του Σωτήρη Παπαδόπουλου
Η διαχρονική αποδόμηση της εθνικής μας οντότητας διαπιστώνεται πλέον από παντού. Η παρακμάζουσα και δημογραφικά φθίνουσα Ελλάδα είναι τελευταία σε όλους, μα σε όλους τους τομείς μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών και όχι μόνο.
Σε πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Bertelsmann Stiftung, που εξετάζει τι «ανάγκες διοικητικών μεταρρυθμίσεων» σε 6 τομείς της εφαρμοσμένης κρατικής πολιτικής μεταξύ 30 χωρών του ΟΟΣΑ, η Ελλάδα κατέλαβε την 28η θέση, μπροστά από το 29ο Μεξικό και την τελευταία 30ή Τουρκία – και πίσω από την Πορτογαλία (20ή), την Ισπανία (21η) και την Ιταλία (26η). Αξιολογήθηκε δε τελευταία μεταξύ των 30 χωρών στους τομείς κοινωνικής πολιτικής και βιώσιμης ανάπτυξης (Sustainable Governance Indicators).
Στους φετινούς δείκτες επιχειρηματικότητας της Παγκόσμιας Τράπεζας, η Ελλάδα (της οποίας το οικονομικό κέντρο, η Αθήνα, έχει ανακηρυχθεί η 3η πιο βρώμικη πόλη της Ευρώπης) έχει μακράν την τελευταία θέση στην ΕΕ, ως η πιο εχθρική χώρα για την άσκηση επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Σε σύνολο 181 κρατών καταλαμβάνει την 96η θέση ακολουθούμενη από χώρες όπως Παπούα-Ν.Γουινέα, Δομινικανή Δημοκρατία, Υεμένη, Λίβανος, κ.λπ., ενώ στη «διευκόλυνση έναρξης επιχειρήσεων» βρίσκεται στην 133η θέση και στην «προστασία των επενδυτών» στην 150η (Doing Business – Greece).
Σε ένα σχόλιο, που όμως συμπληρώνει την εικόνα κατάρρευσης, ο Σταμάτης Κριμιζής, επί 13 χρόνια διευθυντής προγραμμάτων της NASA και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, σε συνέντευξή του συμβουλεύει τα νέα παιδιά να φύγουν στο εξωτερικό «διότι οι αξίες που κυριαρχούν στην Ελλάδα δεν είναι αυτές που θα τους επιτρέψουν να προοδεύσουν. Το παιδί σ’ αυτή τη χώρα περιμένει να πάρει ένα χαρτί, όχι για να μάθει, αλλά για να διοριστεί με τη βοήθεια κάποιου συγγενή στο Δημόσιο… Αυτό είναι ένα αδιέξοδο».
Εξαχρείωση των πολιτικών κομμάτων
Σε αυτή λοιπόν την πανθομολογούμενη κατάρρευση κύριο λόγο έπαιξε η διαχρονική εξαχρείωση των πολιτικών κόμματων που ποτέ δεν συναίνεσαν ούτε συνεργάστηκαν σ’ οτιδήποτε προτάθηκε για τη λύση προβλημάτων όπως παιδεία, υγεία, ασφαλιστικό, περιβάλλον, έρευνα, τεχνολογία, και των οποίων η κάκιστη -και με την ανοχή μας- πολιτική διαχείριση έχει καταστρέψει την Ελλάδα.
Η πατρίδα μας, διάγουσα ακόμα δυστυχώς τη «μετα-οθωμανική» της περίοδο (πατριδοκαπηλία, θρησκοληψία, οικογενειοκρατία, παραγοντισμός, ρουσφέτι, μπαξίσι, κ.λπ.), σαρώνεται από μια κουλτούρα εθνικής διαφθοράς. Εξακολουθεί να καθοδηγείται από πολιτικούς-«κοπάδια σε μαντριά», οι οποίοι, με τον δίγλωσσο λαϊκισμό που τους διακρίνει, έχουν εκμαυλίσει τα πάντα κι έχουν κυνικά ξεπουλήσει κάθε αρχή προκειμένου ν’ αποφευχθεί το «πολιτικό κόστος» προς όφελος του «εκλογικού κέρδους».
Από πολιτικούς-φαυλοκράτες που αλληθωρίζοντας απορρίπτουν την από όλους πλέον ζητούμενη εθνική συνεργασία προκειμένου ν’ αντιμετωπιστεί η οξύτατη οικονομική κρίση και η εν γένει παρακμιακή σήψη της χώρας. Της οποίας οδυνηρό παράγωγο είναι και η στροφή των χωρίς οράματα νέων, ελλείψει μέλλοντος, σε βίαιες αντιδράσεις, όπου κυριαρχούν οι καταστροφές σε ό,τι εκπροσωπεί το «κράτος», την «πλουτοκρατία» ή τα «καταναλωτικά αγαθά» που δεν μπορούν αυτοί να αποκτήσουν • στη θνησιγενή δημογραφικά χώρα μας η μόνη επιλογή τους για το μέλλον είναι κάτι μεταξύ part time εργασίας, ανεργίας και νεο-μετανάστευσης.
Οι δε αλαζόνες αλλά και θρασύδειλοι «μισθοφόροι» της εκλογολαγνείας και οι μικρόνοες αρχηγίσκοι του δικομματισμού, σαν άλλοι «ήρωες» της σύγχρονης εθνικής μας «τραγωδίας» διαπράττουν την «ύβρη». Βαυκαλίζονται ότι ο καθένας από μόνος του, επιτυγχάνοντας την «αυτοδυναμία», μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από το αδιέξοδο!
Καλοί νυκοκυραίοι
Τι άλλο «καταστροφικό» πρέπει να συμβεί προκειμένου να καταλάβουμε ότι υπερθεματίζοντας την κομματοκρατία συντρέχουμε τα μέγιστα στην πολιτειακή, οικονομική και πολιτιστική κατάρρευση της χώρας; Διότι είμαστε εμείς που εκλέγουμε με ψήφο τους καθοδηγητές μας.
Εμείς, τα παιδιά μας, τ’ αδέλφια και οι φίλοι μας, αποτελούμε τις κοινότητες των διορισμένων με ρουσφέτι δημόσιων υπαλλήλων, των γιατρών και των μηχανικών στις πολεοδομίες που απαιτούν το «φακελάκι», είμαστε δηλαδή αυτοί που σαν «καλοί νοικοκυραίοι» εκτρέφουμε τα επακόλουθα συμπτώματα της ευρύτερης κοινωνικής βίας και της «αποκλίνουσας συμπεριφοράς» της νεολαίας.
Από ποιούς επιτέλους περιμένουμε ν’ αποκαθηλωθούν τα λατρευτικά μας ξόανα, «μήπως και δει το φως του ήλιου κι αυτή η πολιτεία»; (φράση από την «Πολιτεία» του Πλάτωνος). Ας μην κοροϊδευόμαστε. Εάν δεν κάνουμε την προσωπική μας υπέρβαση ενάντια στον γενικευμένο εξαχρειωμένο παλαιοκομματισμό, τότε αξίζουμε την πατρίδα που έχουμε. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Τίποτα δεν άλλαξε
Το παραπάνω κείμενό μου με τίτλο ‘μήπως και δει το φως του ηλίου κι’ αυτή η πολιτεία’, δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία στις 4 Αυγούστου του 2009. Έχουν περάσει δηλαδή δέκα ολόκληρα χρόνια! Έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό από τότε; Κάθε άλλο. Με τους σημερινούς μάλιστα κυβερνώντες χάθηκε, δυστυχώς, μια ακόμη τετραετία. Καθότι μετερχόμενοι αυτοί κάθε τρόπο καταδολίευσης και παραπλάνησης της λαϊκής βούλησής και παρ’ όλες τις ύστερες προσπάθειες τους, (για τους πολλούς «κωλοτούμπες»), δεν κατάφεραν να αντιστρέψουν τα αποτελέσματα των ιδεοληψιών στις οποίες «είχαν ποντάρει όλα τα λεφτά» καθ’ όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο.
Τις λαϊκίστικες, πολιτικάντικες κραυγές και τις φρούδες υποσχέσεις — «σκίζουμε τα μνημόνια», «ο ΕΝΦΙΑ δεν μειώνεται, καταργείται», «λιμάνια και αεροδρόμια δεν ξεπουλιούνται», «go back κυρία Μέρκελ», «δεν πληρώνω δε πληρώνω». Και όπως αποδείχτηκε, αν και δήλωναν «φανατικοί πολέμιοι του εξαχρειωμένου παλαιοκομματισμού», στη συνέχεια σαν οι κάλλιστοι μαθητές του ενστερνίστηκαν τις πιο σκανδαλώδεις και ακραίες πρακτικές του, τόσο κοινοβουλευτικά όσο και εκλογοθηρικά.
Εργαλειοποιώντας δε από την αρχή τον ακραίο διχασμό, «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», αβαντάρουν σήμερα ακόμη και τις εμφυλιακές μνήμες για ψηφοθηρικούς λόγους. Εκμεταλλεύομενοι δε προς τούτο την ιστορική μορφή του Άρη Βελουχιώτη, σ’ ένα παραλήρημα ιδεοληπτικού αναχρονισμού, τον χαρακτηρίζουν «ανατριχιαστικά επίκαιρο» — ομιλία του κ. πρωθυπουργού στη Λαμία. Και όλα αυτά εν έτη 2019, όπου η 4η βιομηχανική επανάσταση βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη.
Μετά λοιπόν από όλα αυτά δεν πρέπει ν’ απορούμε για το πώς η Ελλάδα έχει επανέλθει στην δεκαετία του ’80, με το 67% του μέσου ευρωπαϊκού όρου του κατά κεφαλήν Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ)! Οι δε χώρες Ιρλανδία, Ισπανία και Κύπρος, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 1980 έφταναν στο περίπου 60-70% του ευρωπαϊκού μέσου όρου και ήταν στο ίδιο περίπου επίπεδο ανάπτυξης με Ελλάδα, με την Πορτογαλία ακόμα χαμηλότερα, μετά και την κρίση που όλες τις έθιξε οικονομικά, η Ισπανία, Κύπρος και Πορτογαλία έχουν ήδη ξεπεράσει το 80%, η μεν Ιρλανδία έχει φτάσει στο 184% του ευρωπαϊκού μέσου όρου!
Είναι να τρελαίνεσαι. Γιατί, όπως και πριν δέκα χρόνια, μπορώ δυστυχώς και επαναλαμβάνω ότι, «οι σύγχρονοι αλαζόνες και μικρόνοες αρχηγίσκοι του διχαστικού κομματισμού εξακολουθούν να διαπράττουν την “ύβρη” και να βαυκαλίζονται ότι μπορούν, χωρίς την συνεργασία την εθνική συνεννόηση και συναίνεση, να βγάλουν την δέσμια των κομματικών μηχανισμών Ελλάδα από το παρακμιακό της αδιέξοδο»! Είναι να τρελαίνεσαι…
- Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του SLpress.gr
Πηγή slpress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου