Outside the Wall
Στις 18 Ιούλη 1936 ο στρατηγός Φράνκο κάνει πραξικόπημα, μια κίνηση που ήταν αναμενόμενη από όλους…
Η μεσοπολεμική Ισπανία ήταν κυριολεκτικά ένα καζάνι που έβραζε. Η C.N.T. αριθμούσε περισσότερους από ενάμισι εκατομμύριο κόσμο. Την ίδια μέρα του πραξικοπήματος ξεκινά ένοπλη εξέγερση που μετατρέπεται σε επαναστατικό γεγονός σ’ ολόκληρη την Καταλωνία.
Όμως τα λάθη που διαπράχτηκαν εκ μέρους των αναρχικών οδήγησαν στην καταστροφή της επανάστασης. Λαθεμένες εκτιμήσεις, ιδεολογικοποιήσεις, γραφειοκρατικοποίηση, ρεφορμισμός, μετατροπή του αναρχικού αγώνα σε αντιφασιστικό, στήριξη και νομιμοποίηση της δημοκρατικής κυβέρνησης, στην οποία μάλιστα συμμετείχαν, είναι μερικά από τα λάθη που καταγράφονται.
Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά: Το P.C.E. (K.K.I) από μια περιθωριακή δύναμη έγινε, με τη βοήθεια του Στάλιν, κυρίαρχος της κατάστασης, προβαίνοντας σε απανωτές δολοφονίες, σφαγές αγωνιστών (βασικά αναρχικών αλλά και αιρετικών Τροτσκιστών του P.O.U.M) με αποκορύφωμα την επίθεση των κομμουνιστών ενάντια στους Αναρχικούς το 1937, στη Βαρκελώνη.
Το μένος της Αριστεράς δεν στράφηκε τόσο στους φασίστες όσο σε εκείνα τα τμήματα του πληθυσμού και στους νέους τρόπους ζωής, που αυτά αποφάσισαν να δημιουργήσουν.
Το 1939 ο Φράνκο απλά επιβεβαίωσε κάτι που εξ αιτίας των Μαρξιστικών – Λενινιστικών ιδεολογημάτων (βλέπε κρατικών συμφερόντων), των τρομακτικών λαθών, αλλά και της αφέλειας των αναρχικών είχε πολύ νωρίτερα γίνει: Τη νίκη του Φασισμού.
Με αφορμή το θάνατο του αναρχικού Diego Camacho Escamez, γνωστού με το ψευδώνυμο Abel Paz, που γνωστοποιήθηκε στις 13 Απριλίου 2009 παρουσιάζουμε δύο κείμενα.
Το πρώτο αφορά την δημιουργία της αναρχικής ομάδας «Κιχώτες του Ιδανικού» και η οποία αντιτάχθηκε στην κατάσταση ρεφορμισμού και απεμπόλησης των αναρχικών απόψεων. Σ’ αυτήν την ομάδα συμμετείχε ο Abel Paz, ο οποίος περιγράφει στο βιβλίο «Ταξίδι στο Παρελθόν», την δημιουργία της.
Το δεύτερο είναι ένα από τα κείμενα της ομάδας, το οποίο κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1937.
Οι «Κιχώτες» ήταν μια ομάδα νεαρών αναρχικών από 15 έως 17 χρόνων και το κείμενο που δημοσιεύουμε εδώ είναι χαρακτηριστικό των αναρχικών απόψεων τους. Πρόκειται για μια καταγεγραμμένη εμπειρία και στάση που δεν θα πρέπει να λησμονείται γιατί τα λάθη, εάν δεν γίνουν κατανοητά σε βάθος, επαναλαμβάνονται με ακόμα πιο άσχημα αποτελέσματα…
Κείμενο Πρώτο
«Στις 20 Ιούλη του 1936 συγκροτήθηκε η Κεντρική Επιτροπή των Πολιτοφυλακών, κάτω από συνθήκες ήδη γνωστές και γι’ αυτό δεν θα τις επαναλάβω. Η σημασία της δημιουργίας της έγινε αντιληπτή από πολύ λίγους συντρόφους, οι περισσότεροι ούτε καν το ήξεραν ή, καλύτερα, τους φαινόταν σαν μια ακόμα από τις πολλές επιτροπές που είχαν σχηματιστεί. Το ζήτημα προέκυψε μόλις στις 3 Αυγούστου, όταν πράγματι συγκαλέστηκε μια περιφερειακή ολομέλεια.
Σε εκείνη τη συνάντηση, η Περιφερειακή Επιτροπή της CΝΤ ανέλαβε την ευθύνη για τη συμφωνία και τα μέλη της έθεσαν τον εαυτό τους στη διαθεσιμότητα της οργάνωσης. Το ίδιο έκαναν και όσοι συμμετείχαν στην Κεντρική Επιτροπή των Πολιτοφυλακών: οι Γκαρθία Ολιβέρ, Ντιέγκο Αμπάδ ντε Σαντιγιάν, Αουρέλιο Φερνάντεθ, Μάρκος Αλκόν, Ρικάρντο Σανθ, ο Άσενς και νομίζω ότι ήταν κι ένας ακόμα. Η διατήρηση των προαναφερθέντων στις θέσεις τους, αυτόματα σήμαινε και αποδοχή της συμφωνίας. Η κατάσταση πλέον δεν είχε επιστροφή: ή θα γινόταν αποδεχτή η Κεντρική Επιτροπή των Πολιτοφυλακών ή όλα θα αναποδογύριζαν. Ίσως το δεύτερο να ήταν το καλύτερο, μιας και η επανάσταση μας είχε ουσιαστικά ήδη ηττηθεί, αφού δεν είχε βρει ανταπόκριση στο διεθνές προλεταριάτο. Όμως προ των πυλών βρισκόταν ο Αττίλας του πολέμου και έτσι η επανάσταση συγχωνεύτηκε με τον πόλεμο. Στο εξής θα αντιλαμβανόμασταν τα δύο πράγματα σαν ένα. Βλέποντας τα πράγματα με χρονική απόσταση, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι αυτό δεν ίσχυε με κανέναν τρόπο στο πολιτικό συνονθύλευμα που συγκροτούσε το Λαϊκό Μέτωπο.
Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η κατάσταση, όταν ο Λιμπέρτο μου πρότεινε να σχηματίσουμε μια ομάδα για να υπερασπιστούμε το ιδανικό της αναρχίας και να πολεμήσουμε, ξεσκεπάζοντας τον ρεφορμισμό που είχε αρχίσει να διαποτίζει το ελευθεριακό κίνημα.
Συζητήσαμε με τον Federico Arcos, ένα νέο μηχανικό που μας είχε προσεγγίσει από τις 19 Ιούλη και αυτός συμφώνησε να μπει στην ομάδα. Από εκείνη τη στιγμή σχηματίσαμε μια τριάδα.
Ο Λιμπέρτο μας είπε ότι στη Gracia είχε γνωρίσει συντρόφους με τους οποίους είχε συζητήσει πολύ και θεωρούσε πως ήταν έτοιμοι να μπουν στην ομάδα μας. Συμφωνήσαμε να συναντηθούμε όλοι οι ενδιαφερόμενοι στο κτίριο της ελευθεριακής νεολαίας της Gracia.
Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους βρισκόταν ο Tomas Garcia (που στο μέλλον θα γινόταν πασίγνωστος από τα κείμενα του ως «Victor» Garcia).
Είχε γεννηθεί το 1919 στη Mequinenza, αλλά είχε μεγαλώσει στη Βαρκελώνη και συγκεκριμένα στη Gracia. Όταν ήταν μικρός έπαιζε μπάλα στην πλατεία Raspall, όπου ζούσε με τη μητέρα του. Παρά τη νεαρή του ηλικία και το γεγονός ότι δούλευε χρόνια σε ένα υφαντουργείο, ήταν πολύ μορφωμένος. Νομίζω ότι παρακολουθούσε νυχτερινά μαθήματα στο «Σχολείο Εργατών». Εκεί πρέπει να τον γνώρισε ο Λιμπέρτο.
Ήρθαν επίσης ο Antonio Torralba και ο Jose Gonzalvez που ήταν ξαδέλφια, δεκαεφτάχρονοι και οι δυο τους. Ο πρώτος ήταν βιομηχανικός σχεδιαστής και ο δεύτερος δούλευε σε ένα υφαντουργείο και τον ενδιέφερε πολύ η ρώσικη λογοτεχνία. Ήξερε απ’ έξω τους κλασικούς της συγγραφείς Γκόγκολ, Αντρέγιεφ, Τουργκένιεφ, κλπ.
Η Margarira Pares ήταν η μεγαλύτερη από όλους μας. Εργάτρια σε υφαντουργείο και αγωνίστρια της CΝΤ από τα δεκατέσσερά της, όταν άρχισε να δουλεύει ως μαθητευόμενη. Το 1936 είχε εξειδικευμένο πόστο στο εργοστάσιο. Ήταν πραγματικά αυτοδίδακτη. Είχε μάθει μόνη της να διαβάζει και μόνη της πάλι είχε αναπτύξει τους λογοτεχνικούς της ορίζοντες. Ήταν καλλιτεχνική ψυχή. Έγραφε αυθόρμητα ποιήματα που θύμιζαν την τρυφερότητα του Ruben Dario.
Έπειτα ήταν ο Juan, που δεν θυμάμαι το επίθετό του. Ήταν 22 χρονών, με μια αναπηρία στο ένα πόδι. Σκιτσογράφος, εξαιρετικός σκιτσογράφος. Αυτός σχεδίασε το λογότυπο της εφημερίδας «Ο Κιχώτης» που κυκλοφορήσαμε αργότερα.
Αυτοί ήμασταν που ιδρύσαμε την αναρχική ομάδα «Οι Κιχώτες του Ιδανικού». Το όνομα ήταν ελκυστικό και περιέγραφε καλά αυτό που αισθανόμασταν, όλοι μας στην άνοιξη της ζωής, ονειροπόλοι και ιδεαλιστές που προτιμούσαμε να δώσουμε τη ζωή μας, παρά να προδώσουμε τα ιδανικά μας.
Αμέσως προέκυψε το εξής ερώτημα: θα οργανωθούμε σαν ομάδα στη FΑΙ;
Η ιδέα δεν άρεσε σε κανέναν. Ο Λιμπέρτο επιχειρηματολόγησε λέγοντας πως το να οργανωθούμε στη FΑΙ θα σήμαινε να ενσωματωθούμε σε ένα σύνολο που όλο και περισσότερο έχανε τον αναρχικό του χαρακτήρα και να εναρμονιστούμε με την κατεύθυνση του, πράγμα που ήταν αντίθετο με το σκοπό μας. Έπρεπε να είμαστε στην παρανομία. Να κινούμαστε συνεχώς και να κεντρίζουμε όπως οι σφήκες, δηλαδή να μένουμε πάντα στην αντιπολίτευση, το μοναδικό τρόπο για να δώσουμε μια ώθηση στον αναρχισμό. Όσα είπε ο Λιμπέρτο ήταν ίδια με αυτά που σκεφτόμασταν όλοι μας, γι’ αυτό δεχτήκαμε την πρότασή του».
(Άμπελ Παζ, «Ταξίδι στο Παρελθόν», έκδοση: Αναρχική Εφημερίδα ΑΛΦΑ, Ιούνης 1996)
Κείμενο Δεύτερο
Προς τον λαό,
Απευθυνόμαστε σε σένα, το λαό. Σε σένα, γιατί είμαστε τα παιδιά σου και γιατί είσαι εσύ που πάντα αυτοί (κυβέρνηση, αρχές) προσπαθούν να κοροϊδέψουν.
Και δεν πρόκειται να σου μιλήσουμε στο όνομα της C.N.T., ούτε στο όνομα της F.A.I. (Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής). Μάλλον σου μιλάμε στο όνομα του ιδανικού μας: της Αναρχίας.
Είμαστε νεαροί Ελευθεριακοί οι οποίοι, τιμώντας το όνομα μας «οι Κιχώτες», θα συγκρουστούμε με όσους προσπαθούν να επαναφέρουν τους τυράννους μας πρώτα με απατηλούς λόγους και ύστερα με τα όπλα του στρατού και των αστυνομικών δυνάμεων…
Θα συγκρουστούμε με αυτούς που, ενώ συνεργάζονται με το κράτος αυτοαποκαλούνται αναρχικοί κι ας ξέρουν ότι αναρχία σημαίνει την άρνηση της κυβέρνησης και των νόμων1.
Με αφέλεια περιμέναμε να δούμε αν, για πρώτη φορά στην ιστορία, μια κυβέρνηση θα έπαυε να είναι τυραννική και θα έκανε μια πολιτική που θα λειτουργούσε για το καλό του λαού: Αλλά βλέποντας την πρόοδο του ρεφορμισμού και την προδοσία της επανάστασης λέμε: Φτάνει πια· και θα αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Και μην μας απορρίψετε αποκαλώντας μας ανεξέλεγκτους ή φασίστες.
Αυτό που μας ελέγχει και μας οδηγεί πολύ περισσότερο από την κυβέρνηση -που δεν ελέγχεται από κανέναν- είναι η απέραντη αγάπη για τον λαό. Ενώ, ανεξέλεγκτοι είναι οι φασίστες και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και όχι εμείς.
Ο Φασισμός είναι επιβολή, καταπίεση, σκλαβιά. Όλα τα κράτη χωρίς καμία εξαίρεση αυτοεπιβάλλονται, καταπιέζουν και υποδουλώνουν το λαό· αν και αυτοί (οι γραφειοκράτες της εξουσίας εδώ στην Ισπανία) είναι με τη σειρά τους κι αυτοί σκλάβοι, συνειδητά ή ασυνείδητα μιας οργάνωσης από αλήτες και αδίστακτους που ονομάζεται «Η τάξη των Ιησουϊτών»2.
Κάποιοι από τους υπουργούς της δημοκρατικής κυβέρνησης είναι εκατομμυριούχοι. Αυτοί, μαζί με τους Φασίστες εκατομμυριούχους έχουν αποταμιεύσει εκατομμύρια στην ίδια τράπεζα του Λονδίνου. Τα συμφέροντα και των δύο είναι ακριβώς τα ίδια. Η παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση θα τσακίσει και αυτή την τράπεζα και αυτά τα συμφέροντα. Έτσι, είναι σημαντικό ότι το μοναδικό ενδιαφέρον όλων αυτών είναι να συντρίψουν την επανάσταση που τους απειλεί και να καταστρέψουν τους επαναστατημένους εργάτες μέσα από έναν άγριο πόλεμο.
Λαέ, σκέψου χωρίς τις λογικές του φανατισμού που τυφλώνουν τα μάτια σου.
Ένας συγκεκριμένος υπουργός «του λαού» δήλωσε ήδη πριν μερικές μέρες ότι, μόλις αυτή η κατάσταση ξεπεραστεί, η Ισπανική δημοκρατία θα επιστρέψει στις πολιτικές μορφές του παρελθόντος.
Ένας «εργάτης» υπουργός επιτρέπει στις φυλακές και τα σωφρονιστήρια να συνεχίζουν να υπάρχουν ενώ ταυτόχρονα φτιάχνει στρατόπεδα συγκέντρωσης, την ίδια στιγμή που φωνάζει: «Κάτω ο Φασισμός».
Και ένας άλλος τριγυρνάει βγάζοντας λόγους σε ταυρομαχίες και μιλώντας για διεθνιστικό και πατριωτικό αναρχισμό την ώρα που ένας παλιός Καταλανός πολιτικός διατάζει το λαό να σιωπήσει και να υπακούει τυφλά στην κυβέρνηση.
Γιατί να πούμε κι άλλα;
Οι ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ δεν συνεργάζονται και δεν πρόκειται ποτέ να συνεργαστούν με καμιά κυβέρνηση.
Στείλτε την προειδοποίηση μας παντού στον λαό έτσι που να μην αφεθούν να εξαπατηθούν σαν αιώνια παιδιά, έτσι που να τσακίσουν αυτή τη βρώμικη επίδειξη με σκοπό ν’ ανοίξουν το δρόμο για τον όμορφο ήλιο της Αναρχίας.
Για τα ιδανικά μας είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε και τις ίδιες μας τις ζωές.
Αλλά θα πεθάνουμε περήφανοι, σύντροφοι, φωνάζοντας με δύναμη: Κάτω η Κυβέρνηση, Ζήτω η Αναρχία.
Στις 18 Ιούλη 1936 ο στρατηγός Φράνκο κάνει πραξικόπημα, μια κίνηση που ήταν αναμενόμενη από όλους…
Η μεσοπολεμική Ισπανία ήταν κυριολεκτικά ένα καζάνι που έβραζε. Η C.N.T. αριθμούσε περισσότερους από ενάμισι εκατομμύριο κόσμο. Την ίδια μέρα του πραξικοπήματος ξεκινά ένοπλη εξέγερση που μετατρέπεται σε επαναστατικό γεγονός σ’ ολόκληρη την Καταλωνία.
Όμως τα λάθη που διαπράχτηκαν εκ μέρους των αναρχικών οδήγησαν στην καταστροφή της επανάστασης. Λαθεμένες εκτιμήσεις, ιδεολογικοποιήσεις, γραφειοκρατικοποίηση, ρεφορμισμός, μετατροπή του αναρχικού αγώνα σε αντιφασιστικό, στήριξη και νομιμοποίηση της δημοκρατικής κυβέρνησης, στην οποία μάλιστα συμμετείχαν, είναι μερικά από τα λάθη που καταγράφονται.
Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά: Το P.C.E. (K.K.I) από μια περιθωριακή δύναμη έγινε, με τη βοήθεια του Στάλιν, κυρίαρχος της κατάστασης, προβαίνοντας σε απανωτές δολοφονίες, σφαγές αγωνιστών (βασικά αναρχικών αλλά και αιρετικών Τροτσκιστών του P.O.U.M) με αποκορύφωμα την επίθεση των κομμουνιστών ενάντια στους Αναρχικούς το 1937, στη Βαρκελώνη.
Το μένος της Αριστεράς δεν στράφηκε τόσο στους φασίστες όσο σε εκείνα τα τμήματα του πληθυσμού και στους νέους τρόπους ζωής, που αυτά αποφάσισαν να δημιουργήσουν.
Το 1939 ο Φράνκο απλά επιβεβαίωσε κάτι που εξ αιτίας των Μαρξιστικών – Λενινιστικών ιδεολογημάτων (βλέπε κρατικών συμφερόντων), των τρομακτικών λαθών, αλλά και της αφέλειας των αναρχικών είχε πολύ νωρίτερα γίνει: Τη νίκη του Φασισμού.
Με αφορμή το θάνατο του αναρχικού Diego Camacho Escamez, γνωστού με το ψευδώνυμο Abel Paz, που γνωστοποιήθηκε στις 13 Απριλίου 2009 παρουσιάζουμε δύο κείμενα.
Το πρώτο αφορά την δημιουργία της αναρχικής ομάδας «Κιχώτες του Ιδανικού» και η οποία αντιτάχθηκε στην κατάσταση ρεφορμισμού και απεμπόλησης των αναρχικών απόψεων. Σ’ αυτήν την ομάδα συμμετείχε ο Abel Paz, ο οποίος περιγράφει στο βιβλίο «Ταξίδι στο Παρελθόν», την δημιουργία της.
Το δεύτερο είναι ένα από τα κείμενα της ομάδας, το οποίο κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1937.
Οι «Κιχώτες» ήταν μια ομάδα νεαρών αναρχικών από 15 έως 17 χρόνων και το κείμενο που δημοσιεύουμε εδώ είναι χαρακτηριστικό των αναρχικών απόψεων τους. Πρόκειται για μια καταγεγραμμένη εμπειρία και στάση που δεν θα πρέπει να λησμονείται γιατί τα λάθη, εάν δεν γίνουν κατανοητά σε βάθος, επαναλαμβάνονται με ακόμα πιο άσχημα αποτελέσματα…
Κείμενο Πρώτο
«Στις 20 Ιούλη του 1936 συγκροτήθηκε η Κεντρική Επιτροπή των Πολιτοφυλακών, κάτω από συνθήκες ήδη γνωστές και γι’ αυτό δεν θα τις επαναλάβω. Η σημασία της δημιουργίας της έγινε αντιληπτή από πολύ λίγους συντρόφους, οι περισσότεροι ούτε καν το ήξεραν ή, καλύτερα, τους φαινόταν σαν μια ακόμα από τις πολλές επιτροπές που είχαν σχηματιστεί. Το ζήτημα προέκυψε μόλις στις 3 Αυγούστου, όταν πράγματι συγκαλέστηκε μια περιφερειακή ολομέλεια.Σε εκείνη τη συνάντηση, η Περιφερειακή Επιτροπή της CΝΤ ανέλαβε την ευθύνη για τη συμφωνία και τα μέλη της έθεσαν τον εαυτό τους στη διαθεσιμότητα της οργάνωσης. Το ίδιο έκαναν και όσοι συμμετείχαν στην Κεντρική Επιτροπή των Πολιτοφυλακών: οι Γκαρθία Ολιβέρ, Ντιέγκο Αμπάδ ντε Σαντιγιάν, Αουρέλιο Φερνάντεθ, Μάρκος Αλκόν, Ρικάρντο Σανθ, ο Άσενς και νομίζω ότι ήταν κι ένας ακόμα. Η διατήρηση των προαναφερθέντων στις θέσεις τους, αυτόματα σήμαινε και αποδοχή της συμφωνίας. Η κατάσταση πλέον δεν είχε επιστροφή: ή θα γινόταν αποδεχτή η Κεντρική Επιτροπή των Πολιτοφυλακών ή όλα θα αναποδογύριζαν. Ίσως το δεύτερο να ήταν το καλύτερο, μιας και η επανάσταση μας είχε ουσιαστικά ήδη ηττηθεί, αφού δεν είχε βρει ανταπόκριση στο διεθνές προλεταριάτο. Όμως προ των πυλών βρισκόταν ο Αττίλας του πολέμου και έτσι η επανάσταση συγχωνεύτηκε με τον πόλεμο. Στο εξής θα αντιλαμβανόμασταν τα δύο πράγματα σαν ένα. Βλέποντας τα πράγματα με χρονική απόσταση, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι αυτό δεν ίσχυε με κανέναν τρόπο στο πολιτικό συνονθύλευμα που συγκροτούσε το Λαϊκό Μέτωπο.
Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η κατάσταση, όταν ο Λιμπέρτο μου πρότεινε να σχηματίσουμε μια ομάδα για να υπερασπιστούμε το ιδανικό της αναρχίας και να πολεμήσουμε, ξεσκεπάζοντας τον ρεφορμισμό που είχε αρχίσει να διαποτίζει το ελευθεριακό κίνημα.
Συζητήσαμε με τον Federico Arcos, ένα νέο μηχανικό που μας είχε προσεγγίσει από τις 19 Ιούλη και αυτός συμφώνησε να μπει στην ομάδα. Από εκείνη τη στιγμή σχηματίσαμε μια τριάδα.
Ο Λιμπέρτο μας είπε ότι στη Gracia είχε γνωρίσει συντρόφους με τους οποίους είχε συζητήσει πολύ και θεωρούσε πως ήταν έτοιμοι να μπουν στην ομάδα μας. Συμφωνήσαμε να συναντηθούμε όλοι οι ενδιαφερόμενοι στο κτίριο της ελευθεριακής νεολαίας της Gracia.
Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους βρισκόταν ο Tomas Garcia (που στο μέλλον θα γινόταν πασίγνωστος από τα κείμενα του ως «Victor» Garcia).Είχε γεννηθεί το 1919 στη Mequinenza, αλλά είχε μεγαλώσει στη Βαρκελώνη και συγκεκριμένα στη Gracia. Όταν ήταν μικρός έπαιζε μπάλα στην πλατεία Raspall, όπου ζούσε με τη μητέρα του. Παρά τη νεαρή του ηλικία και το γεγονός ότι δούλευε χρόνια σε ένα υφαντουργείο, ήταν πολύ μορφωμένος. Νομίζω ότι παρακολουθούσε νυχτερινά μαθήματα στο «Σχολείο Εργατών». Εκεί πρέπει να τον γνώρισε ο Λιμπέρτο.
Ήρθαν επίσης ο Antonio Torralba και ο Jose Gonzalvez που ήταν ξαδέλφια, δεκαεφτάχρονοι και οι δυο τους. Ο πρώτος ήταν βιομηχανικός σχεδιαστής και ο δεύτερος δούλευε σε ένα υφαντουργείο και τον ενδιέφερε πολύ η ρώσικη λογοτεχνία. Ήξερε απ’ έξω τους κλασικούς της συγγραφείς Γκόγκολ, Αντρέγιεφ, Τουργκένιεφ, κλπ.
Η Margarira Pares ήταν η μεγαλύτερη από όλους μας. Εργάτρια σε υφαντουργείο και αγωνίστρια της CΝΤ από τα δεκατέσσερά της, όταν άρχισε να δουλεύει ως μαθητευόμενη. Το 1936 είχε εξειδικευμένο πόστο στο εργοστάσιο. Ήταν πραγματικά αυτοδίδακτη. Είχε μάθει μόνη της να διαβάζει και μόνη της πάλι είχε αναπτύξει τους λογοτεχνικούς της ορίζοντες. Ήταν καλλιτεχνική ψυχή. Έγραφε αυθόρμητα ποιήματα που θύμιζαν την τρυφερότητα του Ruben Dario.
Έπειτα ήταν ο Juan, που δεν θυμάμαι το επίθετό του. Ήταν 22 χρονών, με μια αναπηρία στο ένα πόδι. Σκιτσογράφος, εξαιρετικός σκιτσογράφος. Αυτός σχεδίασε το λογότυπο της εφημερίδας «Ο Κιχώτης» που κυκλοφορήσαμε αργότερα.
Αυτοί ήμασταν που ιδρύσαμε την αναρχική ομάδα «Οι Κιχώτες του Ιδανικού». Το όνομα ήταν ελκυστικό και περιέγραφε καλά αυτό που αισθανόμασταν, όλοι μας στην άνοιξη της ζωής, ονειροπόλοι και ιδεαλιστές που προτιμούσαμε να δώσουμε τη ζωή μας, παρά να προδώσουμε τα ιδανικά μας.
Αμέσως προέκυψε το εξής ερώτημα: θα οργανωθούμε σαν ομάδα στη FΑΙ;
Η ιδέα δεν άρεσε σε κανέναν. Ο Λιμπέρτο επιχειρηματολόγησε λέγοντας πως το να οργανωθούμε στη FΑΙ θα σήμαινε να ενσωματωθούμε σε ένα σύνολο που όλο και περισσότερο έχανε τον αναρχικό του χαρακτήρα και να εναρμονιστούμε με την κατεύθυνση του, πράγμα που ήταν αντίθετο με το σκοπό μας. Έπρεπε να είμαστε στην παρανομία. Να κινούμαστε συνεχώς και να κεντρίζουμε όπως οι σφήκες, δηλαδή να μένουμε πάντα στην αντιπολίτευση, το μοναδικό τρόπο για να δώσουμε μια ώθηση στον αναρχισμό. Όσα είπε ο Λιμπέρτο ήταν ίδια με αυτά που σκεφτόμασταν όλοι μας, γι’ αυτό δεχτήκαμε την πρότασή του».
(Άμπελ Παζ, «Ταξίδι στο Παρελθόν», έκδοση: Αναρχική Εφημερίδα ΑΛΦΑ, Ιούνης 1996)
Κείμενο ΔεύτεροΠρος τον λαό,
Απευθυνόμαστε σε σένα, το λαό. Σε σένα, γιατί είμαστε τα παιδιά σου και γιατί είσαι εσύ που πάντα αυτοί (κυβέρνηση, αρχές) προσπαθούν να κοροϊδέψουν.
Και δεν πρόκειται να σου μιλήσουμε στο όνομα της C.N.T., ούτε στο όνομα της F.A.I. (Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής). Μάλλον σου μιλάμε στο όνομα του ιδανικού μας: της Αναρχίας.
Είμαστε νεαροί Ελευθεριακοί οι οποίοι, τιμώντας το όνομα μας «οι Κιχώτες», θα συγκρουστούμε με όσους προσπαθούν να επαναφέρουν τους τυράννους μας πρώτα με απατηλούς λόγους και ύστερα με τα όπλα του στρατού και των αστυνομικών δυνάμεων…
Θα συγκρουστούμε με αυτούς που, ενώ συνεργάζονται με το κράτος αυτοαποκαλούνται αναρχικοί κι ας ξέρουν ότι αναρχία σημαίνει την άρνηση της κυβέρνησης και των νόμων1.
Με αφέλεια περιμέναμε να δούμε αν, για πρώτη φορά στην ιστορία, μια κυβέρνηση θα έπαυε να είναι τυραννική και θα έκανε μια πολιτική που θα λειτουργούσε για το καλό του λαού: Αλλά βλέποντας την πρόοδο του ρεφορμισμού και την προδοσία της επανάστασης λέμε: Φτάνει πια· και θα αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Και μην μας απορρίψετε αποκαλώντας μας ανεξέλεγκτους ή φασίστες.
Αυτό που μας ελέγχει και μας οδηγεί πολύ περισσότερο από την κυβέρνηση -που δεν ελέγχεται από κανέναν- είναι η απέραντη αγάπη για τον λαό. Ενώ, ανεξέλεγκτοι είναι οι φασίστες και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και όχι εμείς.
Ο Φασισμός είναι επιβολή, καταπίεση, σκλαβιά. Όλα τα κράτη χωρίς καμία εξαίρεση αυτοεπιβάλλονται, καταπιέζουν και υποδουλώνουν το λαό· αν και αυτοί (οι γραφειοκράτες της εξουσίας εδώ στην Ισπανία) είναι με τη σειρά τους κι αυτοί σκλάβοι, συνειδητά ή ασυνείδητα μιας οργάνωσης από αλήτες και αδίστακτους που ονομάζεται «Η τάξη των Ιησουϊτών»2.
Κάποιοι από τους υπουργούς της δημοκρατικής κυβέρνησης είναι εκατομμυριούχοι. Αυτοί, μαζί με τους Φασίστες εκατομμυριούχους έχουν αποταμιεύσει εκατομμύρια στην ίδια τράπεζα του Λονδίνου. Τα συμφέροντα και των δύο είναι ακριβώς τα ίδια. Η παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση θα τσακίσει και αυτή την τράπεζα και αυτά τα συμφέροντα. Έτσι, είναι σημαντικό ότι το μοναδικό ενδιαφέρον όλων αυτών είναι να συντρίψουν την επανάσταση που τους απειλεί και να καταστρέψουν τους επαναστατημένους εργάτες μέσα από έναν άγριο πόλεμο.
Λαέ, σκέψου χωρίς τις λογικές του φανατισμού που τυφλώνουν τα μάτια σου.
Ένας συγκεκριμένος υπουργός «του λαού» δήλωσε ήδη πριν μερικές μέρες ότι, μόλις αυτή η κατάσταση ξεπεραστεί, η Ισπανική δημοκρατία θα επιστρέψει στις πολιτικές μορφές του παρελθόντος.Ένας «εργάτης» υπουργός επιτρέπει στις φυλακές και τα σωφρονιστήρια να συνεχίζουν να υπάρχουν ενώ ταυτόχρονα φτιάχνει στρατόπεδα συγκέντρωσης, την ίδια στιγμή που φωνάζει: «Κάτω ο Φασισμός».
Και ένας άλλος τριγυρνάει βγάζοντας λόγους σε ταυρομαχίες και μιλώντας για διεθνιστικό και πατριωτικό αναρχισμό την ώρα που ένας παλιός Καταλανός πολιτικός διατάζει το λαό να σιωπήσει και να υπακούει τυφλά στην κυβέρνηση.
Γιατί να πούμε κι άλλα;
Οι ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ δεν συνεργάζονται και δεν πρόκειται ποτέ να συνεργαστούν με καμιά κυβέρνηση.
Στείλτε την προειδοποίηση μας παντού στον λαό έτσι που να μην αφεθούν να εξαπατηθούν σαν αιώνια παιδιά, έτσι που να τσακίσουν αυτή τη βρώμικη επίδειξη με σκοπό ν’ ανοίξουν το δρόμο για τον όμορφο ήλιο της Αναρχίας.
Για τα ιδανικά μας είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε και τις ίδιες μας τις ζωές.
Αλλά θα πεθάνουμε περήφανοι, σύντροφοι, φωνάζοντας με δύναμη: Κάτω η Κυβέρνηση, Ζήτω η Αναρχία.
Φεβρουάριος 1937
Αναρχική Ομάδα «Οι Κιχώτες του ιδανικού»
Αναρχική Ομάδα «Οι Κιχώτες του ιδανικού»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου