Ουκρανία, εμφύλιος πόλεμος - analyst

analyst

Εάν ακολουθήσει μία νέα επανάσταση, τότε δεν θα μπορέσει να αποδράσει από τη χώρα ο πρόεδρος και οι σύντροφοί του, όπως κατάφερε ο προκάτοχος του – αυτό που έχουν να περιμένουν είναι η ποινή του θανάτου, σε ένα σκοτεινό υπόγειο

του Αλέξη Ζακυνθινού

Εύλογα οι εντάσεις στη Μέση Ανατολή απασχολούν περισσότερο την Ευρώπη και τις Η.Π.Α., λόγω των πετρελαίων στην περιοχή, καθώς επίσης των μεταναστευτικών κυμάτων – της βιβλικής εισβολήςπεινασμένων και καταπονημένων ανθρώπων, ως αποτέλεσμα των πολέμων στη Συρία, των επιδρομών της ISIS, των εχθροπραξιών στη Β. Αφρική, καθώς επίσης της γενικότερης εξαθλίωσης του πληθυσμού πολλών κρατών.

Το ίδιο συμβαίνει και με την Ελλάδα, η οποία ευρίσκεται στη δίνη του κυκλώνα για έξι συνεχή χρόνια, αφενός μεν επειδή γίνεται προσπάθεια να διατηρηθούν κρυφά τα προβλήματα υπερχρέωσης του πλανήτη (άρθρο), αφετέρου επειδή είναι μέλος της Ευρωζώνης. Έχω την άποψη δε πως θα είχε ήδη μετατραπεί στηνΟυκρανία της Μεσογείου, εάν δεν κινδύνευε το ευρώ από τυχόν έξοδο της, καθώς επίσης εάν ήταν λιγότερο σημαντική για τη Δύση, από γεωπολιτικής σκοπιάς.

Δυστυχώς για την Ουκρανία, δεν έχει τα προνόμια της Ελλάδας, οπότε δεν δίνει κανείς μεγάλη σημασία στη συνεχή επιδείνωση της κατάστασης της, ενώ το ΔΝΤ εφαρμόζει το «δόγμα του σοκ» σε όλη την ανατριχιαστική του έκταση (άρθρο).

Ειδικότερα, στην ανατολική της πλευρά διεξάγονται σκληρές μάχες, με πολλούς νεκρούς, ενώ η κυβέρνηση της εντείνει τις επιθέσεις, χωρίς να τηρεί τη συμφωνία του Minsk. Στη δυτική πλευρά δε κυριαρχούν οι εθνικιστές του «ακροδεξιού τομέα» (εικόνα), απειλώντας να ανατρέψουν τον πρόεδρο της χώρας – ο οποίος, με τη βοήθεια της εθνικής του φρουράς, διεξάγει έναν εμφύλιο πόλεμο σε δύο μέτωπα: στο ανατολικό με την DNR και την LNR, ενώ στο δυτικό με την εθνικιστική οργάνωση.

.

.

Παρά το ότι τώρα η κυβέρνηση της Ουκρανίας ανήλθε στην εξουσία με τη βοήθεια των «νεοναζί», ενώ ο αρχηγός του δεξιού τομέα έγινε βουλευτής και στη συνέχεια σύμβουλος του γενικού επιτελείου της χώρας, μετά τις εξεγέρσεις της πλατείας Maidan, δεν κατέφερε να ασκήσει πίεση στην κυβέρνηση, έτσι ώστε να αποκτήσει αυτονομία το τάγμα του – οπότε να ελέγξει την κατάσταση της χώρας.

Ως εκ τούτου, η αντιπαλότητα με το Κίεβο εξελίχθηκε σε μία ένοπλη σύγκρουση ενώ, σύμφωνα με τη «Φωνή της Αμερικής» (Voice of America, VOA), ο εκπρόσωπος του δεξιού τομέα είπε τα εξής:

«Εάν ακολουθήσει μία νέα επανάσταση, τότε δεν θα μπορέσει να αποδράσει από τη χώρα ο πρόεδρος και οι σύντροφοί του πολεμιστές, όπως κατάφερε ο προκάτοχος του. Αυτό που έχουν να περιμένουν είναι η ποινή του θανάτου σε ένα σκοτεινό υπόγειο, την οποία θα εκτελέσει μία ομάδα νεαρών Ουκρανών στρατιωτών ή τα μέλη της εθνικής φρουράς«.

Εν τω μεταξύ, οι άμαχοι της Ανατολικής Ουκρανίας προσπαθούν να διαφύγουν από την εμπόλεμη ζώνη – ενώ ο αριθμός αυτών που ζητούν άσυλο στην ΕΕ έχει δεκαπλασιαστεί, με κυριότερο προορισμό τη Γερμανία(πηγή). Πολλές χώρες όμως, όπως η Πολωνία, δεν θέλουν να επιτρέψουν την είσοδο Ουκρανών μεταναστών ή πολωνικών μειονοτήτων της Ουκρανίας (πηγή) – φοβούμενες τις συνέπειες.

Την ίδια στιγμή οι κάτοικοι της δυτικής Ουκρανίας, ειδικά των Καρπαθίων, οι οποίοι ως επί το πλείστον είναι εθνικές μειονότητες ουγγρικής, ρουμανικής, πολωνικής και εβραϊκής καταγωγής, εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα – λόγω της αυθαιρεσίας και της βιαιότητας του ακροδεξιού τομέα.

Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια της Ευρώπης δεν είναι οι πρόσφυγες, ενώ η Κομισιόν βοηθάει την κυβέρνηση της Ουκρανίας στον πόλεμο που διεξάγει στα ανατολικά, με κάθε τρόπο – ελπίζοντας σε μία αίσια κατάληξη του.

Εν τούτοις, οι ένοπλες συγκρούσεις στα δυτικά με τον ισχυρά εξοπλισμένο ακροδεξιό τομέα, ο οποίος κατηγορεί τον πρόεδρο της Ουκρανίας για εθνική προδοσία, αποδυναμώνουν την κυβέρνηση – η οποία προσπαθεί να μεταφέρει κρυφά στρατεύματα με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ από την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Λευκορωσία και τη Σλοβακία, για να προστατέψει καλύτερα τη χώρα.

Η Ουγγαρία ελπίζει βέβαια στην άμεση αντίδραση της Ατλαντικής Συμμαχίας, έτσι ώστε να προστατευθεί η Ουκρανία από το ΝΑΤΟ της Ανατολικής Ευρώπης – ενώ, μαζί με την Τσεχία και τη Σλοβακία, έχει εντείνει τους συνοριακούς ελέγχους, περιμένοντας πιθανότατα μεγάλες αναταράξεις.

Η Ρωσία βέβαια είναι σε επιφυλακή, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι επιδιώκεται έμμεσα η αποσταθεροποίηση της – διευρύνοντας τη συνεργασία της με τη Σαουδική Αραβία, η οποία σχεδιάζει να επενδύσει στη χώρα, γνωρίζοντας πως υπάρχουν πολλές ευκαιρίες.

Εάν δε κάποια στιγμή η Ρωσία ανοίξει τα σύνορα της, «εισάγοντας» νέους επιχειρηματίες από την Ευρώπη, στην οποία οι ευκαιρίες επαγγελματικής εξέλιξης μειώνονται συνεχώς, θα μπορέσει να λύσει αφενός μεν το πρόβλημα της μείωσης του πληθυσμού της, αφετέρου θα πάψει να αποτελεί μία οικονομία Potemkin,λόγω του υπογείου πλούτου της – να αναπτυχθεί δηλαδή σε άλλους τομείς, διαθέτοντας σημαντικά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα.

Γρίφο πάντως αποτελεί η σχέση της με τη Γερμανία, αφού πολλοί θεωρούν πως υπάρχει μία υπόγεια συνεργασία των δύο χωρών, παρά το ότι εξωτερικά συμπεριφέρονται εχθρικά, με στόχο τον αποπροσανατολισμό των Αμερικανών – για τους οποίους φυσικά κάτι τέτοιο θα αποτελούσε κόκκινο πανί. Σε σχέση με την Ουκρανία τώρα και το ξεκίνημα της περιπέτειας της, υπενθυμίζω τα εξής:

.

Η τραγωδία της Ουκρανίας

Ο πρόεδρος της (Janukowytsch), μετά από βίαιες διαμαρτυρίες, αναταραχές, διαδηλώσεις, καθώς επίσης τρομοκρατικές δολοφονίες, υποχρεώθηκε από την (αυτοαποκαλούμενη) αντιπολίτευση να εγκαταλείψει τη θέση του – δραπετεύοντας κυριολεκτικά στο εξωτερικό, κατηγορούμενος ως αιμοσταγής δικτάτορας και εγκληματίας πολέμου.

Σύμφωνα με τον αρχηγό των διαδηλωτών, το «έγκλημα» του προέδρου της χώρας ήταν το ότι, δεν αποδέχθηκε μία ασαφώς διατυπωμένη συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, η οποία προσέφερε στην Ουκρανία ελάχιστα πλεονεκτήματα – προς όφελος μίας ολοκληρωμένης συμφωνίας με τη Ρωσία, η οποία θα ενίσχυε τη χώρα άμεσα με 15 δις €, ενώ θα μείωνε παράλληλα τις τιμές εισαγωγής φυσικού αερίου. Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτά που προσφέρθηκαν στην Ελλάδα στις αρχές του 2009, οδηγώντας την τότε κυβέρνηση στην πτώση της, μετά από μία σειρά σκανδάλων – «προκατασκευασμένων» κατά πολλούς.

Επιστρέφοντας στην Ουκρανία, όταν η κυβέρνηση της αποφάσισε να αποδεχθεί την πρόταση της Ρωσίας,οι Η.Π.Α. «πάτησαν το γκάζι» – με αποτέλεσμα τη σημερινή καταστροφή. Στα πλαίσια αυτά, μία τυλιγμένη σε ένα πέπλο μυστηρίου παραστρατιωτική νεοναζιστική οργάνωση, η οποία θεωρείται πως διατηρεί σχέσεις με το ΝΑΤΟ, διαδραμάτισε έναν αποφασιστικό ρόλο – όσον αφορά τις σκόπιμες επιθέσεις από ελεύθερους σκοπευτές, καθώς επίσης τις εκρήξεις βίας, οι οποίες οδήγησαν στην πτώση της κυβέρνησης.

Η καταστροφή της χώρας από τη Δύση δεν ολοκληρώθηκε φυσικά αφού, όπως συνήθως συμβαίνει, έχει σταλθεί το ΔΝΤ – το οποίο, έναντι αυστηρών μέτρων, παρέχει δάνεια στην Ουκρανία, δρομολογώντας τη λεηλασία και την υποδούλωση της. Εάν δε αντιδράσει ή δεν αποδεχτεί τα «μέτρα» ως έχουν, τότε θα ακολουθήσει ηγνωστή από την πρώην Γιουγκοσλαβία εισβολή του ΝΑΤΟ – εάν φυσικά παρέμενε ουδέτερη η Ρωσία, η οποία όμως δεν είναι τόσο ανόητη, για να συμπεριφερθεί με αυτόν τον τρόπο, όπως έχει τεκμηριωθεί από την εισβολή της στην Κριμαία (άρθρο).

Στο σημείο αυτό είναι ίσως σκόπιμο να εξετάσει κανείς τον τρόπο, με τον οποίο λειτούργησε η Ευρώπη – ξεκινώντας από την τηλεφωνική συνομιλία της εντεταλμένης για την Ευρώπη εκ μέρους του αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών κυρίας Victoria Nuland, με τον αμερικανό πρεσβευτή στο Κίεβο. Στη συνομιλία αυτή, η οποία αποκαλύφθηκε δημόσια, η κυρία Nuland ανέφερε πως ακριβώς θα επιθυμούσε να στελεχωθεί η κυβέρνηση συνεργασίας της Ουκρανίας – ενώ, όσον αφορούσε τις προτεινόμενες από την ΕΕ λύσεις, το σχόλιο της ήταν το γνωστό «Fuck the EU».

Στη συνέχεια, μετά την αποκάλυψη της συνομιλίας δηλαδή, η ΕΕ αποφάσισε να αναλάβει μόνη της την πρωτοβουλία – με το Γερμανό υπουργό εξωτερικών να προτείνει στο Γάλλο ομόλογο του ένα από κοινού ταξίδι στο Κίεβο, με στόχο την αποκατάσταση της ειρήνης στο εσωτερικό της Ουκρανίας, πριν επιδεινωθεί ο εμφύλιος πόλεμος.

Οι δύο Ευρωπαίοι υπουργοί εξωτερικών παρακάλεσαν τον Πολωνό ομόλογο τους να συμμετέχει στην προσπάθεια – ενώ στις συνομιλίες που ακολούθησαν στο Κίεβο, συμμετείχαν μαζί με τον πρώην πρόεδρο (Janukowytsch) και οι τρεις ηγέτες της αντιπολίτευσης, καθώς επίσης ένας εκπρόσωπος της Ρωσίας.

Οι Η.Π.Α. δεν προσκλήθηκαν στις συνομιλίες – ένα γεγονός ασυνήθιστο που υποδήλωνε  παράλληλα τη διάσπαση της δυτικής συμμαχίας. Σε κάθε περίπτωση, επιτεύχθηκε η συμφωνία της ΕΕ με τα τρία μεγαλύτερα κόμματα της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένου του εκπροσώπου της πλειοψηφίας των διαδηλωτών – αναφορικά με τη διεξαγωγή νέων εκλογών το Δεκέμβριο, την επιστροφή στο Σύνταγμα του 2004, καθώς επίσης την απελευθέρωση της Julia Tymoschenko από τη φυλακή.

Αν και φάνηκε πως η συμφωνία θα οδηγούσε στο τέλος το πολύμηνο χάος που επικρατούσε στη χώρα, η ηρεμία διήρκεσε μόλις δώδεκα ώρες – αφού, αμέσως μετά, έγινε χαμός. Αναλυτικότερα, ελεύθεροι σκοπευτές άρχισαν να πυροβολούν (στις 22 Φεβρουαρίου) το συγκεντρωμένο στην «Πλατεία Ανεξαρτησίας» πλήθος – με αποτέλεσμα να ξεσπάσει πανικός και να υποχωρήσουν άτακτα οι αστυνομικές δυνάμεις.

Χωρίς καμία αιτιολογία, ο εκλεκτός της Γερμανίας ηγέτης της αντιπολίτευσης (Klitschko), ο πρώην πυγμάχος που χρηματοδοτείται από γερμανικό ίδρυμα, αναίρεσε τη συμφωνία – ενώ, σύμφωνα με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, οι ελεύθεροι σκοπευτές τοποθετήθηκαν από μία ακροδεξιά παραστρατιωτική οργάνωση, με το όνομα «UNA-UNSO».

Ο ηγέτης της οργάνωσης αυτής (A. Shkil) ήταν πριν από δέκα χρόνια σύμβουλος της Tymoschenko – ενώ κατά τη διάρκεια της πυροδοτούμενης από τις Η.Π.Α. «Πορτοκαλί Επανάστασης» του 2003/2004, η «UNA-UNSO» υποστήριζε τον «υπέρ του ΝΑΤΟ» υποψήφιο W. Juschtschenko, εναντίον του υποψηφίου «υπέρ της Ρωσίας» πρώην προέδρου Janukowytsch. Σύμφωνα δε με πολλές αναφορές, η οργάνωση «UNA-UNSO» διατηρεί στενές σχέσεις με το γερμανικό «εθνικοδημοκρατικό» κόμμα NPD.

Περαιτέρω, η παραστρατιωτική οργάνωση «UNA-UNSO» ευρίσκεται, ανέκαθεν μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης (1991), πίσω από τις διαδηλώσεις εναντίον της ρωσικής επιρροής στην Ουκρανία – ενώ συμμετείχε πάντοτε στις «σκευωρίες» (βρώμικους πολέμους) του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη εναντίον της Ρωσίας, ως σύμμαχος του ουσιαστικά.

Εάν λοιπόν ισχύει το ότι, η «UNA-UNSO» δεν ανήκει στην ουκρανική αντιπολίτευση, αλλά αποτελεί μία μυστική οργάνωση του ΝΑΤΟ, η οποία χρησιμοποιεί ως βάση την Ουκρανία, τότε είναι εύλογη η αδυναμία εφαρμογής της συμφωνίας που επετεύχθη με την ΕΕ – αφού υπήρξε προφανώς σαμποτάζ εκ μέρους των αποκλεισθέντων από τη συνάντηση Η.Π.Α., με τη βοήθεια της «UNA-UNSO».

Περαιτέρω, τόσο η εντεταλμένη του αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών, όσο και ο μάλλον ακροδεξιός ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής J. McCain, διατηρούν στενές σχέσεις με το ναζιστικό κόμμα της Ουκρανίας (Swoboda) – ο ηγέτης του οποίου διακρίνεται ιδιαίτερα για τον αντισημιτισμό του.

Το συγκεκριμένο κόμμα ιδρύθηκε επίσημα το 1995, με σύμβολο που μοιάζει με το χιτλερικό αγκυλωτό σταυρό – ενώ θεωρείται το «εκλογικό χέρι» όλων των νεοφασιστικών οργανώσεων της Ουκρανίας, όπως η «UNA-UNSO». Ολοκληρώνοντας, ο εκλεκτός των Η.Π.Α., A.Jazenjuk του κόμματος της Tymoschenko είναι αυτός που ορίσθηκε ως πρόεδρος της χώρας για το μεσοδιάστημα έως τις εκλογές.

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)