Χωρίς μέλλον οι πρακτικές του παρελθόντος

analyst

του Σαράντου Λέκκα

Όταν το πλαίσιο της φορολογικής επιβάρυνσης επιδεινώνεται συνεχώς και μάλιστα για χρονικό διάστημα που πλέον καλύπτει επτά χρόνια τότε είναι απόλυτα φυσικό να οδηγεί στην απόλυτη ασφυξία τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.

Με δεδομένο ότι η βασική πηγή του οικογενειακού προϋπολογισμού είναι τα εισοδήματα από εργασία  τα οποία έχουν στα πλαίσια της εσωτερικής υποτίμησης καταγράψει  μεγάλη πτώση τότε  το αδιέξοδο είναι πλήρες.

Σε αυτή την πραγματικότητα πρέπει να προσθέσουμε την εκτόξευση της ανεργίας στα επίπεδα πανευρωπαϊκού ρεκόρ και την ελαχιστοποίηση των κρατικών  παρεμβάσεων σε θέμα  κοινωνικής πολιτικής και μέριμνας.

Η επίγνωση της πραγματικότητας όπως την περιγράφουμε είναι θεμελιώδης κανόνας αντιμετώπισης μιας στρεβλής όπως πλέον όλοι αναγνωρίζουν οικονομικής συνταγής.

Εάν δεν θέλουμε πλέον να μιλάμε  για κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής  τότε δεν έχουμε άλλη επιλογή από την αλλαγή του τρόπου που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τις στρεβλώσεις  της ελληνικής οικονομίας.

Ο φαύλος –κύκλος  της αύξησης των φόρων  , της συρρίκνωσης της ζήτησης , της εξόδου από την αγορά επιχειρήσεων και της αύξησης της ανεργίας  πρέπει να τελειώσει.

Δεν μπορεί επί μια επταετία να μιλάμε για την αντιμετώπιση  των κακώς κειμένων της ελληνικής οικονομίας  και από την άλλη να μην έχουμε ακόμη  αντιμετωπίσει  περιπτώσεις σπατάλης όπως αυτή της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ).

Η συγκεκριμένη εταιρεία επί 8 χρόνια καταγράφει ζημίες  οι οποίες σήμερα φθάνουν τα 72,5 εκ. €  ενώ τα ληξιπρόθεσμα δάνεια της  ξεπερνούν τα 145 δις €.

Το 2015 η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πήρε 30εκ. € από την εκκαθάριση της πρώην ΑΤΕ  για να στηρίξει την εταιρεία , δηλαδή για να στηρίξει ένα κατεστημένο που είχε δημιουργήσει το καθεστώς του ΠΑΣΟΚ και που τώρα ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ για να διατηρήσει τα κεκτημένα του.

Δηλαδή παρατηρείται το φαινόμενο  από την μια πλευρά  η φορολογική επταετή καταιγίδα   να έχει οδηγήσει σε τραγικές καταστάσεις την ελληνική κοινωνία και από την άλλη με χρήματα  των φορολογούμενων να κρατούνται στην ζωή θνησιγενείς  επιχειρήσεις οι οποίες  προκαλούν επιπλέον με τα προνομία τους.

Ο μέσος μισθός στην  ΕΒΖ είναι 3.000€ ενώ οι υπάλληλοι της Θεσσαλονίκης λαμβάνουν επίδομα παραμεθορίου περιοχής 300 € σύμφωνα με τον πρόεδρο της εταιρείας.

Δηλαδή την ώρα που η κυβέρνηση κόβει μισθούς  και συντάξεις συνεχίζει και δίνει επιδόματα τύπου παραμεθορίου περιοχής.

Τα εξωφρενικά φυσικά δεν τελειώνουν εδώ  , απλά σε πλείστες των περιπτώσεων αλλάζουν μορφή.

Την ώρα για παράδειγμα που η ανεργία εκτοξεύεται η φορολογική επιβάρυνση οξύνεται και οι επιχειρήσεις κλείνουν η επίσημη πολιτεία κλείνει τα μάτια σε στρεβλώσεις που αλλοιώνουν τον ανταγωνισμό.

Γερμανική πολυεθνική στο χώρο του λιανεμπορίου επί 12 χρόνια λειτουργεί με ζημιές μη έχοντας καταβάλει ούτε ευρώ φόρο στο ελληνικό δημόσιο ενώ ελληνικές εταιρείες όπως η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ βάζουν λουκέτο μη μπορώντας να αντέξουν τον ανταγωνισμό.

Στην ουσία μιλάμε για αθέμιτο ανταγωνισμό και πιο συγκεκριμένα για πρακτικές Dumping  δηλαδή για πωλήσεις κάτω του κόστους παράγωγης.

Ένα σοβαρό κράτος , μια στιβαρή δημόσια διοίκηση δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο , δεν θα επέτρεπε  την αποεπένδυση και την κυριαρχία θυγατρικών διεθνών ομίλων με τεχνάσματα  συναλλαγών , δανείων , επιχορηγήσεων  εντός του ομίλου τους που δίνουν ευχέρειες αθέμιτου ανταγωνισμού και τελικής επικράτησης στις θυγατρικές τους.

Επιπλέον πρέπει να ξεκαθαρίσουμε με την χρηματοδότηση των  ανοιγμάτων  που δημιουργούνται  από τις ιδιωτικοποιήσεις και την απελευθέρωση των αγορών.

Θα πάρουμε ως παράδειγμα τα ΕΛΤΑ.

Η απελευθέρωση της αγοράς των ταχυδρομείων  και κατ’ επέκταση  η κατάργηση του μονοπωλίου τους έλαβε χώρα τον Ιανουάριο του 2013 με μία όμως σημαντική παράμετρο , τα ΕΛΤΑ υποχρεώθηκαν να κρατήσουν ανοικτή την επικοινωνία για τις γραμμές εκείνες που δεν υπάρχει ενδιαφέρον από τις ιδιωτικές εταιρείες.

Το αιώνιο πρόβλημα της απελευθέρωσης μιας αγοράς  , τα φιλέτα στον ιδιωτικό τομέα και τα ελλείμματα στον φορολογούμενο.

Ειδικά δε όταν ο λαϊκισμός είναι το έμβλημα της εκτελεστικής εξουσίας που διαχειρίζεται εταιρείες τύπου ΕΛΤΑ κα ειδικότερα όταν στα πλαίσια μιας φιλολαϊκής υποτίθεται πολιτικής δεν δίνει  αδεία  αναπροσαρμογής  των τιμολογίων για κάλυψη του κόστους τέτοιων γραμμών τότε το αποτέλεσμα είναι ζημίες.

Ζημίες ύψους 100 εκατ. € την περίοδο 2013-2014 κατέγραψαν τα ΕΛΤΑ τα οποία θα κληθεί να πληρώσει ο κρατικός προϋπολογισμός , δηλαδή οι φορολογούμενοι πολίτες.

Το ζήτημα είναι μεγάλο και  θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης  όμως τα  όργανα της  λειτουργούν ως εκπρόσωποι επιχειρηματικών συμφερόντων με αποτέλεσμα λύσεις δικαίου να μην επιτρέπονται από τις κοινοτικές οδηγίες.

Η ιδανική λύση θα ήταν επιμερισμός των άγονων για το ιδιωτικό κεφαλαίο γραμμών σε όσες εταιρείες μπαίνουν σε διαδικασίες απελευθέρωσης μιας αγοράς.

Εν κατακλείδι και για όσο χρονικό διάστημα οι πρακτικές του παρελθόντος χρησιμοποιούνται για την συντήρηση της εκλογικής πελατείας  οι πιθανότητες εξόδου από την διαχρονική μας μιζέρια θα είναι ελάχιστες.

Όσο επιδοτείται με τα λεφτά των φορολογουμένων ο παρασιτισμός και η αδράνεια τόσο τα ελλείμματα θα επιζητούν νέες θυσίες και άλλο τόσο αυτές οι θυσίες θα πηγαίνουν χαμένες.