Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

Η ελίτ και οι χειρώνακτες


της Γεωργίας Βαλωμένου
Όπως όλοι ξέρουμε, πρώτα χαράσσονται οι πολιτικές και μετά επιχειρείται η χειραγώγηση της κοινής γνώμης που θα τις καταστήσει αποδεκτές
Έτσι, βλέπουμε αυτόν τον καιρό το εξής:
Η κυβέρνηση «υποτάσσεται» σταδιακά, όπως και οι προηγούμενες, στις επιταγές του ΟΟΣΑ και της τρόικας για ένα ακόμα πιο ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα, ένα σύστημα με το οποίο καταργείται σταδιακά η κοινωνική και ταξική κινητικότητα μέσω της εκπαίδευσης. 
Μια σειρά από  μέτρα οδηγούν έναν σημαντικό αριθμό μαθητών εκτός τυπικής εκπαίδευσης ενώ το νέο λύκειο θα είναι δύο ταχυτήτων, ένα που θα δίνει εθνικό απολυτήριο και ένα που θα οδηγεί σε ανώτερες σπουδές, για όλο και μικρότερο αριθμό μαθητών. 
Κι αν αυτό μοιάζει υπερβολική καταστροφολογία, ας σκεφτούμε απλώς λογικά τι μπορεί να σημαίνει «σχολείο προσαρμοσμένο στις ανάγκες της αγοράς» σε μια καταρρέουσα οικονομία: σημαίνει ένα σχολείο όσο το δυνατόν φθηνότερο, ένα σχολείο που θα παράγει πολλούς φθηνούς εργαζόμενους εξειδικευμένους αλλά όχι μορφωμένους. Και για τους εργαζόμενους αυτούς είναι πολύ σημαντικό και πρέπει να καλλιεργηθεί εγκαίρως το να είναι συμβιβασμένοι με την εργασία για την οποία προορίζονται και να κατανοήσουν πως αυτή είναι η θέση τους στην κοινωνία, αυτή που υπαγορεύει η ταξική καταγωγή τους .

Έτσι, λοιπόν, πρώτα ενοχοποιήθηκε η ίδια η κοινωνική κινητικότητα. Η εγκατάλειψη της υπαίθρου, της χειρωνακτικής εργασίας, θεωρήθηκε, και εν μέρει σωστά, μια από τις αιτίες της «ελληνικής» κρίσης, η οποία σκόπιμα εξετάζεται ως ένα ιδιαίτερο φαινόμενο και όχι ως μέρος της παγκόσμιας κρίσης. Δεν φταίει δηλαδή ο καπιταλισμός, φταίει ότι ο αγρότης και ο εργάτης ονειρεύτηκαν για το παιδί τους, το οποίο είχε μια έφεση στα γράμματα, μια «καλύτερη ζωή» από την δική τους. Σαν να μην είναι δηλαδή φυσιολογικό και αυτονόητο αλλά και κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης, να θέλει ένας άνθρωπος να ανοίξει τους ορίζοντές του, να καλλιεργήσει το πνεύμα του, να βγάλει χρήματα από την εργασία του, να εξασφαλίσει για τον εαυτό του και την οικογένειά του μια άνετη διαβίωση. Σαν να φταίει ο γιος του αγρότη για την παρακμή τις ελληνικής γεωργίας και όχι οι ευρωπαϊκές πολιτικές και η επαίσχυντη λογική των επιδοτήσεων.
Κι αφού ενοχοποιήσανε τις σπουδές των φτωχών, περάσανε σε επόμενο στάδιο: εξαίρουν τώρα τον χειρώνακτα ως στυλοβάτη της κοινωνίας. Και λένε πως αν ο χειρώνακτας είναι καλός στη δουλειά του, αν επιπλέον είναι ευγενής και καθαρός και δεν προσβάλλει την αισθητική της ελίτ, αν είναι υπάκουος και γνωρίζει την θέση του, τότε η ελίτ θα αναγνωρίσει την αξία του και θα τον ανταμείψει με τον σεβασμό της, με την στοργή της, με μία θέση στην οικογένειά της – την θέση του υπηρετικού προσωπικού.
Όπως η οικογένεια Μητσοτάκη αγάπησε την φιλιππινέζα της σύμφωνα με το άρθρο της Π.Ραγκούση η οποία θεωρεί πως  «η κυρία από τη Νοτιοανατολική Ασία στην πρώτη σειρά των συγγενών, κατά τη διάρκεια της ταφής» (του επίτιμου), «υπενθυμίζει τις βασικές αξίες του αστικού πολιτισμού», του οποίου φορείς είναι βεβαίως τα μέλη της οικογένειας και όχι η ίδια.
Ή όπως ο Σ.Ξενάκης της Καθημερινής που εντυπωσιάζεται από έναν πακιστανό ρακοσυλλέκτη που «είναι αξιοπρεπέστατα ντυμένος με παντελόνι και πουκάμισο. Φοράει πεντακάθαρα παπούτσια» και κάνει με τόση προσοχή της εργασία του που ο συντάκτης αναφωνεί: «Νιώθω εκστασιασμένος. Το απόλαυσα, αλλά θέλω κι άλλο… Ο τύπος κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά σαν να ήταν η σημαντικότερη στον κόσμο. Τη λατρεύει κυριολεκτικά, γι’ αυτό και την κάνει τόσο κορυφαία. Σχεδόν τέλεια. Ο Πακιστανός έχει κλέψει την καρδιά μου.» Με όλον αυτό τον ενθουσιασμό θα έλεγε κανείς πως ένα τέτοιο μέλλον ονειρεύεται ο κύριος Ξενάκης για το παιδί του αν έχει. Λέτε; Το αποκλείω. Όπως αποκλείω να ονειρεύεται μια θέση στην ψαραγορά, ένα ακόμα επάγγελμα που κέρδισε τον θαυμασμό του σε άλλο άρθρο.
Κι ενώ τα τρία αυτά άρθρα δημοσιεύονται μέσα σε ένα διάστημα 10 ημερών έρχονται προς επίρρωση και τα δύο θέματα έκθεσης των πανελλαδικών. Στο κείμενο που έπεσε στα ΕΠΑΛ, σε παιδιά δηλαδή που κατά 99% δεν θα σπουδάσουν στα ΑΕΙ, περιλαμβάνεται το απόσπασμα: «Τα ίδια θα σου έλεγα και για την εργασία σου. Να είσαι ειλικρινής και ευθύς σε κάθε δουλειά που θα αναλάβεις,  να την τιμάς πρώτα-πρώτα εσύ ο ίδιος ,  να πασχίζεις να την κάνεις σωστά και όσο μπορείς καλύτερα, με φροντίδα και με μεράκι. Να είσαι αυτό που είσαι,  τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Άκουσέ με,  ένας άξιος μαραγκός που κατέχει καλά τη δουλειά του και πιστεύει σ’ αυτήν είναι πολύ πιο ολοκληρωμένος και αξιοσέβαστος άνθρωπος από έναν κακό επιστήμονα». Βέβαια, ένας άξιος μαραγκός ίσως είναι  λίγο κατώτερος από έναν άξιο επιστήμονα.  Ακόμα κι αν βγάζει περισσότερα λεφτά. Αλλά κάποιος πρέπει να φτιάχνει και τα έπιπλα. Για να έχει έπιπλα και ο επιστήμονας. Ο οποίος επιστήμονας, σύμφωνα με το θέμα που έπεσε στα γενικά λύκεια, πρέπει να έχει τα ηθικά εφόδια για να αντιμετωπίσει τα σημαντικότερα σύγχρονα προβλήματα.
Γιατί, να μην ξεχνάμε ότι, και ο επιστήμονας, ο απόφοιτος του δημόσιου πανεπιστημίου, προορίζεται να υπηρετήσει κι αυτός, αν και με καλύτερους όρους, την ελίτ. Ίσως ακόμα και γράφοντας άρθρα στο protagon και την Καθημερινή.
Πρώτη δημοσίευση  Ομάδα Δράσης Καθηγητών


Πηγή erensep.org






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου