spirospero
του Γιώργου Πατσόπουλου
gipatsop@otenet.gr
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα των ραντιέρηδων κατά τη διάρκεια της «εποχής των άκρων» είναι η ανύψωση του κάθε νομίσματος σε οδηγό της οικονομίας. Έτσι φτάσαμε στο σημείο, το νόμισμα που απεικονίζει τα αγαθά και τις υπηρεσίες να θεωρείται αξία μεγαλύτερη από την παραγωγή του. Αν και είναι μόνο ο καθρέπτης που απεικονίζει την πραγματικότητα, διοικεί την εξέλιξη της οικονομικής ζωής. Σκεφτείτε παράδειγμα από την ιδιωτική επιχείρηση: ποιος πρέπει να αποφασίζει; Ο δημιουργός, ο ασχολούμενος με την αύξηση της παραγωγής και των πωλήσεων ή ο ταμίας; Ο σύγχρονος καπιταλισμός κινδυνεύει να αποτύχει γιατί έκανε αρχηγούς τους τραπεζίτες, ανύψωσε παράλογα την θέση του ταμία. Υποβάθμισε την παραγωγή!
Κλασσικό παράδειγμα της σύγχυσης ανάμεσα στην δημιουργία και τον αντικατοπτρισμό της είναι τα διλήμματα της χώρας μας και των πολιτών της, ίσως και των υποψήφιων ηγετών της :
Έτσι εγκλωβισμένος ο έλληνας ψηφοφόρος σε ένα δίλημμα επιλογής στρατοπέδου, επιλογής νομίσματος, θεωρεί ότι έλυσε όλα του τα προβλήματα αν επιλέξει τον σωστό μεσσία, το σωστό νόμισμα που ως δια μαγείας θα τον βγάλει από την κάθε μορφής στενότητα. Και ανάλογα με την θέση του διαλέγει: ευρώ αν έχει να χάσει και άλλα πέρα από τα όσα ούτως ή άλλως έχασε, δραχμή: αν τα έχει χάσει όλα και δεν του απέμεινε απολύτως τίποτε. Ο συντηρητικός και ο δυναμικός τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος θεωρητικά συμφωνούν σε όλα: ευρώ αλλά χωρίς ή με πολύ βελτιωμένο μνημόνιο! Η παραδοσιακή απαίτηση του «χορτάτου σκύλου και της αφάγωτης πίτας». Όλα θα 'ταν σωστά αν δεν υπήρχε ο παράγοντας της εφικτότητας και ο σωστός υπολογισμός του βαθμού κινδύνου!
Ανεξάρτητα από την βραχύχρονη σκοπιμότητα επιλογής της πρώτης λύσης που απ' ότι φαίνεται θεωρητικά την προτιμούν τα περισσότερα κόμματα με διαφορετικό όμως τρόπο, θα πρέπει να τονισθεί ότι κάθε σωτηρία θα 'ναι μία προσωρινή ανάσα αν δεν επιτευχθεί η πανεύκολη εξίσωση της πραγματικής οικονομίας: έσοδα μεγαλύτερα από τα έξοδα, εξαγωγές περισσότερες από τις εισαγωγές και άλλα ολοφάνερα, για την ακρίβεια των οποίων δεν διαφωνεί κανείς από τους οικονομολογούντες. Άρα πρέπει να επιδιώκουμε την μόνη λύση: την δημιουργία κρατικών κερδών, αυτό που στα δημόσια λογιστικά αποκαλείται «πρωτογενές πλεόνασμα».
Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας για τους πολιτικούς μας ηγέτες που συνήθισαν τα αγαπημένα τους «πρωτογενή ελλείμματα» να τα καλύπτουν μόνο με δάνεια παρά με προσπάθειες εξυγίανσης των δημοσιονομικών μεγεθών. Οι νεότερες «κομματικές δικτατορίες» εναλλασσόμενες και επαναλαμβανόμενες με την μόνιμη εμμονή να αυτοαποκαλούνται δημοκρατίες, όπως όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα στην ιστορία, δεν εγκαταλείπουν τον λαϊκισμό τους και δεν λένε στον λαό ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι επικίνδυνη μόνο γιατί υπάρχει το πρωτογενές έλλειμμα και οι εισαγωγές προϊόντων είναι μεγαλύτερες από τις εξαγωγές, γεγονότα που θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στην έκδοση ολοένα και μεγαλύτερης ποσότητας χρήματος με συνέπεια τον πληθωρισμό, την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, την αναξιοπιστία της χώρας και όλα τα κατ' επανάληψη γραφόμενα με πολλές γνωστές αναλύσεις.
Διαφορετικά αν, τι υπέροχο ουτοπικό αν, αν είχαμε πλεονάσματα ή επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δεν θα προκαλούσε πτώχευση και υποτίμηση κάθε ελληνικού, αλλά αντίθετα έως και πιθανή υπερτίμησή του. Τότε κανείς δεν θα ανησυχούσε για την επιστροφή ,δεν θα υπήρχε λόγος αλλαγής, το πρόβλημα θα ήταν ανύπαρκτο. Το δίλημμα στο βάθος του δεν είναι η Ευρώπη ή το νόμισμα. Είναι η παραγωγή και η ικανότητα διάθεσης ελληνικών προϊόντων ή υπηρεσιών. Είναι η αύξηση των εξαγωγών σε βάρος των εισαγωγών. Είναι η ενίσχυση του τροφοδότη παραγωγικού ιδιωτικού τομέα σε βάρος του δημόσιου «γκαργκαντούα». Είναι η απόφαση και η ικανότητα του πολιτικού κόσμου να μεταβάλλουν το έλλειμμα σε πλεόνασμα με τον μόνο τρόπο που τους απέμεινε: περιορίζοντας το σπάταλο, αντιπαραγωγικό, υπερτροφικό κράτος που συμπεριλαμβάνει και τα κομματικά τους έξοδα. Πιο απλά: περιορίζοντας την πελατεία τους και τον εαυτό τους για το καλό της χώρας, αλλά και των ιδίων αν μπορούν να σκεφτούν μακροπρόθεσμα!
Διαφορετικά είτε με το ένα νόμισμα, είτε με το άλλο η πτώχευση είναι βέβαιη. Στη μία περίπτωση άμεση και στην άλλη απλώς μεσοπρόθεσμη. Παρά την προστασία των ευρωπαίων που δεν αναμένεται αιώνια. Ο πολιτικός κόσμος συμπεριφέρεται σαν να μην τον απασχολεί τίποτε περισσότερο από την εκλογική αναμέτρηση. Φαίνεται ότι είναι ο μόνος αγώνας στον οποίο αισθάνονται ότι έχουν λόγο ύπαρξης!
ΑΠΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΙΩ. ΠΑΤΣΟΠΟΥΛΟ
gipatsop@otenet.gr
ΜΟΤΟ: Το δίλημμα στο βάθος του δεν είναι η Ευρώπη ή το νόμισμα. Είναι η παραγωγή και η ικανότητα διάθεσης ελληνικών προϊόντων ή υπηρεσιών. Είναι η αύξηση των εξαγωγών σε βάρος των εισαγωγών. Είναι η ενίσχυση του τροφοδότη παραγωγικού ιδιωτικού τομέα σε βάρος του δημόσιου.
gipatsop@otenet.gr
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα των ραντιέρηδων κατά τη διάρκεια της «εποχής των άκρων» είναι η ανύψωση του κάθε νομίσματος σε οδηγό της οικονομίας. Έτσι φτάσαμε στο σημείο, το νόμισμα που απεικονίζει τα αγαθά και τις υπηρεσίες να θεωρείται αξία μεγαλύτερη από την παραγωγή του. Αν και είναι μόνο ο καθρέπτης που απεικονίζει την πραγματικότητα, διοικεί την εξέλιξη της οικονομικής ζωής. Σκεφτείτε παράδειγμα από την ιδιωτική επιχείρηση: ποιος πρέπει να αποφασίζει; Ο δημιουργός, ο ασχολούμενος με την αύξηση της παραγωγής και των πωλήσεων ή ο ταμίας; Ο σύγχρονος καπιταλισμός κινδυνεύει να αποτύχει γιατί έκανε αρχηγούς τους τραπεζίτες, ανύψωσε παράλογα την θέση του ταμία. Υποβάθμισε την παραγωγή!
Κλασσικό παράδειγμα της σύγχυσης ανάμεσα στην δημιουργία και τον αντικατοπτρισμό της είναι τα διλήμματα της χώρας μας και των πολιτών της, ίσως και των υποψήφιων ηγετών της :
ευρώ και μνημόνιο: η δύσκολη σωτηρία, η με στερήσεις ασφάλεια, ο αργός θάνατος μερικών αλλά όχι η ολοκληρωτική καταστροφή, ο περιορισμός αλλά όχι ο θάνατος, η ασθένεια αλλά ελεγχόμενη, η μιζέρια αλλά με μέτρο, η ανεργία αλλά και η μικρών πιθανοτήτων ελπίδα, η εξαφάνιση επιχειρήσεων αλλά όχι όλων, η απαξίωση όλων των επενδύσεων, με λίγα λόγια η ελεγχόμενη χρεοκοπία, η μόνιμη παραμονή στην εντατική.
Δραχμή: ο ξαφνικός θάνατος, απόλυτη πτώχευση, το κλείσιμο σχεδόν όλων των επιχειρήσεων, η ανεργία αλλά και χωρίς ελπίδα, η μεταβολή της χώρας σε τριτοκοσμική, η απώλεια σχεδόν όλων των καταθέσεων, οι κοινωνικές αναταραχές, το ανεξέλεγκτο και ανύπαρκτο κράτος, η στέρηση ειδών διατροφής και φαρμάκων, η απαξίωση κάθε περιουσιακού στοιχείου σε οποιαδήποτε μορφή, η εξαφάνιση κάθε οικονομικής αξίας! Και στο βάθος η μαγική λέξη: ανάπτυξη! Η ελπίδα μένει τελευταία στο κουτί της Πανδώρας!
Έτσι εγκλωβισμένος ο έλληνας ψηφοφόρος σε ένα δίλημμα επιλογής στρατοπέδου, επιλογής νομίσματος, θεωρεί ότι έλυσε όλα του τα προβλήματα αν επιλέξει τον σωστό μεσσία, το σωστό νόμισμα που ως δια μαγείας θα τον βγάλει από την κάθε μορφής στενότητα. Και ανάλογα με την θέση του διαλέγει: ευρώ αν έχει να χάσει και άλλα πέρα από τα όσα ούτως ή άλλως έχασε, δραχμή: αν τα έχει χάσει όλα και δεν του απέμεινε απολύτως τίποτε. Ο συντηρητικός και ο δυναμικός τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος θεωρητικά συμφωνούν σε όλα: ευρώ αλλά χωρίς ή με πολύ βελτιωμένο μνημόνιο! Η παραδοσιακή απαίτηση του «χορτάτου σκύλου και της αφάγωτης πίτας». Όλα θα 'ταν σωστά αν δεν υπήρχε ο παράγοντας της εφικτότητας και ο σωστός υπολογισμός του βαθμού κινδύνου!
Ανεξάρτητα από την βραχύχρονη σκοπιμότητα επιλογής της πρώτης λύσης που απ' ότι φαίνεται θεωρητικά την προτιμούν τα περισσότερα κόμματα με διαφορετικό όμως τρόπο, θα πρέπει να τονισθεί ότι κάθε σωτηρία θα 'ναι μία προσωρινή ανάσα αν δεν επιτευχθεί η πανεύκολη εξίσωση της πραγματικής οικονομίας: έσοδα μεγαλύτερα από τα έξοδα, εξαγωγές περισσότερες από τις εισαγωγές και άλλα ολοφάνερα, για την ακρίβεια των οποίων δεν διαφωνεί κανείς από τους οικονομολογούντες. Άρα πρέπει να επιδιώκουμε την μόνη λύση: την δημιουργία κρατικών κερδών, αυτό που στα δημόσια λογιστικά αποκαλείται «πρωτογενές πλεόνασμα».
Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας για τους πολιτικούς μας ηγέτες που συνήθισαν τα αγαπημένα τους «πρωτογενή ελλείμματα» να τα καλύπτουν μόνο με δάνεια παρά με προσπάθειες εξυγίανσης των δημοσιονομικών μεγεθών. Οι νεότερες «κομματικές δικτατορίες» εναλλασσόμενες και επαναλαμβανόμενες με την μόνιμη εμμονή να αυτοαποκαλούνται δημοκρατίες, όπως όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα στην ιστορία, δεν εγκαταλείπουν τον λαϊκισμό τους και δεν λένε στον λαό ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι επικίνδυνη μόνο γιατί υπάρχει το πρωτογενές έλλειμμα και οι εισαγωγές προϊόντων είναι μεγαλύτερες από τις εξαγωγές, γεγονότα που θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στην έκδοση ολοένα και μεγαλύτερης ποσότητας χρήματος με συνέπεια τον πληθωρισμό, την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, την αναξιοπιστία της χώρας και όλα τα κατ' επανάληψη γραφόμενα με πολλές γνωστές αναλύσεις.
Διαφορετικά αν, τι υπέροχο ουτοπικό αν, αν είχαμε πλεονάσματα ή επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δεν θα προκαλούσε πτώχευση και υποτίμηση κάθε ελληνικού, αλλά αντίθετα έως και πιθανή υπερτίμησή του. Τότε κανείς δεν θα ανησυχούσε για την επιστροφή ,δεν θα υπήρχε λόγος αλλαγής, το πρόβλημα θα ήταν ανύπαρκτο. Το δίλημμα στο βάθος του δεν είναι η Ευρώπη ή το νόμισμα. Είναι η παραγωγή και η ικανότητα διάθεσης ελληνικών προϊόντων ή υπηρεσιών. Είναι η αύξηση των εξαγωγών σε βάρος των εισαγωγών. Είναι η ενίσχυση του τροφοδότη παραγωγικού ιδιωτικού τομέα σε βάρος του δημόσιου «γκαργκαντούα». Είναι η απόφαση και η ικανότητα του πολιτικού κόσμου να μεταβάλλουν το έλλειμμα σε πλεόνασμα με τον μόνο τρόπο που τους απέμεινε: περιορίζοντας το σπάταλο, αντιπαραγωγικό, υπερτροφικό κράτος που συμπεριλαμβάνει και τα κομματικά τους έξοδα. Πιο απλά: περιορίζοντας την πελατεία τους και τον εαυτό τους για το καλό της χώρας, αλλά και των ιδίων αν μπορούν να σκεφτούν μακροπρόθεσμα!
Διαφορετικά είτε με το ένα νόμισμα, είτε με το άλλο η πτώχευση είναι βέβαιη. Στη μία περίπτωση άμεση και στην άλλη απλώς μεσοπρόθεσμη. Παρά την προστασία των ευρωπαίων που δεν αναμένεται αιώνια. Ο πολιτικός κόσμος συμπεριφέρεται σαν να μην τον απασχολεί τίποτε περισσότερο από την εκλογική αναμέτρηση. Φαίνεται ότι είναι ο μόνος αγώνας στον οποίο αισθάνονται ότι έχουν λόγο ύπαρξης!
ΑΠΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΙΩ. ΠΑΤΣΟΠΟΥΛΟ
gipatsop@otenet.gr
ΜΟΤΟ: Το δίλημμα στο βάθος του δεν είναι η Ευρώπη ή το νόμισμα. Είναι η παραγωγή και η ικανότητα διάθεσης ελληνικών προϊόντων ή υπηρεσιών. Είναι η αύξηση των εξαγωγών σε βάρος των εισαγωγών. Είναι η ενίσχυση του τροφοδότη παραγωγικού ιδιωτικού τομέα σε βάρος του δημόσιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου