Το Ευρώ σε 110 Χρόνια

του Κωνσταντίνου Κόλμερ

Σαν μην έφθαναν τα βάσανα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης, η Πολωνική ετάχθη με τις επιφυλάξεις της κυβερνήσεως της, να μην υιοθετήσει το ευρωπαϊκό «κοινό» νόμισμα παρά μόνον όταν το ακαθάριστο εθνικό 

εισόδημα (ΑΕΠ) της Πολωνίας φθάσει το σημερινό της Γερμανίας. Το σημερινό Γερμανικό ΑΕΠ πλησιάζει τα 4 τρις. δολλάρια και το Πολωνικό τα 600 δις. δολλάρια. 

Μία απλή διαίρεση δείχνει ότι η Γερμανία υπερέχει της Πολωνίας από πλευράς παραγωγής 6,67 φορές -και πώς να μην είναι πλουσιωτέρα, αφού οι Γερμανοί εργάζονται σκληρά, πληρώνονται ανεπαρκώς εις υποτιμημένα ευρώ προς 1,11  το δολλάριο (χθές) και δεν πλήρωσαν πολεμικές επανορθώσεις, ενώ οι Πολωνία αγωνίζεται να σταθή στα πόδια της χωρίς να έχει αποζημιωθή για τις καταστροφές της Γερμανικής κατοχής τον Β΄ Παγκόμιο πόλεμο. Τηρουμένων των δυναμικών εκάστης οικονομίας, η Πολωνία εφ’ όσον αναπτυχθή γοργώς, θα φθάσει την Γερμανία σε 110 χρόνια (βλ. σχ. Μπλούμπεγκ Βρυξελλών).

Αντίθετα, η Ελλάς των Κ. Σημίτη, Παπαδήμου και Στουρνάρι μπήκε στην ευρωζώνη το 2003 και μετά από μία απάτη, κι έπειτα από μία σύντομη πλασματική ανάπτυξη, από το 2009 έχασε το 25% του ΑΕΠ. Τη βοηθεία τώρα της κυβερνήσεως των «καταληψιών» είναι καθηλωμένη στα 240 δις. ευρώ ΑΕΠ, εκ του οποίου πάνω από το 60% προέρχεται από μεταβιβαστικές πληρωμές -όχι προϊόν εξαγώγιμο (ΣΣ: 43% στην Γερμανία).Παρά ταύτα υπάρχουν πολλοί (βολεμένοι) στην μακαρία μας χώρα που υποστηρίζουν ακόμη το ευρώ, το οποίον ευθύνεται μεγάλως για την ανανταγωνιστικότητα του Ελληνικού προϊόντος και για το 200% του ΑΕΠ εξωτερικό χρέος της χώρας.

Το πότε θα μπορούσε η Ελλάς να υιοθετήσει κι αυτή το «κοινό» ευρωπαϊκό νόμισμα είναι υπόθεση εικοτολογιών. Υποθετικώς θα ηδύνατο με την κεκρυμμένη δυναμικότητα της μόνον όταν:

1. Ο αριθμός των καρατικοδιαίτων υπαλλήλων εμειούτο από 850.000 σε 200.000 αντί 150.000 της δεκαετίας του 1960.
2. Οι ξένες επενδύσεις  ήσαν ετησίως 10% του ΑΕΠ , όπως το διάστημα 1962-69 και
3. Η χώρα αποκτούσε εκπαιδευτικό σύστημα βασισμένο στο Γερμανικό της Τεχνικής Επαγγελματικής Παιδείας και όχι των Μεταπτυχιακών των Ανεπιστημίων.

Αλλά και τότε, δηλαδή μετά 110 έτη, δεν θα εχρειάζετο το ευρώ ακόμη κι’ αν υπήρχε -πράγμα αμφίβολο. Νόμισμα κολοβό με 19 διαφορετικά επιτόκια, χωρίς κοινή δημοσιονομική πολιτική και με ένα αφανές χρέος 2,2 τρις. ευρώ -όσον το χρεωστικό υπόλοιπο των ΤΑΡΓΚΕΤ2 εις βάρος των κατ’ ιδίαν κεντρικών Τραπεζών και εις πίστωσιν της Γερμανίας, κυρίως.

Θα ήταν τότε η χώρα μας ανεξάρτητη με το ίδιον νόμισμα, μία κυμαινομένη ισοτιμία και με Νομισματική Επιτροπή να ελέγχει τους… Μπάνκστερς που αφηνιάζουν κατά καιρούς – τώρα έχουν λουφάξει αφού έχασαν όλο το κεφάλαιο τους με τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που τα πωλούν στο 3% της αξίας των σε κυνηγούς κεφαλών.

Εδώ που μας έφερε το ευρώ, έπρεπε να είχαμε ακολουθήσει την συμβουλή του Βόλφγκανγκ Σόημπλε το 2015 : να φύγουμε για ένα διάστημα .Θα ήταν αυτό δέκα , εξήντα ή 110 ετών ; Εξαρτάται από το ύψος του εξωτερικού δημοσίου χρέους. Αν μάλιστα συμψηφίζετο με τις Γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις , ίσως νωρίτερα των 110 ετών αλλ’ εάν επικρατούσε η Πολωνική σοφία ίσως δεν θα εχρειάζετο διόλου η εγκατάλειψη της Δρχ. η οποία από το 1953 έως το 1974 υπήρξε το «σκληρό νόμισμα των Βαλκανίων» ,  σταθεράς ισοτιμίας 30 δρχ. το δολλάριον - δι’ όσους ακόμη το ενθυμούνται.

Πηγή energia