Ιμια 1996

kontranews

του Μελέτη Μελετόπουλου

Εκτός από την ευλάβεια μπροστά στα θύματα των Ιμίων, είναι σημαντικό να αναλύουμε με διαύγεια τα γεγονότα. Η κυβέρνηση Σημίτη, που διαχειρίστηκε με οικτρό τρόπο την ελληνοτουρκική κρίση της 31ης Ιανουαρίου 1996, ήταν προϊόν πολλών και πιθανότατα άγνωστων μέχρι σήμερα παρασκηνιακών ζυμώσεων.

Τελικώς ανεδείχθη στα τέλη Ιανουαρίου 1996 πρωθυπουργός ο Κώστας Σημίτης, ένα πρόσωπο που διακατεχόταν από ιδεολογική απέχθεια για την έννοια του πατριωτισμού. Ασφαλώς αυτό αποτελεί από μόνο του πρόβλημα για τον ηγέτη μίας χώρας που κείται σ’ ένα από τα κομβικώτερα γεωστρατηγικά σημεία της υφηλίου και βάλλεται διαχρονικά από πολλές πλευρές.

Ας θυμηθούμε επίσης ότι, μόλις λίγες μέρες πριν εκλεγεί από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ πρωθυπουργός, ο Σημίτης είχε από του βήματος της Βουλής εξαγγείλει μείωση των αμυντικών δαπανών (μετά τα Ίμια προχώρησε στο μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα της Μεταπολίτευσης, αφήνοντας όλους εμάς να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας).

Η σημασία του ποιός λαμβάνει τις τελικές αποφάσεις σε μία κρίση, δηλαδή «ποιος πατάει το κουμπί» ή όχι, αποδείχθηκε περίτρανα στην περίπτωση των Ιμίων. Όχι μόνον γιατί ο Σημίτης δεν ήταν ψυχικά και πνευματικά σε θέση να αντιδράσει στην ωμή παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και γιατί δεν μπόρεσε να διαχειριστεί στοιχειωδώς τις διαδικασίες. Εδώ ο αναγνώστης ας μου επιτρέψει να κάνω μία παρέκβαση.

Η αποτελεσματική αντίδραση δεν είναι κατ’ ανάγκην ο πόλεμος. Ο πόλεμος ασφαλώς πρέπει να παραμένει στο τραπέζι ως υπαρκτό ενδεχόμενο, αν αποτύχουν όλες οι άλλες εναλλακτικές λύσεις. Ποτέ δεν πρέπει κανείς να αποκλείσει εξ αρχής το ενδεχόμενο στρατιωτικής αντίδρασης. Αλλά πριν φθάσουμε στον πόλεμο, υπάρχουν και άλλες δυνατότητες. Παραδείγματος χάριν, και συγκεκριμένα για τα Ίμια: γιατί ο Σημίτης δεν ζήτησε έκτακτη σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ; γιατί δεν ανακοίνωσε ότι μπλοκάρει κάθε συζήτηση για ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.; γιατί δεν ζήτησε έκτακτη συνάντηση με τον πρόεδρο των ΗΠΑ ή της Γαλλίας;

Αλλά και στην διαχείριση της κρίσης, ο Σημίτης αποδείχθηκε ανεπαρκέστατος. Κάλεσε τον ΑΓΕΕΘΑ στην Βουλή, ενώ αυτός ήταν στον θάλαμο επιχειρήσεων του Πενταγώνου, αφήνοντας ακέφαλο το αμυντικό σύστημα. Επίσης, αρνήθηκε να δεχθεί στο γραφείο του τον αείμνηστο ναύαρχο Λεωνίδα Βασιλικόπουλο, αρχηγό της ΕΥΠ, ενώ αυτός είχε σπεύσει στην Βουλή να τον ενημερώσει για απόρρητα στοιχεία που είχε στην διάθεσή του. Η γραμματεύς του κυρίου Σημίτη του δηλώνει ότι ο κύριος πρωθυπουργός δεν μπορεί να τον δεχθεί (ο πρωθυπουργός δεν μπορούσε να δεχθεί τον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών εν καιρώ πολέμου!!!). Ο Βασιλικόπουλος επέμεινε, η γραμματεύς του ζήτησε να περιμένει, εισήλθε στην αίθουσα συσκέψεων, ενημέρωσε τον Σημίτη και βγαίνοντας είπε στον ναύαρχο ότι «ο πρόεδρος είπε να δείτε τον κ. Μαντέλη και να τον ενημερώσετε»!!!

Ο ναύαρχος επέμεινε: «Μα, αντιλαμβάνεσθε πως είμαι ο αρχηγός της ΕΥΠ και μπορώ να μιλήσω μόνο στον πρωθυπουργό». Και αρνήθηκε να φύγει, περιμένοντας στον προθάλαμο.

Κάτι θα ήξερε ο Βασιλικόπουλος που αρνήθηκε να δει τον... Μαντέλη. Τον άνθρωπο που αντικατέστησε στην κυβέρνηση του Σημίτη τον Καστανίδη, όταν ο τελευταίος αρνήθηκε να υπογράψει την σύμβαση C4I.

Τα συμπεράσματα για τον Σημίτη και τα Ίμια στον αναγνώστη.