του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Όσο θα προχωρούν οι μέρες μέχρι την ψήφιση του (3ετούς) πακέτου μέτρων και των αντιμέτρων του - και, αν αληθινά οι της Κυβέρνησης δεν φέρουν απλώς τα αντίμετρα χωριστά από τα βαριά μέτρα, αλλά αντίμετρο-αντίμετρο χωριστά σε άλλο άρθρο, οπότε η Αντιπολίτευση χρειαστεί να σηκώνεται και να καταψηφίζει χωριστά την επιδότηση ενοικίου για 600.000 οικογένειες, χωριστά τα γεύματα στα σχολεία, χωριστά την μείωση της συμμετοχής στα φάρμακα, χωριστά την μείωση του φορολογικού συντελεστή, τότε το πολιτικό/κοινοβουλευτικό ρινγκ θάχει ενδιαφέρον! - τόσο το "τα καλύτερα είναι μπροστά μας" του Αλέξη Τσίπρα προς το δικό του ασκέρι θα αρχίσει να προσδιορίζεται. Να αποκτά δυνητικό έστω περιεχόμενο.
Προϋπόθεση, βέβαια, ή μάλλον "προ-προϋπόθεση" είναι να δειχθεί ένα μίνιμουμ πολιτικής εντιμότητας από τους "εταίρους" της Ελλάδας (όχι της Κυβέρνησης, σημειωτέον). Τους ίδιους εκείνους που κρέμασαν μεγαλοπρεπώς το 2014 τους Σαμαρά-Βενιζέλο (ασφαλώς έχοντας "πάτημα" στην Ιησουητική συμφωνία του 2012 για την ελάφρυνση του χρέους, που όντως άφηνε άκριες ώστε να μην υλοποιηθεί). τους ίδιους που οδήγησαν το 2015 και το 2016 σε ανάληψη μη-υλοποιήσιμων υποχρεώσεων (π.χ. το 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα, που οι τωρινοί έπεσαν στο δόκανο να παινεύονται ότι ξεπέρασαν!). Ήδη από πλευράς Σώϋμπλε ανέβηκε μπαϊράκι ότι όχι υλοποίηση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, αλλά και κάποια ουσιαστική συζήτηση για το χρέος θα γίνει... το 2018/μετά την λήξη του Μνημονίου-3.
Πάντως, προ-προϋπόθεση είναι να μην κρεμασθεί και η σημερινή Κυβέρνηση και οι προσδοκίες που έστησε για κάτι, για κάτι πειστικό και ουσιώδες στο επίπεδο του (πασίδηλα μη-βιώσιμου) Ελληνικού χρέους και του δημοσιονομικού χώρου που πήγε να πνίξει η 10ετία συμφωνημένων (με την λογική του waterboarding: σου βάζω το κεφάλι κάτω από το νερό, μόλις πας να πνιγείς στο βγάζω να πάρεις μιαν ανάσα, "συμφωνείς"; άμα δεν λες "ναι" πάλι βουτιά μέχρι να ... συμφωνήσεις) πρωτογενών υπερπλεοναμάτων, εγκαθιστώντας το συμπαθές πειραματόζωο "Η Ελλάς" σε αντίστοιχη υφεσιακή τροχιά.
Όμως, έτσι που σιγά-σιγά όλοι - ακόμη και ο Σκοτεινός Ιππότης Σώϋμπλε, που είχε μεταμορφωθεί σε πονηρό Βαλκάνιο μικροπολιτικό και πήγε να στραφεί προς συμπαθή φίλο της Ελλάδας, αλλ' ήδη επιστρέφει στην υπονομευτικότητα! - συνειδητοποιούν και συμφωνούν ότι "η Ελληνική υπόθεση" θα κριθεί τελικά στον παρανομαστή, δηλαδή στο αν το ταλαίπωρο εκείνο το Ελληνικό ΑΕΠ θα αφεθεί να ξαναπάρει μπροστά, το "τα καλύτερα" χρειάζεται ολίγην από συγκεκριμενοποίηση.
Θα μας συγχωρέσει η καλή εκείνη Λύντια Κονιόρδου, περί τα τοιαύτα βαθύτερα νυχτωμένη, να χρησιοποιήσουμε το παράδειγμά της. Δεν είναι ούτε το είπε-ξείπε της για τα Νεότερα Μνημεία στον υπερήφανο σκουπιδότοπο που επί 15ετία (και επί 5-6 διαδοχικές Κυβερνήσεις!) παραμένει το Ελληνικό, ούτε καν η εικόνα υπουργού που άγεται και φέρεται από τοπικά μικροσυμφέροντα αλλά και από την υπαλληλία του υπουργείου της και μια "αναπέμπει" αποφάσεις που έρχονται μην και ξεκουνηθεί ο,τιδήποτε και μια ευθυγραμμίζεται. Το ίδιο γίνεται καθημερινά, ανά την Ελλάδα και ανά τους τομείς: η άσκηση διακυβέρνησης, η αποδοχή της ευθύνης ώστε να προχωρήσει ο,τιδήποτε - η αληθινή δηλαδή προϋπόθεση για να είναι όχι απλώς "τα καλύτερα μπροστά μας" αλλά για να μην περιέλθει κι αυτή την φορά η Ελληνική οικονομία σε κινούμενη άμμο, χρειάζεται να πάρει την θέση του βολέματος προσωπικών καταστάσεων και της "επικοινωνίας".
Αν δεν τρικλοποδιαστεί η Κυβέρνησή του, αν ο Τσίπρας θελήσει να προχωρήσει, χρειάζεται να βάλει στην Κυβέρνηση ανθρώπους που να δέχονται να προχωρούν τα πράγματα. Αλλιώς... άγνωστον τι βρίσκεται μπροστά. Πάντως όχι "τα καλύτερα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου