Νέα Πολιτική
του Σπύρου Λυγκούρη*
Η αυγή του 1944 βρίσκει την ελληνική υπόθεση σε μια ακατάβλητη αλληλουχία γεγονότων. Μπορεί οι συγκρούσεις μεταξύ Ε.Α.Μ και Ε.Δ.Ε.Σ. του Νοεμβρίου 1943 να είχαν τερματιστεί από τις συνθήκες Πλάκας-Μυροφύλλου, αλλά αυτό δεν ήταν ικανό να δημιουργήσει βιώσιμη ειρήνη μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων. Από την άλλη, η κατοχική κυβέρνηση Ράλλη είχε κηρύξει ολομέτωπη επίθεση εναντίον των αντάρτικων δυνάμεων του Ε.Α.Μ-Ε.Λ.Α.Σ. μέσω της δημιουργίας των Ταγμάτων Ασφαλείας, η παρουσία των οποίων συνεπαγόταν έναν καθημερινό ανελέητο πόλεμο.
Από πλευράς Ε.Α.Μ., καθοριστική κίνηση στο πλαίσιο της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων αποτέλεσε η ανακήρυξη της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (Π.Ε.Ε.Α.) ως μία μορφή διακυβέρνησης της «Ελεύθερης Ελλάδας», της επικράτειας, που βρισκόταν κάτω από την εξουσία του Ε.Α.Μ-Ε.Λ.Α.Σ., στις 10 Μαρτίου του 1944 στο χωριό Βίνιανη της Ευρυτανίας. Πρώτος πρόεδρος αναδείχτηκε ο επονομαζόμενος «κόκκινος συνταγματάρχης» Ευριπίδης Μπακιρτζής. Μερικές μέρες αργότερα στους Κορυσχάδες θα συνεδριάσει για πρώτη φορά το Εθνικό Συμβούλιο.
Η δημιουργία της Π.Ε.Ε.Α. σήμαινε ότι πλέον υπήρχαν τρεις κυβερνήσεις, οι οποίες διεκδικούσαν την εκπροσώπηση του ελληνικού λαού: η εξόριστη κυβέρνηση του Καϊρου, η «κατοχική κυβέρνηση» των Αθηνών και αυτή της Π.Ε.Ε.Α. ή αλλιώς η «κυβέρνηση του Βουνού», η οποία φαινόταν να έχει κάποια πλεονεκτήματα καθώς απολάμβανε ευρύτερης λαϊκής νομιμοποίησης σε σχέση με αυτήν του εξόριστου πολιτικού κόσμου.
Από πλευράς Ε.Α.Μ., καθοριστική κίνηση στο πλαίσιο της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων αποτέλεσε η ανακήρυξη της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (Π.Ε.Ε.Α.) ως μία μορφή διακυβέρνησης της «Ελεύθερης Ελλάδας», της επικράτειας, που βρισκόταν κάτω από την εξουσία του Ε.Α.Μ-Ε.Λ.Α.Σ., στις 10 Μαρτίου του 1944 στο χωριό Βίνιανη της Ευρυτανίας. Πρώτος πρόεδρος αναδείχτηκε ο επονομαζόμενος «κόκκινος συνταγματάρχης» Ευριπίδης Μπακιρτζής. Μερικές μέρες αργότερα στους Κορυσχάδες θα συνεδριάσει για πρώτη φορά το Εθνικό Συμβούλιο.
Η δημιουργία της Π.Ε.Ε.Α. σήμαινε ότι πλέον υπήρχαν τρεις κυβερνήσεις, οι οποίες διεκδικούσαν την εκπροσώπηση του ελληνικού λαού: η εξόριστη κυβέρνηση του Καϊρου, η «κατοχική κυβέρνηση» των Αθηνών και αυτή της Π.Ε.Ε.Α. ή αλλιώς η «κυβέρνηση του Βουνού», η οποία φαινόταν να έχει κάποια πλεονεκτήματα καθώς απολάμβανε ευρύτερης λαϊκής νομιμοποίησης σε σχέση με αυτήν του εξόριστου πολιτικού κόσμου.
.jpg)
