχουν προδοθεί πολλές φορές και δεν πιστεύουν πλέον κανέναν. Και βέβαια, τρία χρόνια τώρα πληρώνουν εκείνοι τα σπασμένα της κρίσης. Πληρώνουν σχεδόν αποκλειστικά οι μικροί και οι μεσαίοι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Οι έντιμοι φορολογούμενοι που δήλωναν και δηλώνουν ό,τι κερδίζουν. Τα μεγάλα «ψάρια», οι διεφθαρμένοι μεγαλοκαρχαρίες της οικονομίας και της πολιτικής, εξακολουθούν με ελάχιστες εξαιρέσεις να σκίζουν τα δίχτυα του νόμου και της εφορίας. Εξακολουθούν όχι μόνο να επιβιώνουν, αλλά και να παράγουν αφορολόγητα κέρδη. Γιατί λοιπόν ο πολίτης να εμπιστευθεί όσους του υπόσχονται ότι οι αναγκαστικές και επώδυνες «θυσίες» του θα αποτελέσουν το εισιτήριο για τον... παράδεισο της ανάπτυξης; Γιατί να μην πιστέψει ότι το πολιτικό σύστημα για άλλη μια φορά τον κοροϊδεύει και τον αποκοιμίζει με παχιά λόγια και με κούφια συνθήματα, για να αποσοβήσει τις αντιδράσεις του;
ΑΝΑΠΤΥΞΗ χωρίς την κοινωνία δεν γίνεται. Και η εμπιστοσύνη της κοινωνίας δεν ανακτάται πλέον με λόγια. Η ψυχολογία της δεν αλλάζει με συνθήματα και με φανφάρες. Απαιτούνται πράξεις, έργα. Και πρώτα απ’ όλα απαιτείται η εκ νέου εμπέδωση του βαθύτατα κλονισμένου τα τελευταία χρόνια αισθήματος της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι πολίτες πρέπει να πεισθούν ότι όσοι μας οδήγησαν στο σημερινό πολιτικό, ηθικό και οικονομικό κατάντημα θα τιμωρηθούν. Πρέπει να δουν τους πρωταγωνιστές της... ληστείας του τρένου, που έγινε σε βάρος του ελληνικού κράτους, να κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου και τις περιουσίες που έφτιαξαν από τα κλεμμένα να δημεύονται. Πρέπει να δουν τους συνήθεις φοροκλέπτες και φοροφυγάδες, τους γνωστούς-αγνώστους που πλούτισαν και πλουτίζουν ακόμη σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, να πληρώνουν. Και βέβαια, πρέπει επίσης να δουν τα έσοδα από τον πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής να γίνονται «κοινωνικό μέρισμα», για να υποστηριχθούν τα εκατομμύρια των νεόπτωχων Ελλήνων που ήδη ζουν κάτω από το όριο της αξιοπρέπειας. Αν αυτά συμβούν, αν η δικαιοσύνη και η ισονομία λειτουργήσουν, αν δηλαδή αντιμετωπίσουμε έστω και στοιχειωδώς το πολιτικό και ηθικό πρόβλημα της χώρας, τότε θα λυθεί και το οικονομικό. Και η ψυχολογία θα αλλάξει και επενδύσεις θα γίνουν και η ανάπτυξη θα έρθει. Διαφορετικά, ο κατήφορος θα συνεχισθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου