Δημοκρατία 45 ετών...

Το Ποντίκι

του Δημήτρη Μηλάκα

Η επέτειος για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα γιορτάστηκε ως συνήθως: με την απουσία κάθε είδους στοχασμού και προσπάθειας άντλησης διδαγμάτων από το παρελθόν. Περίσσεψαν όπως πάντα τα ωραία λόγια, αλλά απουσίασε η οποιαδήποτε απόπειρα αναζήτησης ιστορικών αναλογιών που θα μπορούσαν ίσως να βοηθήσουν την αποτροπή της επανάληψης συμφορών του παρελθόντος. 

Δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε ότι η αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα προέκυψε ως αποτέλεσμα μιας εθνικής καταστροφής, με την τουρκική εισβολή και κατοχή ενός μεγάλου τμήματος στον βορά της Κύπρου.

Κάτι που επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει είναι πως σήμερα η ενήλικη Ελληνική Δημοκρατία προσπαθεί να αντιμετωπίσει ανεπιτυχώς τις κλιμακούμενης έντασης τουρκικές ενέργειες στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και στις θαλάσσιες περιοχές από το Καστελόριζο, δυτικά προς τη Ρόδο και την Κάρπαθο μέχρι και νοτιοανατολικά της Κρήτης.

Αν δεν είχαμε λησμονήσει τη σιωπή (αν όχι παρότρυνση) των υποτιθέμενων φίλων και συμμάχων της χώρας στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ίσως δίναμε σήμερα μεγαλύτερη σημασία στην απάθεια με την οποία αυτοί οι ίδιοι σύμμαχοι, εταίροι και φίλοι παρακολουθούν τις τουρκικές πειρατικές δραστηριότητες στην ανατολική Μεσόγειο.

Και αν η Ελληνική Δημοκρατία είχε πράγματι ενηλικιωθεί, κλείνοντας τα 45 της χρόνια θα έπρεπε ίσως οι πολιτικές δυνάμεις, ειδικότερα αυτές που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια τη χώρα, να αναλύσουν με έντονη αυτοκριτική διάθεση το πώς η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται ενώπιον παρόμοιων κινδύνων και σε καταφανή αδυναμία να τους αντιμετωπίσει. Σε μια ενήλικη δημοκρατία θα ήταν απαραίτητη μια συζήτηση από την οποία θα προέκυπταν απαντήσεις και ευθύνες για ερωτήματα όπως:

•    Γιατί η ελληνική μεταδικτατορική δημοκρατία χρεοκόπησε οικονομικά – πολιτικά;

•    Γιατί η «ισχυρή Ελλάδα» των θηριωδών εξοπλιστικών προγραμμάτων βρίσκεται αφοπλισμένη απέναντι σε έναν υπερεξοπλισμένο και επιθετικό αντίπαλο;

•    Γιατί οι κυβερνήσεις δεν έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν απτά κέρδη «ασφάλειας» από τη συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ;

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα και σε πολλά άλλα συναφή και παρόμοια θα μπορούσαν να προκύψουν από την υποχρέωση των κομμάτων {τουλάχιστον αυτών που κυβέρνησαν ή φιλοδοξούν να (ξανα)κυβερνήσουν} να συμφωνήσουν σε μια γραμμή εθνικής στρατηγικής. Θα ήταν μια έμπρακτη, ίσως η μόνη, απόδειξη της ύπαρξης της ανεξάρτητης-ενήλικης και φιλόδοξης για το μέλλον Ελληνικής Δημοκρατίας. 

Μέχρι τότε, ας χορτάσουμε πανηγυρικούς και δεξιώσεις, ελπίζοντας απλώς ότι όλα θα πάνε (από μόνα τους) καλά...

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 2083 στις 25-7-2019