Η ψυχοπαθολογία του καπιταλισμού

Νέα Κρήτη

Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος, είναι ο καπιταλισμός άνθρωπος και έχει κάποια ψυχολογική πάθηση; Είναι προφανές ότι ο καπιταλισμός δεν είναι άνθρωπος, αλλά ένα οικονομικό σύστημα, το οποίο βάζει τους κανόνες της οικονομικής ανάπτυξης οι οποίοι με τη σειρά τους επηρεάζουν άμεσα την κοινωνική ζωή.

Του Μιλτιάδη Ελευθεριάδη

Όμως ο καπιταλισμός όπως και κάθε άλλη κοινωνική, οικονομική, θρησκευτική και πολιτιστική δραστηριότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έκφραση του ψυχισμού του ανθρώπου στον εξωτερικό κόσμο. Πιο απλά αυτό που σκεπτόμαστε, αισθανόμαστε, φανταζόμαστε, πιστεύουμε και θέλουμε εκδηλώνεται κάποια στιγμή ως μια εξωτερική πραγματικότητα.

Ο καπιταλισμός λοιπόν είναι οι υλοποιημένες σκέψεις κάποιων οι οποίοι βρήκαν ότι αυτό το σύστημα οικονομίας εξυπηρετεί καλύτερα της ανάγκες της κοινωνίας - πράγμα που δεν αληθεύει - αλλά αυτό θα φανεί ξεκάθαρα με την ανάλυση που θα ακολουθήσει. Εδώ βέβαια δεν πρόκειται να κάνω μια πολιτικοοικονομική ανάλυση αλλά θα πάω στην ρίζα του προβλήματος που βρίσκεται τον ψυχισμό του ανθρώπου ο οποίος σύμφωνα με την άποψη μου αλλά και όλων των μεγάλων ψυχολόγων (Σ. Φρόυντ, Κάρλ Γιούγκ κ.λπ.) αλλά και όλων των μεγάλων πνευματικών δασκάλων είναι βαθιά δυσλειτουργικός και προβληματικός.

Εδώ σε συντομία θα αναφέρω τις κύριες ψυχολογικές καταστάσεις που είναι οι κινητήριες δυνάμεις δράσης των γήινων και οι οποίες στην πλειοψηφία των ανθρώπων λειτουργούν ασυνείδητα. Οι πρωταρχικές ψυχολογικές καταστάσεις είναι η επιθυμία (για απόλαυση και άνεση, για την απόκτηση αγαθών, πραγμάτων, πλούτου, δόξας και φήμης,) και ο φόβος. Ανάμεσα στα δύο βρίσκεται ο θυμός οποίος είναι η βασική αιτία της βίας σε όλα τα επίπεδα.

Η επιθυμία λοιπόν μαζί με την προέκταση της που είναι η απληστία, ο φόβος και ο θυμός είναι αυτά που έχουν μετατρέψει τον πλανήτη σε ένα κολαστήριο αντί για ένα παράδεισο. Αν μπει κάποιος σήμερα στο διαδίκτυο θα φρίξει με όλα αυτά που θα δει να συμβαίνουν καθημερινά σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Όχι πως δεν υπάρχουν και οι θετικές και όμορφες πλευρές αυτής της ανθρωπότητας αλλά δυστυχώς τα αρνητικά πια είναι τόσο πολλά και τόσο συχνά που σκιάζουν χωρίς αμφιβολία την ομορφιά που υπάρχει γύρω μας.

Ο καπιταλισμός είναι λοιπόν ένα σύστημα που βασίζεται στην απληστία (επιθυμία για όλο και περισσότερο/α) και την άμεση συνέπεια της που είναι η κατανάλωση.

Απληστία έχουν αυτοί που έχουν τις επιχειρήσεις που έχουν σαν κύριο σκοπό τους να αυξάνουν όλο και περισσότερο τα κέρδη τους, απληστία έχουν και οι καταναλωτές γιατί θέλουν να καταναλώνουν όλο και περισσότερο. Και αυτό γιατί είναι πεπεισμένοι όπως βέβαια και οι επιχειρηματίες ότι έχοντας περισσότερα και απολαμβάνοντας περισσότερα 'ζουν πραγματικά', θα ζουν δηλαδή με ευτυχία και πληρότητα. Βέβαια και οι επιχειρηματίες είναι και αυτοί καταναλωτές που διέπονται από την ίδια αρρώστια της υπερκατανάλωσης. Η απληστία λοιπόν και η μάνα της, η επιθυμία είναι ο ψυχολογικός παράγοντας που κινεί εσωτερικά τα νήματα αυτής της προβληματικής ανθρωπότητας.

Η βαθύτερη ψυχολογική αιτία της απληστίας είναι η άγνοια σε όλα τα επίπεδα με ρίζα την άγνοια της αληθινής μας φύσης. Ποιοί δηλαδή ή τι πραγματικά είμαστε. Καθώς ο άνθρωπος αγνοεί ότι είναι Πνεύμα αθάνατο και ότι η ευτυχία είναι χαρακτηριστικό της πνευματικής του υπόστασης και όχι των αντικειμένων, νομίζει ότι η ευτυχία και η πληρότητα βρίσκεται στα 'αγαθά' που του προσφέρει αυτός ο κόσμος. Ο κοιμισμένος και αποβλακωμένος από τις αισθησιακές απολαύσεις νους των γήινων νομίζει ότι όσο περισσότερο απολαμβάνει τις εμπειρίες που του παρέχουν οι πέντε αισθήσεις τόσο πιο ευτυχισμένος και πλήρης θα είναι.

Έχει κάνει δηλαδή μια τελείως στρεβλή εξίσωση στο μυαλό του: Έχω άρα είμαι ευτυχισμένος και ακόμη χειρότερα σήμερα την εποχή του άκρατου ματεριαλισμού έχει προεκτείνει αυτή την εξίσωση στο 'Έχω άρα υπάρχω'. Και όσο πιο πολύ πιστεύει σε αυτές τις δύο λανθασμένες πεποιθήσεις τόσο περισσότερο δημιουργεί ψευδαισθησιακές ανάγκες για να βρει την ευτυχία μέσα στα αντικείμενα των αισθήσεων και τόσο περισσότερο χάνει την ισορροπία του και γίνεται νευρωτικός και δυστυχισμένος. Όσο περισσότερο κυνηγάει να βρει την ευτυχία στην απόκτηση και απόλαυση των αντικειμένων τόσο πιο πολύ ταυτίζεται με τις μορφές, το σώμα του και τις αισθητηριακές αντιλήψεις τόσο περισσότερο απομακρύνεται από τον αληθινό του Εαυτό και την αρμονία της ζωής. Και εξ αιτίας της απομάκρυνσης του από την αληθινή του φύση και της λανθασμένης σχέσης του με τη ζωή όλο και περισσότερο γίνεται ανισσόροπος και αποβλακωμένος από τις εξωτερικές επιρροές και δυνάμεις που ασκούνται επάνω.

Αυτός ο φαύλος κύκλος της κατανάλωσης και της ανισορροπίας και δυστυχίας που δημιουργείται (και που όλο αυξάνεται) δεν μπορεί να σπάσει με κανένα εξωτερικό τρόπο και σύστημα (οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό κ.λπ.) παρά μόνο με την επανεκτίμηση και την αναθεώρηση της άποψης μας για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Πρέπει να αναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας σχετικά με τη ζωή και ταυτόχρονα να κάνουμε μια ουσιαστική μεταμόρφωση στο νου και την καρδιά μας.

Η ασθένειες (σωματικές, ψυχολογικές), οι πόλεμοι, η εκμετάλλευση ή η υπερεκμετάλλευση (των ανθρώπων, των ζώων, του περιβάλλοντος κ.λπ.), η βία, οι αυτοκτονίες, η κλεψιές, οι απατεωνιές, οι φαύλες διασκεδάσεις, οι βιασμοί, η απομόνωση μεταξύ των ανθρώπων, τα ναρκωτικά, ο αλκοολισμός, η σεξουαλική διαφθορά, η φτώχεια, η ανεργία και όλα τα άλλα προβλήματα που βλέπουμε να ανθούν σήμερα παντού στον κόσμο είναι αποτέλεσμα αυτής της διαστρεβλωμένης άποψης των ανθρώπων για το που βρίσκεται η ευτυχία και τι πραγματικά είναι σημαντικό στη ζωή και τι δεν είναι.

Σε αυτό το σημείο θέλω με έμφαση να τονίσω ότι η αιτία του καπιταλισμού δεν είναι μόνο κάποιοι λίγοι οικονομολόγοι, κάποια κράτη, ή υπερεθνικές εταιρείες ή κάποιες οικογένειες που έχουν διασυνδέσεις σε όλο τον κόσμο και κινούν τα νήματα υπόγεια. Όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι σε αυτό που συμβαίνει στον πλανήτη. Ο ψυχολογικός κόσμος όλων των γήινων είναι και υποσυνείδητα και συνειδητά συνδεδεμένος με όλους και όλα και το κάθε τι που εκδηλώνεται σε αυτόν τον πλανήτη είναι η συνισταμένη της ψυχοσύνθεσης όλων των ανθρώπων που ζουν στη γη.

Για παράδειγμα θα αναφέρω την πορνογραφία κάτι που ανθεί όλο και περισσότερο στις μέρες μας. Η πορνογραφία, οι πορνοστάρς, οι πορνοπαραγωγοί και οι πορνοπωλητές δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έκφραση της λαγνείας που κουβαλάμε όλοι οι γήινοι στον ψυχισμό μας. Ο κάθε γήινος συμβάλει σε αυτό το φαινόμενο ανάλογα με το πόσο το ενεργειακό του πεδίο και ο νους του είναι φορτισμένα με λαγνεία. Οι λάγνες σκέψεις, τα λάγνα συναισθήματα, οι λάγνες επιθυμίες και οι λάγνες πράξεις του καθενός στον πλανήτη αποκρυσταλλώνονται ως μια κοινή εξωτερική πραγματικότητα. Και αυτή η εξωτερική πραγματικότητα που αποκρυσταλλώνεται στον τρισδιάστατο κόσμο από τις λάγνες σκεπτομορφές όλων των γήινων είναι η άνθηση της πορνογραφίας, της πορνείας, της ομοφυλοφιλίας της παιδεραστίας, της παιδοφιλίας και κάθε άλλης έκφρασης της σεξουαλικού εκφυλισμού.

Το ίδιο συμβαίνει και με το οικονομικό σύστημα. Αφού σχεδόν όλοι μας στον πλανήτη γη είμαστε άπληστοι για κέρδη, χρήματα αποκτήματα κ.λπ. αυτό αποκρυσταλλώνεται σαν μια πραγματικότητα εξωτερικής οικονομικής διαχείρισης η οποία στην παρούσα στιγμή έχει πάρει την συγκεκριμένη μορφή του καπιταλισμού.

Μετά από αυτήν την μικρή εισαγωγή ας δούμε πως λειτουργεί ο καπιταλισμός και την παθολογική του κατάσταση. Θα χρησιμοποιήσω και θα αναλύσω τις λέξεις που οι ίδιοι οι καπιταλιστές, πολιτικοί και οικονομολόγοι χρησιμοποιούν συχνά στις ομιλίες τους. Θα δούμε ότι πίσω από την φαινομενική σημαντικότητα και σπουδαιότητα αυτών κρύβεται η δυσλειτουργία και η προβληματική φύση του καπιταλισμού. Ας δούμε μερικές λέξεις κλισέ που σχετίζονται με τον καπιταλισμό και που συχνά επαναλαμβάνουν σαν παπαγάλοι οι πολιτικάντηδες και οι οικονομολόγοι που δεν είναι τίποτε άλλο από μαριονέτες του συστήματος.

Ελεύθερη αγορά, ανάπτυξη, συμφέροντα, κέρδος, ανταγωνισμός, αύξηση παραγωγικότητας, θετικό ισοζύγιο εξαγωγών είναι μερικές κοινότυπες λέξεις που πρωθυπουργοί και λοιποί παράγοντες επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία για να εντυπωσιάζουν το πόπολο το οποίο αποβλακωμένο από την προπαγάνδα των ΜΜΕ, και όχι μόνο, ψηφίζει του ανθρώπους που του καταστρέφουν την ζωή.

Είναι φανερό πως η κάθε λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον καθένα με διαφορετικό τρόπο ή να εννοεί κάποιος διαφορετικά πράγματα από κάποιον άλλο που χρησιμοποιεί την ίδια λέξη. Για παράδειγμα κάποιος μιλώντας για ελεύθερη αγορά μπορεί να έχει τελείως διαφορετικό πράγμα στο μυαλό του από κάποιον άλλο και να εννοεί την λειτουργία της ελεύθερης αγοράς με τελείως διαφορετικό τρόπο από κάποιον άλλο. Εδώ όμως θα δούμε τι συμβαίνει στην πράξη και όχι τι πιθανόν να εννοούν οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι.

Ελεύθερη αγορά. Είναι φανερό για όποιον γνωρίζει έστω και λίγα πράγματα για το τι συμβαίνει στον κόσμο ότι ελεύθερη αγορά δεν υπάρχει. Η αγορά το εμπόριο, η παραγωγή, τα πάντα εξαρτώνται από την ενέργεια και η ενέργεια ελέγχεται από κάποιους. Η τιμή του πετρελαίου και του φυσικού αερίου δεν διαμορφώνεται ελεύθερα αλλά διαμορφώνονται από αυτούς που ελέγχουν τον κόσμο και τις φυσικές πηγές. Λαμβάνοντας υπόψη αυτό το να μιλάμε για ελεύθερες αγορές καταλήγει ένα κακόγουστο αστείο. Τα τελευταία χρόνια έχει μπει για τα καλά στο παιχνίδι και ο τζόγος του χρηματιστηρίου που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική οικονομία και όμως μέσα από αυτό ελέγχονται παγκόσμια οι αγορές. Στην ΕΕ παίρνονται αποφάσεις οι οποίες καθορίζουν ουσιαστικά την οικονομία του κάθε κράτους έτσι οποιαδήποτε ελευθερία στην οικονομία είναι όνειρο απατηλό. Η αγροτική παραγωγή για παράδειγμα στην Ελλάδα έχει βιαστεί ανεπανόρθωτα από τις αποφάσεις της ΕΕ. Με τις αποφάσεις αυτές έχει απαξιωθεί ο παραγωγικός αγροτικός πλούτος μιας από τις πιο πλούσιες ποσοτικά αλλά κυρίως ποιοτικά χώρες του κόσμου. Τις αποφάσεις που ευνοούν τα μεταλλαγμένα και το μονοπώλιο των σπόρων των πολυεθνικών θα τις χαρακτήριζα φρικιαστικές και όμως ψηφίστηκαν νόμοι που εξυπηρετούν τα συμφέροντα -δηλαδή τα κέρδη- των πολυεθνικών και όχι τις πραγματικές ανάγκες των λαών δηλαδή των ανθρώπων, γιατί όταν μιλάμε για λαούς μιλάμε για ανθρώπους, για ανθρώπινες υπάρξεις και όχι για απρόσωπα νούμερα με στατιστική αξία.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην ουσία. Όλα αυτά που ανέφερα για την ελεύθερη οικονομία και τα μονοπώλια των πολυεθνικών δεν είναι παρά τα εξωτερικά συμπτώματα με τα οποία εκδηλώνεται η αρρώστια που λέγεται καπιταλισμός και που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας καρκίνος, όμοιος στην λειτουργία του με τον καρκίνο που παθαίνει το ανθρώπινο σώμα.

Εδώ θα κάνω μια αναλογία της λειτουργίας του σώματος με αυτήν της κοινωνίας για να κατανοήσουμε καλύτερα πως έχει το θέμα. Στη φυσιολογική λειτουργία του σώματος όλα τα θρεπτικά συστατικά και το οξυγόνο μεταφέρονται σε όλα ανεξαιρέτως τα κύτταρα του σώματος μέσω του αίματος για να τρέφονται όλα όπως χρειάζεται για να μπορούν να λειτουργούν φυσιολογικά. Το κάθε κύτταρο παίρνει αυτό που του αναλογεί και χρειάζεται ανάλογα με την εργασία που του αντιστοιχεί να κάνει. Αν θα έπαιρνε περισσότερο από όσο χρειαζόταν τότε σταδιακά θα άρχιζε η ανισορροπία και η ασθένεια. Επιπλέον όλα τα κύτταρα και όλα τα συστήματα του σώματος λειτουργούν σε αρμονία μεταξύ τους έτσι ώστε να διατηρείται η υγεία και η ευεξία στο σώμα. Υπάρχει ένα αρμονικό πάρε δώσε ανάμεσα σε όλα τα κύτταρα και αυτό διατηρεί την υγεία. Όταν κάποια κύτταρα αρχίζουν να λειτουργούν εις βάρος των άλλων κυττάρων ή τρέφονται λανθασμένα (καρκινικά κύτταρα) αρχίζει μια δυσαρμονία στην λειτουργία των διαφόρων συστημάτων και οργάνων του σώματος και αυτό φέρνει την αρρώστια με τα δυσάρεστα αποτελέσματα της.

Ανάλογα συμβαίνει και στην κοινωνία. Τα αγαθά όταν μοιράζονται ισότιμα προς όλα τα μέλη της --με τον ίδιο τρόπο που τα κύτταρα ισότιμα λαμβάνουν την τροφή-- διατηρείται η ισορροπία και η υγεία σε κάθε μέλος. Όταν τα μέλη μιας κοινωνίας είναι υγιή αυτό έχει ως συνέπεια την συλλογική υγεία της κοινωνίας. Όταν όμως υπάρχει συσσώρευση αγαθών και πλούτου από κάποιους τότε υπάρχει έλλειψη σε κάποιους άλλους και αυτό φέρνει ανισορροπία, δυσαρμονία, αρρώστια, στα μέλη αυτά με γενικότερη συνέπεια τις προστριβές, την δυσλειτουργία, τα προβλήματα, τις διαμάχες. Βέβαια η συσσώρευση πλούτου παρότι πολύ σοβαρή αιτία ανισορροπίας, είναι μόνο μια από τις αιτίες ανισορροπίας αυτής της ανθρωπότητας.

Κάνοντας μια παρένθεση θα επισημάνω εδώ ότι όταν μιλάω για αγαθά δεν αναφέρομαι μόνο στην τροφή, στο ντύσιμο στη στέγη και σε ότι είναι σήμερα απαραίτητο προς το ζην, αλλά και στην δυνατότητα συμμετοχής στην εκπαίδευση σε όλα τα επίπεδα και την καλλιέργεια των ταλέντων και χαρισμάτων που έχει ο καθένας.

Ανάπτυξη. Η λέξη ανάπτυξη είναι η καραμέλα που χρησιμοποιείται ίσως περισσότερο από κάθε άλλη καπιταλιστική καραμέλα για να γλυκάνει τα αυτιά των μαζών. Θα μου πει κάποιος τι το κακό υπάρχει με την ανάπτυξη, Η απάντηση είναι κανένα. Το θέμα είναι ότι αυτό που εννοούν με τη λέξη ανάπτυξη οι πολιτικάντηδες και οι οικονομολόγοι των πανεπιστημίων της πλουτοκρατίας δεν έχει να κάνει τίποτα με την πραγματική ανάπτυξη. Στον υπάρχων καπιταλιστικό σύστημα (υπενθυμίζω ξανά ότι όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι για αυτό και όχι μόνο οι πλουτοκράτορες και τα τσιράκια τους οι πολιτικοί) η λέξη ανάπτυξη σχετίζεται άμεσα με την παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, την υπερκατανάλωση και την συσσώρευση κέρδους και όχι με μια πολύπλευρη πολυδιάστατη ανάπτυξη που έχει σαν κέντρο της την ανάπτυξη του κάθε ανθρώπου σε ένα ολοκληρωμένο Ανθρώπινο Ον.

Με απλά λόγια, σύμφωνα με τις αυθεντίες του καπιταλισμού έχουμε ανάπτυξη όταν παράγουμε όλο και περισσότερο και καταναλώνουμε όλο και περισσότερο. Είναι κεντρικό σημείο ανάπτυξης για τους καπιταλίστες να υπάρχει μεγάλη παραγωγή. Αλλά αν δεν υπάρχουν κάποιοι να αγοράζουν δεν λειτουργεί το σύστημα, οπότε θέλουν και καταναλωτές (Ναναι καλά η προπαγάνδα και η πλύση εγκεφάλου με τα ΜΜΕ και την διαφήμιση). ΗΜε την διαφήμιση προγραμματίζουν τον κόσμο (που είναι απαίδευτος επί της ουσίας) να αγοράζει πράγματα που δεν χρειάζεται και έτσι να συντηρεί την υποτιθέμενη ανάπτυξη. Βλέπουμε λοιπόν ότι η ανάπτυξη όπως την εφαρμόζουν οι καπιταλιστές λειτουργεί μόνο όταν παράγουμε όλο και περισσότερο και καταναλώνουμε όλο και περισσότερο. Αυτό βέβαια είναι αρρώστια και όχι ανάπτυξη αλλά αυτό θα το αναλύσω παρακάτω.

Μέσα σε αυτήν την τρέλα της υπερκατανάλωσης πετυχημένη επιχείρηση θεωρείται αυτή που έχει όλο και περισσότερα κέρδη. Αυτή όμως η συσσώρευση κερδών από μια μεγάλη εταιρεία είναι αιτία κάποιες άλλες (και κυρίως οι μικρές και μικρομεσαίες ) να έχουν μικρά κέρδη μέχρι και ζημία και θα είναι αναγκασμένες να κλείσουν. Έτσι βρισκόμαστε σήμερα να θεωρείται ανάπτυξη η υπερπαραγωγή και υπερκατανάλωση αγαθών, και μάλιστα τις περισσότερες φορές άχρηστων και βλαβερών για τον άνθρωπο. Πως μπορεί να θεωρείται ανάπτυξη μια κατάσταση που συνεχώς δημιουργεί και συσσωρεύει προβλήματα σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης ζωής. Και όχι μόνο αυτό, σήμερα ακόμη και τα προϊόντα και οι υπηρεσίες ή οι δραστηριότητες που αποδειγμένα καταστρέφουν την σωματική και ψυχολογική υγεία των ανθρώπων χρησιμοποιούνται από τις κυβερνήσεις και όχι μόνο ως τρόποι ή μέσα ανάπτυξης.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα για να καταλάβουμε καλύτερα την παράνοια του συστήματος που βασίζεται όπως προείπα στην ψυχοπαθολογική κατάσταση των γήινων συνολικά. Είναι δεδομένο ότι χωρίς την συμμετοχή της πλειοψηφίας αυτό το σύστημα δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει με κανένα τρόπο ούτε καν θα είχε λόγο ύπαρξης.

Για παράδειγμα τα αναψυκτικά ποτά και όλα τα παρόμοια είναι αποδεδειγμένο ότι δεν έχουν καμία θρεπτική αξία αλλά και ότι η μακροχρόνια χρήση τους μόνο βλαβερές συνέπειες έχουν για την υγεία. Κάποιες από τις εταιρείες κόλα έχει τις τεράστιες πωλήσεις σε όλο τον κόσμο. Είναι μια από τις πιο κερδοφόρες εταιρείες. Σύμφωνα με τα κριτήρια των καπιταλιστών είναι μια επιτυχημένη επιχείρηση η οποία συμβάλει θετικά στην παγκόσμια οικονομία και ανάπτυξη. Ο κάθε αποτυχημένος (ως άνθρωπος) πολιτικός ή οικονομολόγος του συστήματος θα καλωσόριζε στην χώρα του τέτοιου είδους πετυχημένες επιχειρήσεις διότι δημιουργούν θέσεις εργασίας και δυνατότητα μεγαλύτερης φορολόγησης, άρα κερδών για το κράτος. Ας δούμε όλους τους παράγοντες που σχετίζεται με μια τέτοια εταιρεία και τι ακριβώς συμβαίνει.. Οι εργαζόμενοι σε μια εταιρεία κόλα βγάζουν τα προς το ζην βοηθώντας την παραγωγή προϊόντων που είναι βλαβερά για την υγεία. Για να λειτουργήσει αυτή η εταιρεία καταναλώνει ενέργεια (καταστρέφοντας το περιβάλλον) στερώντας την από άλλες υγιείς επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να παράγουν κάτι ωφέλιμο για την κοινωνία.

Για να μετακινηθούν τα προϊόντα της επίσης σπαταλιέται ενέργεια από την άσκοπη μετακίνηση των φορτηγών που μολύνουν το ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον των πόλεων.. Για να διαφημιστούν τα προϊόντα της πληρώνονται άνθρωποι (οι οποίοι βγάζουν τα προς το ζην κάνοντας μια παρασιτική και βλαβερή για την υγεία της κοινωνίας εργασία, διότι κάνουν πλύση εγκεφάλου στον κόσμο) για να κάνουν πλύση εγκεφάλου στις μάζες για να καταναλώνουν όλο και περισσότερο κάτι που τελικά τους βλάπτει, διότι έτσι αυξάνονται τα κέρδη. Δείτε το βίντεο σχετικά με τη διαφήμιση. Περισσότερη κατανάλωση περισσότερα κέρδη για την εταιρεία, περισσότερη ανάπτυξη σύμφωνα με τα λαμόγια της πολιτικής και της πλουτοκρατίας. Από τις διαφημίζεις βγάζουν χρήματα και τα κανάλια τα οποία κερδίζουν αυτά τα παρασιτικά χρήματα και έτσι καλοπληρώνουν τους δημοσιογράφους για να ελέγχουν τον κόσμο και να κατευθύνουν την άποψη του σύμφωνα με τα συμφέροντα της κάθε εξουσίας και πλουτοκρατίας.

Για να παράγεται η βλαβερή για την υγεία κόλα σπαταλιέται πολύ νερό που θα ήταν χρήσιμο για άλλες δραστηριότητες. Επιπλέον παράγονται πολλά πλαστικά μπουκάλια που επίσης επιβαρύνουν το περιβάλλον. Αυτός ο καπιταλιστικός κύκλος ανάπτυξης στον ένα αντίποδα έχει μόνο το κέρδος και στον άλλο ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν λίγη απόλαυση σε ποτά φτιαγμένα με βλαβερές χημικές ουσίες μαζί και την άσκοπη κατανάλωση ενέργειας και την μόλυνση του περιβάλλοντος. Υπάρχουν δηλαδή από την μια μεριά κάποιοι που βγάζουν εκατομμύρια για να μπορούν να εκπληρώνουν τα βίτσια τους και από την άλλη έχουμε ανθρώπους που για λίγη απόλαυση δηλητηριάζουν το σώμα τους και τέλος έχουμε ένα επιβαρυμένο περιβάλλον.

Αυτό δεν ισχύει μόνο για τις εταιρείες αναψυκτικών αλλά για πλειάδα εταιρειών όπως για παράδειγμα οι εταιρείες παραγωγής αλκοολούχων ποτών, τσιγάρων και διάφορων χημικών τροφών που κυκλοφορούν στα Σούπερ μάρκετ. Στα σούπερ μάρκετ επάνω από το μισό των τροφών που πουλιούνται είναι διατροφικά σκουπίδια που περισσότερο βλάπτουν παρά κάνουν καλό στην υγεία μας. Και όμως αυτά τα σκουπίδια αγοράζονται από τις μάζες και έτσι κάποιοι κερδίζουν χρήματα βλάπτοντας την υγεία τους.

Για παράδειγμα όλες οι κονσέρβες ψαριών είναι για πέταμα. Όμως σύμφωνα με το καπιταλιστικό σύστημα οι εταιρείες κονσερβοποιίας συμμετέχουν στην ανάπτυξη. Προσέξτε! Καταστρέφουμε το θαλάσσιο πλούτο, καταναλώνουμε άσκοπα ενέργεια για να αλιεύσουμε, μεταφέρουμε και αποθηκεύσουμε στα ράφια χωνεμένα νεκρά ψάρια, μια τροφή με πολύ χαμηλή διατροφική αξία και με βλαβερές συνέπειες στην υγεία. Και αυτό το λέμε ανάπτυξη. Διαφημίζονται ένα σωρό διατροφικά σκουπίδια για να τρώει ο κόσμος όλο και περισσότερο για να κερδίζει η εταιρεία που πουλάει τα σκουπίδια και στην συνέχεια οι φαρμακοβιομηχανίες που θα θεραπεύσουν τους ασθενείς. Και αυτό το λέμε ανάπτυξη.

Υπάρχουν και οι εταιρείες πλαστικών χάμπουργκερ που εκτός από τα προηγούμενα κακά που κάνουν οι προηγούμενες, αυτές επιπλέον εγκληματούν κατασφάζοντας εκατομμύρια αθώα ζώα τα οποία μεγαλώνουν σε συνθήκες Άουσβιτς.

Γνωστές κερδοφόρες επιχειρήσεις είναι η πολεμική βιομηχανία και οι εταιρείες που παράγουν χημικά όπλα για να σκοτώνουν τους ανθρώπους με βασανιστικούς τρόπους. Ο φόρος των πολιτών πηγαίνει σε αυτές τις εταιρείες χημικών όπλων οι οποίες κερδίζουν από το πόνο των ανθρώπων. Στη συνέχεια τα κράτη σπαταλούν ενέργεια και χρήμα για να καταστρέψουν αυτά τα χημικά και μολύνουν το περιβάλλον. Παράγουμε όπλα για να αυτοεξοντωνόμαστε και αυτό το λέμε ανάπτυξη.

Αλλά ακόμη και εταιρείες που μπορεί να παράγουν χρήσιμα και αναγκαία πράγματα τα παράγουν με την υπερεκμετάλλευση ανθρώπων(χαμηλά μεροκάματα, άθλιες συνθήκες εργασίας), ζώων και φυσικών πόρων και η κερδοφορία τους στηρίζεται στην υπερκατανάλωση. Και αυτό το λέμε ανάπτυξη.

Κέρδη και ανταγωνισμός. Στο καπιταλιστικό σύστημα το κέρδος και ο υγιής ανταγωνισμός είναι άλλες δύο λέξεις που ακούγονται συχνά. Κατ' αρχήν ο ανταγωνισμός από μόνος του δεν είναι μια υγιή κατάσταση. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους μαθητές του σχολείου έχει αποδεχτεί ότι δημιουργεί διάφορες ψυχικές διαταραχές στα παιδιά, ανάμεσα σε αυτές η επιθετική συμπεριφορά. Στην κοινωνία ο ανταγωνισμός δημιουργεί σωρία προβλημάτων με κυριότερα τις ανταγωνιστικές και υποκριτικές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, το υπερβολικό στρες και άγχος (που είναι οι σύγχρονες ασθένειες που έχουν την πρωτιά στις δυτικές κοινωνίες), την υπερεκμετάλλευση ζώων και περιβάλλοντος, την εκμετάλλευση ανθρώπων, τις κοινωνικές συγκρούσεις και εξεγέρσεις, την εκμετάλλευση κρατών και λαών από τα ανεπτυγμένα κράτη και τέλος τους πολέμους.

Ο καπιταλισμός και ο ανταγωνισμός έχουν πάντα ως σίγουρη κατάληξη τον πόλεμο. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Διότι ο ανταγωνισμός δημιουργεί κα συσσωρεύει προβλήματα τα οποία είναι αδύνατον να λυθούν με άλλο τρόπο εκτός από τον πόλεμο. Ο ανταγωνισμός και ο αγώνας για 'επιβίωση' στο όνομα του κέρδους έχει επίσης σαν αποτέλεσμα την κακή ποιότητα των προϊόντων (τροφές γεμάτες χημικά, φάρμακα και λιπάσματα, ζώα μεγαλωμένα με ορμόνες και ζωικές τροφές, μεταλλαγμένα κ.λπ.). Ο ανταγωνισμός βραχυπρόθεσμα και τελείως επιφανειακά φαίνεται να έχει κάποια αποτελέσματα (όπως η δημιουργία θέσεων εργασίας και η παροχή προϊόντων για κατανάλωση) αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί τεράστια προβλήματα που όπως προείπα καταλήγουν σε συγκρούσεις και πολέμους.

Άνθρωποι των οποίων ο ψυχισμός λειτουργεί ψυχαναγκαστικά από την παρόρμηση της επιθυμίας και της απληστίας είναι αδύνατον να λειτουργήσουν ισορροπημένα και να δημιουργήσουν συνθήκες αρμονικές σε όλα τα επίπεδα. Συνεχώς θα ψάχνουν τρόπους για να αυξήσουν τα κέρδη και καθώς η απληστία τους τυφλώνει την διάνοια και τους σκληραίνει την καρδιά είναι έτοιμοι να κάνουν οτιδήποτε ανήθικο και ενάντια στο καλό του κοινωνικού συνόλου. Δεν χρειάζεται να αναλύσω τι κάνουν οι εταιρείες σήμερα. Αν ψάξει κάποιος στο ιντερνέτ σήμερα μπορεί να βρει εύκολα τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο. Κατανοώντας κανείς τα προβλήματα που δημιουργεί ο ανταγωνισμός σε όλο τον κόσμο, αντιλαμβάνεται ότι το 'υγιή ανταγωνισμός' είναι μια λεκτική φανφάρα των υπηρετών του συστήματος (πολιτικοί, οικονομολόγοι, τραπεζίτες, μάνατζερ κ.λπ.).

Οι εταιρείες έχουν σαν στόχο την αύξηση των κερδών. Τι κακό υπάρχει σε αυτό; Το να θέλει κάποιος να κερδίσει χρήματα από αυτό που κάνει για να εξυπηρετήσει τις προσωπικές του ανάγκες είναι θεμιτό, αλλά αν ο βασικός σκοπός της επιχείρησης είναι το όλο και μεγαλύτερο κέρδος και η συσσώρευση πλούτου αυτό δεν είναι καθόλου καλό ούτε θεμιτό. Από τη μια μεριά δεν χρειάζεται κάποιος εκατομμύρια κερδών για να καλύψει τις ανάγκες του από την άλλη θα έπρεπε να τον ενδιαφέρουν και οι άλλοι εκτός από τον εαυτό του. Μαζί με αυτό θα έπρεπε να υπήρχε στην επιχείρηση το νοιάξιμο για τους εργαζόμενους της, προσφέροντας τους καλό μισθό αλλά και καλές και ασφαλείς συνθήκες εργασίας. Θα έπρεπε να υπήρχε η ιδέα στους επιχειρηματίες να προσφέρουν στον κόσμο ασφαλή και αποτελεσματικά προϊόντα. Θα έπρεπε να νοιάζονται αν με κάποιο τρόπο η λειτουργία της επιχείρησης δημιουργεί αρνητικές συνέπειες που βλάπτουν την κοινωνία ή το περιβάλλον. Θα έπρεπε να προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν αν όχι να εξαλείψουν τις αρνητικές συνέπειες προς το περιβάλλον και την κοινωνία.

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει ο επιχειρηματίας να είναι άνθρωπος με ανθρώπινες αξίες και συνείδηση αφυπνισμένη στην ενότητα της ζωής. Θα έπρεπε να είχε μια νοημοσύνη ανώτερη από αυτή που επιδεικνύει η πλειοψηφία των γήινων. Αν όμως το κύριο κίνητρο είναι η αύξηση των κερδών όπως και συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις τότε θα συνεχίζουμε να βλέπουμε να συμβαίνει λιγότερο ή περισσότερο η εκμετάλλευση ανθρώπων, ζώων και περιβάλλοντος. Για να αυξήσει κάποια εταιρεία τα κέρδη θα πρέπει να μειώσει τα έξοδα και να αυξήσει τις πωλήσεις. Η μείωση εξόδων σημαίνει χαμηλούς μισθούς, μη τήρηση κανόνων προστασίας των εργαζομένων και του περιβάλλοντος, χαμηλή ποιότητα. Η αύξηση πωλήσεων σημαίνει πλύση εγκεφάλου μέσα από τη συστηματική προπαγάνδα των διαφημίσεων οι οποίες σήμερα χρησιμοποιούν τις γνώσεις της ψυχολογίας για να προγραμματίσουν το υποσυνείδητο των μελλοντικών πελατών τους.

Βλέπουμε σε κάθε περίπτωση πως το πρόβλημα είναι η απληστία για κέρδος και πλουτισμό από την μια και από την άλλη η αναζήτηση της ευτυχίας στις απολαύσεις των αντικειμένων αισθήσεων. Όλοι, πλούσιοι και φτωχοί αναζητούν πλούτο και απόλαυση και αυτό δημιουργεί την θλιβερή εξωτερική πραγματικότητα που βλέπουμε σε όλο τον κόσμο. Αυτή η συμπεριφορά όλο και επιτείνει τα προβλήματα και τα αδιέξοδα.

Όσο ο άνθρωπος δεν συνειδητοποιεί το μεγαλείο της ψυχής και δεν βρίσκει ευτυχία σε ανώτερες συνειδησιακές καταστάσεις, στην προσφορά, στην δημιουργικότητα, στην αρμονία, στην αγάπη και χαρά στην ευημερία όλων θα κινείται συνεχώς υπό την επίδραση των κατώτερων παρορμήσεων που σχετίζονται κυρίως με τα κατώτερα ένστικτα και παρορμήσεις και την ακόρεστη επιθυμία για όλο και περισσότερο πλούτο και απολαύσεις. Και αυτό θα τον κάνει όλο (και πράγματι τον κάνει) δούλο και θύμα αυτών των κατώτερων δυνάμεων της φύσης και θα τον οδηγεί σε δράσεις ολέθριες σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Η εξωστρεφής υλιστική ζωή κάνει τον άνθρωπο να νοιώθει όλο και πιο άδειος εσωτερικά, συγχυσμένος, μπερδεμένος, ανήσυχος νευρωτικός απομονωμένος, φθονερός, χωρίς έμπνευση και δημιουργικότητα και μοιραία όλα αυτά τον οδηγούν σε έλλειψη ισορροπίας, ικανοποίησης και εσωτερικές συγκρούσεις που καταλήγουν σε συγκρούσεις με τους γύρω του σε ατομικό επίπεδο και σε εξεγέρσεις και πολέμους σε συλλογικό επίπεδο.

Στον αντίποδα του ανταγωνισμού, του κέρδους, της υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης, βρίσκεται η συνεργασία, η συνεννόηση, η αδελφοσύνη, η ισορροπημένη παραγωγή και κατανάλωση αυτών που πραγματικά χρειαζόμαστε. Μέσα από την συνεργασία για το κοινό καλό θα βρισκόταν εκείνες οι λύσεις που θα ήταν οι καταλληλότερες για το καλό όλων συμπεριλαμβανομένων και του φυτικού ζωικού βασιλείου και του περιβάλλοντος.

Όταν οι άνθρωποι κατανοήσουν ότι η ενότητα, η συνεργασία, η αδελφοσύνη μπορούν να φέρουν πραγματική ευημερία σε όλους τότε θα πάψουν να ανταγωνίζονται και να εκμεταλλεύονται ο ένας τον άλλο και να δημιουργούν πόνο και δυστυχία.

Όταν καταλάβουν ότι η ευημερία δεν είναι η συσσώρευση πλούτου και πραγμάτων, ότι δεν είναι η καταναλωτική ευχέρεια και το κυνήγι των απολαύσεων αλλά ότι ευημερία είναι η ψυχική και σωματική υγεία, η ειρήνη του νου και της καρδιάς, η αρμονία, η αγάπη για προσφορά χωρίς αντάλλαγμα, η δημιουργικότητα, η έμπνευση, το μοίρασμα, και τέλος η συνειδητή ένωση με την ουσία της ζωής ή Πνεύμα και όλα όσα υπάρχουν. Ζώντας κανείς την ενότητα με όλους και όλα, ζει για να προσφέρει τις ικανότητες και τα ταλέντα του για το καλό όλων. Αντιλαμβάνεται τα πάντα σαν μέρος του εαυτού του και εργάζεται για το καλό όλων. Ζώντα έτσι Απολαμβάνει την Πληρότητα, την Ευτυχία (μακαριότητα), την Ελευθερία και την Ειρήνη του Θεού και ζει ως ένας Θεός όντας σε ένα ανθρώπινο σώμα.

Χωρίς τα παραπάνω οι κοινωνίες και οι λαοί θα είναι καταδικασμένες να ανταγωνίζονται και συγκρούονται εις αεί και να βιώνουν άσκοπα πόνο και δυστυχία που δεν τους αντιστοιχεί ως ανθρώπινες υπάρξεις και δημιουργήματα Θεϊκά.