ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Για τον φρηντμανισμό, τα πάντα αφορούν την ιδιωτική πρωτοβουλία: παιδεία, υγεία, ασφάλεια, συντάξεις, ενέργεια, υποδομές κλπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όσα έγιναν στην Νέα Ορλεάνη, μετά την καταστροφή του 2005. Η ιδέα του Φρήντμαν ήταν απλή: αντί το κράτος να δαπανήσει χρήματα προκειμένου να ξαναχτίσει τα κατεστραμμένα δημόσια σχολεία, να χορηγήσει εκπαιδευτικά κουπόνια στους μαθητές. Με αυτά τα κουπόνια, τα παιδιά θα μπορούσαν να επιλέξουν το ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα στο οποίο θα ήθελαν να φοιτήσουν ενώ το κράτος θα επιδοτούσε ανάλογα αυτά τα ιδρύματα.
Η ιδέα του Φρήντμαν υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση Μπους και το αποτέλεσμα ήταν ανατριχιαστικό. Μέσα σε 19 μήνες, το σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης της Νέας Ορλεάνης αντικαταστάθηκε από ιδιωτικά σχολεία. Πριν το ξέσπασμα του τυφώνα Κατρίνα, στην εκπαιδευτική περιφέρεια της πόλης ανήκαν 123 δημόσια σχολεία. Σήμερα έχουν απομείνει μόλις τέσσερα! Αντίθετα, τα 7 ιδιωτικά σχολεία που υπήρχαν πριν την καταστροφή, έχουν αυξηθεί σε 31. Φυσικά, όλοι οι εκπαιδευτικοί που δούλευαν στα δημόσια σχολεία (470 άτομα) απολύθηκαν και μόνο λίγοι απ’ αυτούς κατάφεραν να προσληφθούν (με μισθούς πείνας) από τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια.
(Απόσπασμα από το σημείωμα του ιστολογίου “Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού – 1. Η έννοια“)
Ο Μπάμπης! Ο σοβαρός και λογικός Μπάμπης! Εκεί που έχεσε η σοβαρότητα και διπλόχεσε η λογική, φύτρωσε ο Μπάμπης! Και μιλάμε για σοβαρότητα η οποία βγάζει μάτια, έτσι; Ακούς την χαζοχαρούμενη την Κοσιώνη, στο τηλεδελτίο παραπληροφόρησης τού Σκάι, να αναγγέλει “θα μιλήσουμε για το τάδε θέμα με τον Μπάμπη Παπαδημητρίου” και παθαίνεις ρεύση. Ρε παιδί μου, τό ‘χει το θέμα ο άνθρωπος. Ξεχειλίζει από σοβαρότητα. Τον βλέπεις. Τόσες μαλακίες με τόση άνεση είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσει να ξεστομίσει ο απλός θνητός!
Έχει και λογική, όμως, ο Μπάμπης. Σου λέει: θες να σπουδάσεις, κύριε; πλήρωνε τους φόρους σου. Δεν μπορεί από την μία εσύ να κλέβεις το κράτος κι από την άλλη να έρχεται το κράτος να σου προσφέρει δωρεάν παιδεία. Τα σκας κανονικά; κιώσε το λύκειο. Δίνεις κάτι παραπάνω; άμε και στο πανεπιστήμιο. Πληρώνεις τον κώλο σου; κάνε και ντοκτορά. Κι αν είσαι μπατίρης, οπότε δεν βγαίνουν φόροι να πληρώσεις, μη σκας κι εδώ είμαστε εμείς: σου δίνουμε δανεικά και μας τα επιστρέφεις με πανωπροίκι όταν βγεις στην παραγωγή και κονομήσεις. Άλλωστε, κάπως έτσι δεν σπουδάζουν και στις ΗΠΑ (κυρίως) ή στην Αγγλία; Παίρνει ένα κωλόχαρτο ο άλλος και είναι χρεωμένος ίσαμε να πεθάνει, καθ’ ότι δεν μπορεί να ξοφλήσει το φοιτητικό του δάνειο αφού δουλεύει “ευέλικτα” (παναπεί 3ωρα και 4ωρα) για πενταροδεκάρες.
Είναι ανατριχιαστική η ακρίβεια με την οποία τα μίσθαρνα όργανα του καπιταλισμού σπεύδουν να συμπαρασταθούν στους κεφαλαιοκράτες και στην επίθεσή τους στις λαϊκές μάζες. Δοκιμασμένα κόλπα υπάρχουν… πουλημένα τομάρια για να τα εφαρμόσουν, βρίσκουμε… Αν καταφέρουμε και κρατήσουμε τον λαό στα σκοτάδια τής άγνοιας, κάνοντάς τον ευεπίφορο τόσο σε μεγαλόστομα συνθήματα (“για μια Ελλάδα που να ανήκει στους έλληνες, περήφανα νιάτα, τιμημένα γερατειά”) όσο και σε κλιμακούμενη τρομοκρατία (“πρέπει να κάνουμε θυσίες γιατί αν δεν πάρουμε την δόση θα χρεωκοπήσουμε και δεν θα έχουμε λεφτά για μισθούς, συντάξεις, φάρμακα κλπ”), τότε έχουμε εξασφαλίσει τους απαραίτητους χαχόλους οι οποίοι θα μας χειροκροτούν καθώς θα τους οδηγούμε στην αγχόνη, για να μη πω ότι θα μας πληρώσουν και το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε.
Τελειώνω. Δεν έχω κρύψει την άποψή μου ότι δίχως βία δεν μπορούμε να ανατρέψουμε το σύστημα. Έτσι, λοιπόν, συχνά-πυκνά δέχομαι την ερώτηση πότε θα φτάσει η ώρα αυτής της βίαιης ανατροπής. Μέχρι τώρα απαντούσα μάλλον θεωρητικά αλλά από δω και πέρα μπορώ να γίνω σαφέστερος: η ώρα τής ανατροπής θα φτάσει όταν η αναγνωσιμότητα εφημερίδων σαν την Καθημερινή ή Το Βήμα και η τηλεθέαση ειδήσεων από κανάλια σαν το Μέγκα ή το Σκάι καταβαραθρωθούν.
Πηγή : Cogito ergo sum
Για τον φρηντμανισμό, τα πάντα αφορούν την ιδιωτική πρωτοβουλία: παιδεία, υγεία, ασφάλεια, συντάξεις, ενέργεια, υποδομές κλπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όσα έγιναν στην Νέα Ορλεάνη, μετά την καταστροφή του 2005. Η ιδέα του Φρήντμαν ήταν απλή: αντί το κράτος να δαπανήσει χρήματα προκειμένου να ξαναχτίσει τα κατεστραμμένα δημόσια σχολεία, να χορηγήσει εκπαιδευτικά κουπόνια στους μαθητές. Με αυτά τα κουπόνια, τα παιδιά θα μπορούσαν να επιλέξουν το ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα στο οποίο θα ήθελαν να φοιτήσουν ενώ το κράτος θα επιδοτούσε ανάλογα αυτά τα ιδρύματα.
Η ιδέα του Φρήντμαν υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση Μπους και το αποτέλεσμα ήταν ανατριχιαστικό. Μέσα σε 19 μήνες, το σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης της Νέας Ορλεάνης αντικαταστάθηκε από ιδιωτικά σχολεία. Πριν το ξέσπασμα του τυφώνα Κατρίνα, στην εκπαιδευτική περιφέρεια της πόλης ανήκαν 123 δημόσια σχολεία. Σήμερα έχουν απομείνει μόλις τέσσερα! Αντίθετα, τα 7 ιδιωτικά σχολεία που υπήρχαν πριν την καταστροφή, έχουν αυξηθεί σε 31. Φυσικά, όλοι οι εκπαιδευτικοί που δούλευαν στα δημόσια σχολεία (470 άτομα) απολύθηκαν και μόνο λίγοι απ’ αυτούς κατάφεραν να προσληφθούν (με μισθούς πείνας) από τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια.
(Απόσπασμα από το σημείωμα του ιστολογίου “Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού – 1. Η έννοια“)
Ο φόρος είναι η τιμή που ζητεί το κράτος από τους πολίτες-καταναλωτές για να τους «εξασφαλίζει» δημόσιες υπηρεσίες. Ομως, οι πολίτες δεν αντέχουν καμία νέα φορολογική επιβάρυνση. Εχουν μάλιστα κατανοήσει ότι αν οι φόροι είναι τόσο βαρείς και πολλαπλασιάζονται ως λερναία ύδρα, είναι γιατί το κόστος του κράτους, παραμένει πολύ μεγάλο. Ακόμη, το βάρος του χρέους είναι επίσης πολύ μεγάλο. Και ως να μην είναι αρκετή η διπλή αυτή επιβάρυνση, οι τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών παραμένουν εξαιρετικά μεγάλες.(Από άρθρο τού Μπάμπη Παπαδημητρίου στην “Καθημερινή”, 29/01/2013)
Πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε το πραγματικό κόστος του κράτους να γίνει ανταποδοτικό στον φορολογούμενο.
Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι το κράτος επιστρέφει στον φορολογούμενο, κάθε χρόνο, μια επιταγή με το ποσό που αναλογεί στη δαπάνη του κράτους για την πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ταυτοχρόνως, το πανεπιστήμιο θα χρεώσει τη δίκαιη τιμή των υπηρεσιών διδασκαλίας, το κόστος χρήσης των κτιρίων και όποια άλλα πνευματικά δικαιώματα υπάρχουν, υπό τύπο κλειστών διδάκτρων. Οποιος χρησιμοποιήσει το πανεπιστημιακό προϊόν θα πληρώσει με τα ποσά των επιταγών. Διαφορές θα καλύπτονται με υποτροφίες και δανεισμό, ο οποίος θα επιστρέφεται σταδιακά όταν το εισόδημα του μελλοντικού φορολογούμενου ξεπερνά ένα επίπεδο.
Παρόμοια ανταποδοτικότητα μπορεί να υπάρξει και σε άλλους τομείς της κοινωνικής μας ζωής. Ας κριθούν, επιτέλους, οι πολιτικοί από τις θέσεις εργασίας που δημιουργούν και τους φόρους που μειώνουν.
Ο Μπάμπης! Ο σοβαρός και λογικός Μπάμπης! Εκεί που έχεσε η σοβαρότητα και διπλόχεσε η λογική, φύτρωσε ο Μπάμπης! Και μιλάμε για σοβαρότητα η οποία βγάζει μάτια, έτσι; Ακούς την χαζοχαρούμενη την Κοσιώνη, στο τηλεδελτίο παραπληροφόρησης τού Σκάι, να αναγγέλει “θα μιλήσουμε για το τάδε θέμα με τον Μπάμπη Παπαδημητρίου” και παθαίνεις ρεύση. Ρε παιδί μου, τό ‘χει το θέμα ο άνθρωπος. Ξεχειλίζει από σοβαρότητα. Τον βλέπεις. Τόσες μαλακίες με τόση άνεση είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσει να ξεστομίσει ο απλός θνητός!
Έχει και λογική, όμως, ο Μπάμπης. Σου λέει: θες να σπουδάσεις, κύριε; πλήρωνε τους φόρους σου. Δεν μπορεί από την μία εσύ να κλέβεις το κράτος κι από την άλλη να έρχεται το κράτος να σου προσφέρει δωρεάν παιδεία. Τα σκας κανονικά; κιώσε το λύκειο. Δίνεις κάτι παραπάνω; άμε και στο πανεπιστήμιο. Πληρώνεις τον κώλο σου; κάνε και ντοκτορά. Κι αν είσαι μπατίρης, οπότε δεν βγαίνουν φόροι να πληρώσεις, μη σκας κι εδώ είμαστε εμείς: σου δίνουμε δανεικά και μας τα επιστρέφεις με πανωπροίκι όταν βγεις στην παραγωγή και κονομήσεις. Άλλωστε, κάπως έτσι δεν σπουδάζουν και στις ΗΠΑ (κυρίως) ή στην Αγγλία; Παίρνει ένα κωλόχαρτο ο άλλος και είναι χρεωμένος ίσαμε να πεθάνει, καθ’ ότι δεν μπορεί να ξοφλήσει το φοιτητικό του δάνειο αφού δουλεύει “ευέλικτα” (παναπεί 3ωρα και 4ωρα) για πενταροδεκάρες.
Είναι ανατριχιαστική η ακρίβεια με την οποία τα μίσθαρνα όργανα του καπιταλισμού σπεύδουν να συμπαρασταθούν στους κεφαλαιοκράτες και στην επίθεσή τους στις λαϊκές μάζες. Δοκιμασμένα κόλπα υπάρχουν… πουλημένα τομάρια για να τα εφαρμόσουν, βρίσκουμε… Αν καταφέρουμε και κρατήσουμε τον λαό στα σκοτάδια τής άγνοιας, κάνοντάς τον ευεπίφορο τόσο σε μεγαλόστομα συνθήματα (“για μια Ελλάδα που να ανήκει στους έλληνες, περήφανα νιάτα, τιμημένα γερατειά”) όσο και σε κλιμακούμενη τρομοκρατία (“πρέπει να κάνουμε θυσίες γιατί αν δεν πάρουμε την δόση θα χρεωκοπήσουμε και δεν θα έχουμε λεφτά για μισθούς, συντάξεις, φάρμακα κλπ”), τότε έχουμε εξασφαλίσει τους απαραίτητους χαχόλους οι οποίοι θα μας χειροκροτούν καθώς θα τους οδηγούμε στην αγχόνη, για να μη πω ότι θα μας πληρώσουν και το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε.
Τελειώνω. Δεν έχω κρύψει την άποψή μου ότι δίχως βία δεν μπορούμε να ανατρέψουμε το σύστημα. Έτσι, λοιπόν, συχνά-πυκνά δέχομαι την ερώτηση πότε θα φτάσει η ώρα αυτής της βίαιης ανατροπής. Μέχρι τώρα απαντούσα μάλλον θεωρητικά αλλά από δω και πέρα μπορώ να γίνω σαφέστερος: η ώρα τής ανατροπής θα φτάσει όταν η αναγνωσιμότητα εφημερίδων σαν την Καθημερινή ή Το Βήμα και η τηλεθέαση ειδήσεων από κανάλια σαν το Μέγκα ή το Σκάι καταβαραθρωθούν.
Πηγή : Cogito ergo sum
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου