analyst
Από το γεγονός και μόνο της απαίτησης να υπάρξουν σύνορα μεταξύ Ιρλανδίας και Β. Ιρλανδίας στην περίπτωση του BREXIT, φαίνεται ο ναζιστικός διαπραγματευτικός τρόπος της Γερμανίας – εάν δεν πρόκειται για ένα κρυμμένο μίσος της απέναντι στη Μ. Βρετανία, από την οποία έχασε το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
.
«Εμείς οι Έλληνες πρέπει να αναλύουμε με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα έχουν σχέση με το BREXIT, καθώς επίσης να παρακολουθούμε πολύ προσεκτικά την όλη διαδικασία, επειδή είμαστε σίγουροι πως σύντομα θα μας χρειαστεί – αφού κάποια στιγμή θα πάψουμε να σκύβουμε δουλικά το κεφάλι, συνειδητοποιώντας πως με τον τρόπο αυτό στο τέλος τα σύνορα μας θα μεταφερθούν κάτω από τη Λάρισα».
.
Ανάλυση
- του Βασίλη Βιλιάρδου
Το BREXIT για την Ελλάδα δεν φαίνεται τόσο σημαντικό, αφού η ίδια αντιμετωπίζει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα – ενώ είναι ουσιαστικά εκτός Ευρωζώνης και ΕΕ, σε καθεστώς Πουέρτο Ρίκο όπως έχουμε ήδη αναφέρει. Ακόμη χειρότερα, έχει ξεκινήσει ο διαμελισμός της με αφετηρία τη Μακεδονία – ενώ θα ακολουθήσει η Θράκη, η Ήπειρος, το Αιγαίο και η Κύπρος, έως ότου δεν θα της απομείνει τίποτα, εάν δεν αντιδράσουν οι Έλληνες.
Σε ποιόν οφείλεται η διάλυση της χώρας μας; Εν πρώτοις ασφαλώς στο διεφθαρμένο κομματικό-πελατειακό κράτος που οικοδομήθηκε μετά το 1981, έχοντας «γεννήσει» το σημερινό τερατούργημα – τη «συμμορία της καρέκλας» που έχει μετατραπεί σε μία κατοχική κυβέρνηση της χειρίστης μορφής.
Σε δεύτερη μοίρα όμως στη Γερμανία, η οποία μας χρεοκόπησε σκόπιμα, δρομολογώντας το βρώμικο 2012 – με συνεργούς της την εγχώρια πέμπτη φάλαγγα που θα εναλλάσσεται πλέον στην εξουσία, εάν συνεχίσει να βασιλεύει στην Ελλάδα η σιωπή των αμνών. Σε μία χώρα που χρησιμοποιεί την ΕΕ για να προωθήσει το δικό της νέο αποικιοκρατικό μοντέλο
– ειδικά το ευρώ, το οποίο αποτελεί μαζί με την ΕΚΤ το πυρηνικό της όπλο.
Στο γεγονός αυτό οφείλεται επί πλέον το BREXIT, όπου φαίνεται πως οι Βρετανοί κατάλαβαν πού θα οδηγούνταν εάν παρέμεναν εντός της ΕΕ – αν και δεν είναι οι μοναδικοί κρίνοντας από τα κίτρινα γιλέκα της Γαλλίας, καθώς επίσης από τις αντιδράσεις αρκετών άλλων κρατών. Ειδικότερα, στις 23 Ιουνίου του 2016 τους τέθηκε μία πολύ απλή ερώτηση μέσω του δημοψηφίσματος, η οποία μπορούσε να απαντηθεί με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΟΧΙ: «Οφείλει το Ηνωμένο Βασίλειο να παραμείνει μέλος της ΕΕ ή να την εγκαταλείψει;».
Εν προκειμένω το 72,2% των Βρετανών ψηφοφόρων θέλησε να απαντήσει, όπου εντελώς αναπάντεχα το 51,9% αποφάσισε να πει ΟΧΙ, παρά την τρομοκρατία εκ μέρους πολλών ΜΜΕ και φυσικά της ΕΕ – κάτι που βιώσαμε επίσης στην Ελλάδα, υφιστάμενοι μία πολύ μεγαλύτερη επίθεση από τη γερμανική Κομισιόν, ταυτόχρονα με το παράνομο κλείσιμο των τραπεζών από την ΕΚΤ, χωρίς όμως οι Έλληνες να διστάσουν να πουν ΟΧΙ.
Επειδή τώρα το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος δεν ήταν νομικά δεσμευτικό, έπρεπε να ψηφίσει και το βρετανικό Κοινοβούλιο – κάτι που τελικά συνέβη στις 8 Φεβρουαρίου του 2017, όπου με 494 ψήφους υπέρ και μόλις 122 κατά, επικυρώθηκε ένας νόμος που έδινε τη εξουσιοδότηση στην κυβέρνηση να ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις για την έξοδο της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ. Επρόκειτο για ένα εξοργιστικό αποτέλεσμα από την πλευρά της Γερμανίας, η οποία έκτοτε τοποθέτησε τη Μ. Βρετανία στο στόχαστρο, αφαιρώντας της εν πρώτοις τη δυνατότητα εύρεσης συμμάχων – με σκοπό σταδιακά να την κολλήσει με την πλάτη στον τοίχο, κάτι που τελικά κατάφερε.
Περαιτέρω, από πολιτικής πλευράς το BREXIT είναι ένα κορυφαίο ιστορικό γεγονός – αφού αποφασίσθηκε τόσο από το λαό, όσο και από τους εκπροσώπους του, η αποχώρηση από την ΕΕ, στην οποία εισήλθε η χώρα το 1973. Κατ’ επακόλουθο η κατάργηση όλων των συμφωνιών που υπεγράφησαν έκτοτε, όπως η σύμβαση του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας κοκ. – οπότε η ανάκτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων που είχε εκχωρήσει η Μ. Βρετανία στην ΕΕ, καθώς επίσης η επιστροφή στη χώρα των δημοκρατικών θεσμικών οργάνων της που είχαν δημιουργηθεί για αυτό το σκοπό.
Εν τούτοις, με βάση το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων, αφαιρέθηκε μεν από τη Μ. Βρετανία το δικαίωμα ενός μέλους να έχει λόγο στις αποφάσεις της ΕΕ, χωρίς όμως να αντισταθμίζεται επαρκώς με την αύξηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων – όπως στο παράδειγμα της συμφωνίας για την ελεύθερη διακίνηση των Πολιτών εντός της ΕΕ που δεν άλλαξε καθόλου, παρά το ότι ήταν μία από τις βασικότερες αιτίες, για τις οποίες οι Πολίτες ψήφισαν το BREXIT, επιθυμώντας να έχουν μεγαλύτερο έλεγχο των μεταναστευτικών ροών.
Σύμφωνα τώρα με τις στατιστικές, σε έναν πληθυσμό 52 εκ. που είχε η Μ. Βρετανία το 1992, οι μεταναστευτικές εισροές ήταν μεγάλες – κυρίως από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά τη διεύρυνση της ΕΕ και στη συνέχεια από τις υπόλοιπες, μετά το ξέσπασμα της κρίσης χρέους. Ειδικότερα, ο πληθυσμός του Ηνωμένου Βασιλείου το 2015 έφτασε στα 65,1 εκ. – εκ των οποίων τα 54,8 εκ. ζουν στην Αγγλία, τα 5,4 εκ. στη Σκωτία, τα 3,1 εκ. Ουαλία και το 1,9 εκ. Βόρεια Ιρλανδία.
Όσον αφορά δε τη θέση, με βάση την οποία οι μεταναστευτικές εισροές στη Μ. Βρετανία ενίσχυσαν σημαντικά την προσφορά εργασίας και προκάλεσαν τη μείωση των αμοιβών, κυρίως των χαμηλόμισθων, έχει επιβεβαιωθεί από μία σειρά οικονομετρικών μελετών (πηγή) – ενώ αυξήθηκε ο ανταγωνισμός στην αγορά ακινήτων, με αποτέλεσμα την άνοδο των ενοικίων. Επομένως η μετανάστευση συνετέλεσε σημαντικά στην κατακόρυφη μείωση του βιοτικού επιπέδου των Βρετανών, ιδίως των μεσαίων και κατώτερων εισοδηματικών τάξεων – ενώ επιβάρυνε τη χρήση των δημοσίων υποδομών, όπως τις συγκοινωνίες, τα νοσοκομεία και τα σχολεία, με τα τελευταία να εμφανίζουν ένα μεγάλο ποσοστό μαθητών με μεταναστευτικό υπόβαθρο.
Εύλογα λοιπόν σε περιοχές που ήδη οι μισθοί ήταν χαμηλοί και η ανεργία μεγάλη, το ποσοστό αυτών που ψήφισαν υπέρ του BREXIT ήταν σημαντικά υψηλότερο (πηγή) – αν και δεν υπάρχει αμφιβολία σχετικά με το ότι, η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική που άρχισε να εφαρμόζεται στη Μ. Βρετανία ήδη από τη δεκαετία του 1980, είναι συνυπεύθυνη για τις μεγάλες εισοδηματικές ανισότητες και για τη φτώχεια μεγάλων μερίδων του πληθυσμού. Ως εκ τούτου, το BREXIT δεν θα έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα για τους Πολίτες, όσον αφορά το βιοτικό τους επίπεδο – πόσο μάλλον όταν τα οικονομικά μεγέθη της χώρας, ιδιαίτερα το εμπορικό της ισοζύγιο, καθώς επίσης το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της (γράφημα) είναι πολύ προβληματικά.
Φυσικά βέβαια θα επιτρέψει κάποιες διαδικασίες που δεν είναι συμβατές με τους κανόνες της ΕΕ – όπως είναι η εθνικοποίηση επιχειρήσεων για να εξυγιανθούν κοκ. Όμως η συμφωνία που διαπραγματεύθηκε η πρωθυπουργός της χώρας θα απαγορεύει το σημαντικότερο: την επιβολή δασμών, χωρίς την οποία είναι σχεδόν αδύνατη η επαναβιομηχανοποίηση μίας χώρας.
Η τρομοκρατία των γερμανικών ΜΜΕ
Περαιτέρω, εάν μελετήσει κανείς αυτά που γράφονται τα τελευταία χρόνια, ιδίως από τα γερμανικά ΜΜΕ, θα του δημιουργηθεί η εντύπωση πως θα κινδυνεύσει ακόμη και η ζωή των Βρετανών με το BREXIT – οπότε φανταζόμαστε τι θα συνέβαινε κατ’ αναλογία με το GREXIT για την πιο χρεοκοπημένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία, για την Ελλάδα, ειδικά μετά το εγκληματικό PSI. Το Spiegel βέβαια έγραψε πως δεν θα ήταν τόσο δραματικό, αλλά ένα «σκληρό BREXIT» θα είχε σημαντικά επακόλουθα, όπως τα παρακάτω (πηγή):
«Οι φρέσκιες σαλάτες, οι τομάτες και τα αγγούρια, τα προϊόντα δηλαδή που γεμίζουν τα ράφια των βρετανικών Σούπερ Μάρκετ, στην περίπτωση μίας χαοτικής εξόδου της χώρας χωρίς συμφωνία, θα εξαφανίζονταν γρήγορα…Οι άνθρωποι δεν θα πέθαιναν από την πείνα, αλλά δεν θα είχαν πλέον τις συνήθεις επιλογές, όπως είπε ένας καθηγητής διατροφής στους Times. Θα έπρεπε όμως να αρκεσθούν να καταναλώνουν εγχώρια σκουμπριά, αντί γαρίδες και τόνο που εισάγουν από την ΕΕ, καθώς επίσης πατάτες αντί λαχανικά».
Κάτι ανάλογο βέβαια είχε αναφέρει και το βρετανικό υπουργείο οικονομικών πριν από το δημοψήφισμα, όπου προειδοποιούσε για τις καταστροφικές συνέπειες του BREXIT (πηγή) – τονίζοντας τότε πως αμέσως μετά τη θετική του έκβαση θα έπρεπε να υπολογίζουν οι Πολίτες με τα χειρότερα. Εν τούτοις, παρά το ότι έχουν παρέλθει ήδη πάνω από δύο χρόνια, δεν επιβεβαιώθηκε ούτε στο ελάχιστο το σενάριο του τρόμου – όπως φαίνεται από το γράφημα, όπου αριστερά είναι το σενάριο-σοκ του υπουργείου, ενώ δεξιά αυτό που συνέβη πραγματικά.
Σε κάθε περίπτωση, για να προβλέψει κανείς τις συνέπειες ενός ΒΡΕΧΙΤ, θα έπρεπε να γνωρίζει (α) επακριβώς τη συμφωνία εξόδου και (β) τις πραγματικές οικονομικές σχέσεις της Βρετανίας με την ΕΕ, καθώς επίσης τη σημασία τους. Ακόμη όμως και να μην υπάρξει κάποια συμφωνία, οι συναλλαγές μεταξύ της Βρετανίας και της ΕΕ δεν θα είναι εκτός κανόνων ή/και χαοτικές, αφού τότε θα καθορίζονται από τους κανόνες του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) – αν και αφορά κυρίως τα προϊόντα και πολύ λιγότερο της υπηρεσίες, κάτι που είναι προς όφελος ιδίως της ΕΕ.
Συνεχίζοντας, αυτοί που πιστεύουν πως είναι απαραίτητη η ΕΕ στη Μ. Βρετανία, θα απογοητευθούν διαπιστώνοντας πως όσον αφορά τις εισαγωγές, καθώς επίσης τις εξαγωγές, ο «υπόλοιπος κόσμος» διαδραματίζει για τη χώρα έναν πολύ σημαντικό ρόλο – όπως φαίνεται από το γράφημα, όπου η σημασία της ΕΕ για τη χώρα βαίνει μειούμενη. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως η Μ. Βρετανία μπορεί να αντικαταστήσει το εμπόριο με τους γείτονες της, με την Ασία, με τη Β. Αμερική ή με τις χώρες της Κοινοπολιτείας – αλλά ότι είναι κάτι περισσότερο από πιθανόν να αυξήσει τις συναλλαγές της κυρίως εκτός παρά εντός Ευρώπης.
Σύμφωνα τώρα με μία έρευνα (πηγή), οι αναλύσεις που διεξήχθηκαν σε 14 χώρες, οι οποίες συναλλάσσονται με την ΕΕ με τους κανονισμούς του ΠΟΕ, αποδεικνύουν πως η μη υπογραφή συμφωνίας με την ΕΕ είναι καλύτερη από μία κακή συμφωνία – οπότε πως οι κανόνες του ΠΟΕ αποτελούν μία πραγματική εναλλακτική λύση για τη Μ. Βρετανία. Επομένως πως όλα όσα γράφονται σχετικά με τα μειονεκτήματα ενός μη μέλους της ΕΕ είναι τεράστιες υπερβολές – ενώ κάτι ανάλογο ισχύει επίσης για τα πλεονεκτήματα, όσον αφορά τις εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών, την παραγωγικότητα, την ανεργία κοκ., τα οποία είναι σε μεγάλο βαθμό ουτοπικά.
Οι πιέσεις της ΕΕ
Συνεχίζοντας, είναι φανερό πως η ΕΕ, η Γερμανία καλύτερα που κρύβεται από πίσω της και την ελέγχει απόλυτα, προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει δύσκολη τη ζωή των Βρετανών, ιδίως των εξαγωγέων – έτσι ώστε να πιέσει τη χώρα να υπογράψει μία συμφωνία, η οποία θα μπορούσε να την καταστρέψει εντελώς, όπως το PSI την Ελλάδα. Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα «παράδειγμα προς αποφυγή», όπως στην περίπτωση της Ελλάδας – έτσι ώστε να μην διακινδυνεύσει η Γερμανία την αυτοκρατορία της.
Όμως, οι συναλλαγές της Μ. Βρετανίας με την ΕΕ σε εμπορεύματα, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της, είναι πολύ χαμηλές συγκριτικά με άλλα κράτη-μέλη, όπως φαίνεται από το γράφημα (όλα μεγεθύνονται πατώντας επάνω) – παραδόξως επίσης της Ελλάδας. Επομένως δεν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εσωτερική ευρωπαϊκή αγορά – χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως θα μπορούσαν να υπολογιστούν εύκολα οι συνέπειες για το ΑΕΠ της.
Κάτι ανάλογο διαπιστώνεται και για τις υπηρεσίες στο επόμενο γράφημα – αν και η ολοκληρωτική απώλεια ενός ποσοστού 9,7% από τις πωλήσεις αγαθών και 4,2% από τις υπηρεσίες θα ήταν πράγματι μία οικονομική καταστροφή. Εν τούτοις, είναι αδύνατον να σταματήσουν εντελώς οι συναλλαγές της Μ. Βρετανίας με την ΕΕ – ενώ, όπως αναφέραμε ήδη, θα ισχύουν οι κανόνες του ΠΟΕ έτσι ή αλλιώς. Συμπεραίνεται λοιπόν πως η ΕΕ ενδιαφέρεται σίγουρα για την υπογραφή της συμφωνίας με τη Μ. Βρετανία αλλά, κατά τη συνήθεια της Γερμανίας που την ελέγχει, προσποιείται πως αδιαφορεί για να πετύχει τα πάντα χωρίς να δώσει τίποτα. Μπλοφάρει με απλά λόγια, ελπίζοντας να πέσει στην παγίδα η Μ. Βρετανία – όπως ανόητα η Ελλάδα το 2012 και το 2015.
Ας μην ξεχνάμε δε πως η Μ. Βρετανία δεν εξάγει μόνο στις χώρες της ΕΕ εμπορεύματα και υπηρεσίες, αλλά εισάγει επίσης – μάλιστα πολύ περισσότερα, όπως φαίνεται από το γράφημα, κυρίως από τη Γερμανία και την Ισπανία. Με δεδομένο δε το ότι, ζημιωμένη δεν είναι η χώρα που έχει ελλείμματα, αλλά αυτή που έχει πλεονάσματα, αυτές που θα ζημιωθούν θα είναι κυρίως οι εμπορικοί της εταίροι – οπότε το λιγότερο που θα έπρεπε να κάνει η Μ. Βρετανία είναι να μειώσει αμέσως τις εισαγωγές της από την ΕΕ, έτσι ώστε να βρεθεί σε καλύτερη διαπραγματευτική θέση.
Τέλος, η Μ. Βρετανία έχει έναν ακόμη λόγο να εγκαταλείψει την ΕΕ – επειδή η ΕΕ θέλει να επιβάλλει φυσικά σύνορα μεταξύ της Ιρλανδίας και της Βορείου Ιρλανδίας, χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως αναγκαιότητα. Αντίθετα, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να πυροδοτήσει έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο στη Β. Ιρλανδία – ενώ ενδεχομένως θα κινδύνευε η συνοχή του Ηνωμένου Βασιλείου, όσον αφορά τα άλλα κράτη που το συναποτελούν.
Από αυτό και μόνο το γεγονός φαίνεται ο ναζιστικός διαπραγματευτικός τρόπος της Γερμανίας, η οποία τα θέλει όλα δικά της, ακόμη και όταν δεν της προσφέρουν κάτι – εάν δεν πρόκειται για ένα κρυμμένο μίσος της απέναντι στη Μ. Βρετανία, από την οποία έχασε το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Κάτι τέτοιο πάντως υποψιάζεται κανείς, αναλύοντας τη σημερινή συμπεριφορά της απέναντι στη Γαλλία, καθώς επίσης σε όλες τις συμμαχικές δυνάμεις του 1940, όπως είναι η Ελλάδα – γεγονός που δυστυχώς δεν θέλουμε να καταλάβουμε, παρά το ότι είναι πλέον ολοφάνερο από την περίπτωση της Μακεδονίας.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, εμείς οι Έλληνες πρέπει να αναλύουμε με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα έχουν σχέση με το BREXIT, καθώς επίσης να παρακολουθούμε πολύ προσεκτικά την όλη διαδικασία, επειδή είμαστε σίγουροι πως σύντομα θα μας χρειαστεί – αφού κάποια στιγμή θα πάψουμε να σκύβουμε δουλικά το κεφάλι, συνειδητοποιώντας πως με τον τρόπο αυτό στο τέλος τα σύνορα μας θα μεταφερθούν κάτω από τη Λάρισα, εάν όχι στην Αττική.
Κυρίως όμως πρέπει να καταλάβουμε πως ο εχθρός μας δεν είναι ούτε το ευρώ, ούτε η ΕΕ, αλλά η Γερμανία – κάτι που βέβαια δεν βοηθάει καθόλου, αφού σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με ένα γερμανικό ευρώ και με μία γερμανική Ευρώπη που ασφαλώς δεν θέλουμε ούτε εμείς, ούτε καμία άλλη χώρα. Σε αυτό ακριβώς το πρόβλημα πρέπει να βρεθούν οι λύσεις, προτού είναι πολύ αργά – πριν ακόμη δηλαδή η Γερμανία κυριαρχήσει απόλυτα, κατηγορώντας όλους όσους δεν αποδέχονται την ηγεμονία της, μαζί με τις κυβερνήσεις-υποχείρια της ως ναζιστές, εθνικιστές και φασίστες.
Πηγές: Spiegel, Steinhardt, University College London, LSC, HM Government
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου