ΟΙ ΦΕΛΛΟΙ ΕΠΙΠΛΕΟΥΝ ΑΚΟΜΑ

ardin-rixi

του Χρίστου Δάλκου

Εἶμαι μανιακός τῆς διόρθωσης. Γι᾿ αὐτό καί μοῦ γυρίσανε τ᾿ ἄντερα, ὅταν στό μεσημεριανό δελτίο εἰδήσεων τῆς 12-6-2014 τοῦ κρατικοῦ καναλιοῦ εἶδα στούς ὑπότιτλους νά κάνῃ τήν ἐμφάνισή της ἡ πληροφορία ὅτι ὁ Ἄδωνις Γεωργιάδης ὡρίστηκε κοινοβουλευτικός ΕΚΠΡΟΣΟΠΟΣ τῆς Νέας Δημοκρατίας.
Κάθομαι καί περιμένω: Θά τό ἀλλάξουν; Θά τό δοῦν; Μετά ἀπό λίγο καταφθάνει ἡ «διόρθωση»: ΕΚΠΡΩΣΟΠΟΣ. Μπορῶ νά φανταστῶ τήν ἀπόγνωση ἑνός περισσότερο γραμματιζούμενου πού πληροφορεῖ τόν τιτλογράφο προφορικά ὅτι τό ὄμικρον πρέπει νά μετατραπῇ σέ ὠμέγα. Νέα ἀναμονή• ἡ τρίτη μαντεψιά εἶναι πιό σωστή: ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ. Ἐν τέλει τά κατάφερε ὁ ὀγκόλιθος τοῦ πνεύματος πού ἔχει τοποθετηθῆ σ᾿ αὐτήν τήν τόσο νευραλγική θέση.

Ἡ ἱστορία ἔχει συνέχεια. Τό πρωτογενές πλεόνασμα ἐμφανίζεται ὡς ΠΡΩΤΟΓΕΝΝΕΣ, καί ἐδῶ ὁ ἀόρατος συμβουλάτορας φαίνεται ὅτι ἐξάντλησε τίς ὀρθογραφικές του εὐαισθησίες (ἤ γνώσεις). Ἡ σύγχυση τοῦ γεννῶμαι καί τοῦ γίγνομαι κατοχυρώνεται ἀπό τήν (τηλεοπτική) χρήση, πού, ὡς γνωστόν, ἀποφασίζει γιά τά πάντα.

Ὑπάρχουν κι ἄλλα παραστρατήματα τοῦ ἄγνωστού μου τιτλογράφου, ἀλλά ἐκεῖνο πού μέ ἀπασχολεῖ εἶναι ἄλλο: Εἶναι ἡ κοινωνία μας τόσο ἀνίκανη ὥστε ἀδυνατεῖ, ἀκόμα καί γιά ἕνα τόσο ἁπλό πρᾶγμα, ὅπως ἡ τοποθέτηση ἑνός μορφωμένου φιλολόγου στήν θέση τοῦ τιτλογράφου, νά δώσῃ τήν πρέπουσα λύση;
Φαίνεται πώς εἶναι. Μπορῶ νά φανταστῶ τούς λόγους γιά τούς ὁποίους ἕνας ἀγράμματος μπορεῖ νά παραγκωνίζῃ τούς ἐγγράμματους: γλειψίματα, πελατειακές σχέσεις, ἐν ὀλίγοις τά «δικά μας παιδιά», πού ἐνδεχομένως ἐνέσκηψαν λόγῳ καί τοῦ πρόσφατου ἀνασχηματισμοῦ.

Θά ᾿λεγε κανείς: δέν εἶναι ἡ κοινωνία μας ἀνίκανη, εἶναι ἡ κυβέρνηση, ἡ ὁποία, ὅταν ἀντικατασταθῇ, ὅλα θά φτειάξουν. Ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς πληροφορήσω ὅτι παρόμοια πράγματα συμβαίνουν καί εἰς τάς «προοδευτικάς» οἰκογενείας (δέν θά ξεχάσω ποτέ ἕναν «προοδευτικό» τοῦ δήμου μου, ὁ ὁποῖος μόνο πού δέν μ᾿ ἔβρισε ἐπειδή τοῦ εἶπα νά ἀντικαταστήσῃ τήν ὁδοσήμανση «ΟΔΟΣ ΒΕΛΗΣΑΡΙΟΥ» μέ τό ὀρθό «ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΥ». Ἄσε πιά ἐκεῖνο τό «ΔΙΟΒΟΥΝΙΩΤΟΥ» πού ἀκόμα κατακρεουργεῖ τά δυό βουνά τοῦ ἥρωα τῆς ἐθνεγερσίας).

Δέν εἶναι λοιπόν ἡ «προοδευτική» ἤ «ἀντιδραστική» κατεύθυνση τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Εἶναι κάτι πολύ πιό ἁπλό, ἡ ἀξιοκρατική ἐπιλογή τοῦ κατάλληλου ἀνθρώπου γιά τήν κατάλληλη θέση. Καί τό ἐλάχιστο τῆς ἀξιοκρατίας μόνο μέ ἀξιοκρατικές ἐξετάσεις μπορεῖ νά διασφαλισθῇ, κι ὄχι βέβαια μέ ἄνωθεν διορισμούς.
Μπορῶ λοιπόν νά καταλάβω τούς βαθύτερους λόγους γιά τούς ὁποίους ὄχι μόνο οἱ κυβερνῆτες μας ἀλλά καί οἱ «προοδευτικοί» συνδικαλιστές μας (αὐτοί μάλιστα περισσότερο) ἀντιστρατεύονται τό «ἐξετασιοκεντρικό» σύστημα: ὁ διορισμός διά πλαγίων μέσων (ἀριστερῶν, κεντρώων ἤ δεξιῶν) θά ἑδραιωθῇ ὡς τό μοναδικό σύστημα «ἐπιλογῆς».

Γι᾿ αὐτό ἄλλωστε οἱ ὅποιοι ἄξιοι νέοι ἄνθρωποι, ἀντιμέτωποι μ᾿ αὐτό τό ἀξιοκτόνο καί ἀξιοφάγο σύστημα, παίρνουν τῶν ὀμματιῶν τους καί προσφέρουν τίς πολύτιμες ὑπηρεσίες τους στούς ξένους, τήν ὥρα πού σ᾿ ἐμᾶς ἀπομένουν ὅλο καί περισσότερο οἱ ἐπιπλέοντες φελλοί τῆς διαπλοκῆς καί τῶν πελατειακῶν σχέσεων.