Νέα Πολιτική
του Αντώνη Παπαγιαννίδη*
Στα μπαγκάζια του ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Jack Lew – παλιός γνώριμος της Κυβέρνησης Τσίπρα, ήδη από την εποχή των αγχωμένων (ναι!) παρεμβάσεων της υπερδύναμης προς τους Ευρωπαίους “εταίρους” της Ελλάδας, να μην τη σπρώξουν στο Grexit Σόιμπλε-Βαρουφάκη – κουβαλούσε κάτι περισσότερο από την υπόσχεση του Προέδρου Ομπάμα προς Τσίπρα: ότι η εδώ παρουσία Λιου θα έδινε επιχειρήματα/θα παρείχε ενίσχυση στη θέση περί αναδιάρθρωσης/αναδιάταξης/ελάφρυνσης του Ελληνικού χρέους. Θέση που σταθερά υποστηρίζει το ΔΝΤ εδώ και καιρό (το ΔΝΤ που τόσο αγαπούμε να μισούμε…) και που τώρα, με την εσωτερική έρευνα για τους λόγους της ομολογουμένης αποτυχίας του στην Ελληνική περίπτωση, ρητώς αναφέρεται ως βασική ρίζα της αποτυχίας αυτής – το ότι, δηλαδή, δεν επέμεινε το Ταμείο στην εξαρχής ευθεία ελάφρυνση του χρέους (όσο κι αν έσκουζαν οι Γερμανοί – που θα πλήρωναν, βέβαια! – κι αν συμφωνούσαν στο σκούξιμο οι Γάλλοι επί υπουργίας Λαγκάρντ).
Κουβαλούσε ο Λιου τη συνέντευξή του στους Financial Times, δοσμένη και δημοσιευμένη προσεκτικά προτού φθάσει στην Αθήνα, όπως πάντα συμβαίνει όταν κάποιος – σημαντικός – θέλει να αυτοδεσμευθεί στις θέσεις που έχει επιλέξει να υποστηρίξει. Στη συνέντευξη αυτή που (πιστέψτε μας..) έφθασε να σοκάρει τους ενοίκους του Μαξίμου θετικά, έτριβαν τα μάτια τους, διατυπώθηκε το επιχείρημα ότι η “επιδιόρθωση των θεμελίων, ώστε να έχεις μιαν ισχυρή Ελλάδα” έχει μεγαλύτερη τώρα σημασία, λόγω και της πρόσφατης αναταραχής (στην Τουρκία ) που εντείνει την ανάγκη να λειτουργεί η χώρα μας “ως πυλώνας περιφερειακής σταθερότητας”.
Η αλήθεια είναι ότι ο φίλος μας ο Λιου την “επιδιόρθωση των θεμελίων” τη συσχέτισε με την ακόμη μεγαλύτερη “πρωτοβουλία των Ελλήνων ηγετών να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις”, ένα μοτίβο που κι αυτό από το ΔΝΤ εκπηγάζει και με το οποίο και ο Πρόεδρος Ομπάμα έχει τριβελίσει τα αυτιά του Αλέξη Τσίπρα. Όμως, η αναφορά του στην ελάφρυνση του χρέους υπήρξε ξεκάθαρη, αφού εξέφρασε την ελπίδα ότι “η αναταραχή θα αλλάξει το κλίμα υπό το οποίο διεξάγονται οι συνομιλίες για την ελάφρυνση” καθώς σε μια στιγμή που “η Ελλάδα είναι σε θέση γεωπολιτικής σημασίας, είναι σωστό να ενισχυθεί η δημοσιονομική της δομή”.
Βέβαια, στον Λιου ήταν που ο Σόιμπλε είχε – σαχλά, αλλά το θεώρησε Τευτονικό χιούμορ! – προτείνει να αναλάβουν οι ΗΠΑ τη στήριξη της Ελλάδας, και η Γερμανία να σηκώσει το βάρος του χρεωκοπημένου (τότε) Πόρτο Ρίκο. Όμως, και πάλι, η επίσκεψη Λιου βάρυνε σε μια κρίσιμη συγκυρία τη συζήτηση για το χρέος. Το ίδιο είχε κάνει και του άλλου, ακόμη σταθερότερου γνώριμου της δημόσιας συζήτησης, του Πιερ Μοσκοβισί η προ ημερών παρέμβαση υπέρ της έναρξης συζήτησης για το χρέος. Μόνον που εκείνος τορπίλισε την ουσία, με την απόκρουση κάθε ιδέας για (άμεση πάντως…) μείωση του άπιαστου στόχου πρωτογενούς πλεονάσματος του 3,5% του ΑΕΠ.
Με όλο το σεβασμό προς αυτές τις προσωπικότητες της διεθνούς σκηνής και προς τις τοποθετήσεις τους, για μιαν ακόμη φορά εκείνο που είναι “υπεράνω” είναι η καημένη η πραγματικότητα. Και αναδιάρθρωση/αναδιάταξη/ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους θα γίνει – διότι το χρέος αυτό ήταν και παραμένει μακράν μη-βιώσιμο, ότι κι αν λεει ο όποιος Σόιμπλε. Και ο στόχος πρωτογενούς πλεονάσματος του 3,5% του ΑΕΠ, ακόμη κι αν πιάνεται με απειλές και με κόφτες, δεν είναι διατηρήσιμος όπως δεν γίνεται να υποχρεώσεις ξέπνοο ασθενή σε αιμοδοσία. Στο τέλος, η πραγματικότητα θα επικρατήσει: η πολιτική απλώς μπορεί να χειροτερεύσει τις καταστάσεις.
*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου