Από το blog του Θεόδωρου Κατσανέβα
Σχόλια του Γιώργου Στιβακτή
Θα ομολογήσω ότι μου γέννησε μεγάλη χαρά αλλά και ελπίδα, στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, η δήλωση της 29χρονης σοσιαλίστριας Beatriz Talegón, γενικής γραμματέως της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Βλέπεις νέους ανθρώπους, που είναι και οι πρώτοι άλλωστε που βιώνουν τις επιπτώσεις της πολιτικής και οικονομικής κρίσης, να διεκδικούν αλλά και συνάμα να εξεγείρονται απέναντι σε πολιτικές και ανθρώπους που μέχρι χθες υποστήριζαν και μάχονταν για αυτούς.
Λόγια αγανάκτησης και οργής για το άδικο και την ανισότητα που υπερισχύει στο κόσμο.
Οργή και αγανάκτηση για τους χαρτογιακάδες πολιτικούς που θέλουν να αποκαλούνται ως «σοσιαλιστές». Πρώην συντρόφους που αντί να μάχονται μαζί τους στους δρόμους της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Χιλής προτιμούν να παραβρίσκονται σε χλιδάτα ξενοδοχεία, με λιμουζίνες, πανάκριβα γεύματα και σκοπό ζωής να γίνουν η νέα πολιτική ελίτ της χώρας τους ή να αυξήσουν τα μηδενικά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Κατηγορούμε το Δ.Ν.Τ., την Παγκόσμια Τράπεζα… δικαίως, όμως υπάρχουν κάποια ερωτήματα που με βασανίζουν εδώ και αρκετό καιρό.
Εμείς τι κάναμε;;;;;
Που ήταν οι σοσιαλιστές όταν τα οικονομικά funds ξανά μοίραζαν τον κόσμο;
Που είναι οι σοσιαλιστές όταν δίκαιες επαναστάσεις πνίγονται στο αίμα απλά για να παραμείνουν οι δωσίλογοι των μεγάλων πολυεθνικών;
Που είναι οι σοσιαλιστές όταν η χώρα μου ξεπουλιέται;
Που είναι οι σοσιαλιστές όταν κλέβουν καθημερινά την αξιοπρέπεια του πατέρα μου μειώνοντας τον μισθό του;
Που είναι οι σοσιαλιστές όταν ο αδερφός μου είναι άνεργος παρ’ ότι έχει πτυχία, μεταπτυχιακά και μιλάει 2-3 γλώσσες;
Που είναι οι σοσιαλιστές που σε λίγο δεν θα έχω σπίτι να μείνω επειδή μπορεί να μην μπορώ να πληρώσω το εκάστοτε χαράτσι;
Ωραία και δίκαια τα λόγια της Beatriz Talegón και χαίρομαι πολύ που τα άκουσα. Είναι όμως λόγια που έχουν ακουστεί ξανά στο παρελθόν. Είναι λόγια που ειδικά στη χώρα μας τα έχουμε ακούσει πολλές φορές και κυρίως από τους νέους ανθρώπους, νέους σοσιαλιστές. Όμως κάποιοι προτίμησαν την σιωπή, την απόκρυψη αυτών των λόγων. Κάποιοι προτίμησαν να αμαυρώσουν ακόμα και συντρόφους τους ως τρελούς ή γραφικούς. Προτίμησαν το πάθος τους και την οργή τους να το κάνουν δυνατό χειροκρότημα για τους πολιτικούς που έχτισαν τα media. Προτίμησαν να κατηγορούν τους εργαζόμενους αντί να μάχονται μαζί τους, να θέτουν «κόκκινες» γραμμές που καθημερινά προσπερνάνε και να ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια την νεοφιλελεύθερη πολιτική που επιβάλλουν οι μεγάλοι και ισχυροί αυτού του κόσμου.
Θυμάμαι αγώνες που δόθηκαν από κάποιους τρελούς και γραφικούς σε όργανα, συνελεύσεις, συνέδρια και στο δρόμο. Μπορώ να απαριθμήσω πολλές προτάσεις που έγιναν τόσο στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και στη Ν.ΠΑ.ΣΟ.Κ. που αντί να στηριχθούν τέθηκαν στο περιθώριο γιατί δεν βόλευαν στις καριέρες μερικών. Σήμερα, βλέπω στο διαδίκτυο όλους τους «συντρόφους» να αναπαράγουν τα λόγια της Beatriz Talegón, αλλά θα είναι οι ίδιοι που αύριο θα τα κρύψουν, θα τα καταπιούν, θα τα απαρνηθούν και θα τρέξουν να βρουν μια καλή θέση στο συνέδριο!!! Θα χειροκροτήσουν και πάλι άτομα και πολιτικές πουλώντας για ακόμα μια φορά τον αδερφό τους, τον πατέρα τους, τις αξίες τους, την ιδεολογία τους, τη χώρα τους.
Εύχομαι τα λόγια της σοσιαλίστριας Beatriz Talegón να αφυπνίσουν και τους εδώ κατ’ όνομα σοσιαλιστές. Όσο για εμάς, τους γραφικούς και τρελούς, θα συνεχίσουμε να ζούμε για τη στιγμή που από μέσα μας δεν θα βγει απλά μια καλή ιδέα αλλά που η ιδέα αυτή μπορεί να εμπνεύσει την αλλαγή, την επανάσταση…
Καλό αγώνα…
Βλέπεις νέους ανθρώπους, που είναι και οι πρώτοι άλλωστε που βιώνουν τις επιπτώσεις της πολιτικής και οικονομικής κρίσης, να διεκδικούν αλλά και συνάμα να εξεγείρονται απέναντι σε πολιτικές και ανθρώπους που μέχρι χθες υποστήριζαν και μάχονταν για αυτούς.
Λόγια αγανάκτησης και οργής για το άδικο και την ανισότητα που υπερισχύει στο κόσμο.
Οργή και αγανάκτηση για τους χαρτογιακάδες πολιτικούς που θέλουν να αποκαλούνται ως «σοσιαλιστές». Πρώην συντρόφους που αντί να μάχονται μαζί τους στους δρόμους της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Χιλής προτιμούν να παραβρίσκονται σε χλιδάτα ξενοδοχεία, με λιμουζίνες, πανάκριβα γεύματα και σκοπό ζωής να γίνουν η νέα πολιτική ελίτ της χώρας τους ή να αυξήσουν τα μηδενικά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Κατηγορούμε το Δ.Ν.Τ., την Παγκόσμια Τράπεζα… δικαίως, όμως υπάρχουν κάποια ερωτήματα που με βασανίζουν εδώ και αρκετό καιρό.
Εμείς τι κάναμε;;;;;
Που ήταν οι σοσιαλιστές όταν τα οικονομικά funds ξανά μοίραζαν τον κόσμο;
Που είναι οι σοσιαλιστές όταν δίκαιες επαναστάσεις πνίγονται στο αίμα απλά για να παραμείνουν οι δωσίλογοι των μεγάλων πολυεθνικών;
Που είναι οι σοσιαλιστές όταν η χώρα μου ξεπουλιέται;
Που είναι οι σοσιαλιστές όταν κλέβουν καθημερινά την αξιοπρέπεια του πατέρα μου μειώνοντας τον μισθό του;
Που είναι οι σοσιαλιστές όταν ο αδερφός μου είναι άνεργος παρ’ ότι έχει πτυχία, μεταπτυχιακά και μιλάει 2-3 γλώσσες;
Που είναι οι σοσιαλιστές που σε λίγο δεν θα έχω σπίτι να μείνω επειδή μπορεί να μην μπορώ να πληρώσω το εκάστοτε χαράτσι;
Ωραία και δίκαια τα λόγια της Beatriz Talegón και χαίρομαι πολύ που τα άκουσα. Είναι όμως λόγια που έχουν ακουστεί ξανά στο παρελθόν. Είναι λόγια που ειδικά στη χώρα μας τα έχουμε ακούσει πολλές φορές και κυρίως από τους νέους ανθρώπους, νέους σοσιαλιστές. Όμως κάποιοι προτίμησαν την σιωπή, την απόκρυψη αυτών των λόγων. Κάποιοι προτίμησαν να αμαυρώσουν ακόμα και συντρόφους τους ως τρελούς ή γραφικούς. Προτίμησαν το πάθος τους και την οργή τους να το κάνουν δυνατό χειροκρότημα για τους πολιτικούς που έχτισαν τα media. Προτίμησαν να κατηγορούν τους εργαζόμενους αντί να μάχονται μαζί τους, να θέτουν «κόκκινες» γραμμές που καθημερινά προσπερνάνε και να ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια την νεοφιλελεύθερη πολιτική που επιβάλλουν οι μεγάλοι και ισχυροί αυτού του κόσμου.
Θυμάμαι αγώνες που δόθηκαν από κάποιους τρελούς και γραφικούς σε όργανα, συνελεύσεις, συνέδρια και στο δρόμο. Μπορώ να απαριθμήσω πολλές προτάσεις που έγιναν τόσο στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και στη Ν.ΠΑ.ΣΟ.Κ. που αντί να στηριχθούν τέθηκαν στο περιθώριο γιατί δεν βόλευαν στις καριέρες μερικών. Σήμερα, βλέπω στο διαδίκτυο όλους τους «συντρόφους» να αναπαράγουν τα λόγια της Beatriz Talegón, αλλά θα είναι οι ίδιοι που αύριο θα τα κρύψουν, θα τα καταπιούν, θα τα απαρνηθούν και θα τρέξουν να βρουν μια καλή θέση στο συνέδριο!!! Θα χειροκροτήσουν και πάλι άτομα και πολιτικές πουλώντας για ακόμα μια φορά τον αδερφό τους, τον πατέρα τους, τις αξίες τους, την ιδεολογία τους, τη χώρα τους.
Εύχομαι τα λόγια της σοσιαλίστριας Beatriz Talegón να αφυπνίσουν και τους εδώ κατ’ όνομα σοσιαλιστές. Όσο για εμάς, τους γραφικούς και τρελούς, θα συνεχίσουμε να ζούμε για τη στιγμή που από μέσα μας δεν θα βγει απλά μια καλή ιδέα αλλά που η ιδέα αυτή μπορεί να εμπνεύσει την αλλαγή, την επανάσταση…
Καλό αγώνα…
Γιώργος Στιβαχτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου