Κράτος εμπαιγμός της Ιστορίας

analyst

Εάν θέλουμε να ξαναγίνουμε ευνομούμενο κράτος πρέπει να δείξουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι η Ελευθερία δεν έχει μόνο δικαιώματα αλλά κυρίως υποχρεώσεις , με κυριότερη  τον σεβασμό στην νομιμότητα και στο κράτος  δικαίου.

Άρθρο

-του Σαράντου Λέκκα

«……Πρέπει κάποτε να ψάλωμεν τον επικήδειον της παλαιάς σχολής του κυβερνητικού κομπογιαννιτισμού, της πολιτικής των ξυλοσχιστών του Συντάγματος, των τύπων και των λέξεων.

Τι ερείπια κράτους, τι σκελετός πολιτικός, τι τυμπανιαίος οργανισμός αυτό το λεγόμενον ελληνικόν κράτος του οποίου την καταστρεπτικότητα φεύγουν οι έλληνες αγρόται και αστοί.

Ένα παμπάλαιον γέλασμα νόμων, ένας μεσαιωνικός πύργος ερειπωμένος, με πνεύμα κυβερνητικόν πρωτογονικόν, με μεθόδους βίου δανεισμένας από ότι στάσιμο, οπισθοδρομικόν και βάρβαρον υπάρχει εις τον κόσμο του πολιτισμού.

Δικαιοσύνη και ασφάλεια δεν γνωρίζει το κράτος αυτό, την πρόοδον και τους δρόμους της δεν ηξεύρει.

Αλλά δια την αποστράγγισιν του ιδρώτος και του αίματος των πενεστέρων τάξεων, είναι ιδανικόν…..»

Και καταλήγει, «……Αλλά αν τοιούτον είναι το ελληνικόν κράτος, τότε ερρέτω το κράτος αυτό! Τοιούτο κράτος είναι εμπαιγμός της Ιστορίας»

Τα παραπάνω ανήκουν στον Δημήτριο Γούναρη, από  ομιλία του στη Βουλή των Ελλήνων στις 23 Απριλίου 1907, όταν ηγείτο της αντιπολιτευτικής ομάδας των «Ιαπώνων ».

Από τότε έχουν περάσει 112 χρόνια και στο διάστημα τους η χώρα έχει γνωρίσει πολέμους, καταστροφές, εμφύλιες διαμάχες, δικτατορίες αλλά και ειρηνικές και  δημοκρατικές περιόδους ειδικά μετά το τέλος της δεκαετίας του ’40.

Από τότε έχουν περάσει δεκάδες κυβερνήσεις με πρωθυπουργούς που όλο το πολιτικό αστικό φάσμα.

Άλλοι θεοποίησαν τον λαϊκισμό και την δημαγωγία, άλλοι κοίταξαν τα προβλήματα στα μάτια και έθιξαν συμφέροντα, άλλοι πήραν δύσκολες εθνικές αποφάσεις αντίθετοι στο ρεύμα,  άλλοι έσπειραν ελπίδες χωρίς αντίκρισμα χάνοντας στο τέλος τα ερείσματα τους στην ελληνική κοινωνία, άλλοι είπαν ψέματα και ανακρίβειες, άλλοι προσέγγισαν τα προβλήματα με λογιστική διάθεση και άλλοι παρότι είχαν δυνατότητες και αρχικά υψηλά ποσοστά αποδοχής έχασαν την ιστορική τους ευκαιρία φοβούμενοι το πολιτικό κόστος.

Αποτιμώντας όλη αυτή την χρονική περίοδο εκείνο που μετά βεβαιότητας μπορούμε να ισχυριστούμε είναι το μεγάλο κόστος των λαϊκίστικων επιλογών και κυρίως την επικράτηση του λαϊκισμού ως τρόπου ζωής και αντιμετώπισης των προβλημάτων.

Παρότι τα τελευταία χρόνια η χώρα πέρασε την σύγχρονη περιπέτεια της οικονομικής κατάρρευσης και της επιβολής οικονομικού ελέγχου από τους δανειστές εν τούτοις αντί να δρομολογηθούν οι αναγκαίες δράσεις για την αναδόμηση της κοινωνίας και φυσικά της οικονομίας βρισκόμαστε στο σημείο που η απεικόνιση της πραγματικότητας να μπορεί να γίνει και μάλιστα με ιδιαίτερη πειστικότητα  με κείμενα του 1907.

Η πλήρη επικράτηση του λαϊκισμού ειδικά κατά την τελευταία 4ετια οδήγησε στην πλήρη παρακμή .

Σήμερα βιώνουμε καταστάσεις που δίνουν την εντύπωση πως δεν υπάρχει κράτος ή για να είμαστε ακριβείς τέτοιο κράτος όπως αυτό που κατέληξε μετά τα πειράματα της πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης.

Στην βάση αυτή είναι  φυσικό να ισχυριζόμαστε, ερρέτω το κράτος αυτό, παρότι η έκφραση είναι σκληρή και ίσως και αποκρουστική για τις αρχές της αστικής συμπεριφοράς όμως πολλές φορές πρέπει να είμαστε σκληροί για να γίνεται κατανοητή η πραγματική κατάσταση.

Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί κάποιος να βασιστεί ακόμη και εάν έχει ονειροπόλες προθέσεις.

Η κρίση της δικαιοσύνης έρχεται πάντα καθυστερημένη, η αστυνόμευση είναι τυπική και έρμαιο της κάθε μορφής εγκληματικότητας, η παιδεία έχει μετατραπεί σε πειραματόζωο κάθε αριστερίστικης υποκουλτούρας, η δημόσια διοίκηση είναι το ιδανικό καταφύγιο κάθε κομματικής δραστηριότητας όπου η αγένεια έχει γίνει έμβλημα δημοκρατικότητας, ο χώρος της υγείας είναι ενταγμένος σε Παλλάκιες σφαίρες επιρροής, τα σωφρονιστικά καταστήματα έχουν μετατραπεί σε νησίδες εγκληματικής αυτονομίας ενώ  τα πανεπιστήμια  έχουν μεταβληθεί σε χώρους προετοιμασίας κάθε εξτρεμιστικής πρακτικής.

Οποίον τομέα και να  αγγίξει κάποιος στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα όζει.

Η ασυδοσία, η ατιμωρησία και κυρίως το γεγονός ότι όλα τα κακώς κείμενα δεν πρόκειται να μεταβληθούν δείχνουν ότι από ότι στάσιμο, οπισθοδρομικόν και βάρβαρον υπάρχει εις τον κόσμο του πολιτισμού η κυριαρχούσα ιδεολογία του λαϊκισμού το έχει υιοθετήσει.

Όμως εάν τέτοιο κράτος είναι εμπαιγμός της Ιστορίας.

Ένα τέτοιο κράτος πρέπει να ξαναχτιστεί αφού η διάβρωση δεν επιδέχεται διορθωτικές κινήσεις .

Η επόμενη κυβέρνηση θα έχει τιτάνιο έργο.

Το οφείλει στις υγιής δυνάμεις αυτού του τόπου παρότι αρκετές μειοψηφίες θα θελήσουν να τορπιλίσουν κάθε  μορφή εθνικής εσωτερικής ανάταξης.

Ο φόβος αυτών των μειοψηφιών όλα αυτά τα χρόνια σε συνδυασμό με την υποχώρηση των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών μιας και η νομιμότητα χαρακτηρίζονταν ως αντιδραστικός και φασιστικός τρόπος λειτουργίας του κράτους έχει φέρει τα πράγματα σε πλήρη αδιέξοδο.

Εάν θέλουμε όμως να επιβιώσουμε ως έθνος πρέπει επιτέλους να αφήσουμε στην άκρη τα θέλω των μειοψηφιών, το λεγόμενο πολιτικό κόστος και κυρίως τον λαϊκισμό ως τρόπο πολιτικής συμπεριφοράς

Εάν θέλουμε να ξαναγίνουμε ευνομούμενο κράτος πρέπει να δείξουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι η Ελευθερία δεν έχει μόνο δικαιώματα αλλά κυρίως υποχρεώσεις με κυριότερη  τον σεβασμό στην νομιμότητα και στο κράτος  δικαίου.

 ΛΕΚΚΑΣ   ΣΑΡΑΝΤΟΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ