Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου
Yπάρχει μία μεγάλη παρεξήγηση -ανάμεσα σε πολλές μικρές- που αφορά την Εθνική ομάδα
Οτι δηλαδή η Εθνική ομάδα αντιπροσωπεύει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μύθος. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως το βιώνουμε παρακολουθώντας το ελληνικό πρωτάθλημα, δεν έχει καμία ομοιότητα με τα χαρακτηριστικά της Εθνικής ομάδας και με τις επιτυχίες της.
Η Εθνική ομάδα αντιπροσωπεύει το αποτέλεσμα της προσπάθειας των Ελλήνων ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται σε αυτήν, πολλοί από τους οποίους δεν αγωνίζονται καν στην Ελλάδα. Υπάρχει μία πραγματολογική διαφορά που δεν ευνοεί τη σύγκριση των Εθνικών ομάδων με τους συλλόγους. Πώς γίνεται η Εθνική ομάδα να αντιπροσωπεύει το ελληνικό ποδόσφαιρο των συλλόγων όταν αυτοί έχουν μία 11άδα με 6 ή και περισσότερους ξένους ποδοσφαιριστές στη σύνθεσή τους;
Οι διασυλλογικές ευρωπαϊκές διοργανώσεις, σιγά-σιγά και χάρη στην παγκοσμιοποίηση του παιχνιδιού, από διοργανώσεις αθλητικής αναμέτρησης μεταμορφώνονται -με πρόσχημα το ποδόσφαιρο- σε ένα πεδίο αναμέτρησης επιχειρήσεων. Εκεί όπου οι μεγάλοι προϋπολογισμοί διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό το πεδίο του ανταγωνισμού και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία. Ακόμη και με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια να το δει κάποιος -παρά τη μεγάλης έκτασης ομογενοποίηση των χαρακτηριστικών του παιχνιδιού- τα χαρακτηριστικά του ποδοσφαίρου των συλλόγων δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο που παίζουν οι Εθνικές.
Το έχω γράψει και παλιότερα νομίζω. Η Εθνική ομάδα είναι μία πολύ βολική ιστορία. Ακόμη και αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να την επινοήσουμε. Για να χωράει την υπερβολή μας, την κακία μας, τς ανεπάρκειες του χαρακτήρα μας. Να γίνεται η οθόνη προβολής εκείνου που θα θέλαμε να πετύχουμε στις διακρίσεις της. Και ένας κάλαθος αχρήστων όπου κρύβουμε τα ελαττώματά μας στις αποτυχίες της. Ιδιαίτερα μετά την επιτυχία της Πορτογαλίας αυτή η ομάδα έγινε ένα τόσο ευρύχωρο διαμέρισμα, που μας χωράει όλους. Και έχουμε και την απαίτηση, όπως ο ενοικιαστής που πληρώνει το νοίκι, να καθόμαστε όπως θέλουμε στο διαμέρισμα.
Στην προκειμένη περίπτωση να λέμε ό,τι μας κάνει κέφι και παράλληλα να απαιτούμε η ομάδα να κινείται σύμφωνα με τις προτιμήσεις μας. Θυμάται κάποιος τι είχε ειπωθεί και γραφεί μετά την ήττα της Εθνικής με 4-1 από την Τουρκία, στο «Γ. Καραϊσκάκης»; Πρόκειται για έναν πύργο της Βαβέλ σε ό,τι αφορά τα «θέλω» του καθενός μας. Ενας παραλογισμός άνευ προηγουμένου, που βασίζεται στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, όπως όταν πρόκειται για τις ομάδες που υποστηρίζουμε.
Ομάδα χωρίς ιδιότητες
Και έως ένα βαθμό μία τέτοια συμπεριφορά είναι αναμενόμενη, για έναν κόσμο που χρόνια τώρα η αθλητική του παιδεία περνάει μέσα από το φίλτρο του οπαδισμού και ο οποίος έχει μάθει να αποδέχεται μόνο τη νίκη ή έστω την ισοπαλία στην οποία έχει αδικηθεί ή ήταν άτυχος. Η Εθνική είναι για πάρα πολλούς ένας σάκος του μποξ. Νομίζω πως την Εθνική ομάδα μπορούμε να τη σταυρώσουμε για όλα εκείνα που δεν θα τολμούσαμε ποτέ, να σταυρώσουμε την ομάδα που υποστηρίζουμε, πράγμα που είναι κατάφωρα άδικο και για την ομάδα, αλλά και για τους παίκτες που την αποτελούν.
Σε ό,τι αφορά τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά της Εθνικής, να σημειώσω πως είναι το άθροισμα των αγωνιστικών χαρακτηριστικών των ποδοσφαιριστών που την αποτελούν και της φιλοσοφίας του προπονητή της. Πριν από τον Ρεχάγκελ, η Εθνική δεν είχε αγωνιστικά χαρακηριστικά. Κάτι σαν «τον άνθρωπο χωρίς ιδιότητες» του Μούζιλ, στο ποδόσφαιρο. Η εξυπνάδα του Οτο συνίσταται στο ότι καλλιέργησε και δίδαξε ένα αγωνιστικό στυλ σε αυτή την ομάδα, που ταίριαζε στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών που τούτη η χώρα παράγει. Πολλούς αμυντικούς, αμυντικογενείς χαφ, ελάχιστους επιθετικούς και όσους βγάζει δεν είναι κάτι εξαιρετικό -ποδοσφαιριστές που είναι περισσότερο δυνατοί παρά τεχνίτες και οι οποίοι είναι σε μεγάλο βαθμό αυτό που λένε «ποδοσφαιριστές ψυχολογίας». Κάνε τους να πιστέψουν στον εαυτό τους και μπορούν να κάνουν την υπέρβαση. Η εξυπνάδα του Σάντος βρίσκεται στο ότι κράτησε τα χαρακτηριστικά που είχε η ομάδα επί Ρεχάγκελ και σταδιακά έβαλε κάποια δικά του στοιχεία, αλλάζοντας και πρόσωπα.
Τέσσερα χαρακτηριστικά
Το ποδόσφαιρο που παίζει η Εθνική δεν είναι ελκυστικό. Ομως, για να παίξεις ένα ποδόσφαιρο πιο επιθετικό, πιο θεαματικό, ένα ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, θέλεις και ανάλογους ποδοσφαιριστές. Για δείτε ποιοι Ελληνες μεσοεπιθετικοί και επιθετικοί αγωνίζονται στις ομάδες της Super League; Και ποια από τα ταλέντα τους, τα Ελληνάκια, οι ομάδες τα προωθούν στις βασικές τους εντεκάδες και τους δίνουν παιχνίδια, δηλαδή παραστάσεις και εμπειρίες; Και κάτι ακόμη. Στο ποδόσφαιρο ισχύει αυτό που έγραψε ο ποιητής: «Καθείς και τα όπλα του». Αυτός είναι ο τρόπος της Εθνικής με τις δυνάμεις που, τώρα, έχει. Αν την κατηγορείς γιατί δεν παίζει διαφορετικά, είναι σαν να κατηγορείς τους Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες που δεν βγήκαν να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στην ανοικτή πεδιάδα. Η προχθεσινή της εικόνα ήταν εκείνο που η ομάδα αυτή μπορεί να γίνει. «Το έχει», που λένε και οι πιτσιρικάδες. Απλά θέλει φροντίδα, προσοχή, καλλιέργεια και δουλειά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου