O νέος τύπος πολιτικού που χρειάζεται η Ελλάδα για να αναγεννηθεί

Νέα Πολιτική

του Μελέτη Μελετόπουλου

Η φαυλοκρατία πέθανε στις εκλογές του Ιανουαρίου, τα κόμματα εξουσίας της Μεταπολίτευσης κυμαίνονται πλέον μεταξύ περιθωρίου και μονοψήφιων ποσοστών. Η υστερία τους και η προσπάθειά τους να προκαλέσουν τεχνητή πόλωση και εθνικό διχασμό γύρω από το τεχνικό ζήτημα του νομίσματος, δείχνει την απόγνωσή τους.

Βρισκόμαστε αναμφίβολα σε μία μεταβατική φάση προς μία νέα περίοδο, με ακόμα ασαφή χαρακτηριστικά. Και εν τω μεταξύ έχει συμβεί, χωρίς να το έχουμε καλά-καλά συνειδητοποιήσει, ένας μεγάλος κοινωνιολογικός μετασχηματισμός. Ολόκληρη η παλαιά κοινωνικοπολιτική και η συναφής ιδεολογική δομή έχει καταρρεύσει, το μοντέλο του τεράστιου, πελατειακού, γραφειοκρατικά δομημένου και διεφθαρμένου κράτους, που δεν παρήγαγε τίποτε και ζούσε με δανεικά τρώγοντας τις σάρκες του και υποθηκεύοντας το μέλλον του, χρεωκόπησε. Και μαζί του κατέρρευσαν και οι πολιτικές δυνάμεις που το χρησιμοποιούσαν ως εργαλείο πολιτικής κυριαρχίας και οικονομικής ισχύος, διορίζοντας τους ψηφοφόρους τους και διαπλεκόμενες με τους χρηματοδότες τους. 

Με το μνημόνιο καταστράφηκε η μεσαία τάξη, οι επιχειρηματίες, οι ιδιοκτήτες ακινήτων και οι μισθωτοί. Ενώ τα ασθενέστερα στρώματα βρίσκονται ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας. Τα υπολείμματα της βιοτεχνίας και της βιομηχανίας έχουν ήδη εξαλειφθεί ή έχουν μεταφέρει την έδρα τους σε χώρες με χαμηλότερο φορολογικό συντελεστή, ενώ η μετανάστευση έχει προσλάβει μαζικές διαστάσεις, αντίστοιχες με αυτές που είχε στα τέλη του 19ου αιώνα και στην περίοδο μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο.

Η ανόρθωση της κατεστραμμένης χώρας είναι το κυριότερο καθήκον της γενιάς μας. Αλλά αυτά που έμαθαν οι σημερινοί σαραντάρηδες και πενηντάρηδες πολιτευτές στην Μεταπολίτευση, είναι ξεπερασμένα και αποτυχημένα. Δε συζητάμε για παλινόρθωση του οικτρού μοντέλου της Μεταπολίτευσης με μερικές επιφανειακές παραλλαγές. Η σωτηρία της χώρας μας απαιτεί εντελώς άλλου είδους πολιτική ηγεσία, με ριζικά διαφορετικά αντανακλαστικά, νοοτροπία, συμπεριφορά.

Οι τριτοκοσμικές οικογενειακές «δυναστείες», οι διαπλεκόμενοι με ύποπτα συμφέροντα πολιτευτές, οι αλαζόνες που περιφρονούσαν επιδεικτικά τον νόμο, οι αυταρχικοί και υπερσυγκεντρωτικοί σατραπίσκοι, οι «αυλές» κολάκων και ευνοουμένων, οι «επικοινωνιολόγοι» που βάφτιζαν το ψάρι κρέας, οι ημιμαθείς, οι κομματάρχες και Μαυρογυαλούροι που υπόσχονταν «γιοφύρια και ποτάμια», οι «σοβαροί» που κατηγορούσαν με γελοίο καθησυχαστικόν ύφος ως «υπερβολικούς» όσους έβλεπαν ότι έρχεται η κρίση, οι δωρολήπτες οικιακών συσκευών, οι φιλοξενούμενοι στα pay-roll πολυεθνικών, οι δογματικοί ξερόλες, οι τηλεοπτικές γλάστρες, τα λαμόγια και τα προϊόντα κομματικών σωλήνων, όλοι αυτοί έχουν έναν και μόνον προορισμό: τον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Οι άνθρωποι που θα ανορθώσουν την χώρα από τα ερείπια, θα πρέπει να έχουν παιδεία, όραμα, ηθική ακεραιότητα, εμπειρία από την πραγματική ζωή, εποπτεία του διεθνούς περιβάλλοντος, θα λαμβάνουν αποφάσεις μετά από συλλογικές διαδικασίες δημιουργικού διαλόγου, θα έχουν  επίγνωση των αδυναμιών τους και των γνωστικών τους κενών, θα συμβουλεύονται ειδικούς, θα διακρίνονται από πατριωτισμό, ανθρωπισμό, έμπρακτη δημοκρατικότητα και κοινωνική ευαισθησία, θα μιλούν λίγο, θα εργάζονται σκληρά και θα διαβιούν σεμνά για να μην προκαλούν. Και δεν θα μπερδεύουν τον ιδιωτικό τους βίο με τον δημόσιο.