του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Συνωθούνται τα γεγονότα, να αδράξουν την δημόσια προσοχή. Θα μας επιτραπεί να προσπεράσουμε την έξοδο Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που δικαιούται περισσότερη και (κυρίως) λιγότερη τυποποιημένη αναφορά απ' εκείνην που αξιώθηκε. Άλλωστε, για νάναι κανείς δίκαιος την μακράν πολιτικότερη προσέγγιση σ' αυτήν την έξοδο έκανε ο Μανόλης Γλέζος, με την αναφορά του στο Ι της Ιλιάδας και στο "αφρήτωρ, αθέμιτος, ανέστιος όστις πολέμου εράται επιδημίου"/απόβλητος, ανόσιος και εκτός της κοινωνίας όποιος αγαπά τον εμφύλιο. Μήνυμα που θα ήταν πολύτιμο αν κατόρθωναν να το ακούσουν όσοι μετέχουν όλον αυτόν τον καιρό στην δημόσια ζωή/σκυλοκαυγά: την ώρα που προσερχόταν στην Μητρόπολη να τιμήσει τον Μητσοτάκη ο Πρωθυπουργός της χώρας, μερίδα των παρευρισκομένων το βρήκαν σωστό να γιουχάρουν.
Θα σταθούμε όμως για λίγο στην πολυσήμαντη συνάντηση πολλών από τους σημαντικότερους συντελεστές της "Ελληνικής υπόθεσης" στην Φρανκφούρτη, σε συνέδριο που οργάνωσε ο ECONOMIST (μετά από αναβολή: ήταν για πριν ένα 15ήμερο αλλά μεταφέρθηκε με παράκληση Τσακαλώτου: αφορούσε... τις προοπτικές του Ελληνικού χρέους και ο Ευκλείδης δεν ήθελε να επηρεασθεί το Eurogroup της 22/5, το οποίο όμως μας προέκυψε μπόμπα).
Η συνάντηση αυτή υπήρξε σημαδιακή όχι τόσο επειδή φιλοξένησε την βαρύτατη επισήμανση του Μπενουά Κερέ της ΕΚΤ (λίγες μέρες μετά από ανάλογη προειδοποίηση Μάριο Ντράγκι) ότι "λυπούμαστε που δεν επιτεύχθηκε σαφής καθορισμός του χρέους στην τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup", μετά και την αναγνώριση ότι "οι Ελληνικές αρχές έχουν κάνει σημαντική πρόοδο τις τελευταίες εβδομάδες για την υιοθέτηση μέτρων της δεύτερης αξιολόγησης" ούτε καν για την "απάντηση" Τσακαλώτου ότι η Ελλάδα "συμφωνείται απ' όλους ότι τήρησε τις δεσμεύσεις ης [...] τώρα χρειάζεται ικανοποιητική σαφήνεια για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος" (χωρίς να κάνει σαφές αν φοβάται ή ελπίζει τα mysterious way/τους παράδοξους τρόπους με τους οποίους κινείται στις αποφάσεις της η ΕΚΤ!).
Εκείνο που θάπρεπε να καταγραφεί (θα προτείναμε: να φυλαχτεί προσεκτικά και γι αργότερα...) είναι η επανάληψη, στην Φρανκφούρτη της πάγιας πλέον θέσεως του Γιάννη Στουρνάρα, Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος αλλά - μην το ξεχνούμε - και μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ. Τον οποίο είχαμε και προ καιρού ακούσει στην Αθήνα, βρίσκεται άλλωστε αρκετά κοντά και στην προσέγγιση Νίκου Χριστοδουλάκη για εκλογίκευση των πρωτογενών πλεονασμάτων και για διοχέτευση μέρους τους στην ανάπτυξη. Ξεκίνησε ο Στουρνάρας τονίζοντας την πελώρια προσαρμογή που έγινε στην Ελλάδα - δημοσιονομική περνώντας από ένα έλλειμμα Γενικής Κυβέρνησης 15,1% το 2009 σε (καθαρό, όχι απλώς πρωτογενές) πλεόνασμα 0,7% το 2016, αλλά και στο ισοζύγιο πληρωμών καθώς οι εξαγωγές από 19% του ΑΕΠ το 2009 έφθασαν το 32% το 2016 (ενός κουτσουρεμένου ΑΕΠ, βέβαια, αλλά με ιδιαίτερη άνοδο των διεθνών εμπορεύσιμων αγαθών).
Μ' αυτήν την βάση, και με δεδομένη την ολοκλήρωση της διαβόητης δεύτερης αξιολόγησης, ο Στουρνάρας τάχθηκε εμφατικά υπέρ της μείωσης του πρωτογενούς πλεονάσματος από το 3,5% στο 2% του ΑΕΠ μετά το 2020/απο το 2021 - "μαζί με συμφωνημένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις". Κατά Στουρνάρα, μια πρόσθετη περίοδος χάριτος στην πληρωμή τόκων/μετακίνηση κατά 8,5 χρόνια και "σχετικά ήπια ελάφρυνση χρέους"/relatively mild debt relief μπορεί να έχουν καλύτερη επίδραση από το κυνηγητό του 3,5% πλεονάσματος επί μία 10ετια (που είναι το σκοτεινό όνειρο Σώϋμπλε).
Αντί λοιπόν να τρέχουμε πίσω από μια δυσπροσδιόριστη "πολιτική λύση", δηλαδή να περιμένουμε να δώσει επιτέλους μια ζαχαρίτσα η Άνγκελα Μέρκελ στον Βόλφι Σώϋμπλε (ο οποίος έχει εντελώς ξεφύγει), να τον ηρεμήσει, μήπως να θέταμε το σύνολο των ΕλληνοΕλληνικών δυνάμεων πίσω από μια τέτοια προσέγγιση ενώπιο της διεθνούς κοινότητας;
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου