Πρέπει πάραυτα να περιορισθεί η αδηφαγία των «μαύρων μυρμηγκιών»

του Κώστα Μελά

Είναι σε όλους γνωστό ότι υπάρχει ένα πολύ στενό δημοσιονομικό πλαίσιο εντός του οποίου οι ελληνικές κυβερνήσεις καλούνται , να διαχειριστούν τα μακροοικονομικά δεδομένα της ελληνικής οικονομίας. Πλαίσιο πολύ στενότερο από το αντίστοιχο που ισχύει για τις υπόλοιπες οικονομίες της ζώνης του ευρώ.  Το συγκεκριμένο  πλαίσιο , ως γνωστόν , βάλλεται πανταχόθεν.  Βάλλεται από το σύνολο των ακαδημαϊκών , των οικονομικών αναλυτών σχεδόν του συνόλου των τραπεζικών ή συναφών οργανισμών, των πολυμερών οργανισμών (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ), από τις κυβερνήσεις χωρών εκτός της ευρωζώνης  ευθέως όπως αυτή των ΗΠΑ, ή εμμέσως μέσω της οικονομικής πολιτικής που ασκούν (ΜΒ, Ιαπωνία κτλ)αλλά και από  κυβερνήσεις χωρών της ευρωζώνης  (Γαλλία, Ιταλία ). Προεξάρχοντος όμως βάλλεται εκ των έσω, δηλαδή από την απουσία αποτελεσματικότητας της ίδιας  της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής : το χρέος δεν μειώνεται ,

 Πηγή: ΕΚΤ

      

Το ΑΕΠ βρίσκεται κάτω από το επίπεδο πριν την έναρξη της κρίσης

Πηγή: ΕΚΤ

Η ανεργία βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα

Πηγή: ΕΚΤ

ενώ ο αντιπληθωρισμός βρίσκεται προ των πυλών 

 

Πηγή: ΕΚΤ

Το πλαίσιο άσκησης της οικονομικής πολιτικής παρότι συνιστά σήμερα «πραγματικότητα», δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να μεταβληθεί αν τα αποτελέσματα που παράγει συνεχίζουν (και θα συνεχίσουν χωρίς κανένα ενδοιασμό) να είναι στην ίδια κατεύθυνση με τα μέχρι σήμερα παραχθέντα. Βεβαίως η όποια μεταβολή του πλαισίου άσκησης οικονομικής πολιτικής είναι συνάρτηση της όξυνσης των αντικειμενικών δυσκολιών που θα αντιμετωπίσουν οι μεγάλες χώρες  της ευρωζώνης Γαλλία και Ιταλία αλλά πρωτίστως η Γερμανία. Ήδη φαίνεται ότι ο ενάρετος κύκλος της γερμανικής οικονομίας , που άρχισε με τις δραστικές αλλαγές στην αγορά εργασίας το 2003, πλησιάζει στο τέλος του.  

Το γερμανικό υπουργείο Οικονομίας αναθεώρησε την πρόβλεψη για την ανάπτυξη της χώρας το 2014 στο 1,2% από 1,8% τον Απρίλιο και αν η γερμανική οικονομία συρρικνωθεί και στο τρίτο τρίμηνο όπως έγινε στο δεύτερο, τότε η Γερμανία θα βρίσκεται σε ύφεση. Οι εξαγωγές, οι οποίες αποτελούν το 40% της γερμανικής οικονομίας, υποχώρησαν κατά 5,8% τον Αύγουστο, πτώση που είναι η μεγαλύτερη τα τελευταία πέντε χρόνια. Δεν αποτελεί έκπληξη που η γενικότερη ευρωπαϊκή αδυναμία επεκτείνεται εσχάτως και στη Γερμανία. Η επενδυτική εμπιστοσύνη έχει υποχωρήσει στο χαμηλότερο επίπεδο σχεδόν των τελευταίων δύο ετών και παρουσιάζει συνεχή μείωση τους τελευταίους πέντε μήνες. Οι βιομηχανικές παραγγελίες μειώνονται.   Ωστόσο είναι σχεδόν δεδομένο ότι μια τέτοια ευρωπαϊκή λύση μπορεί να αργήσει απελπιστικά για την Ελλάδα και όταν θα έρθει να μην είναι αρκετή για τα προβλήματά της.

Βεβαίως θα μπορούσαν , θεωρητικά , να μεταβληθούν οι εξελίξεις (δύσκολο να προσδιορισθεί η μορφή της αλλαγής)   και από μία μικρή χώρα (όπως η Ελλάδα), μόνο όμως με την προϋπόθεση ότι αυτή η χώρα θα γίνει πρώτη παρανάλωμα πυρός. Κάτι δύσκολο να αποφασισθεί ως συνειδητή πολιτική πράξη.

Υπάρχουν ορισμένοι έλληνες αναλυτές οι οποίοι, είτε από ιδεολογικές αγκυλώσεις είτε από άγνοια, ταυτίζουν  τη δημοσιονομική εξυγίανση και προσαρμογή με την πολιτική της λιτότητας. Θεωρούν την πρόταση ως μονόδρομο. Πολλοί από αυτούς δεν αναγνωρίζουν άλλη διέξοδο ακόμη και αν η κυρίαρχη (και αποφασίζουσα) βούληση (εν προκειμένω της Γερμανίας) θα είχε διαφορετικό προσανατολισμό.  Μάλιστα ταυτίζουν, παραδόξως, την οποιαδήποτε άλλη άποψη  με τη δημιουργία δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Όμως η δημοσιονομική προσαρμογή ουδόλως δεν επιτυγχάνεται μέσω της συγκεκριμένης αντίληψης. Αυτό πλέον προκύπτει εκ του αποτελέσματος και όχι μόνο ως θεωρητική πρόταση.

Παρόλα αυτά , η ελληνική οικονομία θα πρέπει να πορευθεί σύμφωνα με το απολύτως γενικό δεσμευτικό  πλαίσιο της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης , ενώ συγχρόνως θα πρέπει να τηρεί τις επιπλέον δεσμεύσεις που απορρέουν από το πρόγραμμα διαχείρισης του χρέους. Πρόκειται για διαδρομή σχεδόν αδύνατον να διασχισθεί. Η πρόβλεψη αυτή καθίσταται προφανής  και από τα μακροοικονομικά δεδομένα αλλά και από την κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία. Είναι η εποχή που «οι πάνω» ή η ολιγαρχία του πλούτου (τα «μαύρα μυρμήγκια» του Χ. Θορώ) επιχειρούν να επιβληθούν πλήρως ,με τρόπο αναίσχυντο και απροκάλυπτο , στο πλήθος των «κόκκινων μυρμηγκιών».    Διαφαίνεται  έντονη ανακατανομή πλούτου που σύντομα, θα εμφανισθεί περίτρανα στην ελληνική κοινωνία. Η αύξηση της φτώχειας και της συνεχούς φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας (EUROSTAT – ΕΛΣΑΤ) δεν συνοδεύεται με τα απαραίτητα στοιχεία για την συντελούμενη ανισοκατανομή του εισοδήματος  και την αύξηση των ανισοτήτων  (Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ  ο λόγος των αμοιβών εξαρτημένης εργασίας προς το ακαθάριστο λειτουργικό πλεόνασμα  μειώθηκε από 65,17% το 2009 σε 58,0% το 2013.

Το σημείο αυτό εύκολα λησμονιέται από όσους μέχρι σήμερα, αισθάνονται «βολεμένοι» έστω και σε χαμηλότερο επίπεδο από αυτό που βρίσκονταν προ της κρίσης.

Συνεπώς ακόμη και σε αυτό το σφιχτό έως καταστροφικό ισχύον καταστροφικό  δημοσιονομικό πλαίσιο , για να λειτουργήσει η οικονομία και να αποκατασταθεί στοιχειωδώς η κοινωνική συνοχή θα πρέπει να περιορισθεί η αδηφαγία των «μαύρων μυρμηγκιών» και να βελτιωθεί άμεσα η θέση των «κόκκινων μυρμηγκιών».  Η ανάταξη της κοινωνίας και της οικονομίας δεν είναι θέμα μόνο κοινωνικής δικαιοσύνης, για να μη μετατραπούμε σε failed state από τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Είναι πρωτίστως θέμα εθνικής επιβίωσης και έτσι πρέπει να ιδωθεί απ’ όλους.

www.kostasmelas.gr