Απλές σκέψεις για το ΒREXIT, γιατί όλα τα σύνθετα αποτελούνται από απλά

analyst

Σενάρια καταστροφολογίας κυριάρχησαν παγκόσμια μετά το αποτέλεσμα του BREXIT. Ψάχνει κανείς να βρει με τα διαθέσιμα στοιχεία της πληροφόρησης και της ιστορίας που βρίσκεται πραγματικά η αλήθεια ή να είναι τουλάχιστον εκεί κάπου κοντά.

Η αρχή του τέλους για την Ε.Ε σήμανε; μαζί  και μια νέα αρχή; ή μήπως δεν φάνηκε ακόμα το λυκόφως;

Όταν η κρίση παγκοσμίως έχει φτάσει στα όρια της και οι οικονομικές δυνάμεις βρίσκονται σε τρομερό αδιέξοδο, νομοτελειακά κάτι νέο γεννιέται μέσα από πόλεμο ή επανάσταση, πάντως μέσα από κάποιο βίαιο γεγονός.  Σε άλλο άρθρο μας, εκφράσαμε την πεποίθηση ότι η παγκόσμια κρίση έχει ως αφετηρία και πρωτογενή αιτία της το έλλειμμα σημαντικών επιστημονικών ανακαλύψεων, όπως για παράδειγμα ήταν αυτή του ηλεκτρισμού,  που θα οδηγήσουν σε τεχνολογικές καινοτομίες σε όφελος του ανθρώπου και της απασχόλησης. Η άποψη αυτή επιβεβαιώνεται και από ειδικούς στη διαχείριση επενδυτικών funds.http://www.snf.org/el/protoboulies/epanekkinisi-enishysi-ton-neon/synedrio-gia-tin-epanekkinisi-kai-enishysi-ton-neon/

Ελλείψει αυτών των επιτευγμάτων, η κρίση θα είναι παρούσα σαν το νέφος των τελευταίων ημερών πάνω από το γαλανό ουρανό της Αττικής. Και απλά θα αναμένουμε να ξεσπάσει μια μπόρα για να καταλαγιάσει λίγο η μαυρίλα και να φανεί λίγο απ’ το γαλάζιο του ουρανού .

Το ξέσπασμα αυτό θα ξεκινήσει  άραγε,  όπως έδειξαν τα σημάδια,  από την Μ. Βρετανία; Είναι οι συνθήκες κατάλληλες, είναι παρόμοιες  με τη δυναμική της βιομηχανικής επανάστασης και την αποικιοκρατία;

Μέλλει να δείξει.

Βαρύ το φορτίο για ένα μικρό νησί, μολονότι έχει αποδείξει ότι τα έχει καταφέρει σε πολλά δύσκολα. Σύμφωνα με τους ιστορικούς άλλωστε, και στην πρώτη παγκοσμιοποίηση η Αγγλία ήταν αυτή που έθεσε πρώτη τον προστατευτισμό στην εργασία.

Πολλοί αναγνώστες θα σκέφτονται , όπως άλλωστε και η γράφουσα, ας τελειώνουμε λοιπόν με το παλιό για να γεννηθεί το καινούριο. Πόσο εύκολο είναι όμως αυτό, ελλείψει τεχνολογικών επιτευγμάτων και ειδικά όταν μιλάμε για εθνικά κράτη και τα συμφέροντα τους.

Παρακάτω, θα μας απασχολήσει αν τώρα ήρθε η ώρα για τη νέα τάξη πραγμάτων με το BREXIT και θα αναρωτηθούμε αν αυτό θα γίνει τελικά.

Είναι γνωστό ότι μέσα από την απορρύθμιση δημιουργούνται νέες ευκαιρίες και αυτό το ξέρει πολύ καλά η παγκόσμια ελίτ και ο λαός μας επίσης που λέει ότι στην αναμπαμπούλα ο λύκος χαίρεται. Το ίδιο μέσο της απορρύθμισης των αγορών με τα παράγωγα, τα τοξικά , τις εξωχώριες, τις τοπικές εθνικές κρίσεις- με ορθόδοξο ή ανορθόδοξο  πόλεμο, δηλαδή οικονομικό που οδήγησαν σε ιδιωτικοποιήσεις κρατών,   χρησιμοποίησε άλλωστε η ελίτ για να περάσει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της οικονομίας και η υπερσυσσώρευση του πλούτου στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Ο υπαρκτός σοσιαλισμός έπεσε εκ των έσω, έφθασε άραγε η ώρα και για τον υπαρκτό καπιταλισμό του νεοφιλελευθερισμού;

Μάλλον, η ίδια ελίτ, ορθολογικά σκεπτόμενη θα μετρήσει τις δυνάμεις της για μια νέα ειρηνική επανάσταση. Η χρήση της λέξης εδώ υπονοεί την ριζική αλλαγή του μέχρι σήμερα μοντέλου πλεύσης για παγκόσμια κυριαρχία και τη δημιουργία νέων συμμαχιών. Το θέμα είναι απλά ποια εθνική ελίτ θα επωφεληθεί από την Ευρώπη: Οι ΗΠΑ, η Αγγλία ή η Γερμανία;

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αρχής γενομένης από τη λήξη του 2ου Π.Π.

Μετά τον πόλεμο, οι μόνες κερδισμένες δυνάμεις  στην Ευρώπη ήταν οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ. Η διευρυμένη  Ρωσία διασώθηκε, παρά τις τεράστιες απώλειες της στον πόλεμο, από το τότε καθεστώς του Στάλιν, δηλαδή τον υπαρκτό σοσιαλισμό, την εθνική ομοψυχία του λαού της για  ανόρθωση και τις δικές της αποικίες στην COMECON (αντίστοιχο της Ε.Ε) και όπως φάνηκε, μεσοπρόθεσμα τα κατάφερε καλά. Μετά κατέρρευσε εκ των έσω, γιατί τίποτα δεν είναι αιώνιο.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη, η απόλυτη νίκη ανήκε στις ΗΠΑ και όχι στις συμμαχικές δυνάμεις, όπως μαθαίναμε στο σχολείο. Η απόλυτη κυριαρχία των ΗΠΑ στη δυτική Ευρώπη ήταν και είναι γεγονός.

Από τις βασικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, η  μεν Αγγλία ήταν εξουθενωμένη, ειδικά προς το τέλος του πολέμου, αλλά και από την αρχή του ακόμα, λόγω του 1ου Π.Π. Ο λαός της συνεισέφερε τα πάντα, μέχρι κατσαρόλες και μαχαιροπήρουνα για να φτιαχτούν αεροπλάνα πριν μπουν οι Αμερικανοί στον πόλεμο– διπλωματικά διστακτικοί αυτοί όταν καλέστηκαν, μέχρι να εξασφαλίσουν ότι θα πάρουν αυτό που ήθελαν από το κουφάρι της Ευρώπης. Η Γαλλία, ήταν χωρίς ελπίδες αν έβγαινε από τον ορό, το σχέδιο Μάρσαλ. Η Γερμανία νικημένη, έτοιμη να δεχθεί τους όρους του νικητή.

Ορθά διέβλεψαν οι ΗΠΑ αφενός ότι με τη λήξη ενός τραγικού πολέμου, η κοινή γνώμη της Ευρώπης θα ήταν μαζί τους. Στη μεν «νικήτρια» Ευρώπη ο πακτωλός χρημάτων που εισέρρευσαν από τις ΗΠΑ- γιατί τότε χρήματα υπήρχαν- ήταν η εγγύηση της θετικής στάσης των λαών. Αφετέρου, θα ήταν μη αποδοτικό για τις ΗΠΑ να καταστρέψουν τη Γερμανία, αφού θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν σε όφελός τους τα πλεονεκτήματα αυτής της μεγάλης και ισχυρής χώρας- γεωγραφική θέση γειτνιάζουσα με τον εχθρό Ρωσία (έχει σήμερα τη μεγαλύτερη βάση του ΝΑΤΟ), εργατικός, ευρηματικός , υπάκουος και νομοταγής λαός, ισχυρή παραγωγική βάση και διαθέσιμο κεφάλαιο.  Στην Ιταλία, αφού έτσι κι αλλιώς άλλαξε στάση, φέρθηκαν επίσης με γαλαντομία.  Έτσι, το νερό μπήκε στο αυλάκι και ο καιρός κύλισε…

Βέβαια, επειδή «ο φόβος φυλάει τα έρμα», φίλα προσκείμενα στην ΕΣΣΔ κόμματα που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο το όλο εγχείρημα και το status, όπως τα τότε κομμουνιστικά κόμματα στις ευρωπαϊκές χώρες που δεν είχαν δηλώσει υποταγή, δηλαδή κόμματα με φιλορωσικό προσανατολισμό, τέθηκαν  υπό διωγμό.

Αυτό που δεν  διέβλεψαν επαρκώς (τυφλωμένοι από τα αδερφικά μαχαιρώματα) ήταν η ευρωστία των Γερμανών ως έθνος – η ισχυροποίηση τους μετά την πτώση του τείχους και ότι κάποτε σηκώνονται τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι.

Από την άλλη πλευρά, μια ενωμένη Ευρώπη, θα ήταν γι΄αυτούς ευκολότερα διαχειρίσιμη απ΄ ότι  μεμονωμένα εθνικά κράτη, προκειμένου να ασκείται η στρατηγική σε πολλά μέτωπα παγκοσμίως. Και έτσι ξεκίνησε το εγχείρημα της ενοποίησης της Ευρώπης. Οι Εγγλέζοι, έχοντας διδαχθεί από την ιστορία τους (αμερικανικός πόλεμος) και έχοντας εμπεδώσει από τη σοφία του Σαίξπηρ (π.χ. Ριχάρδος ο Γ’), ότι το πιο δολοφονικό χέρι είναι το αδερφικό, όταν πρόκειται για την εξουσία, δίστασαν να μπουν στον πρώτο πυρήνα κρατών και όταν μπήκαν, ως κηδεμόνας, κράτησαν μέρος της ανεξαρτησίας τους.

Τι έγινε στην πορεία μέχρι σήμερα

Η Γερμανία ισχυροποιήθηκε βαθμιαία οικονομικά (τεράστια εμπορικά πλεονάσματα) σε βάρος των εταίρων της,  υποβοηθούμενη αρχικά από τις άλλες χώρες του Βορρά που έπαιρναν κι αυτές κάτι από την πίτα στα πλαίσια των συμφωνιών εντός της Ε.Ε (γερμανικά φύλλα- Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, σκανδιναβικές χώρες κλπ) και από την αποικιοποίηση των χωρών του Νότου (που τροφοδοτούν με τα χρέη τους τις γερμανικές τράπεζες) και εκτόπισε σταδιακά την  Αγγλία, κάνοντας και οικονομική είσοδο στο έδαφος της.

Χρησιμοποίησε με τη σειρά της τα ισχυρά πλεονεκτήματα της εξειδίκευσης της Αγγλίας στο βιομηχανικό τομέα και πολλές επιχειρήσεις της μετέφεραν εκεί την παραγωγή μέρους της αυτοκινητοβιομηχανίας τους κ.α. Η Αγγλία είχε αποβιομηχανοποιηθεί από το 1980 επί Θάτσερ, όπως είχε αποαγροτοποιηθεί το 1880, 100 χρόνια πριν- μέγα σφάλμα κατά την άποψη μας η απόλυτη εξειδίκευση της στις νομικές και χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, συμπληρωματικότητα υποδεέστερη των ικανοτήτων της και εύκολα αντιγράψιμη, ώστε να κινδυνεύει να χάσει κι εκεί την πρωτοκαθεδρία. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Γερμανία εκτός από την υπεροχή της στη βιομηχανία, σιγά σιγά ξεπέρασε σε ανταγωνιστικότητα και τη Γαλλία στα προϊόντα του αγροδιατροφικού τομέα π.χ τυριά (ΚΑΠ που ευνοούσε την Γαλλία) και έχει καλές επιδόσεις και στις υπηρεσίες – η Φραγκφούρτη έγινε σημαντικό χρηματοοικονομικό κέντρο.

Από την άλλη πλευρά, όποιος ισχυροποιείται, είναι φανερό ότι έχει τάσεις ανεξαρτησίας για να πάει μπροστά και επιδιώκει να αφήνει τα βαρίδια πίσω του- Αγγλία, ΗΠΑ, ΔΝΤ -γι’ αυτό άλλωστε μας προκαταλαμβάνει σήμερα ο Γιούγκερ, λέγοντας ότι η Ευρώπη θα γίνει πιο γερμανική. (ενδεικτικά εδώhttp://www.newsbeast.gr/world/arthro/2286708/akomi-ischiroteri-germania-meta-to-brexit-vlepi-o-giounker)

Άλλωστε και οι ίδιοι οι Αμερικανοί, όταν ένοιωσαν ισχυροί, αποσχίστηκαν από τη μαμά Αγγλία και ανέκτησαν την ανεξαρτησία τους.

Η Γερμανία λοιπόν, από την έξοδο της Αγγλίας εν πρώτοις θα ήταν ευχαριστημένη. Αλλά, δεν είναι σίγουρο ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή, γιατί έχουν ισχυρά οικονομικά οφέλη στην Αγγλία  στην προσπάθεια ενδυνάμωσης τους-γι αυτό και οι εκπρόσωποι των βιομηχάνων θορυβήθηκαν πολύ και ζήτησαν σήμερα παρέμβαση των τραπεζών.

 Συνοψίζοντας,  η Γερμανία έχει σηκώσει ανάστημα, αλλά δεν είναι ακόμα σε θέση να αναμετρηθεί  παγκόσμια και ναι μεν τη χαροποίησε η έξοδος της Αγγλίας (όπως φάνηκε από τις δηλώσεις Γιούγκερ που δεν μπορεί να κρυφτεί γιατί η χαρά δεν τον αφήνει), αλλά είναι και ευάλωτη στις πιέσεις των οικονομικών παραγόντων της. Είναι πολύ προσεκτική με τις σχέσεις της με την Ρωσία, που είναι γι΄αυτήν εν δυνάμει σύμμαχος- άλλωστε και στο παρελθόν είχαν συνάψει μεταξύ τους επώδυνες για τη Ρωσία συνθήκες ( Μπρεστ – Λιτόφσκ, σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολοτοφ ) που έλυσαν τα χέρια της Γερμανίας σε δύσκολες γι αυτήν στιγμές, χωρίς να την αναχαιτήσουν αργότερα να στραφεί εναντίον της- και ποιος άλλωστε δεν θα εποφθαλμιούσε τα εδάφη της!

Οι ΗΠΑ βλέποντας τα τεκταινόμενα της ισχυροποίησης της Γερμανίας, βιάζονται να υπογράψουν τις συνθήκες  TTIP και  CETA με την Ε.Ε (οικονομικό ΝΑΤΟ) για να ενδυναμώσουν την οικονομική ισχύ τους στην περιοχή της Ευρώπης βάζοντας  φραγμό στη Γερμανία.

Η τελευταία πάλι, λογικά, δεν θέλει την υπογραφή αυτής της συμφωνίας, γιατί θα την  φρενάρει στο μεγάλο καλπασμό της. Ένδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι η γερμανική κοινή γνώμη (που από κάπου επηρεάζεται) έχει στραφεί μαζικά εναντίον της ΤΤΙΡ και ο καιρός ροκανίζεται μέχρι το δημοψήφισμα στην Αγγλία.

Παράλληλα, οι ΗΠΑ προληπτικά εγκαθιστούν ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις σε άλλες φιλοαμερικανικές χώρες, πλην Γερμανίας, όπως πρόσφατα στη Ρουμανία.

Στο μεταξύ οι ΗΠΑ στον παγκόσμιο χάρτη απέκτησαν και άλλο μέτωπο, πλην της Ρωσίας- ας θυμόμαστε ότι είναι η χώρα  με τη μεγαλύτερη έκταση στον κόσμο- οικονομικό αυτή τη φορά ανταγωνιστή, μετά την άνοδο της Κίνας. Νέες εξελίξεις καλπάζουν- η δημιουργία των  BRICS που έχουν πληθυσμιακή ευρωστία, όπως η Ινδία, η Βραζιλία και έτσι η οικονομική παντοκρατορία  των ΗΠΑ, μολονότι ανθεκτική, έχει βρεθεί σε δύσκολη θέση.

Έκαναν προσπάθειες (το ίδιο και η Ευρώπη) να ενισχύσουν τον πληθυσμό τους με τη μετανάστευση, αλλά αυτό γύρισε μπούμεραγκ . Γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχη ανάπτυξη, ώστε να απορροφήσει τα μεταναστευτικά αυτά τμήματα, ο ντόπιος πληθυσμός εξουθενωμένος από την μακροχρόνια κρίση είναι απρόθυμος να μοιραστεί τα όποια κεκτημένα του απέμειναν, αντιστέκεται στην απώλεια του κοινωνικού κράτους και της απασχόλησης, έτσι η πολιτική αυτή από εν δυνάμει πλεονέκτημα έγινε μειονέκτημα (αντιστροφή της κοινής γνώμης), κάτι που τις οδήγησε να αλλάξουν ρότα-  πρόσφατα γίναμε μάρτυρες αυτής της αντιφατικής στάσης της Γερμανίας στο προσφυγικό .

 Άλλωστε οι ίδιες οι ΗΠΑ βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση και δείχνουν σημάδια κούρασης, ενδεικτικά οι κινέζικες  Xiaomi και Huawei/Honor ξεπερνάνε την Αpple και τη Samsung στις πωλήσεις κινητών και laptop  στην Κίνα και οι νέες τεχνολογίες αποδεικνύονται φούσκα στην ανάπτυξη της χώρας.

Τα ερωτήματα που τίθενται σήμερα, στο τοπίο που περιγράφηκε είναι τα ακόλουθα:

Είναι τρελοί αυτοί οι Εγγλέζοι ή το BREXITείναι ένα καπρίτσιο της ιστορίας, ένα τυχαίο μη ελεγχόμενο συμβάν που μπορεί να πυροδοτήσει εξελίξεις με βαθύτερες αιτίες;

Ποιον συμφέρει σήμερα να διαλυθεί η Ε.Ε που ξέρουμε;

Τη Γερμανία μάλλον όχι, γιατί ελέγχει τα πράγματα και αυτά βαίνουν  επ’ ωφελεία της.

Ίσως όχι ακόμα και τις ΗΠΑ γιατί δεν έχουν συνάψει τις συμφωνίες που θα τις ισχυροποιήσουν έναντι της ανόδου και των τάσεων ανεξαρτησίας της Γερμανίας.

Από αυτή τη σκοπιά η έξοδος της Αγγλίας, που υποσκάπτει τα θεμέλια της Ε.Ε είναι βλαπτική και για τις δύο χώρες, περισσότερο μάλλον για τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Η Αγγλία θα αποφασίσει και μπορεί να πορευτεί μόνη της χωρίς τη στήριξη ή σε αντιπαράθεση με τα συμφέροντα των ΗΠΑ;

Μπορεί να επιχειρηθεί τώρα η διάσπαση ή αφού υπογραφεί η  ΤΤΙΠ θα γίνει νέο εγχείρημα για τη δημιουργία μιας νέας ευρωπαϊκής συμμαχίας με άλλες χώρες πρωταγωνιστές;

Με ηγέτιδα δύναμη την Αγγλία; Και τότε ποιες χώρες θα ήταν τα ηπειρωτικά της στηρίγματα;

Ο χρόνος θα δείξει. Η κοινή γνώμη, αν ερωτώνταν σήμερα, έχουμε την αίσθηση ότι έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα από την μονοκρατορία της Γερμανίας, μάλλον θα ήταν σύμφωνη, ειδικότερα οι χώρες του Νότου (ενδεικτικό στοιχείο της συμπάθειας αυτής είναι τα πρόσφατα αποτελέσματα γκάλοπ μεταξύ των νεαρών ηλικιών Ελλήνων που αναζητούν δουλειά στο εξωτερικό, οι οποίοι με συντριπτική πλειοψηφία θα επέλεγαν ως χώρα εργασίας την Αγγλία).

Εν κατακλείδι, ίσως ακόμα να μην έφθασε η ώρα του BREXIT,  γι’ αυτό ίσως γίνονται από δυνάμεις των ΗΠΑ (επίσκεψη Κέρυ σε Λονδίνο και Βρυξέλλες) http://tvxs.gr/news/kosmos/se-londino-kai-brykselles-ektaktos-ayrio-o-tzon-keri και Ηνωμένου Βασιλείου (πρόταση Σκωτίας για μπλοκάρισμα της εξόδου) προσπάθειες για μπλοκάρισμα του BREXIT,  ώστε να μείνει η χώρα στην Ε.Ε.

 Θα το πετύχουν και με τι όφελος για το Η.Β; η Αγγλία είναι στριμωγμένη άσχημα, αν υπαναχωρήσει βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί το συγκριτικό της πλεονέκτημα της Δημοκρατίας έναντι της αυταρχικότητας του Βορρά, διακυβεύεται πολιτικά όχι μόνο στο εσωτερικό της, αλλά και στους μελλοντικούς εν δυνάμει συμμάχους της.

Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με την νεοφιλελευθεροποίηση τα χρήματα που υπήρχαν μετά τον πόλεμο δεν υπάρχουν πια στα δημόσια ταμεία των ΗΠΑ, μήπως λοιπόν ο υπαρκτός καπιταλισμός καταρρεύσει πρώτα στη γενέτειρά του για να διασωθεί το κράτος; Τους πολέμους δεν τους κάνουν οι εταιρείες, αλλά τα ισχυρά κράτη για να βοηθήσουν τις εταιρείες τους και αυτός ο κανόνας με τον υπαρκτό καπιταλισμό έχει αντιστραφεί.

Κλείνοντας, σε ότι μας αφορά άμεσα:  οι καταστάσεις αλλάζουν γρήγορα και εν ριπή οφθαλμού στην Ευρώπη και τον κόσμο. Είναι επίσης γεγονός αναμφίβολο ότι αν ο κατακτητής δεν έχει να προσφέρει κάποιο όφελος στους υπηκόους του, αυτοί δεν έχουν κανένα λόγο να τον ακολουθήσουν για πολύ, θα τον εγκαταλείψουν σύντομα και θα στραφούν αλλού, γιατί έτσι λειτουργούσαν πάντα οι άνθρωποι.

Όπως  λέει ο λαός μας, όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα. Ας το ξανασκεφτεί λοιπόν το ΔΝΤ και οι ΗΠΑ που χρειάζονται συμμάχους – την Αγγλία και την Ελλάδα- για τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της χώρας μας , χωρίς ανθελληνικές κορώνες από το Βορρά. Γιατί είναι προς το συμφέρον τους και για μας τους Έλληνες προς το δικό μας συμφέρον. Άλλωστε γνωρίζουν όλοι πολύ καλά ότι το ρίσκο ενέχει κίνδυνο, ότι όταν ρισκάρεις να δανείζεις χωρίς εγγυήσεις είναι πιθανό και να χάσεις, δεν μπορείς να τα έχεις όλα δικά σου. Ο καλός παίχτης είναι αυτός που ξέρει να χάνει μάχες αρκεί να κερδίσει  τον πόλεμο. Ας λογικευτούν λοιπόν γιατί οι μεγάλες εξελίξεις είναι μπροστά μας, βγει ή δε βγει άμεσα η Αγγλία από την Ε.Ε, τα υπόλοιπα άλογα κουράστηκαν και το κάρο δεν τραβάει.

 Κατερίνα Μπερλή