ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΔΥΟ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΩΝ

iskra

Του ΣΤΑΘΗ*

Eτσι όπως εξελίσσεται η υπόθεση των υπό απόλυσιν καθαριστριών συνιστά σύγκρουση δύο συμβολισμών. Ο ένας συμβολισμός είναι οι καθαρίστριες και ο αγώνας τους. Ο άλλος συμβολισμός αφορά σε ένα υποτελές κράτος και τις εξαρτήσεις του - από εγχώριους Δυνατούς και τους εξωχώριους Επικυρίαρχους.

Οι καθαρίστριες συμβολίζουν, εκτός από τον ίδιον τους τον αγώνα, τους αγώνες που έδωσαν άλλοι εργαζόμενοι, χωρίς

να παραλείπουν την υπόμνηση και των αγώνων που δεν δόθηκαν. Διότι πολλοί αγώνες που οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να έχουν δώσει κατά την περίοδο αυτή της μνημονιακής καταστροφής, δεν δόθηκαν. Είτε από φόβο, είτε από πολιτική ανεπάρκεια, είτε από συνδικαλιστική ανικανότητα (ή ακόμα κι από αλλότρια στόχευση), πολλοί αγώνες που έπρεπε να έχουν εκδηλωθεί, δεν συνέβησαν.

Αντιθέτως, πολλοί κλάδοι αφέθηκαν να σαλαμοποιηθούν, αγωνίσθηκαν κατά μόνας ή δεν αγωνίσθηκαν καθόλου, ενώ για αγώνες συμπαράστασης των μεν στους δε ή αλληλεγγύης, καλύτερα να μη μιλάμε. Διασπασμένη συνδικαλιστικώς η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι στάθηκαν αδύναμοι να αντιμετωπίσουν την πιο ολόπλευρη επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον τους η «οικονομική φρίκη» τα τελευταία χρόνια.

Και, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος (τραγικού) των ταξικών αγώνων που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν σ’ αυτό το διάστημα, οι ευθύνες της Αριστεράς προκύπτουν ιστορικές. Οι δε τυχόν αιτιάσεις των αριστερών μεταξύ τους -κυρίως μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ- για το τις πταίει επιβεβαιώνουν την αλήθεια μιας ήττας που αντί να μας ανοίξει τα μάτια, μας επιβαρύνει ακόμα περισσότερο με μια άγονη, άδοξη, μίζερη περιχαράκωση. Εξόριστη απ’ την πραγματικότητα. Στην κοσμάρα της. Η οποία μόνον την ήττα όλων μας μπορεί να διαιωνίζει.

Οι καθαρίστριες έχουν σταθεί όρθιες. Πίσω απ’ αυτόν τον συμβολισμό στοιχίζονται και συντάσσονται πολλά και πολύτιμα. Το σθένος, η γυναικεία υπόσταση, η ταξική συνείδηση που ταυτίζεται με την ταξική θέση, η παράδοση των λαϊκών αγώνων, η ζεστασιά της ανθρωπιάς, το πείσμα και η γενναιότητα, το περί δικαίου αίσθημα, η αντίληψη της Αντιγόνης για το σωστό και το πρέπον, πανάρχαια πράγματα. Καθημερινώς οι καθαρίστριες πηγαίνουν στη μάχη. Θυμίζουν μανάδες προμάχους. Γελαστές και τόσον ηρωικές, ωσάν ο ηρωισμός να ’ναι μια καθημερινή υπόθεση, με την οποίαν ο καθένας θα μπορούσε να καταπιαστεί. Σταματώ

εδώ - μόνον ποιητές κι άλλοι καλύτεροι ημών των πολλών θα μπορούσαν να μπουν στο βάθος αυτών των ψυχών, της πολιτικής που υπαγορεύουν, της στάσης που καθιερώνουν και του προηγούμενου που δημιουργούν.

Ο συμβολισμός του αγώνα των καθαριστριών είναι θανατηφόρος για την πολιτική τών καθώς πρέπει φονιάδων, των ανδρεικέλων που μας κυβερνούν και της δικτατορίας του νεοφιλελευθερισμού που έχει επιβληθεί παντού. Θανατηφόρος όχι μόνον διότι ο αγώνας αυτός είναι αγώνας που μπορεί να νικήσει, αλλά και διότι υποδεικνύει αγώνες που μπορεί να δοθούν, που πρέπει να δοθούν.

Για αυτό απέναντι στον συμβολισμό του αγώνα των καθαριστριών το κράτος των παρασίτων υψώνει τον δικό του νεκρωτικό συμβολισμό. Τη βία, την καταστολή και τη δημαγωγική ρητορική. Επιστρατεύει όλους τους χρήσιμους πλοκάμους του χταποδιού, το διαίρει και βασίλευε, το ο θάνατός σου η ζωή μου, τον πιο χυδαίο ατομισμό. Με υποκρισία, με αναλγησία, με κυνισμό, λέει το σύστημα τα συνήθη τερατώδη

για τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα,

για το δικαίωμα και των άλλων ανέργων (που το ίδιο έχει δημιουργήσει) στη δουλειά,

σε μια διαρκή εξίσωση προς τα κάτω. Δεν υπάρχει πουλέν του συστήματος, Σπυράκη, Βούλτεψη, Πρετεντέρης που να μη θυσιάζει στους θεούς της ανταγωνιστικότητας, του κόστους, της αντοχής της οικονομίας κι ό,τι άλλο χυδαίο, ανήθικο και τυραννικό μας έχει φέρει σ’αυτήν την κατάσταση. Να είμαστε αιχμάλωτοι στην ίδια μας την πατρίδα. Να πεινάει το μισό του λαού για να πλουτίζουν κι άλλο αυτοί που έφεραν την καταστροφή.

Ομως, το μέγα επίδικο στη σύγκρουση αυτών των δύο συμβολισμών δεν είναι για το σύστημα μόνον η νίκη του. Δεν είναι μόνον να καταδείξει ότι παντί τρόπω μπορεί να νικήσει, δεν είναι μόνον να απλώσει την απογοήτευση επιβεβαιώνοντας τη βλακώδη στάση ότι στο πλαίσιο αυτού τους συστήματος ουδέν δυνάμεθα να κατορθώσουμε, αλλά

κυρίως να μας καταδείξει ότι στο βάθος αυτής της στάσης του και της πολιτικής του βρίσκεται εδραίος ο φασισμός. Ναι, ο φασισμός σε όλη του την ανηθικότητα και τον παραλογισμό. Διότι το σύστημα μπορεί να

παραδέχεται ότι οι καθαρίστριες μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά αυτό το δίκιο δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Οτι είναι κακό αυτό που κάνουν στις καθαρίστριες οι Δυνατοί, αλλά είναι ένα αναγκαίο κακό. Αυτό είναι ο φασισμός. Η υποταγή σε μια ανάγκη που ανάγκη δεν είναι. Σε ένα κακό που δεν είναι «αναγκαίο κακό», αλλά προκατασκευασμένο κακό. Για αυτό

όλη η ρητορική του συστήματος εξαντλείται σε έναν φαύλο κύκλο όπου το αποτέλεσμα εμφανίζεται ως αιτία. Δημιουργούν την ανεργία ή κάθε άλλη παθολογία κι ύστερα σε κατηγορούν ότι μ’ αυτά που θέλεις θα την επιδεινώσεις. Σε ενοχοποιούν για τα εγκλήματά τους -«μαζί τα φάγαμε» σου λένε κι ύστερα εμφανίζουν τις ομαδικές απολύσεις ως έναν «τρόπο για να μην κλείνουν ολότελα οι επιχειρήσεις». Αυτό είναι ο φασισμός, ένα προμελετημένο και προκατασκευασμένο «αναγκαίο κακό», ένας μονόδρομος προς τα κάτω, όπου πάντα κάποιος άλλος είναι σε χειρότερη θέση από σένα, ώσπου να φθάσεις στην πόρτα του κρεματόριου.

Και το πιο θανάσιμο απ’ όλα αυτά είναι ότι ακριβώς θέλουν να τα γνωρίζεις. Ωστε ο φόβος, η απογοήτευση και η απελπισία να σε καθορίζουν.

Αυτήν την αλληλουχία των κρίκων μιας αλυσίδας που μας δένει με την παντοδυναμία των επιλογών όσων μας δυναστεύουν αν σπάσουν οι εργαζόμενοι, τότε όλο το εποικοδόμημα που έχουν στήσει οι Δυνατοί, άνθρωποι άλλωστε ουτιδανοί, θα καταρρεύσει. Εχει ξανασυμβεί και θα ξανασυμβεί...

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014