Οι νέοι γενίτσαροι

analyst

Όταν ενημερώνεται κανείς για την εκχώρηση του ονόματος «φέτα» στους Καναδούς, γνωρίζοντας πόσο σημαντική είναι για την οικονομία της Ελλάδας, είναι δυνατόν να μην χαρακτηρίσει ως ενδοτική τη συμπεριφορά αυτών που υπέγραψαν τη συμφωνία;

του Βασίλη Βιλιάρδου

“Ο κόσμος των ανθρωπίνων δεινών της εποχής, η τραγωδία της προσβεβλημένης, καθώς επίσης εξευτελισμένης και ταπεινωμένης προσωπικότητας, ήταν αυτά που ενέπνευσαν τον Ντοστογιέφσκι στα έργα του – με τα οποία έδειξε πως η κατάπνιξη της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, καταστρέφει την ψυχή του, διχάζοντας οδυνηρά τη συνείδηση του.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες, από τη μία πλευρά παρουσιάζεται η αίσθηση της μηδαμινότητας του ατόμου, ενώ από την άλλη ωριμάζει επικίνδυνα η κατάσταση της διαμαρτυρίας – της βίαιης επανάστασης ενδεχομένως, ενάντια στον «αστικό ατομικισμό».

Ο συγγραφέας ευχόταν βέβαια να αποφευχθούν οι αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις, στηρίζοντας την ελπίδα του στην ηθική βελτίωση των διανοουμένων – η οποία θα είχε ως αποτέλεσμα την επανασύνδεση τους με το λαό, από τον οποίο είχαν αποκοπεί”.     

 .

Άρθρο

Όταν η κυβέρνηση ενός κράτους αποδέχεται αδιαμαρτύρητα τη σύνδεση των χρημάτων που δαπανώνται για φάρμακα, με το εκάστοτε ΑΕΠ, θέτοντας ως ανώτατο ποσοστό το 1%, δρομολογεί αναμφίβολα την αύξηση των ασθενειών και των θανάτων στη χώρα της.

Η θέση μας αυτή τεκμηριώνεται από το αδιάψευστο γεγονός ότι, η πτώση του ΑΕΠ, τη οποία η ίδια η κυβέρνηση προκαλεί, μεταξύ άλλων αυξάνοντας υπερβολικά τους φόρους, δεν σημαίνει αυτόματα ότι μειώνεται ο πληθυσμός της χώρας.

Για παράδειγμα, επειδή το ΑΕΠ έχει περιορισθεί στα περίπου 180 δις €, από 240 δις € προηγουμένως, η δαπάνη για φάρμακα, κατά την κυβέρνηση, θα πρέπει να μειωθεί από 2,4 δις € στα 1,8 δις € – κατά 600 εκ. € λοιπόν ή κατά 25%, με τον πληθυσμό να παραμένει ως έχει. Στην περίπτωση αυτή, είναι προφανές ότι, αφενός μεν θα αυξηθούν οι ασθένειες, πόσο μάλλον σε μία χώρα που ήδη υποφέρει από την κατάρρευση του βιοτικού της επιπέδου, αφετέρου οι θάνατοι – ειδικά στις φτωχότερες τάξεις.

Βέβαια, αυτή είναι ακριβώς η πρόθεση των εισβολέων, όπως συμπεραίνεται από τις «επελάσεις» τους ανά τον κόσμο – αφού ένα από τα πρώτα αποτελέσματα των ενεργειών τους, είναι η μείωση του προσδόκιμου ζωής. Με τον τρόπο αυτό ρίχνουν στην κυριολεξία ένα μεγάλο μέρος του πληρώματος του καραβιού που κινδυνεύει να βυθιστεί, στη θάλασσα, έτσι ώστε να επιβιώσουν οι υπόλοιποι – οι οποίοι, αφού λεηλατηθούν, μεταφέρονται είτε στα σκοτεινά αμπάρια, είτε στο μηχανοστάσιο, όπου δουλεύουν σαν σκλάβοι (χρέους στην προκειμένη περίπτωση), υπό τις εντολές των νέων καπετάνιων του καραβιού.

Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από τον πίνακα στο άρθρο μας «Η παγίδα των γενοσήμων» όπου η Τουρκία, στην οποία εισέβαλλε και λεηλάτησε το ΔΝΤ, ευρίσκεται στην τελευταία θέση όσον αφορά τις δαπάνες υγείας, καθώς επίσης το προσδόκιμο ζωής – ενώ εκθειάζεται από τις εταιρείες αξιολόγησης σε σχέση με το χαμηλό μέσον όρο της ηλικίας του πληθυσμού της, επειδή το κόστος ιατρικής περίθαλψης και συνταξιοδότησης είναι περιορισμένο, αποτελώντας ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για τη χώρα.

.

Στην πρώτη στήλη είναι οι δαπάνες υγείας ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, στη δεύτερη οι κατά κεφαλήν δαπάνες, στην τρίτη το προσδόκιμο ζωής (από το οποίο φαίνεται η σχέση του με τις δαπάνες υγείας), ενώ στην τέταρτη τα νοσοκομειακά κρεβάτια ανά 1.000 κατοίκους. Με σκούρο κόκκινο είναι οι δημόσιες δαπάνες και με ανοιχτό οι ιδιωτικές.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Περαιτέρω, είναι μάλλον «δημαγωγικό» το να ισχυρίζεται κανείς ότι, η δαπάνη για φάρμακα σε μία χώρα είναι υπερβολική, χωρίς να επισημαίνει ότι αποτελεί μέρος των συνολικών δαπανών για την υγεία – οπότε, εάν οι συνολικές δαπάνες είναι φυσιολογικές, η επί μέρους κατανομή τους σε διάφορους τομείς (νοσοκομειακή περίθαλψη, ιατρικό κόστος, φάρμακα κλπ.) αφενός μεν δεν επιδεινώνει το συνολικό κόστος, αφετέρου εξαρτάται από τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας.

Με βάση τον παραπάνω πίνακα, η Ελλάδα ευρίσκεται πλησίον του μέσου όρου του ΟΟΣΑ – τόσο όσον αφορά τις δαπάνες υγείας, όσο και το προσδόκιμο ζωής. Όπως φαίνεται δε από τον πίνακα που ακολουθεί, το ποσοστό των φαρμάκων στο συνολικό κόστος της υγείας είναι υψηλότερο στις φτωχότερες χώρες – κυρίως λόγω του ότι η γενικότερη ιατρική περίθαλψη είναι ελλιπέστερη.

.

Φαρμακευτικές δαπάνες ανά χώρα. Οι μπλε στήλες αντιπροσωπεύουν το ποσοστό των φαρμακευτικών δαπανών ανά χώρα σε σχέση με το σύνολο των δαπανών υγείας (για το ποσοστό βλέπε την αριστερή στήλη, 0-35%). Οι μπλε ρόμβοι αντιπροσωπεύουν τις φαρμακευτικές δαπάνες ως ποσοστό επί του ΑΕΠ κάθε χώρας (για ποσοστό βλέπε την δεξιά στήλη, 0-3%).
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Αν και το ποσοστό των φαρμάκων ως προς το ΑΕΠ λοιπόν της Ελλάδας είναι πολύ υψηλό (2,4% το 2007, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ), σε αρκετές άλλες «φτωχές» χώρες κινείται σε ανάλογα ύψη (2,3% στην Ουγγαρία, 2,2% στην Σλοβακία και στην Πορτογαλία), ενώ στις πλουσιότερες είναι πολύ χαμηλότερο (0,6% στο Λουξεμβούργο). Στον πίνακα τώρα που ακολουθεί φαίνεται το ποσοστό κέρδους των φαρμακείων σε ορισμένες χώρες, τo 2011:

.

Χώρα	Ποσοστό	Χώρα	Ποσοστό
Ιρλανδία	28%	Ολλανδία	27%
Ισπανία	26%	Γαλλία	25%
Ελλάδα	24%	Φιλανδία	23%
Αυστρία	25%	Ελβετία	22%
Γερμανία	14%	Βέλγιο	20%

Πηγή: EFPIA

.

Συνεχίζοντας, απορεί κανείς με την ηγεσία της χώρας όχι μόνο όσον αφορά την Υγεία, αλλά και πολλούς τομείς της οικονομικής πολιτικής – ξεκινώντας από τον ισχυρισμό του υπουργού σε σχέση με τη φορολόγηση των Ελλήνων, η οποία «υπολείπεται» κατά 4%, οπότε θα πρέπει να αυξηθεί ανάλογα!

Προφανώς αδυνατεί να κατανοήσει ότι, η φορολόγηση οφείλει να είναι σε σχέση με την ανταποδοτικότητα των φόρων, η οποία είναι απαραίτητη για τη δημιουργία της απαιτούμενης φορολογικής συνείδησης – εκτός εάν είναι της άποψης πως η «καταστολή», το κλείσιμο δηλαδή στις φυλακές, είναι η καταλληλότερη μέθοδος για την είσπραξη των φόρων.

Στα πλαίσια αυτά, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ισχυρισθεί κανείς πως η ανταποδοτικότητα των φόρων στην Ελλάδα, η παροχή δηλαδή σωστών υπηρεσιών στους τομείς της παιδείας, της υγείας κλπ. από το δημόσιο, είναι αντίστοιχη με αυτήν της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ., με τις οποίες συγκρίνει τη χώρα μας.

Εκτός αυτού, είναι φυσικά πολύ διαφορετικό το να επιβαρύνει κανείς το μισθό ενός Γερμανού εργαζομένου ύψους 2.000 € με περισσότερους φόρους, από ότι το μισθό ενός Έλληνα, ύψους 600 € – κάτι που ισχύει φυσικά και για τις επιχειρήσεις, όσον αφορά την κερδοφορία τους.

Τα 600 € είναι προφανώς κάτω από το ελάχιστο κόστος διαβίωσης οπότε, η παραμικρή επιβάρυνση τους, είναι «θανατηφόρα» – κάτι που δεν συμβαίνει με τα 2.000 €, πόσο μάλλον σε χώρες, όπως η Γερμανία, στις οποίες το κόστος διαβίωσης (επίπεδο των τιμών) είναι πολύ χαμηλότερο, σε σχέση με την Ελλάδα.

Από την άλλη πλευρά, όταν διαπιστώνεται ότι η Ελλάδα, μετά την υπογραφή του PSI, είναι η πρώτη χώρα στον πλανήτη που έχει υποθηκεύσει ολόκληρη τη δημόσια περιουσία της, επιτρέποντας να υπαχθεί το σύνολο του χρέους της στο αγγλικό δίκαιο, τι μπορεί να υποτεθεί, όσον αφορά την επάρκεια, τις ικανότητες, τις προθέσεις ή/και τον πατριωτισμό των πολιτικών της;

Περαιτέρω, όταν ενημερώνεται κανείς σχετικά με την «άνευ όρων εκχώρηση» του ονόματος «φέτα» ή «ελιές Καλαμάτας» στους Καναδούς, γνωρίζοντας πόσο σημαντικά είναι τα συγκεκριμένα προϊόντα για την οικονομία της Ελλάδας (η φέτα είναι η ναυαρχίδα της γεωργικής μας βιομηχανίας, απασχολώντας πολλές χιλιάδες εργαζομένους, με τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας), είναι δυνατόν να μην χαρακτηρίσει ως ενδοτική τη συμπεριφορά αυτών που υπέγραψαν τα συμφωνία;

Φυσικά το ίδιο ισχύει και για την υπαγωγή της χώρας μας στο ΔΝΤ, την οποία προκάλεσαν σκόπιμα οι «αλλοιώσεις» των στατιστικών στοιχείων, καθώς επίσης ο χειρισμός εκ μέρους της τότε κυβέρνησης – η οποία θα μπορούσε να είχε επιλέξει μία από τις πολλές, πολύ πιο ανώδυνες λύσεις που είχε τότε στη διάθεση της, χωρίς να δημιουργηθεί κανένα απολύτως πρόβλημα στη Ελλάδα.

Ολοκληρώνοντας, μόνο ως «νέους γενίτσαρους» μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει αυτούς που οδηγούν σκόπιμα την πατρίδα τους στη λεηλασία, στην υποδούλωση και την καταστροφή – ελπίζοντας ότι οι Έλληνες, «υπερβαίνοντας» τη δειλία τους,  θα αντιδράσουν κάποια στιγμή ορθολογικά, χωρίς να περιμένουν την απόλυτη εξαθλίωση τους, όπως έχουν κάνει δυστυχώς πολλά από τα θύματα του ΔΝΤ στο παρελθόν.