Η Τουρκική διάσταση

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Παρατηρούσαμε χθες ότι η επίμονη εγκατάσταση στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας της συζήτησης για την διαβόητη αξιολόγηση του Μνημονίου-3 (που τελείωσε, ολοκληρώθηκε αλλά ακόμη αποδεικνύεται ότι έχει ουρές…) καθώς και για την πολυαναμενόμενη αναδιάρθρωση/αναδιάταξη ή ό,τι άλλο του Ελληνικού χρέους (που όλο και θυμίζει «Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων», με το σοφότατο «Όταν δεν ξέρεις πού πώς, όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν εκεί») απώθησε από την δημόσια προσοχή σημαντικά πράγματα. Χθες επιχειρήσαμε να δούμε την Ρωσική διάσταση – υπάρχει και η επίσκεψη Πούτιν, πλέον, για να πολώνει το ενδιαφέρον.

Ίσως όμως ακόμη πιο σημαντική να είναι η υπορρέουσα εξέλιξη των ΕλληνοΤουρκικών. Που διεκδίκησε μιαν κάποια προσοχή, ειν’ αλήθεια, με την συνάντηση Τσίπρα-Ερντογάν στη συνάντηση της Πόλης για το Κυπριακό . (Βέβαια, χαρακτηριστικό των ημερών, την προσοχή συγκέντρωση το «Γουέρ ιζ κράβατ» του φίλου Ρετζέπ, με το «Κραβάτ; Μέημπη νεξτ ταιμ» του δικού μας Αλέξη).

Πάντως η συνάντηση Τσίπρα – Ερντογάν θα όφειλε να έχει φέρει – με ένταση, δε – τρία τουλάχιστον ζητήματα στην πρώτη γραμμή. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ή, μάλλον, έγινε αρκετά επιδερμικά. Το πρώτο, το οποίο μάλιστα είναι αληθινά διεθνούς εμβέλειας, είναι το Κυπριακό το οποίο μάλιστα υποτίθεται ότι αφορούσε η αναφορά στην «κράβατ» που ο Τσίπρα θα φορέσει όταν πάμε σε λύση (όπως εκείνην του Ματτέο Ρέντσι όταν μας ρυθμιστεί το χρέος). Όμως, το διεθνές σύστημα δείχνει μια εκ νέου τάση να βρεθεί κοντά στην Τουρκική «ανάγνωση» του Κυπριακού και των κυλιόμενων διαπραγματεύσεων – το επεισόδιο της πρόσκλησης στο δείπνο Ερντογάν του Τουρκοκύπριου ηγέτη Μουσταφά Ακιντζή, που υποχρέωσε τον Νίκο Αναστασιάδη να απόσχει είναι μεν συμβολικής σημασίας, όμως ο διεθνής παράγων δείχνει να πιέζει «ισορροπημένα» τις δυο πλευρές. Πράγμα που καταλήγει υπέρ της Τουρκίας, αφού «μακάριοι οι κατέχοντες». Να το πούμε ωμά: το κλειδί για το Κυπριακό το κρατά η Άγκυρα. Παίζει σε δυο ταμπλό: του προχωράει την ενσωμάτωση των Κατεχόμενων και ταυτόχρονα «διαπραγματεύεται» μέσω Ακιντζή : αν βγει πέρα το δεύτερο, ό,τι κερδίσει από το πρώτο είναι κερδισμένο…

Στο δεύτερο ζήτημα, δυνητικά καυτό καθώς η Τουρκία απειλεί να παγώσει την συμφωνία με την ΕΕ (=με την Γερμανία!) για το Προσφυγικό άμα δεν προχωρήσει η άρση της βίζας συν οι χρηματοδοτήσεις συν… συν…, εκείνο που κάνει η Ελληνική πλευρά ειναι να ξορκίζει το κακό! Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την επιλογή Τσίπρα να εκφράσει «ικανοποίηση» από την έως τώρα υλοποίηση της συμφωνίας; Το ότι οι επαναπροωθήσεις δεν προχωρούν δεν ενοχλεί, ενόσω ο Σουλτάνος δεν μας στέλνει νέες ανθρώπινες ροές στα νησιά του Αιγαίου: αυτή σαν να είναι η στάση μας! Α, ναι, και τα αμήχανα γκρίζα καράβια (=η ΝΑΤΟϊκη παρουσία), παρά τις γκρίζες επίσης συνέπειες στο Αιγαίο, καλοδεχούμενα: πάλιν αμηχανία.

Στο τρίτο, την κυρίως συμπεριφορά της Άγκυρας στο Αιγαίο, η Αθήνα δεν μπορεί παρά να διαμαρτύρεται. Σε τι χρησιμεύει, όμως, αυτό; Πλην αν οι συζητήσεις – διακριτικότατες – σχετικά με τα ενεργειακά ζητήματα πάνε «κάτι» να ανοίξουν, πέραν δηλαδή των αγωγών φυσικού αερίου που ούτως ή άλλως (είτε ρωσικό, είτε αζέρικο είναι…) μέσω Τουρκίας διέρχονται. Θα σπάσει άραγε το ταμπού της συζήτησης για μορφές συνεκμετάλλευσης ή πάντως κοινών ερευνών για υδρογονάνθρακες.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)