Του ΣΤΑΘΗ*
Το ΠΑΣΟΚ δείχνει να εκμετρά τον πολιτικό του βίο μέσα σε ένα κρεσέντο πολιτικής, ηθικής και πολιτισμικής γλίτσας, ανάλογης με τη γλίτσα που συνόδευσε και σημάδεψε την κυβερνητική του διαδρομή καθ’ όλην τη Μεταπολίτευση.
Το ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικώς νεκρό και ουδείς φωνάζει «ζήτω το ΠΑΣΟΚ», υποσημειώνοντας έτσι μιαν κάποια διαδοχή. Ο «βασιλεύς είναι νεκρός» κι άλλος βασιλεύς για να τον διαδεχθεί δεν υφίσταται. Οποιο μόρφωμα κι αν διαδεχθεί το σκήνωμα του ΠΑΣΟΚ, όπως και αν λέγεται, σ’ όποιον και να ανήκει (ναι, να ανήκει) δεν θα έχει με το ΠΑΣΟΚ άλλη σχέση πάρεξ εκείνης της ψευδωνυμίας. Αλλωστε και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ τίποτε περισσότερο από ένα ψευδώνυμο κόμμα υπήρξε εις όσα αφορούσαν όχι μόνον τον σοσιαλισμό, αλλά και τα στοιχειώδη της λαϊκής κυριαρχίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της εθνικής ανεξαρτησίας.
Ως φαίνεται έστι Δίκης οφθαλμός και τώρα το ΠΑΣΟΚ θερίζει ό,τι έσπειρε. Και θνήσκει σπαρασσόμενο απ’ τη Νέμεσίν του - μέσα σ’ έναν ορυμαγδό ευτέλειας, παραλογισμού, καταισχύνης και αμοραλισμού. Ακριβώς ανάλογων όσων το κόμμα αυτό επέδειξε όσο ήταν εν τη βασιλεία του. Ολα εδώ πληρώνονται, όπως θα έλεγε ένας τραγωδός ή ένας βοσκός. Η ομάδα Γιωργάκη, η ομάδα Βενιζέλου και οι μεταξύ τους ιταμοί διαπληκτισμοί δεν φανερώνουν παρά την «πολιτική σχιζοφρένεια» ενός κόμματος που μπορούσε επί μακρόν και κατά το δοκούν να βαφτίζει «αριστερό» ψάρι το «δεξιό» κρέας και να τρώει την Ελλάδα ωμή.
Διότι το ΠΑΣΟΚ και στις τρεις περιόδους του, τη δημαγωγική (του Ανδρέα), την «εκσυγχρονιστική» (τουΣημίτη) και την αλαμπουρνέζικη (των επιγόνων τους), έβλαψε την Ελλάδα το ίδιο. Στην πρώτη του περίοδο, αντί να βελτιώσει τους θεσμούς (που το μεταεμφυλιοπολεμικό κράτος της Δεξιάς είχε διαμορφώσει με «παρακρατικές» προδιαγραφές), τους διέφθειρε ακόμα περισσότερο, αναγορεύοντας τον λαό (και την προκατασκευασμένη «θέλησή του») σε «ψευτοθεό» ενός αντιλαϊκού συστήματος που διεύρυνε τη διαπλοκή, βάθαινε την υποτέλεια και εξαχρείωνε τον πολιτισμό σε επίπεδο σκυλάδικου στην αρχή και λάιφ στάιλ στη συνέχεια.
Γενικώς η ιστορία της Ελλάδας μετά το 1821 είναι μια ιστορία του ανολοκλήρωτου και του ανεκπλήρωτου, όμως με το ΠΑΣΟΚ του «εκσυγχρονισμού» η χώρα ετέθη εκτός ιστορίας η ίδια. Η φενάκη αντικατέστησε τη στρατηγική και η Ελλάδα ακολούθησε ως το πιο πιστό σκυλί απ’ όλα τα άλλα κράτη την αντιδραστικήπαλινόρθωση σε παγκόσμια κλίμακα που ξεκίνησε με τη Θάτσερ και συνεχίζεται με την κυρία Μέρκελ. Το ΠΑΣΟΚ στην εποχή της παγκοσμιοποίησης εισηγήθηκε και εφάρμοσε στη χώρα την πιο δεξιά-ακροδεξιά πολιτική που υπέστη ο λαός μετά το 1949. Αρχισε τότε με τους «απασχολήσιμους» και φθάσαμε σήμερα στους αυτόχειρες. Τα σκάνδαλα έγιναν νόμος (ο νόμος που τα παραγράφει). Η υποτέλεια (μας) έφθασε στον πάτο της αναξιοπρέπειας. Η εθνική ταυτότητα διεσύρθη και η λαϊκή παράδοση σταυρώθηκε. Κάθε είδος αμερικανιά καθιερώθηκε, η προπαγάνδα αποθηριώθηκε, η εκπαίδευση ανασκολοπίσθηκε, η τηλεόραση (πράσινη - καταπράσινη, σαν πρασινοφρουρός σε οργασμό) αποκολοκύνθωσε την κοινωνία. Το ΠΑΣΟΚ μετέτρεψε τους πολίτες σε πελάτες (τότε), στους δουλοπάροικους που έγιναν σήμερα. Το ΠΑΣΟΚ με αμοραλισμό και αλαζονεία ταυτίστηκε με το κράτος κι απέκτησε μια περονιστική ρητορική που εξελίχθηκε σε έναν οργουελιανό κυκεώνα ευφημισμών και παρενδεδυμένων εννοιών, μέσα στον οποίον η αλήθεια του καθενός (άνευ της αποδείξεώς της), ο αυτοπροσδιορισμός, η πολιτική ορθότης, ο μεταμοντερνισμός και άλλα μετέτρεψαν τη χώρα σε ένα απέραντο φρενοκομείο.
Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε η χαρά της Δεξιάς. Οχι μόνον διότι επέβαλλε κι εφάρμοζε αντιλαϊκά μέτρα που η ίδια η Δεξιά δεν θα τολμούσε να πάρει από μόνη της, αλλά και διότι κάθε φορά που το ΠΑΣΟΚ «έπεφτε» η Δεξιά επωφελείτο για να συνεχίζει, ως διάδοχος, στην ίδια αντιλαϊκή πεπατημένη. Τα δύο αυτά κόμματα νομιμοποιούσαν και αφομοίωναν το ένα το άλλο σε έναν ιδιόμορφο δικομματικό μονοκομματισμό που άφηνε τα «πράσινα» και τα «μπλε» καφενεία στην έριδα των οπαδών τους, ενώ οι ηγεσίες τους στην πραγματικότητα συγκυβερνούσαν, όπως άλλωστε συγκυβερνούν και τώρα.
Τριάντα χρόνια γλίτσας έφθειραν το μυαλό της χώρας (για τη συνείδησή της, δεν ξέρω). Κάθε παραδοξολογία (όπως ότι για όλα αυτά φταίει και η Αριστερά), κάθε οξύμωρο (όπως ότι στη δεξιά πολιτική μπορεί να ’ναι αντίδοτο μια ακόμα πιο δεξιά), κάθε γκροτέσκ (όπως ότι όσοι μας δολοφόνησαν μπορούν και να μας σώσουν) δύναται να έχει τη θέση της στον δημόσιο διάλογο - έναν δημόσιο διάλογο που καθημερινώς μας «τρελαίνει». Ποιον από σας δεν έχει «τρελάνει» η κυρία Βούλτεψη, ο Αδωνις, ο κ. Γιακουμάτος, ο κ. Αργύρης Ντινόπουλος, ο κ. Παπακωνσταντίνου, ο Ακης, ο Γιάννος, ο κ. Κασιδιάρης (που μας πλασάρει τον αγκυλωτό σταυρό για ορχιδέα των Ιμαλαΐων), αλλά και ο κ. Στουρνάρας, ο κ. Χαρδούβελης - για τον κ. Σαμαρά και τον κ. Βενιζέλο δεν λέω! τι να πω;
Οτι ο κ. Σαμαράς μόλις προχθές ανακάλυψε την ανεργία ως «ύπουλο εχθρό» του λαού; (Υστερα, φαντάζομαι, θα ανακάλυψε την Αμερική. Μετά θα ανακάλυψε τον τροχό. Μετά, την πυρίτιδα.) Τι να πω για τον κ. Σαμαρά; ότι παραδέχθηκε πως δεν γνώριζε νόμο (για τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα άνευ αιτιολόγησης) που ο ίδιος, η κυβέρνησή του και ο κυρ Τζαμτζής είχαν υπερψηφίσει την προτεραία;
Σε ποια άλλη χώρα ο υπουργός Οικονομικών (ο κυρ Χαρδούβελης) θα ξεβράκωνε τις δηλώσεις του πρωθυπουργού του περί κόκκινων γραμμών, χωρίς ο ένας εκ των δύο ή και οι δύο να μην πάνε σπίτι τους;μόνον στη χώρα του ΠΑΣΟΚ ή της φαιδράς ελαίας. Ετσι όπως τη σκέπασαν με τη γλίτσα τους (ωσάν με άλλη κόπρον του Αυγείου) άνθρωποι ουτιδανοί και θρασείς, ολετήρες αλλά και ανδρείκελα. Διότι σιγά-σιγά ανοίχθηκε ο δρόμος ως εδώ! Δεν θα μπορούσε εν μια νυκτί να μας θέσει σε καθεστώς υποταγής ο Γιωργάκης, ούτε θα μπορούσε να λέει το ένα ολέθριο ψέμα μετά το άλλο ο Σαμαράς, αν δεν είχαν «νομιμοποιήσει» τη διαφθορά και τη διαπλοκή ο Ανδρέας, ο κ. Σημίτης και ο κ. Μητσοτάκης, αν δεν είχε υποταχθεί στους «νταβατζήδες» ο κ. Καραμανλής, αν είχαν τιμωρηθεί οι πολιτικοί υπεύθυνοι σκανδάλων (όπως του Χρηματιστηρίου ή των ομολόγων), αν δεν κυβερνούσαν εν τέλει τη χώρα οι μιζαδόροι, οι κρατικοδίαιτοι και η κάθε Ζήμενς.
Τώρα το ΠΑΣΟΚ πεθαίνει με όρους γλίτσας μέσα στη γλίτσα που δημιούργησε - ποσώς! Ομως μέσα σ’ αυτήν τη γλίτσα έχει βυθίσει (μαζί με τη Δεξιά) και την Ελλάδα. Την Ελλάδα της ανεργίας, των κλειστών μαγαζιών, των ρημαγμένων ονείρων και των υπό κατάσχεση οίκων - την Ελλάδα που τώρα κυβερνάται απ’ το Βερολίνο, αλυσοδεμένη «ειδική ζώνη» μέσα στον «ζωτικό χώρο» εκείνων που ξανάριξαν την εργασία στη σκλαβιά και την ανθρωπιά στα θηρία.
Θλιβερός ο θάνατος, εκτός κι αν είναι ο θάνατος του τυράννου. Η τυραννίδα του ΠΑΣΟΚ πνέει τα λοίσθια, η εκλογική του απήχηση (εκ)μηδενίζεται, όμως η τυραννία που εγκατέστησε στέκει ακόμα όρθια, την κρατάει στα πόδια της η Ν.Δ. του κ. Σαμαρά. Οσον ο κ. Σαμαράς δεν παίρνει τον δρόμο του κ. Βενιζέλου και του Γιωργάκη προς την κάτω βόλτα κι όσον τα ποσοστά της Ν.Δ. δεν ακολουθούν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ προς την εξαΰλωση, τόσον η φάουσα που τρώει το παρόν και το μέλλον της χώρας θα συνεχίζει αχόρταγη και αδηφάγος με νέα μέτρα, αέναη κι αιώνια λιτότητα, ατελεύτητο μένος.
Τα ποσοστά της Ν.Δ. έχουν καμφθεί. Πρέπει να καμφθούν κι άλλο. Βρισκόμαστε σε σημείο καμπής. Η Ελλάδα πρέπει να ξαναμπεί στην ιστορία, αλλιώς θα χαθεί. Μάλιστα η στιγμή γίνεται ακόμα πιο κρίσιμη, διότι η ιστορία γύρω μας βράζει. Η Γερμανία έστριψε το (δεξιό) κεφάλι της Γαλλίας ακόμα δεξιότερα και της έσπασε τον σβέρκο. Η Ιταλία ξαναμπαίνει σε ύφεση. Στην Ουκρανία διακυβεύονται οι ισορροπίες της μετασοβιετικής εποχής. Ο κ. Σόιμπλε ζητά υπερεπιτρόπους (...überfürer) για τους Προϋπολογισμούς των κρατών της ευρωζώνης, ενώ ταυτοχρόνως προωθεί την Ευρώπη των υπερκρατών και των υποκρατών, των υπερανθρώπων του πλούτου και των υπανθρώπων της σκλαβιάς, ενός Δ’ Ράιχ.
Δεν αντιμετωπίζονται όλα αυτά με ψέματα στα Ζάππεια, ούτε με κουτοπονηριές για «κόκκινες γραμμές», ούτε με τα βρώμικα απόνερα από τριάντα χρόνια γλίτσας - πράσινης ή γαλάζιας. Ας πεθάνουν μέσα στη γλίτσα τους πνιγμένοι. Θλιβερός ο θάνατος, αλλά όχι ο θάνατος της τυραννίδας...
*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου