Outside the Wall
του Παναγιώτη Σπυρόπουλου
Συναυλία του Roger Walters στην Αθήνα, προγραμματισμένη 31/7/2013, αναβίωση του θρυλικού άλμπουμ - σταθμός της παγκόσμιας μουσικής "The Wall", με ειδικά εφέ. 34 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του, κάθε δευτερόλεπτο στο άκουσμά του, ηχεί πιο επίκαιρο από ποτέ. Ένα θεματικό άλμπουμ - κάλεσμα στο σύγχρονο άνθρωπο, να σπάσει τα δεσμά που τον εγκλωβίζουν σε πνευματικό ακρωτηριασμό, ηθική ένδεια, απομόνωση, αποξένωση, ατομισμό και τα τείχη που έστησε επιμελώς μια σύγχρονη , άλλοτε αφανής και άλλοτε μασκαρεμένη δικτατορία ...
Από την αναγνώριση της προσωπικής εξέλιξης - μετάλλαξης στο Comfortably Numb:
.jpg)
Τα αναπάντητα προσωπικά και κοινωνικά ερωτήματα που περιτειχίζουν το σύγχρονου άνθρωπο μέσα από το απρόσωπο οικογενειακό περιβάλλον, στο Mother:
Μέχρι τη θρυλική επιτομή των κοινωνικών τραγουδιών που γράφτηκαν ποτέ, το Another Brick in the Wall (part 2):
Μου πέρασε λοιπόν η ιδέα να πάω σε αυτή τη μεγάλη συναυλία (αν και εκ πεποιθήσεως δεν είμαι οπαδός των μεγάλων γεγονότων, παρά μόνο της μουσικής που εκφράζουν οι καλλιτέχνες). Κάτι όμως δε μου πήγαινε καλά....
Είχα στο νου μια από αυτές τις μέρες να κλείσω το εισιτήριο (αν και θα μου έπεφτε λίγο βαρύ το 50αρικο...)
Επιστρέφοντας προχτές το βράδυ αργά από τη δουλειά στο σπίτι, όντας ψόφιος από την κούραση και άρρωστος, έπεσα δίχως πολλά πολλά για ύπνο... Μέσα στο παραλήρημα του πυρετού μου, ένα όνειρο που είδα, "μου άνοιξε τα μάτια" και πραγματικά προσδιόρισα τι ήταν αυτό που δε μου κόλλαγε σχετικά με τη υπόθεση The Wall.
Ήμουν λέει, στο σταθμό "Ειρήνη" και βάδιζα με ανυπομονησία να μπω στο Ολυμπιακό στάδιο για να δω τη συναυλία του Roger Walters με το πολυπόθητο εισιτήριο ανά χείρας. Λίγα μέτρα πιο κει ακούω διάφορους ψιθύρους να λένε "αυτός δεν είναι; αυτός δεν είναι;". Βρέθηκα κατάφατσα, λοιπόν, με τον Αρναούτογλου να προχωρά σα γύφτικο σκεπάρνι, με στιλάτο σκισμένο τζινάκι, all star παπουτσάκι και μπλούζα rolling stones (αυτή με τη γλώσσα - Jagger, του Warhol, αλλά με στρασάκι γύρω από τη γλώσσα...). Ωχ..! Θόλωσα! Ας είναι... πάμε παρακάτω....
Στη συνέχεια, λέει (όπως επιτάσσει μια σωστή ονειρική αφήγηση που σέβεται τον εαυτό της) μπαίνοντας στη θύρα της εισόδου για την αρένα, δίπλα μου μια παρέα χασκογελούσε γυρισα να δω... Τι ήθελα και το γύριζα? Αντίκρισα το έναν, το μοναδικό, τον καλύτερο Έλληνα παρουσιαστή, τον πιο πολιτικοποιημένο άνθρωπο της ελληνικής τηλεόρασης, το χιουμορίστα, τον κωμικό, το φιλάνθρωπο - κινηματογραφιστή - περιηγητή (στα χνάρια του Bonno), πολυτάλαντο, πετυχημένο επιχειρηματία, με ανυπέρβλητες μουσικές γνώσεις: Αντώνη Κανάκη - Μην ξεράσω... Η αηδία που μου προκάλεσε η φάτσα του και η κουστωδία που τον περιτριγύριζε με έκανε να επιταχύνω το βήμα μου προς την αρένα...
Όμως κι εκεί στρέφοντας βλέμμα προς τις κερκίδες το όνειρο είχε μετατραπεί σε εφιάλτη πρώτου μεγέθους... Εκείνη τη στιγμή έπιανε στασίδι ο Άδωνης με τα της συζύγου του, λίγο πιο δίπλα ο Έλληνας Larry King Π. Κωστόπουλος, και τέρμα δεξιά στο βάθος πάνω πάνω ο Κασιδιάρης φορώντας το γνωστό μπλουζάκι με τα 2 σφυριά από το the Wall να στέκεται αγέρωχος. Το παζλ είχε πλέον ολοκληρωθεί...Η σύγχρονη δικτατορία (της πολιτικής και των ΜΜΕ) μαζεμένη να τιμήσει με την παρουσία της το αριστούργημα των Floyd. "Τι σκατά γίνεται εδω....;" Αναλογίστηκα και ξύπνησα....
Το παραλήρημα αυτό λοιπόν ξύπνησε μέσα μου την απορία (- επιβεβαίωση καλύτερα) "μήπως δε θα έπρεπε να πάω στη συναυλία;" ή μάλλον :"ποιος ο λόγος να πάω;". Να παρευρεθώ για τα όμορφα εφέ και τη συγκλονιστική ατμόσφαιρα; ή μήπως θα με αφυπνίσει περισσότερο τώρα το θέμα του The Wall σε κοινωνικά ζητήματα, από ότι ήδη είμαι τώρα;
Ότι συναισθήματα, μηνύματα και τρόπο σκέψης ήταν να μου δημιουργήσει το άλμπουμ μου τα δημιούργησε χρόνια τώρα, αφού το ακούω από την εφηβεία μου... Αν ήθελε ο Walters ή πχ ο Cave (που πρόσφατα έγραψε ένα στιχάκι για την Αθήνα σε τραγούδι του , πίνοντας ταυτόχρονα το κοκτέιλ του στο pool bar κάποιου πολυτελούς ξενοδοχείου), να στείλουν ένα μήνυμα μέσω της μουσικής τους στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε καταπιεσμένη χώρα ή κοινωνία, δε θα το έκαναν μέσω μικροφώνου μιας φανταχτερής συναυλίας - θεάματος ευχαριστώντας όσους παρευρέθησαν κι ότι κατανοούν τις δύσκολες στιγμές που περνά η χώρα (κάτι σε πολιτικές δηλώσεις τύπου Σαμαρά ή Ρεχάγκελ μου κάνουν), αφού ο κόσμος είχε πληρώσει το 50αρι και το 100αρι για να τους δει, αλλά θα ένωναν τις φωνές τους με τις κοινωνίες στις διαδηλώσεις, στις πλατείες, παντού... Όπως έκανε κάποτε ο Lennon.
Όχι κύριοι δε θα σας χειροκροτήσω τώρα! Μόνο θα φυλάξω τις μουσικές σας, τους στίχους σας και τα μηνύματά σας για μένα, το φίλο, το γείτονα, τα αυριανά και τα τωρινά παιδιά, που θα χρειαστεί να βγούμε στους δρόμους να παλέψουμε για τις ζωές μας κι όχι για το θέαμά σας. Καληνύχτα σας κι όνειρα γλυκά στον ύπνο του δικαίου...
Αφιερωμένο, με την όποια αλληγορία το συνοδεύει... In the Flesh
Παναγιώτης Σπυρόπουλος
του Παναγιώτη Σπυρόπουλου
Συναυλία του Roger Walters στην Αθήνα, προγραμματισμένη 31/7/2013, αναβίωση του θρυλικού άλμπουμ - σταθμός της παγκόσμιας μουσικής "The Wall", με ειδικά εφέ. 34 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του, κάθε δευτερόλεπτο στο άκουσμά του, ηχεί πιο επίκαιρο από ποτέ. Ένα θεματικό άλμπουμ - κάλεσμα στο σύγχρονο άνθρωπο, να σπάσει τα δεσμά που τον εγκλωβίζουν σε πνευματικό ακρωτηριασμό, ηθική ένδεια, απομόνωση, αποξένωση, ατομισμό και τα τείχη που έστησε επιμελώς μια σύγχρονη , άλλοτε αφανής και άλλοτε μασκαρεμένη δικτατορία ...
Από την αναγνώριση της προσωπικής εξέλιξης - μετάλλαξης στο Comfortably Numb:
.jpg)
There is no pain you are receding.
A distant ship, smoke on the horizon.
You are only coming through in waves.
Your lips move but I can't hear what you're saying.
When I was a child I caught a fleeting glimpse
Out of the corner of my eye.
I turned to look but it was gone
I cannot put my finger on it now
The child is grown, the dream is gone.
Τα αναπάντητα προσωπικά και κοινωνικά ερωτήματα που περιτειχίζουν το σύγχρονου άνθρωπο μέσα από το απρόσωπο οικογενειακό περιβάλλον, στο Mother:
Mother, do you think they'll drop the bomb?
Mother, do you think they'll like this song?
Mother, do you think they'll try to break my balls?
Ooooo. Mother, should I build the wall?
Mother, should I run for president?
Mother, should I trust the government?
Mother, will they put me in the firing line?
Oooooh aaah. Is it just a waste of time?
We don't need no education.
We don't need no thought control.
No dark sarcasm in the classroom.
Teacher leave them kids alone
Hey! Teacher! Leave them kids alone!
Μου πέρασε λοιπόν η ιδέα να πάω σε αυτή τη μεγάλη συναυλία (αν και εκ πεποιθήσεως δεν είμαι οπαδός των μεγάλων γεγονότων, παρά μόνο της μουσικής που εκφράζουν οι καλλιτέχνες). Κάτι όμως δε μου πήγαινε καλά....
Είχα στο νου μια από αυτές τις μέρες να κλείσω το εισιτήριο (αν και θα μου έπεφτε λίγο βαρύ το 50αρικο...)
Επιστρέφοντας προχτές το βράδυ αργά από τη δουλειά στο σπίτι, όντας ψόφιος από την κούραση και άρρωστος, έπεσα δίχως πολλά πολλά για ύπνο... Μέσα στο παραλήρημα του πυρετού μου, ένα όνειρο που είδα, "μου άνοιξε τα μάτια" και πραγματικά προσδιόρισα τι ήταν αυτό που δε μου κόλλαγε σχετικά με τη υπόθεση The Wall.
Στη συνέχεια, λέει (όπως επιτάσσει μια σωστή ονειρική αφήγηση που σέβεται τον εαυτό της) μπαίνοντας στη θύρα της εισόδου για την αρένα, δίπλα μου μια παρέα χασκογελούσε γυρισα να δω... Τι ήθελα και το γύριζα? Αντίκρισα το έναν, το μοναδικό, τον καλύτερο Έλληνα παρουσιαστή, τον πιο πολιτικοποιημένο άνθρωπο της ελληνικής τηλεόρασης, το χιουμορίστα, τον κωμικό, το φιλάνθρωπο - κινηματογραφιστή - περιηγητή (στα χνάρια του Bonno), πολυτάλαντο, πετυχημένο επιχειρηματία, με ανυπέρβλητες μουσικές γνώσεις: Αντώνη Κανάκη - Μην ξεράσω... Η αηδία που μου προκάλεσε η φάτσα του και η κουστωδία που τον περιτριγύριζε με έκανε να επιταχύνω το βήμα μου προς την αρένα...
Το παραλήρημα αυτό λοιπόν ξύπνησε μέσα μου την απορία (- επιβεβαίωση καλύτερα) "μήπως δε θα έπρεπε να πάω στη συναυλία;" ή μάλλον :"ποιος ο λόγος να πάω;". Να παρευρεθώ για τα όμορφα εφέ και τη συγκλονιστική ατμόσφαιρα; ή μήπως θα με αφυπνίσει περισσότερο τώρα το θέμα του The Wall σε κοινωνικά ζητήματα, από ότι ήδη είμαι τώρα;
Ότι συναισθήματα, μηνύματα και τρόπο σκέψης ήταν να μου δημιουργήσει το άλμπουμ μου τα δημιούργησε χρόνια τώρα, αφού το ακούω από την εφηβεία μου... Αν ήθελε ο Walters ή πχ ο Cave (που πρόσφατα έγραψε ένα στιχάκι για την Αθήνα σε τραγούδι του , πίνοντας ταυτόχρονα το κοκτέιλ του στο pool bar κάποιου πολυτελούς ξενοδοχείου), να στείλουν ένα μήνυμα μέσω της μουσικής τους στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε καταπιεσμένη χώρα ή κοινωνία, δε θα το έκαναν μέσω μικροφώνου μιας φανταχτερής συναυλίας - θεάματος ευχαριστώντας όσους παρευρέθησαν κι ότι κατανοούν τις δύσκολες στιγμές που περνά η χώρα (κάτι σε πολιτικές δηλώσεις τύπου Σαμαρά ή Ρεχάγκελ μου κάνουν), αφού ο κόσμος είχε πληρώσει το 50αρι και το 100αρι για να τους δει, αλλά θα ένωναν τις φωνές τους με τις κοινωνίες στις διαδηλώσεις, στις πλατείες, παντού... Όπως έκανε κάποτε ο Lennon.
Όχι κύριοι δε θα σας χειροκροτήσω τώρα! Μόνο θα φυλάξω τις μουσικές σας, τους στίχους σας και τα μηνύματά σας για μένα, το φίλο, το γείτονα, τα αυριανά και τα τωρινά παιδιά, που θα χρειαστεί να βγούμε στους δρόμους να παλέψουμε για τις ζωές μας κι όχι για το θέαμά σας. Καληνύχτα σας κι όνειρα γλυκά στον ύπνο του δικαίου...
Αφιερωμένο, με την όποια αλληγορία το συνοδεύει... In the Flesh
So ya thought ya
Might like to go to the show
To feel the warm thrill of confusion,
That space cadet glow.
Tell me, is something eluding you, sunshine?
Is this not what you expected to see?
If you wanna find out what's behind these cold eyes
You'll just have to claw your way through this disguise.
Lights!
Roll the sound effects!
Action!
Drop it on 'em!
Παναγιώτης Σπυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου