news247
Ματαιοδοξία, ελαφρότητα, αισιοδοξία, έρωτας και τον πλούτο να ρέει άφθονο όπως η σαμπάνια που απολάμβαναν - άλλωστε η σαμπάνια τελειοποιήθηκε αυτή την εποχή. Διασκέδαση μέχρι πρωίας, με τις τέχνες να λαμβάνουν ολοένα και πιο κυρίαρχη θέση στην καθημερινότητα των Παριζιάνων και με την τεχνολογία να προχωρά με βήμα γοργό. Άραγε, εκείνοι οι άνθρωποι τότε, να ένιωσαν ποτέ ότι ζούσαν τις τελευταίες μέρες μιας όμορφης εποχής που έμελλε να μείνει γνωστή ως Μπελ Επόκ (Belle Époque);
Αμφιβάλλω... Σίγουρα η έκφραση Μπελ Επόκ (Όμορφη Εποχή 1871-1914) δεν τους είχε καν περάσει από το μυαλό όταν πρωταγωνιστούσαν σε αυτήν. Ο εν λόγω χαρακτηρισμός δόθηκε μάλιστα εκ των υστέρων, όταν πια με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου θεωρήθηκε ως μια «χρυσή» εποχή.
Η Μπελ Επόκ κάνει την εμφάνισή της στη διάρκεια της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας και της Μεγάλης Γερμανικής Αυτοκρατορίας, σε μια περίοδο που η ειρήνη είχε επικρατήσει μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης και οι νέες τεχνολογίες βελτίωναν θεαματικά τη ζωή.
Όλοι ήθελαν να ξεχάσουν την εκατόμβη των θυμάτων μετά το τέλος του ονομαζόμενου Μεγάλου Πολέμου (Γαλλοπρωσικό), πιστεύοντας ότι μόνο ειρηνικές ημέρες θα είχαν πλέον μπροστά τους, ωστόσο η εν λόγω περίοδος έμελλε να κλείσει πάλι με έναν πόλεμο.
Στην Μπελ Επόκ γίνονται πραγματικότητα τα όνειρα της ανθρώπινης επινοητικότητας. Η επικοινωνία εξελίσσεται καθότι το τηλέφωνο προσχώρησε στη θέση του τηλέγραφου, ενώ και το ηλεκτρικό φως άρχισε να αντικαθιστά το φωταέριο.
Αντίγραφο του πρώτου τηλεφώνου
Ήταν κατά τη διάρκεια της εποχής αυτής που ιδρύθηκε ο τομέας της μικροβιολογίας. Μαξ Πλανκ, Άλμπερτ Αϊνστάιν, Νίκολα Τέσλα και Νιλς Μπορ εγκαθιδρύουν την σύγχρονη φυσική. Μάλιστα, για να αναγνωριστούν οι πολλές από τις σημαντικές προόδους της επιστήμης αυτή την εποχή, τα βραβεία Νόμπελ ορίστηκαν για τη φυσική, τη χημεία και τη φυσιολογία ή την ιατρική.
Την περίοδο αυτή, άνθισαν επίσης και οι κοινωνικές επιστήμες. Γκέοργκ Σίμμελ, Εμίλ Ντιρκέμ και Μαξ Βέμπερ, μαζί με τους Αμερικανούς Τορστέιν Βέμπλεν, υπήρξαν πρωτοπόροι στον τομέα της ακαδημαϊκής κοινωνιολογίας. Μεταξύ άλλων, το 1895 ο Φρόυντ εγκαινιάζει στη Βιέννη τις πρώτες ψυχαναλυτικές θεραπείες του.
Το γραφείο του Φρόυντ στη Βιέννη
Παράλληλα, οι αδελφοί Ράιτ απογειώνουν το πρώτο αεροπλάνο το 1903, ο Πιερ και η Μαρί Κιουρί, ανακάλυψαν την ύπαρξη της ραδιενέργειας, ενώ οι αδελφοί Λυμιέρ πρόβαλαν τις πρώτες κινηματογραφικές ταινίες.
Όσον αφορά τη βιομηχανική παραγωγή της Γαλλίας την περίοδο της Μπελ Επόκ, οφείλουμε να πούμε ότι τριπλασιάστηκε χάρη στις επιπτώσεις και την ανάπτυξη της βιομηχανικής επανάστασης. Οι βιομηχανίες σιδήρου, χημικών και ηλεκτρικής ενέργειας αυξήθηκαν, παρέχοντας πρώτες ύλες που χρησιμοποιήθηκαν, εν μέρει, από τις νέες επιχειρήσεις κατασκευής αυτοκινήτων και αεροσκαφών. Το αυτοκίνητο στη πρώτη του δεκαετία ήταν απλώς ένα πείραμα για ακριβά γούστα, όπως και το αεροπλάνο.
Παράλληλα, μετά τα μέσα του αιώνα οι σιδηρόδρομοι συνέδεαν όλες τις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης με τις λουτροπόλεις, όπως το Μπιαρίτς και τη Ντοβίλ. Τα βαγόνια τους χωρίζονταν αυστηρά σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, αλλά οι πλούσιοι άρχισαν να μισθώνουν ιδιωτικά βαγόνια με αποκλειστικό χαρακτηριστικό τους την υπερπολυτελή άνεση. Μια νέα μεσαία ή ανώτερη τάξη τζέντλεμαν θα μπορούσαν να ταξιδέψουν μέσα σε ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης χωρίς διαβατήριο, ακόμη και να κατοικούν στο εξωτερικό, με ελάχιστες γραφειοκρατικές ρυθμίσεις.
Εν τω μεταξύ, η διεθνής κυκλοφορία των εργαζομένων αναδιοργανώθηκε και η ίδια ενίσχυσε την ευρωπαϊκή, η ταξική ταυτότητα μεταξύ των τάξεων αυτών υποστηρίχθηκε και υποστήριξε η ίδια την Μπελ Επόκ. Η πιο αξιοσημείωτη διακρατική σοσιαλιστική οργάνωση αυτή την εποχή ήταν αυτή της Δεύτερης Σοσιαλιστικούς Διεθνούς.
Το εργατικό δυναμικό άρχισε να οργανώνεται καθώς η φύση της δουλειάς άλλαξε αφού χωρίστηκαν οι διαδικασίες παραγωγής και η εργασία έγινε μηχανοποιημένη και μονότονη. Έτσι, ανάμεσα στο 1868 και το 1906, σε όλες τις χώρες άρχισαν να ιδρύονται εργατικά συνδικάτα.
Μάλιστα, δεδομένου ότι, ως αποτέλεσμα της εκβιομηχάνισης πολλές γυναίκες άρχισαν να εργάζονται σε εργοστάσια, δόθηκε το έναυσμα για την αρχή του γυναικείου απελευθερωτικού κινήματος. Οι γυναίκες απαιτούσαν πια εργασιακή ασφάλεια, ισότητα και δικαίωμα ψήφου.
Η Αρ Νουβό, η πρώτη δημόσια προβολή ταινιών και τα καμπαρέ
Το Παρίσι αυτή την περίοδο έχει εξελιχθεί στο επίκεντρο των γραμμάτων και των τεχνών. Στους δρόμους της πόλης και στα στέκια της Μονμάρτης συχνάζουν προσωπικότητες εξέχουσες, που έμελλε να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας, ο καθένας στο στοιχείο του.
Για παράδειγμα, μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο Μανέ, ο Ντεγκά, ο Βαν Γκογκ, ο Πικάσο, ο Τουλούζ Λοτρέκ και συγγραφείς όπως ο Εμίλ Ζολά, ο Γκυστάβ Φλωμπέρ, ο Γκυ ντε Μωπασσάν αλλά και το σήμα κατατεθέν της εποχής, η «θεϊκή Σάρα», η θρυλική Γαλλίδα ηθοποιός του θεάτρου και του πρώιμου κινηματογράφου Σάρα Μπερνάρ. Μάλιστα, η Μπερνάρ ήταν μία από τις πρωτοπόρους ηθοποιούς του βωβού κινηματογράφου, κάνοντας την πρώτη της εμφάνιση ως Άμλετ στη διάρκειας δύο λεπτών ταινία Η μονομαχία του Άμλετ (Le Duel d'Hamlet) το 1900.
H Σάρα Μπερνάρ
Ήταν άλλωστε τότε που ιδρύθηκε η βιομηχανία του κινηματογράφου με πρωτοπόρους τους αδελφούς Λυμιέρ. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895, πραγματοποίησαν την πρώτη δημόσια προβολή ταινιών, επί πληρωμής, στο Παρίσι. Η προβολή έγινε στο Indian Salon του Grand Café, με τίτλο «La Sortie des usines Lumière».
Φωτογραφίες από την πρώτη δημόσια προβολή ταινιών
Επίσης, στην Μπελ Επόκ εμφανίστηκε και έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές το θέατρο καμπαρέ, με το περίφημο Can-Can Dance και το θρυλικό Moulin Rouge.
Φανταχτερά φτερά και γούνες, κάτι που ήταν το πιο εμφανές χαρακτηριστικό της μόδας τότε. Μάλιστα, τα ρούχα υψηλής ραπτικής εμπνέονταν πια στο Παρίσι, το κέντρο της Μπελ Επόκ, όπου συγκεντρώνονταν η μόδα, η οποία άρχισε να κινείται σε ετήσιο ρυθμό.
Μουσικά, μπορούμε να πούμε ότι η Μπελ Επόκ χαρακτηρίστηκε από τη μουσική καμπαρέ. Αυτό το είδος δεν θεωρήθηκε "σοβαρή" μουσική, αλλά, μάλλον μικρά κομμάτια που θεωρούνταν προσιτά προς το γενικό κοινό. Παράλληλα, την περίοδο αυτή, άκμασε το βαλς, ενώ και οι οπερέτες ήταν επίσης στο απόγειο της δημοτικότητάς τους, με συνθέτες όπως ο Γιόχαν Στράους ΙΙΙ, Έμεριχ Κάλμαν, και Φρανζ Λεχάρ.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1890 είναι που γίνεται εμφανή στο σχεδιασμό του και το μεγάλο διακοσμητικό ύφος γνωστό ως Αρ Νουβό (Art Nouveau ή Jugendstil στην κεντρική Ευρώπη). Το εν λόγω διακοσμητικό ύφος χαρακτηρίζεται από τις κυκλικές μορφές, και κυριαρχεί προοδευτικά σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης και σύντομα εξαπλώνεται σε ολόκληρη την υφήλιο, συμπεριλαμβανομένης της στο Μεξικό και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κινήματος είναι η επιτήδευση της μορφής, κυρίως για στοιχεία που αντλούνται από τη φύση καθώς και η στενή συσχέτιση του με το κίνημα του συμβολισμού. Η Αρ Νουβό συνδέθηκε ακόμα με την ιαπωνική και τη γοτθική τέχνη.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της Αρ Νουβό, είναι η διάθεση των καλλιτεχνών να καταργήσουν τις αποστάσεις μεταξύ των διαφορετικών μορφών της τέχνης, τις οποίες και προσπαθούν να ενοποιήσουν. Για το λόγο αυτό θεωρείται και ένα συνολικό ύφος που συνδέθηκε με κάθε είδους σχέδιο, στην ζωγραφική, στην αρχιτεκτονική, στην εσωτερική διακόσμηση, στη γλυπτική, στην επιπλοποιία, στα κοσμήματα, στη βιοτεχνία και αλλού.
Στην αρχιτεκτονική και τη διακόσμηση, το ύφος της Αρ Νουβό δανείστηκε αρκετά στοιχεία από την τέχνη της Βικτωριανής εποχής, προσθέτοντας παράλληλα σύγχρονες ιδέες στα περισσότερο αφηρημένα στοιχεία του μπαρόκ ύφους. Τα νέα καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά της Αρ Νουβό θεωρείται πως προετοίμασαν τα μεταγενέστερα πρωτοποριακά κινήματα του 20ου αιώνα, όπως ήταν η Αρ Ντεκό (Art Deco), ο εξπρεσιονισμός, ο κυβισμός και ο υπερρεαλισμός. Μερικοί εκπρόσωποί του είναι οι: Αντόνι Γκαουντί, Γιόζεφ Χόφμαν, Ότο Βάγκνερ, Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, Γκούσταβ Κλιμτ, Πιέρ Μποννάρ, Σάμουελ Μπινγκ κ.ά.
Το φιλί, έργο του Γκούσταβ Κλιμτ
Τέλος, όσον αφορά τον χώρο της λογοτεχνίας, αξίζει να σημειωθεί πως στην Ευρωπαϊκή λογοτεχνία πραγματοποιήθηκε μια σημαντική μεταμόρφωση κατά τη διάρκεια της Μπελ Επόκ. Ο λογοτεχνικός ρεαλισμός και νατουραλισμός ανέβηκαν σε νέα ύψη. Μεταξύ των διασημότερων ρεαλιστών ή νατουραλιστών συγγραφέων είναι o Μπενίτο Πέρεθ Γκάλντος, Θεοντός Φοντέιν, Γκυ Ντε Μωπασσάν και ο Εμίλ Ζολά.
Ο ρεαλισμός σταδιακά εξελίχθηκε σε μοντερνισμό, που εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1890 και άρχισε να κυριαρχεί στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία κατά τελευταία χρόνια της Μπελ Επόκ και κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Μερικοί από τους πιο επιφανείς Ευρωπαίους συγγραφείς του μοντερνισμού είναι ο Αντρέι Μπέλι, Τζόζεφ Κόνραντ, Τζέιμς Τζόυς, Φραντς Κάφκα, Τόμας Μαν, ο Μαρσέλ Προυστ, Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς κ.ά.
Η αθηναϊκή Μπελ Επόκ
Στην Ευρώπη «προελαύνει» η «ωραία εποχή» αλλά και στην Ελλάδα η ανοικοδόμηση της Αθήνας είναι εντυπωσιακή παρά τα μελανά της σημεία.
Η πόλη αλλάζει όψη και δεν θυμίζει την εικόνα χωριού με τα οθωμανικά χαλάσματα που αντίκρισαν οι Βαυαροί του Όθωνα.
«Αι Αθήναι µεταβάλλονται ολίγον εις Μιλάνον και ουχί σπανίως νοµίζει τις ότι ευρίσκεται εις γωνίαν τινά παρισινού βουλεβάρτου», γράφει η Εφημερίς τον Δεκέμβριο του 1891, ενώ τα αυτοκίνητα διευκολύνουν τις μετακινήσεις και τις εξόδους των Αθηναίων. Παράλληλα, έρχεται και από τη Γαλλία το ποδήλατο , ενώ πραγματοποιούνται και οι πρώτοι ποδηλατικοί αγώνες στην Κηφισιά.
Επίσης, είναι η εποχή που εισβάλλουν στην καθημερινότητα των Αθηναίων το ραδιόφωνο και το γραμμόφωνο, ενώ κάνουν την εμφάνισή τους πολυτελή καταστήµατα στην Ερµού και στη Σταδίου.
Το καφέ-ζαχαροπλαστείο Ζαχαράτου
Ο εμπορικότερος δρόμος της Αθήνας, η οδός Ερμού φιλοξένησε ιστορικά καταστήματα, όπως εκείνο του Ζαχαράτου. Στο εν λόγω καφέ-ζαχαροπλαστείο , στην «κλώσσα όλων ανεξαιρέτως των νεοσσών της πολιτικής», καφενείο το οποίο το «Ελεύθερον Βήµα» χαρακτηρίζει το 1928 «ανωτάτη έδρα πολιτικών επιστηµών!», θα βρούµε όσους έχουν πολιτικές φιλοδοξίες από τη δεκαετία του 1880 ως το 1960. Εδώ, σύχναζαν διανοούμενοι της εποχής, όπως οι Εμμ. Ροΐδης, Γ. Δροσίνης, Γ. Σουρής, Ζ. Παπαντωνίου και Γ. Κονδυλάκης, συγγραφέας του περίφημου “Οι άθλιοι των Αθηνών”, με πλήθος πληροφορίες για την Αθήνα της εποχής.
Είναι χαρακτηριστικό πως μέσα σε 30 χρόνια η Αθήνα αποκτά 100 καφενεία, όπου οι Έλληνες συναντιούνται και συζητούν, οργανώνονται σε οµάδες, αποκτούν ταυτότητα, ετοιµάζουν τις επαναστάσεις τους.
Μια ωραία εικόνα της εποχής μάς δίνει και η οδός Πατησίων, «όπου κάθε Πέμπτη και Κυριακή συναντούσε κανείς ρομαντικούς περιπατητές, κυρίες με φέσια και άλλες,ντυμένες με ευρωπαϊκά φορέματα περιπάτου, ηδυπαθείς δανδήδες και ποιητές ντυμένους σε στιλ λόρδος Βύρων! Όλοι πήγαιναν στις παραστάσεις της μπάντας του στρατού, διαλέγοντας πεζοδρόμιο με ταξικά κριτήρια: Η αριστοκρατία πήγαινε δεξιά ενώ φαντάροι, νταντάδες, υπηρέτες και λοιπός λαουτζίκος πήγαιναν αριστερά!».
Παράλληλα, ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο, τη Βιβλιοθήκη και το Πολυτεχνείο, αναπτύχθηκαν τα Εξάρχεια και η Νεάπολη, όπου φούντωσαν τα ρομαντικά ειδύλλια της περιοχής, ανάμεσα σε επαρχιώτες σπουδαστές και στις κόρες των σπιτονοικοκυραίων τους, και άνθισαν οι ρομαντικές καντάδες της Αθήνας της Μπελ Επόκ. Εδώ βρισκόταν εξάλλου και η ταβέρνα “Αι δύο καρδίαι” της οδού Πινακωτών (σημ.Χαρ. Τρικούπη), που ονομάστηκε έτσι από τη ρομαντική αυτοκτονία του Μιμίκου και της Βιεννέζας Μαίρης, γκουβερνάντας του παλατιού.
Γενικά, αυτό που πρέπει να τονίσουμε στην Ελλάδα της Μπελ Επόκ, είναι πως η ιστορία της χώρας ολόκληρης συνδέθηκε µε τους χώρους αναψυχής και εστίασης ενώ ο ταξικός χάρτης της πρωτεύουσας σκιαγραφείται µε ορόσηµα τους τόπους διασκέδασης.
Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί πως όπως και στην Ευρώπη έτσι και στην χώρα μας, οι γυναίκες αρχίζουν να επαναστατούν και εμφανίζονται οι πρώτες «φεμινίστριες». Μια εφημερίδα και μια γυναίκα στην Αθήνα ήταν που κήρυξαν την επανάσταση των γυναικών του 19ου αιώνα. Συγκεκριμένα, ήταν η «Εφημερίς των Κυριών», που εκδόθηκε το πρωί της 8ης Μαρτίου του 1887, με γραφεία στην οδό Μουσών, σημερινή Καραγεώργη Σερβίας, στην πλατεία Συντάγματος.
Η γυναίκα ήταν η διευθύντρια της εφημερίδας Καλλιρόη Παρρέν, δασκάλα του Αρσακείου, που είχε δουλέψει στο ελληνικό Παρθεναγωγείο της Οδησσού, σύζυγος του αγγλογάλου δημοσιογράφου Ιωάννη Παρρέν, διευθυντή και ιδρυτή του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνη την εποχή, εκτός από τις δασκάλες, τις εργάτριες σε υφαντουργία, τις δούλες σε πλουσιόσπιτα και τις πλούσιες, που δεν είχαν άλλο προορισμό από το να ντύνονται κομψά, να παίζουν πιάνο, να κάνουν περιπάτους και να διαβάζουν ερωτικά μυθιστορήματα, οι άλλες γυναίκες δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν καμία θέση στην κοινωνία, στους επαγγελματικούς χώρους , στην επιστήμη και στην πολιτική.
Σε μια τέτοια κοινωνική υπανάπτυξη έσκασε σαν βόμβα το πρώτο άρθρο της διευθύντριας που ζητούσε να επιβληθεί φόρος στους… άγαμους. Οι καφενόβιοι διάβαζαν έκπληκτοι : «Κατά τας ημέρας ταύτας, καθ΄ας μετά τόσου πατάγου και πείσματος συζητείται και ψηφίζεται ο προϋπολογισμός του τρέχοντος έτους 1887, φέρων επί των ώμων αυτού νέους προσθέτως φόρους, δεν θεωρούμεν άσκοπον να υπομνήσωμεν προς τους τόσον τους φόρους ορεγομένους πατέρας του έθνους ότι, εάν ήθελον ούτοι να φανώσιν περισσότερον δίκαιοι και ολιγώτερον εγωϊσταί , ώφειλον να εισαγάγωσιν εν τη Βουλή νόμον δι΄ου να φορολογώνται πάντες οι άγαμοι από του 30 ου της ηλικίας των έτους…».
Η αρθρογράφος, αντιμετωπίζοντας τους άγαμους ως κηφήνες που δεν προσέφεραν στην πατρίδα ούτε ένα στρατιώτη ζημιώνοντας το κράτος, επικαλείτο τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους, οι οποίοι τους είχαν επιβάλει βαρύτατα πρόστιμα και μόνο στο ναό του Ηρακλή έβρισκαν άσυλο από τις λοιδορίες και τις καταδιώξεις- ειδικά των γυναικών της Σπάρτης.
Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι η εφημερίδα γινόταν ανάρπαστη από τους άνδρες γιατί οι γυναίκες δίσταζαν να την αγοράσουν! Τη διάβαζαν όμως στο σπίτι. Ακόμη και ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο συγγραφέας του ανατρεπτικού «Πάπισσα Ιωάννα», φάνηκε εχθρικός από την πρώτη μέρα χαρακτηρίζοντάς την εκδοτική ομάδα «ανδρογυναίκες».
Η εφημερίδα, πέρα από τα καθαρώς αγωνιστικά θέματα υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων, πληροφορούσε τις αναγνώστριες και τους … άνδρες αναγνώστες για τη γυναικεία μόδα στο ντύσιμο, στην υπόδηση, στα καπέλα, στα γάντια, στην περιποίηση του δέρματος, στα καλλυντικά. Αλλά… «όπως εμείς αποστρεφόμεθα και κατακρίνομεν τους σπατάλους , μέθυσους και χαρτοπαίκτας άνδρας, ούτω και οι άνδρες κατακρίνουσιν την πολυδάπανον γυναίκα , ήτις απόνως θυσιάζει εις τον βωμόν της πολυτελείας την οικογενειακήν αυτής ευδαιμονίαν».
Μάλιστα, η εφημερίδα έδινε μέχρι κα οδηγίες για τον στηθόδεσμο - εναντίου του οποίου είχαν εκφρασθεί πολλοί – : « εμποδίζων την των σαρκών επαφήν, ελαττοί την οχληράν κατά το θέρος αφίδρωσιν , διατηρεί πάντοτε ανάλογον θερμοκρασίαν περί τε την οσφύν, τους νεφρούς και το στόμαχον , ων ουδόλως η λειτουργία προσκόπτει».
Όπως και να΄χει, τη περίοδο της Μπελ Επόκ οι άνθρωποι ζούσαν τη ζωή τους όπως μπορούσαν καλύτερα. Μπορεί μεν να θεωρείτο ως μια εποχής διασκέδασης, ωστόσο, παράλληλα-τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα- ήταν μια εποχή αναβρασμού και εσωτερικής αναζήτησης σε όλα τα επίπεδα.
Ο κόσμος έβλεπε ένα ειρηνικό μέλλον χωρίς πολέμους που έμελλε να διαψευστεί οικτρά από την ίδια την Ιστορία. Ίσως, θα έλεγα πως η βύθιση του Τιτανικού τον Απρίλιο του 1912, ήταν και συμβολικά η βύθιση της αισιοδοξίας, της πίστης στην τεχνολογία και ενός ευοίωνου μέλλοντος, γεμίζοντας με άγχος και φόβο την μέχρι πρότινος ανέμελη ζωή.
Όπως έχει πει και ο γάλλος ποιητής και συγγραφέας Σαρλ Πεγκύ «έγιναν τόσες αλλαγές τα τελευταία 30 χρόνια, που δεν είχαν γίνει από τότε που γεννήθηκε ο Χριστός».
πηγές: ΑΠΕ, ΤΟ ΒΗΜΑ, "Η παλιά Αθήνα ζει, γλεντά, γεύεται: 1834-1938", "Η επανάσταση των γυναικών στην Αθήνα της Μπελ Επόκ", "Μικρές αθηναϊκές ιστορίες από το 1880 ως το 1900" της Ίρις Κρητικού, BBC, wikipedia, europeanhistory.about.com, la-belle-epoque.de
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου