του Σταύρου Λυγερού
Τον Ιούνιο του 2015, μην έχοντας ούτε χρόνο ούτε εναλλακτικές λύσεις, ο Τσίπρας κατέφυγε στη λύση να προκηρύξει δημοψήφισμα, ελπίζοντας ότι η επικράτηση του "όχι" θα ενίσχυε τη διαπραγματευτική θέση του. Κι αυτό παρότι τα μηνύματα που δημοσίως έστελνε το ευρωιερατείο στην Αθήνα ήταν κατά ριπάς και πανομοιότυπα: Εάν δεν αποδεχθεί το σχέδιο των δανειστών η Ελλάδα θα αφεθεί να χρεοκοπήσει.
Πριν ακόμα προκηρυχθεί το δημοψήφισμα, το κλίμα που με δηλώσεις και δηλητηριώδεις διαρροές καλλιεργούσαν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, δημιούργησε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης επί της κυβέρνησης Τσίπρα. Οι εκροές καταθέσεων διογκώνονταν. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα ήταν ένα μόλις βήμα πριν την εκδήλωση τραπεζικού πανικού.
Η Αθήνα κατήγγειλε μεθοδεύσεις που είχαν σκοπό να την οδηγήσουν σε άνευ όρων παράδοση, αλλά αυτό δεν άλλαξε τη σκληρή πραγματικότητα. Χωρίς την επίτευξη συμφωνίας με τους δανειστές και εξασφάλιση χρηματοδότησης, η Ελλάδα δεν είχε τα χρήματα να πληρώσει στις 30 Ιουνίου του 2015 τη δόση 1,5 δισ στο ΔΝΤ. Αυτό θα επιβεβαίωνε ότι επέρχεται χρεοκοπία και θα μετέτρεπε την εκροή καταθέσεων σε bank run.
Η προκήρυξη δημοψηφίσματος το μόνο που έκανε σ’ αυτό το επίπεδο ήταν να επισπεύσει τον τραπεζικό πανικό κατά τέσσερις ημέρες. Η προοπτική αυτή και τα αναπόφευκτα capital controlς ήταν ο ισχυρότερος μοχλός πίεσης των δανειστών προς την Αθήνα. Πράγματι, με την άρνηση της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) να δώσει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, ο μερικός στραγγαλισμός των προηγούμενων μηνών μετατράπηκε αμέσως μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος σε ολοκληρωτικό στραγγαλισμό.
Δεδομένου πως η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είχε την πρόθεση να φύγει από την Ευρωζώνη, δεν είχε προετοιμασθεί για ρήξη. Το μόνο διαπραγματευτικό όπλο της ήταν ο φόβος ορισμένων μελών του ευρωιερατείου για τις επιπτώσεις ενός Grexit. Όπως αποδείχθηκε, όμως, αυτό δεν ήταν επαρκές όπλο, δεδομένου ότι η ομάδα Σόιμπλε, όπως αποδείχθηκε και στη συνέχεια, ήταν διατεθειμένη να σπρώξει τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση.
Αν και το ερώτημα του δημοψηφίσματος ήταν σαφές, ήταν επίσης εξαρχής σαφές πως τόσο η εγχώρια αντιπολίτευση όσο και το ευρωιερατείο θα επιχειρούσαν να μεταθέσουν το δίλημμα από το "ναι" ή "όχι" στο τελεσίγραφο των δανειστών, στο δίλημμα "ευρώ ή δραχμή". Έτσι και έγινε. Η κυβέρνηση Τσίπρα κατηγορήθηκε πως μεθοδεύει την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη. Επίσης κατηγορήθηκε πως με την προκήρυξη δημοψηφίσματος μετέθεσε την ευθύνη της απόφασης στους πολίτες, λες κι αυτό είναι κακό.
Αθροίζοντας τις αντιμνημονιακές ψήφους
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, άλλωστε, είχε από τον Απρίλιο του 2015 εμμέσως προειδοποιήσει πως εάν δεν επιτύχει έναν έντιμο συμβιβασμό με τους δανειστές θα κατέφευγε σε δημοψήφισμα. Το πρώτο πολιτικό πλεονέκτημα μίας τέτοιας κίνησης ήταν ότι το δημοψήφισμα έδινε τη δυνατότητα να αθροιστούν πολιτικά οι αντιμνημονιακές ψήφοι, ενώ οι εκλογές όχι.
Το ερώτημα που ουσιαστικά κλήθηκαν να απαντήσουν οι ψηφοφόροι ήταν εάν αποδέχονταν ή όχι την επιστροφή στο μνημονιακό μονοπάτι. Το τελεσίγραφο των δανειστών ήταν δεδομένο πως θα το απέρριπταν κατά κανόνα όχι μόνο οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Θα το απέρριπταν κατά κανόνα και οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ, μικρότερων αντιμνημονιακών κομμάτων, αλλά και της ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής. Με άλλα λόγια, το "όχι" είχε εξαρχής τις προϋποθέσεις να συγκεντρώσει μία μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, παρότι πραγματοποιήθηκε με κλειστές τις τράπεζες και με ουρές στα ΑΤΜ.
Για τον ελληνικό λαό ήταν μία ευκαιρία να απορρίψει όχι μόνο τον εκβιασμό του ευρωιερατείου, αλλά και όλο το παλιό απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό και τα κατεστημένα ΜΜΕ που είχαν στρατευθεί με πρωτοφανή φανατισμό υπέρ του "ναι". Το δεύτερο πολιτικό πλεονέκτημα που είχε το δημοψήφισμα ήταν η ακύρωση του ισχυρισμού πολλών Ευρωπαίων αξιωματούχων πως ο ελληνικός λαός είχε πέσει θύμα των λαϊκιστικών και ανεδαφικών προεκλογικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι απολύτως ενδεικτική η προηγηθείσα δήλωση ανώτατου Ευρωπαίου αξιωματούχου πως εάν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν "ματώσει", λαμβάνοντας μέτρα υψηλού πολιτικού κόστους, όπως το ασφαλιστικό και τα εργασιακά, δεν επρόκειτο να πάρει συμφωνία. Το τελεσίγραφο των δανειστών, που ακολούθησε, επιβεβαίωσε το μήνυμα εκείνης της δήλωσης.
Να λερώσει τα χέρια του με "αίμα"
Στο ευρωιερατείο θεωρούσαν δικαιολογημένα πως εάν υποχρέωναν τον Τσίπρα να λερώσει τα χέρια του με "αίμα", θα έχανε το ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημά του. Για την ακρίβεια, θα υποχρεωνόταν να υπερασπίσει τις επιλογές του, γεγονός που με τη σειρά του θα τον εξωθούσε να αλλάξει προσανατολισμό και κατ' επέκτασιν συμμαχίες και στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και ενδεχομένως και στην εσωτερική πολιτική σκηνή.
Κυνηγώντας όλο το προηγούμενο διάστημα τη συμφωνία, ο πρωθυπουργός έκανε αλλεπάλληλες μονομερείς υποχωρήσεις για να προσεγγίσει τις απαιτήσεις των δανειστών. Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ μου έχει ομολογήσει ότι από ένα χρονικό σημείο και πέρα ο Τσίπρας βρέθηκε υπό την επήρεια αρχικά του Γιούνκερ και στη συνέχεια και της Μέρκελ. Για την ακρίβεια, πείστηκε πως και αυτοί επεδίωκαν συμφωνία και μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν ασπίδα πολιτικής προστασίας γι' αυτόν.
Συνέπλευσε μαζί τους, λοιπόν, για να παραμερίσει τον Σόιμπλε που επεδίωκε Grexit και κατ’ επέκτασιν για να δρομολογηθεί μία εποικοδομητική πολιτική διαπραγμάτευση με αμοιβαία πρόθεση τη γεφύρωση των διαφορών. Παρά τις διαδοχικές συναντήσεις σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο, όμως, πραγματική πολιτική διαπραγμάτευση έγινε μόνο στην πολύωρη σύνοδο κορυφής την Κυριακή 12 Ιουλίου του 2015.
Πολιτική ανορθογραφία
Οι του ευρωιερατείου εξαρχής αντιμετώπισαν την κυβέρνηση Τσίπρα με αρνητικό τρόπο. Οι μετριοπαθείς την αντιμετώπισαν σαν πολιτική ανορθογραφία, την οποία έπρεπε να διορθώσουν, ρυμουλκώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στην όχθη της τυπικής σοσιαλδημοκρατίας. Τα γεράκια, με πρώτο τον Σόιμπλε, αντιμετώπισαν την κυβέρνηση Τσίπρα σαν έναν μολυσματικό πολιτικό ιό που απειλούσε την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη. Γι’ αυτό έπρεπε ή να εξευτελισθεί πολιτικά, ή να ανατραπεί μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού.
Η τακτική του Σόιμπλε ήταν ακριβώς να τορπιλίσει τη σύναψη συμφωνίας (εγείροντας ολοένα και μεγαλύτερες απαιτήσεις) με σκοπό να φέρει την Ελλάδα στην αθέτηση πληρωμών. Σωστά εκτιμούσε πως μόλις δεν θα πληρωνόταν μία δόση, οι καταθέτες δικαιολογημένα θα θεωρούσαν πως επέρχεται χρεοκοπία και θα έτρεχαν να σηκώσουν τα χρήματά τους. Ο τραπεζικός πανικός θα καθιστούσε αναπόφευκτη την επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων, οι οποίοι με τη σειρά τους θα προκαλούσαν έμφραγμα στην ελληνική οικονομία και θα είχαν τις αρνητικές για την κυβέρνηση πολιτικές συνέπειες.
Με άλλα λόγια, όπως έχω ήδη προαναφέρει, η ίδια περίπου κατάσταση θα προέκυπτε ακόμα κι αν δεν είχε προκηρυχθεί δημοψήφισμα, εφόσον βεβαίως ο Τσίπρας δεν θα είχε υπογράψει ό,τι του ζητούσαν. Ενδεικτικό του κλίματος ήταν ότι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έφθασαν στο σημείο να δηλώνουν πως όρος για να σταματήσουν τον στραγγαλισμό της Ελλάδας ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Το κυβερνητικό επιτελείο είχε την αφέλεια να θεωρήσει πως η προκήρυξη δημοψηφίσματος θα προκαλούσε μεγάλη αναταραχή στις αγορές, γεγονός που θα υποχρέωνε τους δανειστές να συνάψουν συμφωνία ή πριν στηθούν οι κάλπες ή αμέσως μετά την αναμενόμενη επικράτηση του "όχι". Είχε υποτιμήσει κραυγαλέα όχι μόνο τους μηχανισμούς πρόσκαιρης χειραγώγησης των διεθνών αγορών, προκειμένου να αποτραπεί αναταραχή, αλλά και την αντίδραση του ευρωιερατείου. Πώς να ερμηνεύσει κανείς την αυταπάτη των κυβερνώντων πως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα συνέχιζε να δίνει ρευστότητα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα και οι τράπεζες θα έμεναν ανοικτές;
- Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του SLpress.gr
Πηγή slpress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου