Οι Βρετανοί είναι τελικά, μεγάλος λαός

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Είναι οι Βρετανοί ένας μεγάλος λαός. Μην ξεχνάμε, για παράδειγμα, ότι κατέβηκαν σε δυο Παγκόσμιους Πολέμους –  και πάντως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – σχεδόν για να χάσουν, απέναντι σε μια κυρίαρχη Γερμανία (με την οποια άλλωστε τάχαν βρει), μόνο και μόνο απο αντανακλαστικό άρνησης προς την ιδέα καν της υποταγής σε φαινομενικά ανώτερη δύναμη…

Βέβαια, όπως φάνηκε όχι ΜΕ το δημοψήφισμα για το Brexit αλλά ΜΕΤΑ το δημοψήφισμα για το Brexit, την εχουν και αυτοί την ικανότητα να αμαυρώνουν την εικόνα που μόλις αναφέραμε – γιατί, πώς να χαρακτηρίσει κανείς μιαν χώρα, έναν λαό που οι ηγεσίες του μετά από μια ιστορική ψήφο έρχονται και αρνούνται – όλες μαζί! – την ευθύνη ολοκλήρωσης εκείνου που εκδήλωσε η λαΪκή ψήφος; Θυμηθείτε, πρόσφατο είναι: παραίτηση απο την ευθύνη τόσο των «χαμένων» της ψήφου για το Brexit – του Ντέηβιντ Κάμερον αμέσως, του Τζέρεμι Κόρμπιν θα δούμε – όσο και των «νικητών» – του Μπορις Τζόνσον αμέσως, του Νάϊτζελ Φάρατζ λίγο αργότερα!

Ακολούθησε όμως ένα γεγονός – που «υψωνόταν» ενώ και χρόνια, αλλα τώρα μόλις βγήκε στο προσκήνιο – το οποίο έρχεται να επαναβεβαιώσει αυτην την παρατήρηση: οι Βρετανοί είναι μεγάλος λαός, τελικά. Η δημοσιοποίηση της Έκθεσης Chilcott για τον Πόλεμο στο Ιράκ και στην υπερπρόθυμη συμμετοχή της Μεγ. Βρετανίας σ’ αυτόν επί Τόνυ Μπλαιρ – ένα κείμενο κάπου 8.000 σελίδων, που χρειάστηκε  σχεδόν 7 χρόνια έρευνας/ανάκρισης για να προκύψει – δεν ξηλώνει μόνο, εντυπωσιακά τον (σημαντικό, Εκσυγχρονιστή, κεντρικό συντελεστη του New Labour) Τόνυ Μπλαίρ, αλλά αποδέχεται και βαρύτατες ευθύνες για την απόφαση συμμετοχής, στο πλευρό του Τζώρτζ Μπούς και των ΗΠΑ, σε μιαν καταστροφική εκστρατεία. Που δεν κόστισε απλώς νεκρούς στις τάξεις των προθύμων συμμάχων, που δεν στηρίχθηκε απλώς σε φούμαρα σχετικά με τα μη-συμβατικά όπλα του Σαντάμ Χουσεϊν αλλά και – διαλύοντας κυριολεκτικά το Ιράκ – έσπειρε αποφασιστικά τον σπόρο της τρομοκρατίας στην Μέση Ανατολή.

Η Έκθεση Chilcott ευθέως παραδέχεται ότι η στρατιωτική επέμβαση, που είχε προβληθεί ως αναγκαία/απαραίτητη λύση «με τίποτε δεν υπήρξε λύση έσχατης ανάγκης». Παραδέχεται – και εδώ είναι ίσως το πιο κρίσιμο, γιατι δείχνει την έκταση του ψεύδους που χρησιμοποιήθηκε για να αχθεί και η Μεγ. Βρετανία σε πόλεμο, επειδή ο Μπλαίρ είχε δεσμευθεί απέναντι στον Μπους! – ότι οι εκτιμήσεις για τα όπλα μαζικής καταστροφής που (δήθεν) διέθετε ο Σαντάμ «είχαν παρουσιασεί με βεβαιότητα, η οποία δεν ήταν δικαιολογημένη». Ενώ η καταστροφή που έφερε στο Ιράκ ο Πόλεμος του Κόλπου-ΙΙ, πυροδοτώντας και την τρομοκρατική απειλή, οφείλεται το ότι «ο σχεδιασμός για μετά την εισβολή στο Ιράκ ήταν απολύτως ανεπαρκής». Μετρημένα λόγια, αλλά απόλυτα. Όπως απόλυτο και το ξήλωμα της φιγούρας του Τόνυ Μπλαιρ (Πρωθυπουργού επί 10 χρόνια και έναν μήνα, θυμίζουμε) με αποδοχή της ευθύνης όλων αυτών που γράφει η Έκθεση απο την Μεγ. Βρετανία.

Το τι θα βγάλει για το μέλλον της Μεγ. Βρετανίας, τώρα, στην πολυτάραχη συγκυρία που ακολουθεί το Brexit μια τέτοια παραδοχή βαριάς αστοχίας της εξωτερικής της πολιτικής, είναι άδηλο. Άμα συγκρίνει κανείς, όμως με την δυσκολία π.χ των δικών μας να δουν καν την συγκρότηση της Εξεταστικης για την Βαρουφακιάδα, ή για το δίδυμο PSI ή για το πώς φθάσαμε στα Μνημόνια, δεν μπορεί παρά να το ξαναπεί: οι Βρετανοί είναι, τελικά, μεγάλος λαός!

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)