του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
«Τιμώντας τον Δεύτερο και ετοιμάζοντας τον Τρίτο!» (Παγκόσμιο Πόλεμο), ήταν ο πετυχημένος τίτλος του ρεπορτάζ της ριζοσπαστικής ιστοσελίδας “World Socialist” για τις γιορτές στη Νορμανδία εξ αφορμής της επετείου της εκεί απόβασης των Συμμάχων και την ομιλία Ομπάμα. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κατόρθωσε να μιλήσει για τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο χωρίς καλά-καλά να αναφέρει τον ρόλο της Σοβιετικής ‘Ενωσης, που σήκωσε το κύριο βάρος της απόκρουσης του ναζιστικού ολοκληρωτισμού και το πλήρωσε με δεκάδες εκατομμύρια νεκρών. Σα να μην έφτανε αυτό, ο κ. Ομπάμα συνέκρινε τον πόλεμο κατά του Χίτλερ με τους πρόσφατους πολέμους που εξαπέλυσε η χώρα του, βυθίζοντας στο αίμα, το χάος και την καταστροφή τη μισή Μέση Ανατολή τα τελευταία 13 χρόνια (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία). Ευτυχώς ξέχασε τουλάχιστο να μνημονεύσει και την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας! Με την φόρα πούχε θα μπορούσε κι αυτό να κάνει. ‘Αλλωστε, συναντηθείς με τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Ουκρανίας, ο αμερικανός Πρόεδρος δεν παρέλειψε να εκφράσει την υποστήριξή του προς την «αντιτρομοκρατική» επιχείρηση των αρχών του Κιέβου εναντίον των Ρώσων και «φιλορώσων» κατοίκων της χώρας του.
Εγκλήματα κατά Ρώσων και «φιλορώσων»
Ενώ αυτά γίνονταν στη Νορμανδία, οι κυβερνήσεις των «δυτικών δημοκρατιών» και τα δικά τους ΜΜΕ συνέχιζαν να ποιούν την νήσσα για τις συνεχιζόμενες σφαγές Ρώσων και «ρωσόφιλων» Ουκρανών αμάχων στην ανατολική και νότια Ουκρανία. Μετά το κάψιμο ζωντανών δεκάδων διαδηλωτών στην Οδησσό, υπό τις ζωηρές, ενθουσιώδεις επευφημίες και συνθήματα των φιλάθλων-φασιστών που τους πυρπόλησαν, οι παραστρατιωτικές δυνάμεις του Κιέβου σκότωσαν αδιάκριτα δεκάδες περαστικούς στη Μαριούπολη (κύριο κέντρο του ουκρανικού ελληνισμού, ευτυχώς χωρίς θύματα από τους ‘Ελληνες έως τώρα), έπληξαν νοσοκομεία στο Σλαβιάνσκ και πολλαπλασίασαν τις επιθέσεις κατά αμάχων σε όλη την περιοχή του Ντονιέτσκ. Τις πληροφορίες για όλα αυτά τις έχουμε κυρίως από τα ρωσικά ΜΜΕ, αλλά και λόγω της μεγάλης δυνατότητας πολιτών να μαγνητοσκοπούν με κινητά.
Σύμφωνα με καταγγελίες εξάλλου των αυτονομιστών, απαγορευμένες βόμβες διασποράς χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του κτηρίου της περιφερειακής διοίκησης στο Λουχάνσκ, σκοτώνοντας οκτώ αμάχους, γεγονός που επιβεβαιώθηκε από ομάδα επιθεωρητών του ΟΑΣΕ. Στο Κράσνι Λύμπαν, νοτιοανατολικά του Σλαβιάνσκ, μέλη της ουκρανικής Εθνοφρουράς, που στρατολογούνται ιδίως από τους νεοφασίστες των κομμάτων «Δεξιός Τομέας» και «Σβόμποντα» κατέλαβαν το τοπικό νοσοκομείο και εκτέλεσαν πάνω από 25 τραυματίες. Χιλιάδες κάτοικοι της ανατολικής Ουκρανίας καταφεύγουν καθημερινά ως πρόσφυγες στη Ρωσία.
Στην υποκίνηση του ουκρανικού εμφύλιου είναι τελείως άμεση η ανάμειξη της Ουάσιγκτων, που, σύμφωνα με όσα διαρρέουν οι υπηρεσίες του (δυσφορούντος) Βερολίνου στη Bild, έχει επί τόπου δεκάδες στελέχη της CIA και περί τους τετρακόσιους επίλεκτους μισθοφόρους της εταιρείας «Ακαντέμι» (πρώηνBlackwater), του κακόφημου δηλαδή παρακρατικού βραχίονα του αμερικανικού βαθέος κράτους, με πλούσια δράση στο Ιράκ.
Παράλληλα με την επί τόπου ανάπτυξη αμερικανών πρακτόρων και παρακρατικών, οι ΗΠΑ «περικυκλώνουν» στρατιωτικά τη Ρωσία, με την ανάπτυξη ΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών δυνάμεων από τη Βαλτική μέχρι τον Εύξεινο Πόντο.
Ρωσία: ο τελικός στόχος
Οι ειδήσεις για τα εγκλήματα στην Ουκρανία σχεδόν δεν μεταδίδονται από τα δυτικά (και ελληνικά) μέσα, ούτε φυσικά γίνονται αντικείμενο καταδίκης από τα δυτικές «δημοκρατικές κυβερνήσεις». Τόσο τα δυτικά ΜΜΕ όσο και οι κυβερνήσεις συνεχίζουν εξάλλου να συντηρούν μια άνευ προηγουμένου αντιρωσική υστερία. Στο παρελθόν, η Ρωσία κατηγορούνταν ως κομμουνιστική, σοβιετική οντότητα, τώρα κατηγορείται ως Ορθόδοξη. Κατηγορία να είναι κι ότι να είναι. (Σημειωτέον ότι η κατάσταση στην Ουκρανία συνιστά μείζονα απειλή ασφαλείας και για πολλές χιλιάδες ‘Ελληνες που κατοικούν στην περιοχή. Η ελληνική διπλωματία όφειλε να έχει επί τούτου προειδοποιήσει την ΕΕ που ακολουθεί μια επικίνδυνη τυχοδιωκτική πολιτική, στην υπηρεσία των ΗΠΑ. Θα ήταν προφανώς σκόπιμο, επίσης, τα ελληνικά ΜΜΕ, ή μάλλον αποβλάκωσης, να στείλουν απεσταλμένους στην περιοχή).
Στην πραγματικότητα, αυτό που ενοχλεί δεν είναι η όποια ρωσική ταυτότητα αλλά μάλλον η ίδια η … ύπαρξη της Ρωσίας που, για μια σειρά λόγους, τείνει να καταστεί, ακόμα και από μόνη την ύπαρξή της, πολύ περισσότερο όταν αντιτίθεται στις δυτικές πολιτικές, ένα από τα κύρια εμπόδια για την πλανητική ολοκλήρωση της δικτατορίας των Αγορών και της Αμερικής (παγκοσμιοποίηση).
Η απόφαση του Πούτιν να αντιταχθεί στα σχέδια των νεοσυντηρητικών να καταστρέψουν με στρατιωτικές επεμβάσεις τα τελευταία εναπομείναντα ανεξάρτητα καθεστώτα στη Μέση Ανατολή (Συρία, Χεζμπολά, Ιράν), σε συνδυασμό με την προσπάθεια του Ρώσου ηγέτη να ανασυστήσει ένα είδος συμπολιτείας των πρώην σοβιετικών κρατών, ήταν οι παράγοντες που οδήγησαν στο νεοσυντηρητικής έμπνευσης πραξικόπημα στο Κίεβο και την πρόκληση του ουκρανικού εμφυλίου. Την πρωτοβουλία των νεοσυντηρητικών υποστήριξε ο Ομπάμα και ανέχθηκαν οι Ευρωπαίοι.
Η Κίνα στο παιχνίδι
Βεβαίως, όλα αυτά, έχουν προκαλέσει μια γιγαντιαία μετατόπιση του ρωσικού ενδιαφέροντος προς ανατολάς, αλλά και έχουν αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον της Κίνας, που, όπως και η Ρωσία, ανησυχεί σφόδρα για τα αυτοκρατορικά σχέδια των ΗΠΑ. Τα ειρωνικά ή υποτιμητικά σχόλια των Αμερικανών για την προσέγγιση Μόσχας-Πεκίνου δεν μπορούν να κρύψουν τη βαθύτατη ανησυχία τους, γιατί μια σινο-ρωσική «συμμαχία» εςν τω γενάσθαι, αν τουλάχιστο το Πεκίνο αφήσει κατά μέρος τον στενό και ανόητο εθνικισμό που το χαρακτηρίζει μερικές φορές, μπορεί όντως να ανατρέψει τα παγκόσμια γεωπολιτικά, αλλά και οικονομικά δεδομένα. Πόσο μάλλον επεκτεινόμενη δυνάμει και σε άλλους όπως ιδίως το Ιράν, ίσως μερικά επίσης τη Λατινική Αμερική ή και την Ινδία.
Νέα επιχείρηση χειραγώγησης των Γερμανών
Ενόψει νέου ψυχρού πολέμου, ο ρόλος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας γίνεται και πάλι κεντρικός, ο δεύτερος πιο σημαντικός μετά την Κίνα. Το σχέδιο των ατλαντικών δυνάμεων στη Γερμανία είναι να χρησιμοποιήσουν εντέχνως τον γερμανικό εθνικισμό, στρέφοντάς τον εναντίον της Ρωσίας. (Μια αντίστοιχη μεγαλειώδη σε εκτέλεση και τεραστίων συνεπειώνεπιχείρηση έκανε το χρηματιστικό κεφάλαιο στρέφοντας τη γερμανική δυσαρέσκεια με την Ευρώπη και τις τράπεζες κατά των Ελλήνων και αλλάζοντας εκ θεμελίων όλη τη συζήτηση για την κρίση, τις τράπεζες και το χρέος στην Ευρώπη!). ‘Ετσι, για πρώτη φορά μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η εφημερίδα Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ, μια από τις εγκυρότερες στη χώρα, προσέθεσε, προ ημερών, στις ακραίες επιθέσεις κατά της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν, μια πρωτοφανή για τα γερμανικά δεδομένα πρωτοσέλιδη παρουσίαση των γεγονότων του τέλους του 2ουΠαγκοσμίου Πολέμου.
Ο εκδότης της εφημερίδας κάνει αναλυτικά λόγο για τις καταστροφές και τα θύματα που επισώρευσε η τελική επίθεση του σοβιετικού στρατού κατά της Γερμανίας. Να σημειώσουμε ότι το άρθρο της FAZ συμπίπτει με «αναθεωρητικά» σχόλια για τον Χίτλερ από σημαίνοντα μέλη του ακαδημαϊκού κατεστημένου («Ο Χίτλερ δεν ήταν ψυχοπαθής, δεν ήταν ωμός, δεν ήθελε να συζητείται η εξόντωση των Εβραίων στο τραπέζι του», ήταν η άποψη που εξέφρασε στο Σπήγκελ ο Γιοργκ Μπαμπρόφσκι, επικεφαλής του Τμήματος Ιστορίας της Ανατ. Ευρώπης σε ένα από τα πιο φημισμένα γερμανικά πανεπιστήμια, το Χιούμπολτ στο Βερολίνο).
Είναι όντως συζητήσιμη η πολιτική του σοβιετικού στρατού το 1944-45 καθώς προχωρούσε προς το Βερολίνο. Αλλά μια τέτοια συζήτηση οφείλει, για να είναι αντικειμενική, να περιλάβει την πολύ ωμότερη δράση των Αγγλοαμερικανών, που έκαψαν ζωντανούς δεκάδες χιλιάδες κατοίκους μεγάλων γερμανικών πόλεων, άνευ στρατιωτικού λόγου, πιθανώς για να εμποδίσουν μια εργατική, σοσιαλιστική επανάσταση μετά την ήττα και κατάρρευση του φασισμού. Θα έπρεπε επίσης να συνοδεύεται από αναφορά στα πολύ μεγαλύτερα εγκλήματα των γερμανικών δυνάμεων στην ΕΣΣΔ για να έχει κανείς μια ισορροπημένη γνώμη. Στην πραγματικότητα άλλωστε, τα δεινά της Ευρώπης του 20ού αιώνα δεν άρχισαν ούτε με τον Χίτλερ, ούτε με τον Στάλιν, άρχισαν στο Βερντέν και συνεχίσθηκαν με τις Βερσαλλίες.
Αλλά ο σκοπός της συζήτησης που επιχειρείται τώρα να ανοίξει δεν είναι οποιαδήποτε αναζήτηση ιστορικής αυτοσυνείδησης, αλλά μια προσπάθεια να πληγεί η ιδιαίτερη σχέση που εξακολουθεί και σήμερα να διατηρεί το Βερολίνο με τη Μόσχα. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι πρώην καγκελλάριοι, όπως ο Χέλμουτ Σμιτ, υπερασπίστηκαν την πολιτική της Ρωσίας στην Κριμαία. (Ο πολιτικός αυτός, εμβληματική μορφή της μεταπολεμικής Γερμανίας, έχει συμπαρασταθεί ένθερμα και στην Ελλάδα και απορεί κανείς γιατί οι «αντιμνημονιακοί» αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν τη συνηγορία του υπέρ του ελληνικού λαού, όπως και πολλών άλλων προσωπικοτήτων).
Eπίκαιρα, 12.6.2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου