Αιρετικές αλήθειες και μύθοι του 1821… (6ο μέρος)

antichainletter

του Νίκου Γ. Σακελλαρόπουλου

Μέρος έκτο: Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας

Ο Δεσπότης Ιγνάτιος αναφέρεται στην ιστορία –συμφώνως με τον Πάπυρο Λαρούς (τόμος 7ος σελίδα 596)- ως «μητροπολίτης Άρτης και Ναυπάκτου, εκ των επιφανεστέρων ανδρών της προεπαναστατικής περιόδου με εξόχως πατριωτικήν δράσιν». Κι όμως, πρόκειται για έναν από τα πιο σκοτεινά πρόσωπα εκείνης της περιόδου. Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη, το 1765, από οικογένεια καταγόμενη από τα Χρύσαφα Λακωνίας. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ιωάννης Μπάμπαλος ή Κακουγδός. Τη στοιχειώδη παιδεία την έλαβε από το θείο του, ιερομόναχο Γεράσιμο, ο οποίος και τον παρότρυνε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, υπό την εποπτεία του μετέπειτα μητροπολίτη Εφέσου Σαμουήλ, ο οποίος τον έκανε διάκο, ακολούθησε ανώτερες σπουδές, αποφοιτώντας από τη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά της Ιεραρχίας της Εκκλησίας και έφτασε να γίνει Μητροπολίτης Άρτας, από τη σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας, με την οποία είχε δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς. Στην Άρτα, γίνεται αμέσως άνθρωπος του Αλή Πασά και καταδυναστεύει την περιοχή του, αφού αναλαμβάνει να εισπράττει τους φόρους. Σημαντικό μέρος αυτών, καταλήγει στο πουγκί του, με αποτέλεσμα να ζει μεγαλοπρεπώς και εκτός των ορίων της Εκκλησίας. Με θρησκευτική ηγεμονία και στη Ναύπακτο, έρχεται σε σύγκρουση με τους Κλέφτες και Αρματολούς της Ρούμελης, ενώ απειλεί να …αφορίσει τους Σουλιώτες, επειδή επιζητούν την ελευθερία τους! Αργότερα, γίνεται Μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας και εγκαθίσταται στο Βουκουρέστι. Από εκεί, όταν αυτοεξορίστηκε ο Καρατζάς και ο ανιψιός του Μαυροκορδάτος στην Πίζα, πήγε μαζί τους και μάλιστα φιλοξενούσε τον δεύτερο στο σπίτι του. Εκεί, οι δυο τους, γίνονται συνεταίροι στις φιλοδοξίες τους για την…μελλοντικά ελεύθερη Ελλάδα. Συχνά εξαπολύει τους κεραυνούς του κατά της λαϊκής εξέγερσης των Ελλήνων που αναζητούν την ελευθερία τους, βρίζει την Φιλική Εταιρεία και τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ενώ χαρακτηρίζει ανταρσία την επανάσταση και τους αγωνιστές τυχοδιώκτες!

Επιπλέον, για να έχει καλυμένα τα νώτα του από τους Τούρκους, σε συνεργασία μαζί τους, επαινεί την προσπάθεια των κοτσαμπάσηδων και των μητροπολιτών του Μοριά, για να ματαιωθεί η επανάσταση. (Θεόδωρος Παναγόπουλος, «Τα ψιλά γράμματα της ιστορίας»). Για όλα αυτά υπάρχουν μαρτυρίες και ντοκουμέντα, τα οποία μόνο οι ιστορικοί που συγγράφουν τα σχολικά βιβλία δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους.   Στο βιβλίο του Εμμανουήλ Πρωτοψάλτη, με τίτλο Ιγνάτιος μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας, που εξεδόθη το 1959, αναφέρεται στις σελίδες 3,5,7:

«Εγκατεστάθη εν Άρτη μεγαλοπρεπώς (σ.σ. μετά την εκλογή του ως μητροπολίτης) ως ελληνικόν και χριστιανικόν αντίβαρον των Τούρκων αγάδων. Εν τω οίκω του ενεφανίζετο μετ’ ανατολίτικης μεγαλοπρεπείας, την οποίαν διετήρησεν και αργότερον, ότι η Πρέβεζα υπήχθη υπό τον Αλή…». 

Στο βιβλίο του με τίτλο «Ιστορία Πάργας και Σουλίου» (1955 σελ. 5,9 και 236), ο Χριστ. Περραιβός, αναφέρει:

«Η αστυνομία και τα οικονομικά βρίσκονται στα χέρια του Έλληνα αντιπροσώπου του Αλή (σ.σ.που είναι ο Ιγνάτιος)…Στο Μητροπολιτικό μέγαρο βλέπεις ανατολίτικα μεγαλεία. Κανένας Μουσουλμάνος δεν θα τολμούσε τέτοια ζωή στην επικράτεια του βεζύρη. Αν εξαιρέσεις την απουσία όπλων και το παπαδίστικο ράσο, που βρίσκονται σε αντίθεση με τις πλούσιες οθωμανικές ενδυμασίες, το παλάτι του δεσπότη, σου θυμίζει κατοικία, πλούσιου αγά».

Στον Δ΄ τόμο, σελίδα 37, των «Γενικών Αρχείων του Κράτους, του Ι. Λαμπρίδη, αναφέρεται:

«Μένων εν Άρτη δεν εκαλλιέργει το πνεύμα, εκτελών τας σκληράς διαταγάς του τυράνου, φοβούμενος περί της υπάρξεώς του. Όργανον εγένετο πολλάκις του Αλή αρπαγών και πολιτικών αντικειμένων. Δεν διέφυγεν δε και την αργυρολογίαν…».

Ο Αλή πασάς του είχε παραχωρήσει μεγάλη πολιτική και οικονομική εξουσία κι εκείνος κατέφευγε σε τόσο σκληρά καταπιεστικά μέτρα, ώστε σημειώθηκε εξέγερης των κατοίκων και χρειάστηκε η διαμεσολάβηση του ίδιου του Αλή για να επέλθει η ηρεμία.

Στο βιβλίο « Ανέκδοτες επιστολές και έγγραφα του 1821» του Γ. Λάιου, σελίδα 251, δημοσιεύεται μια επαίσχυντη επιστολή του:

«Μια μυστική εταιρεία αποτελούμενη από ημιμαθείς τυχοδιώκτες και άμυαλους νέους, έχοντες επικεφαλής τον πρίγκιπα Υψηλάντη, έδωκε το σύνθημα της εθνεγερσίας στις ηγεμονίες της Μολδοβλαχίας».

Το 1822, καταμεσής της επανάστασης, στέλνει άλλη επιστολή στην ελληνική κυβέρνηση και την…μαλώνει γράφοντας ότι πρέπει να αποκυρήξει την Φιλική Εταρεία:

«…να παύσει το όνομα της Εταιρείας, διότι αυτή η φωνή ενώνει όλας τας δυνάμεις της Ευρώπης εναντίον μας…».

Ο ιστορικός Ιωάννης. Φιλήμων, έγραψε στο «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως (σελίδες 515-516), το 1959:

«Βλασφημίας φρικωδεστέρας κατά της αληθείας των πραγμάτων και κατά του εθνικού πνέυματος εξεφώνει ο Ιγνάτιος, αναιρών την κυρίαν αρχήν του υπέρ της ανεξαρτησίας ελληνικού αγώνος και καταδικάζων την επανάστασιν ως απλούν έργον απάτης. Τίνα έφυγον έπη εκ του έρκους οδόντων του ιεράρχου αυτού; Δι’ απάτης συνώμοσαν οι Έλληνες κατά του τυράννου αυτών ή εκ προαιρέσεως; …Ευρίσκομεν τον μητροπολίτην Ιγνάτιον βαττολογήσαντα μετά πολλής θρασύτητος…». 

Τέλος, πρέπει να καταγράψουμε ότι στην άμεσο επιρροή του, ήταν δυο άνθρωποι που βυσσοδομούσαν εναντίον της Ελλάδας και της επανάστασης.

Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονιάδης και ο Παναγιώτης Κροκιδάς.

Ο Πολυχρονιάδης αποκαλούσε τους Έλληνες επαναστάτες «ληστές», όπως ακριβώς έκαναν οι Τούρκοι, ενώ εξέφραζε συχνές απορίες για το πώς ήταν δυνατόν ο ευγενικής καταγωγής πρίγκιπας Υψηλάντης, να καταδέχεται να ασχολείται με την Αλβανική Ελλάδα (σ.σ.!!!).

Αυτά καταγράφονται,στη σελίδα 491 του βιβλίου του Κ. Σιμόπουλου «Πως είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του ‘21», που εξεδόθη το 1987.

Ο έτερος φίλος του Ιγνάτιου, ο Παναγιώτης Κροκιδάς, από τη Γαλλία που ζούσε την ώρα που η επανάσταση ήταν στην κορύφωσή της, έγραφε, όπως αποκαλύπτει ο Γ. Λάιος στη σελίδα 258 του βιβλίου του «Ανέκδοτες επιστολές και έγγραφα του 1821»:

«…η Εταιρεία και το άδοξον τέλος της έκαμε περισσότερο κακό από ότι ήθελαν να μας κάνουν οι εχθροί μας». Δηλαδή, άκρως προδοτική θέση. Καλύτερα οι…Τούρκοι, παρά η Φιλική Εταιρεία… Αυτός ήταν ο Ιγνάτιος και μακάρι κάποτε, να βρεθούν άνθρωποι χωρίς δεσμεύσεις, δογματισμούς και θρησκευτικές προκαταλήψεις, που θα βάλουν τις αλήθειες στα στόματα και στα μυαλά των νεοελλήνων, οι οποίοι παραμυθιάζονται για τον αγώνα…του κλήρου στην επανάσταση του 1821!