Νέα Πολιτική
του Γεωργίου Οικονόμου*
Ευρίσκεται σε εξέλιξη μια μεθόδευση από τις αλβανόφωνες χώρες των Βαλκανίων για την δημιουργία της Μεγάλης Αλβανίας. Θα περιλαμβάνει την Αλβανία, το Κοσσυφοπέδιο, την Δυτική ΠΓΔΜ, το μουσουλμανικό τμήμα της Βοσνίας Ερζεγοβίνης και μελλοντικώς, εάν η επιθυμία γίνει πραγματικότητα, την Θεσπρωτία και όχι μόνο. Το modus operandi είναι η αποδυνάμωση και απαξίωση της Σερβίας από την Δύση, κυρίως τις Ην. Πολιτείες, και παράλληλα η προώθηση του αλβανικού στοιχείου ως «πιστού συμμάχου» της Δύσης στα Βαλκάνια.
Η ηγεσία της ΕΕ και των Ην. Πολιτειών ανησυχεί για την σταθερότητα στα Βαλκάνια και την «συνεργασία» της Σερβίας με την Ρωσσία και ενδέχεται να τείνουν ευήκοον ους στις μεθοδεύσεις αυτές.
Η εποχή είναι κατάλληλη και προσφέρεται για επηρεασμό της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή επειδή αφ’ενός μεν το Υπουργείο των Εξωτερικών των Ην. Πολιτειών είναι υποστελεχωμένο λόγω της αλλαγής της Διοίκησης και της καθυστερημένης επάνδρωσης του με νέα στελέχη, εκ δευτέρου λόγω της πρόσφατης εχθρότητας που επιδεικνύεται από την αμερικανική διοίκηση κατά της Ρωσσίας, και εκ τρίτου λόγω απειρίας της νέας Διοίκησης, πράγμα που επιτρέπει την εμφάνιση και ανάπτυξη καινοφανών και επικίνδυνων πολιτικών από πρόσωπα που επιθυμούν αλλαγή πολιτικής, ή που επηρεάζονται άμεσα ή έμμεσα από αλβανικά ή και τουρκικά κέντρα. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Πρωθυπουργού Έντι Ράμα ήδη ανέθεσε σε εταιρεία επικοινωνίας και lobbying τον προσεταιρισμό και επηρεασμό της Ουάσιγκτον προς την γραμμή αυτή.
Υπάρχουν δυο κύριες εστίες αναταραχών στην περιοχή των Βαλκανίων. Η μία είναι το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί στην ΠΓΔΜ όπου η χώρα παραμένει ακυβέρνητη πέντε μήνες μετά τις εκλογές του Δεκεμβρίου. Το αποτέλεσμα των εκλογών ανέσυρε στην επιφάνεια τις απαιτήσεις της αλβανικής μειονότητας που διεκδικεί ισοπολιτεία και συνεταιριστική άσκηση της εξουσίας. Προσφάτως, τα Τίρανα είχαν την πρωτοβουλία «να συντονίσουν» τους Αλβανούς της ΠΓΔΜ για την προβολή συγκεκριμένων και συντονισμένων απαιτήσεων όπως την προεδρία της Βουλής και την αναγνώριση της Αλβανικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας. Εάν οι απαιτήσεις αυτές γίνουν αποδεκτές, που μάλλον θα γίνουν, η χώρα οδηγείται προς ομοσπονδοποίηση και η πολιτική του κρατιδίου θα ελέγχεται και θα καθοδηγείται από την Αλβανία, ίσως εμμέσως και από την Τουρκία, η οποία ευρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με την Αλβανία όσον αφορά τις διεκδικήσεις κατά της Ελλάδας και συγχρόνως ευελπιστεί ότι θα επηρεάζει τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς ολόκληρης της περιοχής.
Η δεύτερη εστία ανησυχίας είναι το πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου, το οποίο έχει μεν αποκτήσει ανεξαρτησία χωρίς όμως καθολική αναγνώριση και ελέγχεται ουσιαστικά από τα Ην. Έθνη.
Ήδη το Κοσσυφοπέδιο πιέζει για γενική αναγνώριση, καταπιέζει την μειονότητα των Σέρβων για να εγκαταλείψει την περιοχή, δημιουργεί επεισόδια και «συνεργάζεται» με εταιρείες συμβούλων όπως της πρώην Υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α. Madeleine Albright για επηρεασμό των αμερικανικών αρχών. Έχει στενή επαφή με τα Τίρανα όπου τα κυβερνητικά συμβούλια των δύο κρατών έχουν πραγματοποιήσει και κοινή συνεδρίαση, και ενεργούν ως ένα σώμα με δύο φωνές.
Η αλβανική πολιτική αντιστρέφει την πραγματικότητα και κατηγορεί ενορχηστρωμένα την Σερβία ότι είναι ο «ταραχοποιός» της περιοχής.
Κατά το αφήγημα αυτό, η Σερβία αποσταθεροποιεί τα Βαλκάνια, αναπτύσσεται στρατιωτικώς και προσπαθεί να δημιουργήσει μια περιφερειακή κοινή αγορά στην οποία θα κυριαρχεί. Οι Σέρβοι επέλεξαν στις 2 Απριλίου μια εθνικιστική κυβέρνηση η οποία συνεχίζει να μην αναγνωρίζει το Κοσσυφοπέδιο, συνεργάζεται με την Ρωσσία, η οποία απέστειλε μαχητικά αεροπλάνα και τανκς στην Σερβία. Ενώ δε ο νέος Πρόεδρος και πρώην Πρωθυπουργός Aleksandar Vučić, διεξήγαγε τον προεκλογικό του αγώνα με στόχο να καταστεί η Σερβία μέλος της Ε.Ε., εν τούτοις η πραγματική του επιθυμία είναι η επικυριαρχία στα Βαλκάνια.
Για την επιτυχία του σκοπού η Σερβία ξεσηκώνει τις Σερβικές μειοψηφίες στην Βοσνία και Ερζεγοβίνη, στο Κοσσυφοπέδιο, στο Μαυροβούνιο, στην Κροατία και στην ΠΓΔΜ για να αποσταθεροποιήσει τις χώρες αυτές, τώρα που η Ε.Ε. απασχολείται με τα σοβαρά εσωτερικά της προβλήματα.
Κατά το αλβανικό αφήγημα, η στρατηγική της Σερβίας περιλαμβάνει διασπορά ψευδών πληροφοριών, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Σέρβων που ζουν σε μικτές περιοχές και την ενθάρρυνση της αντίστασης στην ενσωμάτωσή τους στις κρατικές δομές. Κατά το αφήγημα αυτό, το αποτυχημένο πραξικόπημα του Μαυροβουνίου οργανώθηκε από την Σερβία για να εμποδιστεί η είσοδός του στο ΝΑΤΟ.
Κατά τους Αλβανούς η πιο ανησυχητική εξέλιξη είναι η ταχεία στρατικοποίηση της Σερβίας, με την Ρωσσία να προμηθεύει ανεπτυγμένο στρατιωτικό οπλισμό για εκφοβισμό των γειτόνων και συγχρόνως η αύξηση της Ρωσσικής επιρροής στην περιοχή.
Τον Μάρτιο συνήλθαν στο Σαράγεβο οι πρωθυπουργοί των Δυτικών Βαλκανίων για τη δημιουργία Κοινής Αγοράς. Κατά τους Αλβανούς δεν μπορεί να υπάρξει οικονομική ενοποίηση μέχρις ότου η Σερβία και η Βοσνία Ερζεγοβίνη αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου και δεχθούν την ισότιμη συμμετοχή του σε όλα τα όργανα.
Όπως μετέδωσε προσφάτως το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων οι σχέσεις των κρατών στα Βαλκάνια είναι οι πιο κακές της τελευταίας εικοσαετίας, γίνεται δε και λόγος για κίνδυνο πολέμου καθώς και για επαναχάραξη των συνόρων. Η Πρίστινα συγκροτεί και εξοπλίζει στρατό για να αντικρούσει πιθανή προσπάθεια προσάρτησης στην Σερβία των εδαφών που κατοικούνται από Σέρβους στο Βόρειο Κοσσυφοπέδιο.
Είναι φανερό ότι το Κοσσυφοπέδιο, μόλις το επιτρέψουν οι περιστάσεις, θα προχωρήσει σε ένωση με την Αλβανία και εν ευθέτω χρόνω με την Δυτική ΠΓΔΜ που κατοικείται από Αλβανούς. Αν το σενάριο υλοποιηθεί η Σλαβική ΠΓΔΜ κινδυνεύει να απορροφηθεί από την Βουλγαρία. Το Ινστιτούτο Ευρωπαϊκών Σπουδών διαπιστώνει ότι «Η Αλβανία και η Βουλγαρία θέλουν να διαμοιράσουν την «Μακεδονία» (ΠΓΔΜ)».
Η ηγεσία της Ε.Ε. και των Ην. Πολιτειών ανησυχούν για την σταθερότητα στα Βαλκάνια και ανώτερα στελέχη τους επισκέπτονται συνεχώς την ΠΓΔΜ, σε μία προσπάθεια εξομάλυνσης της κατάστασης. Εφ’όσον τα σχέδια της Αλβανίας ευοδωθούν, το επόμενο αφήγημα αλυτρωτισμού θα είναι η Θεσπρωτία. Προς το παρόν οι διεκδικήσεις των Τσάμηδων που εξεδιώχθησαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως συνεργάτες των Γερμανών είναι νομικής φύσεως, όμως, συν τω χρόνω, μεταβάλλονται σε πολιτικής φύσεως και επεκτείνονται στην Ελληνική Μακεδονία.
Η διαρκώς κλιμακούμενη, αλλά άνευ ουσιαστικού λόγου, αντιπαράθεση μεταξύ Ην. Πολιτειών και Ρωσσίας ήδη αυξάνει τα προβλήματα τόσο στην Συρία όσον και στα Βαλκάνια με αποτέλεσμα το κενό που δημιουργείται από την απουσία πολιτικής συνεργασίας των Ην. Πολιτειών και της Ρωσσίας στην περιοχή να δημιουργεί προβλήματα και να δίνει ερείσματα για έξαρση του εθνικισμού και του αλυτρωτισμού.
*Δικηγόρος, συνεργάτης της Νέας Πολιτικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου