ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 'Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΚΡΙΣΗ...

iskra

Του ΣΤΑΘΗ*

Αίφνης «εθνικιστές» όσοι Σκωτσέζοι θέλουν την απόσχιση απ’ το Ηνωμένο Βασίλειο και την ανεξαρτησία της πατρίδας τους. Το γεγονός ότι το αίτημα της ανεξαρτησίας υποστηρίζουν κόμματα πιο αριστερά του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος δεν φαίνεται να σημαίνει πολλά για τα παπαγαλάκια της καθ’ ημάς (ή εφ’ ημών) ενημέρωσης, η παραπληροφόρηση να πηγαίνει καλά, οι παρωνυμίες, οι ευφημισμοί, η διατεταγμένη δημοσιογραφία, η προπαγάνδα, η αποπληροφόρηση, η παρασιώπηση, η πλύση εγκεφάλου και όλα όσα διακονούν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ελευθερία του λόγου στη θαυμαστή γενναία μας Δύση. Την επικράτεια του Μεγάλου Αδελφού, όπου άνετα η Γερμανία μπορεί να υπαγορεύει, φέρ’ ειπείν, στην Τσεχία τι θα γράφουν τα σχολικά της βιβλία, προκειμένου να ωθηθούν στη λήθη ορισμένες... ατυχείς στιγμές στις μεταξύ τους σχέσεις. Η «συμφιλίωση» όμως που βασίζεται στη «λήθη» δεν είναι παρά μια φάρσα που ετοιμάζει την επόμενη τραγωδία.

Οπως την τραγωδία που ζει η χώρα μας. Η οποία έχει καταντήσει (όχι μόνον λόγω της κρίσης, αλλά ήδη πριν από την κρίση) ένα ψοφοδεές προτεκτοράτο. Μάλιστα, αν η Ελλάδα δεν είχε μπει σε κρίση εθνικής ανεξαρτησίας ήδη με την αρχή της Μεταπολίτευσης, λόγω της κυπριακής τραγωδίας, αν δεν είχε μπει σε κρίση αυτεξούσιου καθ’ όλην τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ίσως και να μην έμπαινε ποτέ σε οικονομική κρίση.

 Αν η χώρα μας ήταν ένα πράγματι κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, δεν θα μπορούσε ένας Γιωργάκης ή ο οποιοσδήποτε άλλος τυχάρπαστος να την υπαγάγει εν μια νυκτί σε Καθεστώς Εντολής ξένων Δυνάμεων και να τη μετατρέψει σε Αποικία Χρέους (εν πρώτοις, ώστε στη συνέχεια να μετατραπεί η Ελλάδα σε λάφυρο και ο λαός της σε άθυρμα). Επί μακρόν, υπό το κράτος της νίλας στην Κύπρο, η Ελλάδα βάθυνε τους δεσμούς υποτέλειας με τη Δύση, ενώ ταυτοχρόνως ασκήθηκε στην πολιτική«κατευνασμού» προς την Τουρκία, με αποτέλεσμα να βρίσκεται, ή μάλλον να υπάρχει, υπό καθεστώς μόνιμης απειλής πολέμου.

Η οικονομική κρίση (απότοκο της εθνικής) βάθυνε την κρίση κρατικής υπόστασης της χώρας, ενώ ταυτοχρόνως απομόνωσε ακόμα περισσότερο τον λαό από κάθε ψήγμα κυριαρχίας που του είχε απομείνει, ου μην και τον αποξένωσε (ακόμα και) από το πολίτευμα. Ο κοινωνικός ιστόςαποσαθρώθηκε, τα φαινόμενα «κοινωνικού αυτοματισμού» εντάθηκαν, ενώ η πολιτισμική αποβλάκωση ανέβηκε «πίστα» στο video game του θανάτου που βλέπουμε γύρω μας με τα ίδια μας τα μάτια.Σήμερα, ο Ελληνας πολίτης, ο ελληνικός λαός, ζει σε ένα «κράτος» (προτεκτοράτο) υποτελές, με τη ζωή του να λεηλατείται από μια ανελέητη «οικονομική φρίκη», αποξενωμένος απ’ το πολιτικό σύστημα, υπήκοος της διαφθοράς και της διαπλοκής, υπό διαρκή απειλή πολέμου. Εξακολουθεί να κυβερνάται απ’ όσους δημιούργησαν την παθολογία προ κρίσης, την ίδια εκείνην που οδήγησε στην παθολογία της κρίσης.

Μια κρίση-εργαλείο ντόπιων Δυνατών και ξένων Δυναστών, που κατασκευάζει μια (νεομεσαιωνική)χώρα-ειδική ζώνη.

Αν λοιπόν το αίτημα της εξόδου απ’ την οικονομική κρίση είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για τους Ελληνες, η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας είναι θέμα 
«ελευθερίας ή θανάτου» για την Ελλάδα.

Αντιμετωπίζουμε, τηρουμένων των αναλογιών, συνθήκες 1821 ή 1941 - και αυτό δεν είναι υπερβολή, διότι η Ελλάδα έχει γλιστρήσει σε συνθήκες εθνικής και διεθνούς αφάνειας. Το ειδικό πολιτικό βάρος της χώρας στις διεθνείς σχέσεις είναι ανύπαρκτο. Το στίγμα της δεν εντοπίζεται. Η ικανότητά της να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των Ελλήνων, νεκρή. Δείτε: Η Γερμανία καλεί διάσκεψη για τα δυτικά Βαλκάνια και η Ελλάδα δεν καλείται. Η Αλβανία αναλαμβάνει πρωτοβουλίες ακόμα και για το όνομα της FYROM (αναβαθμίζει τον ρόλο της), ενώ η Αθήνα (διά του κ. Σαμαρά) αναγνωρίζει στα Τίρανα το δικαίωμα να αποστούν των συμφωνιών για τις ΑΟΖ. Για την ουκρανική κρίση, εκτός απ’ τις αθλιότητεςΒενιζέλου, η Αθήνα έχει να επιδείξει αφωνία, όχι μόνον για τις συνέπειες του ρωσικού εμπάργκο, αλλά για τις ζωές καν των Ελλήνων που ζουν στη Μαριούπολη καθώς και κοντά (ή μέσα) στις άλλες ζώνες πυρός. Για την κρίση στη Συρία, για το ογκούμενο μεταναστευτικό, για τους νέους παράγοντες που εμφανίζονται στη γεωπολιτική σκηνή απ’ το Κουρδιστάν έως τη λωρίδα της Γάζας, ούτε λόγος να γίνεται περί ελληνικών θέσεων. Για το Κυπριακό, το Αιγαίο, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τη Θράκη, ο συνήθης«κατευνασμός» που μας φέρνει όλο και πιο κοντά σε κάποιο θερμό επεισόδιο ή σε πιθανή σύρραξη. Για τις σχέσεις με την Ουάσιγκτων, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, δεν υπάρχουν λόγια - άλλωστε οι κυβερνήσεις των ανδρεικέλων δεν μιλάνε, μόνον κανένα γιαβόλ λένε και εκτελούν εντολές - για τον ΕΝΦΙΑ, το χρέος (και τη διαιώνισή του), τις κατασχέσεις αποταμιεύσεων, τους πλειστηριασμούς σπιτιών, το Ασφαλιστικό, τις νέες περικοπές κι όλο το υπόλοιπο βαρύ πυροβολικό της τρόικας, μονίμως καταπάνω μας. Η μόνη απάντηση της κυβέρνησης σε όλα αυτά και τόσα άλα είναι η μούγγα στο εξωτερικό και τα ψέματα στο εσωτερικό.

Παιάνας αυτής της μούγγας, εμβατήριο της διεθνούς ανυπαρξίας και του εκμηδενισμού της Ελλάδας υπήρξε η στάση της χώρας μας στον ΟΗΕ στην πρόσφατη συνέλευσή του για την προστασία των υπερχρεωμένων χωρών (όπως η Αργεντινή). Εκεί, 141 χώρες ψήφισαν υπέρ της προστασίας λαών, εθνών και κρατών από τους διεθνείς γύπες του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και συνεπώς από τα ιμπεριαλιστικά γεράκια, 11 χώρες ψήφισαν κατά (ανάμεσά τους οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γερμανία), ενώ 41 απείχαν. Η Ελλάδα, παρ’ ότι υπερχρεωμένη (και μάλιστα εν πολλοίς δολίως) σε ένα κρεσέντο γιέσμεν - ραγιαδισμού, απείχε της ψηφοφορίας.

Περιγράφοντας το αυτονόητο, η Πρόεδρος (της πολύ λιγότερο χρεωμένης Αργεντινής) κυρία Κριστίνα Φερνάντες Κίρχνερ δήλωσε: «Δεν μπορεί μια χούφτα δισεκατομμυριούχων να πνίγει μια χώρα και να εξοντώνει μια κοινωνία με την απειλή της χρεοκοπίας, βγάζοντάς την απ’ τον κόσμο».

Στον αντίποδα, η Ελλάδα, συνηθισμένη ως κράτος χρόνια τώρα, να σέρνεται και να εκλιπαρεί, όχι μόνον δεν διεκδικεί όσα δικαιούται, όπως οι Γερμανικές Επανορθώσεις (για το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις), αλλά έχει παραδώσει την ίδια την Ασυλία της χώρας στουςδανειστές. Μάλιστα με βάση το αγγλικό δίκαιο. Δεν τους χρωστάμε μόνον 320 δισ., αλλά, ώσπου να ξεχρεώσουμε, τους χρωστάμε την Ακρόπολη, την Ολυμπία και την Αμφίπολη, μα πάνω απ’ όλα τους χρωστάμε την ψυχή μας. Αυτήν έβαλε στην ακούμπα ο Γιωργάκης κι αυτήν διασύρει ο κ. Σαμαράς. Εμάς τους «τεμπέληδες» (που δουλεύουν περισσότερο απ’ τους Γερμανούς) και «διεφθαρμένους» (από τη φοροδιαφυγή της Μερσεντές, της Μπεμβέ και της Οπελ) Ελληνες, εμάς τους «σβησμένους απ΄τον χάρτη»,

χι μόνον τον γεωπολιτικό, αλλά κάθε ελπίδας, λες κι έχουμε διαβεί τις Σκαιές Πύλες της Κόλασης, τα Καυδιανά Δίκρανα και το κατώφλι του Νταχάου.

Τίθεται θέμα ελευθερίας. Ή η κρίση θα παραμείνει εργαλείο συντριβής του λαού ή θα μετατραπεί σε εργαλείο συντριβής του συστήματος που την προκάλεσε (και θα προκαλέσει την επόμενη, την επόμενη και την επόμενη)...

Τόσον απλό, τόσον τραγικό...

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014