του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Με την κατάληξη του 66/34 στην αναμέτρηση Μακρόν/En Marche - Λεπέν/Front National στις Γαλλικές Προεδρικές εκλογές (συμπληρώστε την υψηλή αποχή στο 25% και την άρνηση ενός 11% του Γαλλικού εκλογικού σώματος να προσέλθει στο δίλημμα, "επιλέγοντας" το λευκό-άκυρο), έληξε η πρώτη φάση του σασπένς στην κεντρική αυτή χώρα της Ευρωπαϊκής διαδρομής. Σε ένα μήνα, οι βουλευτικές εκλογές - στις οποίες θα προσέλθει το En Marche ως κόμμα πλέον (μετράται στα γκάλλοπ με κάτι σαν 26%), η παραδοσιακή Δεξιά/Ρεπουμπλικάνοι και η Λεπέν (με νέο κόμμα υπό διαμόρφωση) με 22% για τον καθένα σχηματισμό, με την Αριστερά σε κατάρρευση των Σοσιαλιστών και αναζήτηση της πλευράς Μελανσόν - θα δείξουν τι θα λειτουργήσει από πλευράς κυβερνησιμότητας της Γαλλίας.
Μέχρι τότε, η μετάφραση των Γαλλικών προεδρικών εκλογών είναι ένα μεγαλοπρεπές "Ούφ!", ιδίως με "Ευρωπαϊκά" μάτια. Για να σοβαρέψει όμως η συζήτηση: εκείνο που μέχρι την τελευταία ώρα της προεκλογικής καμπάνιας γινόταν όλο και πιο εμφανές, είναι το χάσμα που άνοιξε σε μια κοινωνία τόσο "κεντρική" και επεξεργασμένη όσο η Γαλλική. Η αντιπαράθεση Μακρόν-Λεπέν είχε βαθύτερα διχαστικό, "εμείς και εσείς" χαρακτήρα. Δεν θα σταθούμε στην ευκολία του ταξικού, θα ψάχναμε περισσότερο την διάκριση των "εντός" και "εκτός" (συστήματος, παγκοσμιοποίησης, διαδικασιών), στην μετάβαση από την κοινωνία των 2/3 σ' εκείνην του 50-50, καθοδόν προς την κοινωνία του 1/3 όπου οι "επάνω"/"εντός" θα λειτουργούν βασιζόμενοι στην αποστράτευση των "κάτω"/"εκτός".
Αυτά είναι που είχαν τρέξει και στην Αμερική του Τραμπ-Κλίντον, λιγότερο στην Μεγ. Βρετανία (όπου η Ευρω-αντίθεση πάει πολύ βαθύτερα, στο "ανήκειν" που ποτέ δεν κατασκευάσθηκε να είναι Ευρωπαϊκό όπως κατέληξε/κατάντησε το "Ευρωπαϊκό"). Με αυτά θα βρεθεί αντιμέτωπη και η Γαλλία των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου. Όμως, άμα δεν γίνει επεξεργασία τού τι είναι εκείνο/ποια είναι όλα εκείνα που έκαναν την Γαλλική κοινωνία να διχαστεί όπως διχάστηκε τότε αληθινά οικοδομείται κάτι σκοτεινό. Και, βέβαια, αφού συνειδητοποιηθεί (και γίνει δεκτό στην ουσία του) το τι οδηγεί ένα τόσο μεγάλο τμήμα των κοινωνιών να αισθάνεται "εκτός", τότε κάτι χρειάζεται να γίνει!
Επειδή ένα άλλο στοιχείο που έτρεξε στην Γαλλία είναι η κορύφωση της αντισυστημικότητας, δηλαδή το σάρωμα των βαριών δομών κομμάτων τα οποία είχαν κυριαρχήσει επί δεκαετίες, αφενός με την σταθερή άνοδο του Εθνικού Μετώπου, με παράλληλη εγκατάλειψη όμως των πιο ακραίων θέσεών του, αφετέρου με την μετεωρική ανάδειξη Μακρόν που όμως είχε πάνω του ό,τι το πιο συστημικό - από Nanterre σε SciencesPo, E.N.A., Inspecteur des Finances, επενδυτική τραπεζική στους Rothschild, σέρπα του Hollande, εμβληματικός υπουργός στην δεξιά στροφή της Κυβέρνησης Valls -θέλει κάποια προσοχή το τι είναι, πλέον, το "αντισυστημικό".
Το ίδιο, ας μας επιτραπεί να πούμε, το τι είναι το "νέο": πιο βαθιά παλιό από τα ορμέμφυτα της Γαλλικής Δεξιάς όπως πήγε να το ξεσηκώσει η Λεπέν, ή από τoυ Γαλλικού αστισμού μέσω Μακρόν, δύσκολα θα βρει κανείς!
Μένει, φυσικά, η "Ευρώπη". Ε, αυτή αν παραμείνει σε αντανακλαστικά του τύπου "Ουφ!" θα έχει να αναμετρηθεί πικρά με την ανεπάρκειά του ως πολιτικής θέσης.
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου